7,819 matches
-
Îmbătat de iubire și, povestește Ovidiu, i se adresează dublului său ca și cum acesta ar fi aievea, Îl mângâie, ar vrea să Îl poată lua În brațe. Cum Însă? Desprinzându-se de propriu-i trup, prin moarte. Un automortret. Nu e singurul și nici măcar primul În mitologia greacă. Să ne aducem aminte de privirea ucigașă a Gorgonei Meduza, care, Întoarsă către sine din poleitul scut pe care Perseu i-l pune În față, o Împietrește. Numai așa eroul o poate decapita. Care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
a-l integra pe cel care nu se supune exigențelor ei”2. Așadar, o interpretare ce conferă un rol important contextului. Prima mișcare de respingere le aparține celorlalți, iar delimitarea dandy-ului apare ca răspuns la această provocare. Nu e singurul care Îl proiectează pe dandy Într-o postură protestatară. Și Camus dă credit presiunii la care, direct și indirect, societatea Îl supune pe acesta din urmă. Dar rezistența dandy-ului nu i se pare câtuși de puțin lipsită de forță
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
realiza un tratat despre viața elegantă, ar trebui să fii un nemaiîntâlnit fanatic al amorului propriu; asta ar Însemna că vrei să domini persoanele elegante din Paris, cele care tatonează, Încearcă și nu ating nici ele Însele Întotdeauna grația.”1 Singurul apt de o asemenea temerară lucrare e Brummell Însuși. El intră În scenă ca personaj, plasat dintr-o eroare În exil francez la Boulogne. Iar dacă luăm În serios ce ne propune Balzac, vom recunoaște că ne aflăm În fața unei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
ar refuza acest adevăr. Apologia tinereții făcută În Portretul lui Dorian Gray de lordul Henry Wotton În fața frumosului Dorian consună cu filosofia de viață a lui Oscar Wilde și a oricărui dandy de la finele veacului al XIX-lea: Tinerețea este singurul bun de care merită să te bucuri. ș...ț acum nu-ți dai seama. Dar Într-o zi, când ai să fii bătrân și zbârcit, și urât, când gândurile Îți vor fi veștejit fruntea umplând-o de cute, iar pasiunile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
cruzime, Însă nu torturează nici cu pasiune, impulsiv și nici metodic, funcționărește. În schimb, unii Își leagă numele de exaltarea satanică a crimei. Adevărat. Dar o fac strict verbal sau scriind, iar când decid să Își pună În aplicare gândul, singurii asupra cărora se exercită impulsul lor ucigaș sunt ei Înșiși. Să nu uităm că, de cele mai multe ori cruzimea se Întoarce Întâi și-ntâi Împotriva lor, cu bună știință, ca o privire neagră de Meduză. Asta mărturisesc paginile lui Byron, Barbey
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
află rădăcinile În tot ce ține de corp, de grația exterioară, așa cum iubirile se leagă de suflet, de acel farmec inefabil și tainic? Aceasta a fost prietenia prințului de Wales pentru tânărul cornet de husari: sentiment care era și senzație, singurul, probabil, care a putut Încolți În străfundul unui suflet obez, care fremăta de dorință. De aceea, rarele favoruri pe care un lord Barrymore, G. Hanger și atâția alții le smulgeau prințului s-au revărsat asupra lui Brummell cu tot neprevăzutul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
atitudine. Atitudinea Îl adună Într-o unitate estetică pe omul lăsat pradă hazardului și distrus de violențele divine. Ființa care trebuie să moară strălucește, cel puțin, Înainte de a dispărea, și această splendoare constituie justificarea sa. Ea este un punct fix, singurul ce poate fi opus chipului de-acum Împietrit al Dumnezeului mâniei. Revoltatul, nemișcat, susține, fără a clipi măcar, privirea lui Dumnezeu. „Nimic nu va clinti, spune Milton, acest spirit imperturbabil, acest Înalt dispreț născut din conștiința ofensată”. Totul aleargă și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
observai că până și directorul artistic i se adresa cu deferență directorului său de scenă. Steve se comporta ca și cum ar fi fost stăpân peste teatru și peste tot ce se afla în el, încât cred că avea impresia că e singurul cu adevărat responsabil de tot și toate, iar Philip Cantley nu era decât o figură emblematică cooptată pentru a liniști consiliul teatrului. Dacă voiai să se facă ceva, chiar și cel mai mic lucru, blestemat erai dacă o rugai pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
cele din urmă, ieși făcând roaba din nou, dar de data aceasta mișcările lui erau mult prea pământești, pentru că le lipsea acea ușurință aproape supraomenească pe care o aveau înainte să-și piardă încrederea în el. Helen și Bill erau singurii care nu păreau a fi afectați de catastrofă. Cu o foarte bună prezență de spirit, Helen nu făcu nici un efort să-și sucească gâtul în încercarea de a o vedea pe Tabitha; în schimb, se lăsă și mai mult pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
rapid mâna de pe fața mea, de parcă s-ar fi temut să n-o mușc. Sally se holba la mine plin de oroare. Iar Matthew se înecă cu capuccino. —Sam e eroul zilei, zise MM. Ea și Fisher păreau a fi singurii care nu păreau a fi prea șocați de mărturisirea mea. —Sam, te superi dacă te rog să ne spui și nouă dacă ai idee cine a jucat festele alea? Deși poate n-ar trebui să le numesc așa, având în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
o impunătoare citadelă pătrată din nord-estul Alhambrei, față-n față cu Generalife 1. Amanta spera astfel să le deschidă drumul spre putere propriilor ei fii. Curtea era de altfel împărțită între partizanii Fatimei, numeroși, dar discreți, și cei ai Sorayei, singurii pe care prințul îi asculta. Dacă oamenii de rând găseau în istorisirea acestor lupte de palat cu ce să-și amăgească plictisul lungilor seri reci, consecința cea mai dramatică a nepopularității crescânde a sultanului a fost atitudinea sa față de Castilia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
căror nume nici nu vreau să-l știu“. Cu glas răpăitor și extrem de afectat, tata începu să-l imite pe predicator, împestrițându-și spusele cu nenumărați astaghfirullah! atât de iute șuierați, că erau de-a dreptul de neînțeles, în afară de câțiva, singurii autentici, fără îndoială. Dar, lăsând de-o parte exagerarea asta, vorbele mi se păruseră destul de fidel reproduse: — Cei care frecventează aceste locuri infame n-au învățat oare încă din fragedă pruncie că Dumnezeu l-a blestemat atât pe cel ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
Atunci când nu asculți de voia Celui-de-Sus, e mai bine s-o faci pe ascuns, căci a te împăuna cu păcatul tău înseamnă a păcătui de două ori. Îi repeta necontenit tatălui meu acest lucru, fără a izbuti să-l clintească. Singurii ochi care se uită după mine pe străzile Granadei sunt aceia ai oamenilor care n-au plecat. Ce învinuiri ar cuteza ei să-mi aducă? De altfel, ne asigura el, dorința lui cea mai scumpă era să se îndepărteze de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
de primire, urmat de un șambelan, de un secretar și de șase gărzi înveșmântate ca la Alhambra. A murmurat câteva vorbe de circumstanță la urechea unchiului meu, care i-a strâns îndelung mâna, cedându-i apoi locul de pe divanul înalt, singurul din casă. Oamenii din suita lui rămăseseră în picioare. Bunica murise în cursul nopții și, încă din zori, granadinii din Fès începuseră să se perinde cu toții. Boabdil sosise fără să fie anunțat, cu mult înainte de rugăciunea de la amiază. Nici unul dintre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
mine? Dacă Dumnezeu m-ar fi cruțat să văd cu ochii mei Granada captivă și pe binecredincioși dezonorați, ar fi fost El oare crud față de mine? Șeicul ridică brusc tonul, făcându-i pe toți cei prezenți să tresară: — Sunt cumva singurul de-aici care crede că moartea merită mai mult decât dezonoarea? Sunt oare singurul care strigă: „O, Doamne, dacă am dat greș în misiunea mea față de Comunitatea Credincioșilor, strivește-mă cu mâna Ta atotputernică, izgonește-mă de pe fața pământului ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
și pe binecredincioși dezonorați, ar fi fost El oare crud față de mine? Șeicul ridică brusc tonul, făcându-i pe toți cei prezenți să tresară: — Sunt cumva singurul de-aici care crede că moartea merită mai mult decât dezonoarea? Sunt oare singurul care strigă: „O, Doamne, dacă am dat greș în misiunea mea față de Comunitatea Credincioșilor, strivește-mă cu mâna Ta atotputernică, izgonește-mă de pe fața pământului ca pe o insectă dăunătoare. O, Doamne, judecă-mă chiar astăzi, căci conștiința mea e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
Pe drum, mi-a explicat stratagema. Nu la ușa bogatului bandit trebuia să batem, ci la aceea a unui bătrân care n-avea nimic în comun, nici de departe nici de aproape, cu căsătoria surorii mele. Și care, totuși, era singurul care o mai putea împiedica. Astaghfirullah. Ne-a deschis chiar el. Nu-l mai văzusem până atunci fără turban. Parcă era gol și de două ori mai firav. Nu ieșise toată ziua din casă, căci de două vineri îl durea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
iscusința și vastele mele cunoștințe, dobândite în cele mai renumite școli din Fès. Nu l-ai cunoscut tu pe Ahmed Șchiopul la medersa? — Așa e, stăpâne. — Mi s-a spus că erai unul dintre cei mai buni prieteni ai săi, singurul pe care-l asculta cu respect și atenție. Am priceput pe dată motivul pentru care mă chemase și pentru care mă lăudase în chip atât de neașteptat. Ahmed începea să capete importanță, mulți învățăcei din Fès și din Marrakech părăsindu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
al X-lea se angajase un feroce duel, iar eu nu puteam da dreptate unui necunoscut în dauna omului care mă luase sub aripa sa și care mă trata de acum ca și cum mi-ar fi fost părinte. Nu eram, firește, singurul căruia papa îi spunea „fiule“, însă mie mi-o spunea altfel. Îmi dăduse primele sale două prenume, Giovanni și Leone, cât și numele prestigioasei sale familii, Medici, totul cu mare pompă și solemnitate, pe 6 ianuarie 1520, într-o zi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
am crezut o vreme că va trebui să părăsesc deja Roma, devenită dintr-odată inospitalieră în lipsa acestui naș atent, a acestui generos protector, Cerul să-i dăruiască bogățiile sale nenumărate, precum a făcut-o el însuși mereu! Nu am fost singurul care m-am gândit la plecare: cardinalul Giulio s-a exilat la Florența, Guicciardini s-a refugiat la Modena, iar împrejurul meu, sute de scriitori, pictori, sculptori, neguțători, dintre cei mai renumiți, au început să părăsească orașul de parcă ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
bani grei să urce pe tronul Sfântului Imperiu. În fața acestor doi oameni, cei mai puternici din lume, se află, spre a le ține piept, statul pontifical, cruce uriașă și spadă pitică. Făcu o scurtă pauză. — Firește, Sfântul Scaun nu este singurul care se teme de acestă conjuncție. Mai este și regele Francisc, care se agită pentru a evita ca regatul Franței să fie făcut bucăți. Mai este și Henric al Angliei, cu totul devotat Sanctității Sale, dar prea departe pentru a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
acest prilej niște însoțitori deosebit de îndatoritori față de noi. După trei zile de mers, am ajuns la reședința lui Giovanni, un minunat castel numit Il Trebbio, unde am poposit o noapte. A doua zi devreme, am străbătut Florența. — Ești cu siguranță singurul Medici care nu cunoaște acest oraș! a exclamat condotierul. — Când m-am dus la Pavia cu Guicciardini, am fost pe punctul să ne oprim, dar nu aveam timp. — E cu adevărat barbar timpul ăsta care te împiedică să vezi Florența
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
când spre un grup de trei oameni așezați pe niște scaune neobișnuit de joase. După ochii roșii și nasurile umede, Maggie presupuse că erau rude de gradul întâi ale lui Guttman: văduva, fiul și fiica. Dintre cei trei, fiul era singurul care nu plângea. Privea drept înainte cu ochii lui negri, uscați. Maggie simțea mulțimea în spatele ei. Nu era sigură ce trebuia să facă. Ar fi trebuit să-și aștepte rândul pentru a face cunoștință cu familia, dar încăperea fremăta. I-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
ținea la siguranța ei. O fi fugit Saddam, statuia lui din Piața Paradisului fusese răsturnată în fața camerelor de filmat din lumea întreagă, dar, pentru majoritatea locuitorilor Bagdadului, prudența atinsese cote maxime în cei douăzeci și patru de ani îndurați. Salam nu era singurul care își închipuia că dictatorul va ieși din Tigru precum Poseidon, ud și nervos, poruncindu-le supușilor să-i cadă la picioare. Așa că s-a dus la școală. Cu siguranță, și alții avuseseră aceeași teamă: jumătate din colegii de clasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
înaintea tuturor mișcărilor pe care le făceau. Ea și Uri descifraseră numele lui Afif Aweida la apartamentul lui Kishon; după câteva ore, un om pe nume Afif Aweida zăcea într-o baltă de sânge într-o piață din Ierusalim. Fuseseră singurii care intraseră în casa lui Kishon și văzuseră că acesta primise ultimul telefon dat de Guttman. Iar acum și el fusese eliminat. Asta nu putea să însemne decât un singur lucru: erau urmăriți și toate conversațiile le erau ascultate. Asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]