7,415 matches
-
pedale și să ne avântăm înainte cu vântul biciuindu-ne fețele și șuierându-ne în urechi, în timp ce la coada ochilor ne țâșneau lacrimi plăcute de fericire. Bineînțeles că drumul înapoi era cu totul altceva. De obicei trebuia să coborâm de pe biciclete și să le împingem. Fiindcă eram copii cuminți, în mod nefiresc, cred acum - știam că părinții noștri se îngrijorau dacă lipseam mai mult de două ore, ceea ce însemna că la început vizitele noastre tindeau să fie răzlețe și pe fugă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
are nevoie de un loc liniștit“. A fost clar că doamna Nuttal a transmis repede această informație soțului ei, care a fost atât de impresionat, încât și-a asumat personal responsabilitatea acestei chestiuni: și când am făcut următorul drum cu bicicleta până la fermă și am deschis ușa grea cu balamale ruginite spre interiorul întunecat al staulului, am descoperit că noul meu refugiu fusese dotat cu un birou ( de fapt, cred că era un banc de lucru străvechi) și un scăunel de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
Suna amenințător. Da?! Nu ți-am spus? Am reușit să-mi iau zi liberă, deci putem merge în vale la un picnic, numai noi doi. — Mmm. Grozav! — Și în loc să mergem cu hârbul ăla enervant, m-am gândit să mergem cu bicicletele. — Cu bicicletele? — Da. Graham a zis că poți s-o iei pe-a lui. Nu-i așa că-i un gest frumos? Graham, care se întorsese să ia tacâmurile, îmi azvârli un zâmbet mailițios. Foarte frumos, am spus. Într-adevăr, foarte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
Da?! Nu ți-am spus? Am reușit să-mi iau zi liberă, deci putem merge în vale la un picnic, numai noi doi. — Mmm. Grozav! — Și în loc să mergem cu hârbul ăla enervant, m-am gândit să mergem cu bicicletele. — Cu bicicletele? — Da. Graham a zis că poți s-o iei pe-a lui. Nu-i așa că-i un gest frumos? Graham, care se întorsese să ia tacâmurile, îmi azvârli un zâmbet mailițios. Foarte frumos, am spus. Într-adevăr, foarte frumos. Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
bine cu corpul tău. Nu trebuie să aibă neapărat o anumită formă. Trebuie să recunosc că forma corpului lui Joan mă preocupa foarte mult în ziua aceea. Era o dimineață de vară la fel de fierbinte și făcusem aproape două ore cu bicicletele până să ieșim în câmp deschis. Imediat ce am ajuns într-un loc care i se păru potrivit lui Joan, ne-am trântit pe pământ și în minutele următoare, în ciuda oboselii, am fost extrem de conștient de plăcerea leneșă cu care își întindea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
mă ținuse numai într-un urcuș, alegând drumul cel mai abrupt ori de câte ori ajungeam la o răspântie: uneori panta era atât de mare, că mai aveam un pic și leșinam, atât de greu mi-era să înaintez. (Inutil să menționez că bicicleta lui Graham nu avea viteze). Dar pe urmă am căpătat tot mai multă încredere și urcușul a fost mai ușor. În scurt timp, terenul a devenit neted și la un moment dat ne-am pomenit un drum nemaipomenit - cobora, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
Eu am spus: — Trebuie să fie pe aici un hotel sau o cârciumă. Ea spuse: — E ziua de Crăciun. S-ar putea să fie rezervate toate. Peste câteva minute, liniștea aproape perfectă a fost spulberată de clinchetul și zornăitul unei biciclete care se apropia. Am întors capetele și am văzut un bătrân foarte corpolent parcându-și bicicleta la zid, apoi coborând treptele și îndreptându-se spre mare, cu un rucsac pe umăr și o privire hotărâtă pefață. Când a ajuns la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
ziua de Crăciun. S-ar putea să fie rezervate toate. Peste câteva minute, liniștea aproape perfectă a fost spulberată de clinchetul și zornăitul unei biciclete care se apropia. Am întors capetele și am văzut un bătrân foarte corpolent parcându-și bicicleta la zid, apoi coborând treptele și îndreptându-se spre mare, cu un rucsac pe umăr și o privire hotărâtă pefață. Când a ajuns la circa zece metri de noi a pus jos rucsacul și a început să se dezbrace. Am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
a trimis Norman. În locul vostru, n-aș pierde multă vreme. Haideți, să vă arăt încotro e. I-am mulțumit și după ce a terminat de îmbrăcat și și-a împăturit frumos prosopul în rucsac, l-am urmat pe drum. — Mamă! Ce bicicletă faină! spuse Fiona de îndată ce o văzu de aproape. E Cannondale, nu? — Îți place? E primul ei drum. Am primit-o de la ăl mare: mi-au adus-o azi-dimineață. Mă pricep la biciclete - le-am folosit toată viața - și cred că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
rucsac, l-am urmat pe drum. — Mamă! Ce bicicletă faină! spuse Fiona de îndată ce o văzu de aproape. E Cannondale, nu? — Îți place? E primul ei drum. Am primit-o de la ăl mare: mi-au adus-o azi-dimineață. Mă pricep la biciclete - le-am folosit toată viața - și cred că asta e o frumusețe. Cântărește doar jumătate din cât cântărea bătrâna mea Raleigh: uite, pot s-o ridic cu o mână. — Și cum o simțiți la mers? — Ciudat, dar nu e rapidă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
Ai nevoie de o cheie și poți să ți-l aranjezi singur. Fiona se ridică. E o idee. — Poți s-o încerci dacă vrei, spuse Norman. Să-mi spui ce părere ai. — Îmi dați voie? Mamă, ar fi grozav! Întoarse bicicleta și se urcă pe șa. Urc cu ea și vin înapoi, da? — Orice dorești. Am urmărit-o amândoi cum pedala în jos pe drum, la început nesigură pe ea, apoi căpătând viteză și încredere. Se retrase din câmpul lor vizual
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
mici de salivă zburând spre noi. Am sărit peste primul fel și am trecut direct la curcan, care era uscat, tăiat felii subțiri, aproape transparente și ca garnitură, un mic munte de legume îmbibate în apă. De unde știi atâtea despre biciclete? am întrebat-o pe Fiona, în timp ce își croia drum prin această construcție. Ai vorbit ca un adevărat expert. Avea gura plină de varză de Bruxelles și de curcan și la început n-a putut să-mi răspundă. — Am făcut rezumatul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
merită spectacolul! Dar musai să pară serios și supărat, doar sunt copiii lui, mai-mai să creeze un incident internațional, și e nevoit să-i certe. ─ Măriuco, de la tine nu mă așteptam... Iar tu, Sorine, poți să-ți iei adio de la bicicletă! Oaspeții ridică glasuri indignate. Doamne în rochii de seară cu paiete s-au înroșit și gâfâie. Cozile fracurilor flutură prin aer ca rândunelele. Un tânăr care seamănă cu visătorul cântăreț al lui Caravaggio, numai că în loc de alăută poartă o tavă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
pentru flori prelinsă pe pavaj, cu strada Cardinal Lemoine care se prăbușea brusc Înspre râu, și, dac-o luai invers, cu lumea strâmtă și Înghesuită a străzii Mouffetard. Strada care urca Înspre Pantheon și cealaltă, pe care mergea mereu cu bicicleta, singura stradă asfaltată din tot cartierul, pe care o simțea netedă sub cauciucuri, cu casele Înalte și strâmte și cu hotelul ieftin și Înalt În care murise Paul Verlaine. N-aveau decât două camere În apartamentul În care trăiau, așa că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
era obosit. Prea obosit. O să doarmă puțin. Stătu un timp fără să se miște și nu simți că moartea ar fi fost acolo. Probabil s-a dus pe altă stradă. Moartea Își găsea mereu o pereche cu care mergea cu bicicleta pe stradă, Într-o tăcere absolută. Nu, nici despre Paris nu scrisese vreodată. Sau nu despre Parisul la care ținea, oricum. Dar cum rămâne cu restul lucrurilor despre care nu scrisese nimic, niciodată? Cum rămâne cu ferma Înconjurată de tufe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
moartea se apropiase și-și așezase capul la picioarele patului de campanie, iar el Îi simțea răsuflarea grea. — Să nu crezi niciodată povestea aia cu coasa și cu craniul, Îi spuse el femeii. Poate să vină ca doi agenți pe biciclete sau ca o pasăre. Sau poate să aibă un rât mare, de hienă. Acum se urcase pe el, dar nu mai avea nici o formă. Ocupa pur și simplu un spațiu. — Zi-i să plece. Nu plecă, ci veni și mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
puteam Îndoi genunchiul, așa că piciorul meu arăta ca și cum ar cădea drept de la genunchi la gleznă, fără să se mai vadă gamba, și rostul aparatului era să Îndoaie genunchiul și să-l facă să se miște ca și cum aș fi mers pe bicicletă. Dar nu reușea, mai degrabă se clătina el, aparatul, când ajungea la partea cu Îndoitul. — Faza asta o să treacă, spunea doctorul. Ești un tânăr norocos. O să joci din nou fotbal, ca un campion. La celălalt aparat era un maior care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
vântul bătea prin crăpătura din parbriz. Dedesubt, de-a lungul mării, se Întindea o fâșie de pământ. Vântul uscase noroiul și praful Începea să se ridice de sub roți. La un moment dat trecurăm pe lângă un fascist care mergea pe o bicicletă, purtând la șold un revolver mare. Mergea pe mijlocul șoselei, așa că a trebuit să-l ocolim. După ce l-am depășit se uită lung În urma noastră. În față era o șină de tren și, când am ajuns În dreptul ei, bariera coborî
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
revolver mare. Mergea pe mijlocul șoselei, așa că a trebuit să-l ocolim. După ce l-am depășit se uită lung În urma noastră. În față era o șină de tren și, când am ajuns În dreptul ei, bariera coborî. Cât așteptarăm, fascistul de pe bicicletă ne ajunse din urmă. Trenul trecu și Guy porni motorul. — Stați, strigă biciclistul din spatele mașinii. Plăcuța voastră e murdară. Am ieșit cu o cârpă. Curățasem plăcuța cu numărul la prânz. — Se vede, i-am zis. — Așa zici? — Citește-l. — Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
pentru că el știa de toată povestea cu nevastă-sa. Auzi, spuse John, noi mai mâncăm? — Da, mâncăm. O cursă de urmărire Încă din Pittsburgh, William Campbell intrase Într-o cursă, organizată de un bâlci. Într-o cursă de urmărire pe biciclete, concurenții pornesc unul după celălalt, la intervale egale de timp. Merg foarte repede, pentru că aceste curse sunt limitate de obicei la distanțe scurte, și, dacă ar Încetini, cel din urmă, care-și menține ritmul, poate recupera handicapul de la start. Dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
sunt limitate de obicei la distanțe scurte, și, dacă ar Încetini, cel din urmă, care-și menține ritmul, poate recupera handicapul de la start. Dacă un ciclist este ajuns din urmă și depășit, este descalificat - trebuie să se dea jos de pe bicicletă și să iasă pe marginea pistei. Dacă nici unul dintre concurenți nu este descalificat, câștigă cel care are În avans cea mai mare distanță. În cele mai multe curse de urmărire, dacă participă doar doi concurenți, unul este ajuns din urmă În primii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
pat, cu pătura trasă peste cap. — Domnule Campbell, spuse domnul Turner. — Nu mă puteți concedia, spuse William Campbell de sub pături. Sub pături era cald și alb și se simțea protejat. — Nu mă puteți concedia pentru că m-am dat jos de pe bicicletă. — Ești beat, spuse domnul Turner. — O, da, spuse Campbell vorbind prin cearșaf, simțind materialul cu buzele. — Ești un prost, spuse domnul Turner. Apoi stinse lumina. Fusese aprinsă toată noaptea. Acum era zece dimineața. — Ești un bețivan prost. Când ai ajuns
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
fi avut o vară foarte plăcută. Cum n-o să fii nicicând Atacatorii trecură peste câmp, fură ținuți În loc de mitralierele care trăgeau de pe strada desfundată și dinspre ferme, nu Întâmpinară nici o rezistență În oraș și ajunseră pe malul râului. Mergând cu bicicleta pe strada desfundată, dându-se jos să o Împingă atunci când drumul era impracticabil, Nicholas Adams văzu prin ochii morților tot ce se-ntâmplase. Zăceau singuri sau În pâlcuri, În iarba Înaltă de pe câmp și de-a lungul drumului, cu buzunarele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
de la gazul cu muștar. Erau o grămadă de așchii de la bombe și bucățile de șrapnel erau Împrăștiate În moloz. În oraș nu se afla nici un om. Nick Adams nu mai văzuse un om de când plecase din Fornaci, deși, străbătând cu bicicleta ținutul Împădurit, văzuse multe arme ascunse sub frunzele de dud, pe partea stângă a drumului. Le observa după valurile de căldură care pluteau deasupra frunzelor, când soarele supraâncălzea metalul țevilor. Acum trecea prin oraș, surprins să-l găsească părăsit, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
să trag eter. Nu mi-e rușine de asta. Nu te-am văzut niciodată beat. — Nu? spuse Nick. Niciodată? Nici În noaptea aia, când mergeam de la Mestre spre Portogrande, și am vrut să mă culc, așa că m-am Învelit cu bicicleta și mi-am tras-o până sub bărbie? — Asta nu se-ntâmpla pe front. — Hai să nu mai vorbim despre cum sunt eu. E un subiect despre care știu prea multe deja ca să mai vreau să mă gândesc la el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]