10,345 matches
-
renască rapid. Dar statul păstrează controlul marii industrii și al băncii și, prin urmare, al economiei. Totuși, acest „dezgheț” economic este însoțit de o rigidizare în domeniul politic: al X-lea Congres al Partidului bolșevic interzice fracțiunile și o nouă epurare* afectează 25% dintre aderenții partidului ale cărui reguli de admitere devin și mai drastice. NEP nu este decât un recul momentan impus de circumstanțe, așa cum scrie Lenin: „Operăm o retragere strategică ce ne va permite să înaintăm pe un front
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
de Internaționala Comunistă* (IC). Pentru ceilalți, el definește „dreapta linie” și condamnă deviaționismul, de exemplu stângismul* în broșura sa din 1920, Comunismul de stânga: o boală infantilă. Această voință de ortodoxie ideologică și de disciplină politică este însoțită de o epurare organizațională. Epurarea* este instaurată în timpul celui de-al VIII-lea Congres al PCUS*, care, în 1919, impune o campanie de verificare: 150000 din 450000 comuniști sunt excluși din partid din cauza lipsei de conformitate ideologică sau socială. Această profilaxie este întărită
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
Comunistă* (IC). Pentru ceilalți, el definește „dreapta linie” și condamnă deviaționismul, de exemplu stângismul* în broșura sa din 1920, Comunismul de stânga: o boală infantilă. Această voință de ortodoxie ideologică și de disciplină politică este însoțită de o epurare organizațională. Epurarea* este instaurată în timpul celui de-al VIII-lea Congres al PCUS*, care, în 1919, impune o campanie de verificare: 150000 din 450000 comuniști sunt excluși din partid din cauza lipsei de conformitate ideologică sau socială. Această profilaxie este întărită în 1921
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
de orice responsabilitate și confirmându-i infailibilitatea. Instaurarea autocriticii publice datează din 1927 în PCUS și din 1929 în celelalte PC. Ea însăși este expusă unei noi critici: „critica autocriticii”. Acuzările mutuale constituie unul dintre mecanismele pe care se bazează epurarea, utilizate începând din 1933. în schimb, în partidele care nu sunt la putere, autocritica rămâne centrată pe greșelile de apreciere a liniei, în timp ce biografia și autobiografia constituie un grad superior al „încredințării de sine” în voia instituției comuniste, pentru care
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
sunt supuși procedurii autobiografiei: convocați la Moscova, trebuie să-și povestească în scris viețile, iar în aceste documente ei își dezvăluie adesea cele mai intime secrete, autobiografia fiind simbolul totalei încredințări în voia partidului. Tripticul verificare-autocritică-biografie/autobiografie impulsionează procesul de epurare care poate să capete o formă extremă odată cu stabilirea listelor negre. Astfel, în fiecare semestru sunt oferite numele a aproximativ o sută de excluși și motivele excluderii lor - hoț, escroc, trădător, renegat, agent provocator etc. Aceste liste permit definirea în
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
la rândul lor, se află în subordinea comitetelor centrale ale republicilor federale. Nivelul regiunii este capital: în această structură piramidală, el exercită un control strict asupra bazei și slujește la aplicarea directivelor adoptate la vârf. Selecție, conformitate și logică a epurărilor Datorită comunistului cursus honorum - apartenența la pionieri, apoi la Komsomol și, în sfârșit, la partid - tineri modești și docili pot să urce în ierarhie și să acceadă la posturi de conducere; această ascensiune socială de un tip aparte se realizează
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
deciziilor adoptate de majoritate, iar cu o majoritate de două treimi, Comitetul Central poate recurge la excluderea acelora care nu respectă „spiritul partidului” și-i amenință unitatea. De-a lungul întregii sale istorii, PCUS este supus unor controale, verificări și epurări al căror obiectiv este asigurarea docilității membrilor săi. încă din 1919, se pronunță un anumit număr de îndepărtări - 40% din 250000 membri ai partidului sunt excluși -, iar în 1921-1922, un nou val de epurări duce la plecarea a 20% din
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
este supus unor controale, verificări și epurări al căror obiectiv este asigurarea docilității membrilor săi. încă din 1919, se pronunță un anumit număr de îndepărtări - 40% din 250000 membri ai partidului sunt excluși -, iar în 1921-1922, un nou val de epurări duce la plecarea a 20% din membrii partidului, considerați vinovați de indiferență politică sau de comportamente nedemne (îmburghezire, carierism, alcoolism...). începând din 1924, recursul la epurări* devine o practică din ce în ce mai sistematică ce vizează eliminarea vechii elite și asigurarea docilității cadrelor
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
din 250000 membri ai partidului sunt excluși -, iar în 1921-1922, un nou val de epurări duce la plecarea a 20% din membrii partidului, considerați vinovați de indiferență politică sau de comportamente nedemne (îmburghezire, carierism, alcoolism...). începând din 1924, recursul la epurări* devine o practică din ce în ce mai sistematică ce vizează eliminarea vechii elite și asigurarea docilității cadrelor nou promovate. în acest scop, Stalin orchestrează, mulțumită poliției politice, valuri succesive de controale și apoi de violente epurări în 1933 și 1935. în 1935, controlarea
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
carierism, alcoolism...). începând din 1924, recursul la epurări* devine o practică din ce în ce mai sistematică ce vizează eliminarea vechii elite și asigurarea docilității cadrelor nou promovate. în acest scop, Stalin orchestrează, mulțumită poliției politice, valuri succesive de controale și apoi de violente epurări în 1933 și 1935. în 1935, controlarea tuturor aderenților se soldează cu suspendări și excluderi ale indivizilor „îndoielnici”; în 1936, controlarea îi vizează pe membrii „pasivi”, formulare ambiguă care permite o dezlănțuire a violenței și inaugurează Marea Teroare*. Bilanțul acesteia
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
ani, 80% din membrii intrați în partid în 1920-1921 sunt epurați sau eliminați în 1937-1938. După 1945, în contextul stalinismului triumfător al anilor 1946-1952, partidul se confruntă cu jdanovschina, apoi cu Războiul Rece*, supus unei noi uniformizări ideologice și unei epurări limitate. Natura partidului: spre emergența unei caste privilegiate? Existând încă din primii ani ai regimului, acest sistem se întărește și ia continuu amploare în anii 1960-1970, iar efectele sunt majore. El contribuie la promovarea în interiorul partidului a unei structuri de
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
personalității cu prilejul celei de-a 70-a aniversări a lui Stalin în 1949 sau a celei de-a 50-a aniversări a lui Thorez în 1950. Periodic, după un ritm impulsionat în general de Moscova, conducerea declanșează în cadrul ei epurări, eliminând unii conducători - Andrî Marty și Charles Tillon în 1952, Auguste Lecœur în 1954 - considerați brusc dușmani. Totuși, PCF rămâne primul partid din Franța. El formează o redutabilă contra-societate care atrage unul din patru alegători în toată perioada celei de-
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
în 1929 șeful partidului și un conducător important al IC. Dezvoltă mai ales linia „clasă contra clasă”, cu a sa denunțare a socialiștilor - „social-fascismul” - care-i tulbură pe militanții ce se confruntă, în plus, cu o dură represiune fascistă. Numeroase epurări* duc la excluderea opozanților succesivi, ca Alfonso Leonetti, Pietro Tresso, Paolo Ravazzoti sau Angelo Tasca și Ignazio Silone. Din închisoare, Gramsci își exprimă opiniile divergente, dar moare în 1937. începând din 1934, Stalin constrânge PCI să aplice politica Frontului Popular
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
în care și-a infiltrat militanții din 1929, neezitând ca, în 1936, să apeleze la „frații în cămașă neagră”. Deși foarte stalinist, PCI nu este ferit de represiunea lui Stalin. Mulți dintre militanții săi refugiați în URSS sunt victime ale epurărilor, iar Comitetul Central îi este desființat în 1938, ceea ce-i permite IC să-și aleagă niște conducători încă și mai fideli. PCI este atunci o organizație foarte slăbită și din ce în ce mai izolată, când, în 1939, conducătorii săi - cu excepția a două voci
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
au fost călăuzite de principiul ierarhic al întâietății absolute a URSS și a obligației celorlalte unități de a asigura o apărare necondiționată a centrului moscovit. între URSS și celelalte partide-state, acest principiu a fost aplicat cu brutalitate, așa cum au demonstrat epurările* în democrațiile populare*, intervențiile sovietice în RDG în 1953, împotriva revoluției maghiare* în 1956, împotriva Primăverii de la Praga* în 1968, în Afganistan* în 1979. Leonid Brejnev* l-a teoretizat inventând conceptul de „suveranitate limitată”. Cât despre cei care nu voiau
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
nedispunând nici de vreo apărare reală, nici de dreptul de a face apel. Bolșevicii vor prelua acest model și-l vor duce până la un grad necunoscut până atunci. Procesul, armă politică în timpul lui Lenin încă din 1902, Lenin* adoptă principiul epurării, citând ca motto în al său Ce-i de făcut? o faimoasă propoziție a socialistului german Lassalle: „Partidul se întărește prin epurări”. O dată ajuns la putere, el extinde principiul la societate. Or, justiția sovietică nu dispune la începuturile sale de
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
până la un grad necunoscut până atunci. Procesul, armă politică în timpul lui Lenin încă din 1902, Lenin* adoptă principiul epurării, citând ca motto în al său Ce-i de făcut? o faimoasă propoziție a socialistului german Lassalle: „Partidul se întărește prin epurări”. O dată ajuns la putere, el extinde principiul la societate. Or, justiția sovietică nu dispune la începuturile sale de nici un cod penal, vechiul fiind abolit fără să fi fost înlocuit. Totuși, încă din martie 1922, Lenin cere distrugerea Bisericii ortodoxe și
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
la zece zile instrumentarea în caz de „terorism”, autorizează judecarea în lipsa acuzaților și execuția imediată a pedepselor cu moartea. Poliția politică „descoperă” „centre teroriste” - „zinovieviste”, „troțkiste”. Mii de comuniști sunt arestați și condamnați. Stalin profită de situație pentru a grăbi epurările* în cadrul PCUS, excluzând sute de mii de membri, și se folosește de poliția politică împotriva partidului. Toate aceste operațiuni prefigurează Marea Teroare* din 1937-1938, al cărei start simbolic este dat de Marile Procese de la Moscova. De la cele trei Mari Procese
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
cadrelor economiei*. în timpul ședinței Comitetului Central ținută între 25 februarie și 5 martie 1937, Buharin și Rîkov sunt siliți să-și facă autocritica, apoi arestați, în timp ce Stalin „teoretizează” teroarea, afirmând că lupta de clasă se intensifică pe măsură ce socialismul se întărește. Epurarea atinge toate sferele puterii. Iagoda, fostul șef al NKVD, este arestat și o amplă purificare începe în poliția politică. La 11 iunie 1937, vine rândul Armatei Roșii*: mareșalul Tuhacevski, generalii Iakir, Uborevici, Gamarnik, Eideman, Putna și Kork sunt arestați, condamnați
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
o arată afacerea „complotului bluzelor albe” de la începutul anului 1953: arestați și torturați, medicii evrei de la Kremlin își mărturisesc intenția de a-l asasina pe Stalin. Numai moartea dictatorului pune capăt acestei sinistre comedii care prefigura, fără îndoială, o vastă epurare împotriva evreilor*. Mecanismul intern al proceselor Comuniștii, dar și tovarășii de drum și numeroși intelectuali europeni și americani, aprobă Marile Procese, uneori într-un mod zgomotos în cursul meeting-urilor organizate în acest scop. Unii dintre ei - George Bernard Shaw sau
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
o gigantică experiență colectivă de inginerie psihică, aplicată pe populații încarcerate între frontiere ermetic închise și constrânse să se supună unor permanente presiune menite să făurească „omul nou”. Experimentul a fost dus la extrem în închisoarea de la Pitești, în România. EPURĂRI → Marea Teroare R RELIGIE LUPTA îMPOTRIVA „OPIULUI POPORULUI” Religia, considerată de Marx „opiul poporului”, a opus comunismului modern - ateu și materialist - chestiunea lui Dumnezeu și a spiritualității. Ea a fost adesea locul rezistenței împotriva instaurării regimurilor totalitare comuniste și și-
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
hotărăște să declanșeze o lovitură de stat sprijinită de armata comandată de Lin Biao, de poliția politică* la a cărei conducere se află Kang Sheng și pe „mase” - o studențime fanatizată, apoi ansamblul populației urbane încadrate de organizațiile „rebele”. Deoarece epurarea* începe în domeniul cultural, această operațiune va purta numele de „Revoluție Culturală”. Lansarea Revoluției Culturale Desfășurarea acesteia a fost rezultatul mai multor factori: schimbătoarele impulsuri ale lui Mao, evoluția raporturilor acestuia cu cei mai importanți membri ai grupului conducător*, raportul
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
Zhang Chunqiao și Yao Wenyuan. Ultimul publică, în septembrie 1965, un articol violent care atacă un autor cu legături în municipalitatea din Beijing, al cărui primar, Peng Zhen, credincios lui Liu Shaoqi, este epurat la sfârșitul lui martie 1966. Primăvara, epurările se extind la responsabilii statului-major, ai propagandei și ai gărzii conducătorilor. O dată eliminat sprijinul lor, rămân de prins în capcană principalii responsabili ai „bandei negre”, datorită agitației tineretului școlar și studențesc, care răspunde cu entuziasm la chemările lui Mao. Ducându
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
protestări la adresa ierarhilor regimului - „contracurentul din februarie” -, pentru a-i îndepărta, cu excepția indispensabilului Zhou Enlai, și pentru a înlocui parțial Biroul Politic cu grupul Revoluției Culturale condus de Chen Boda. în primăvara și vara lui 1967, situația se precipită. în timp ce epurarea se extinde, organizațiile de gărzi roșii și de „rebeli” muncitori se destramă. Cei mai radicali atacă diplomația și armata, vizându-i pe Zhou și Lin Biao. La Beijing, incidente se petrec pe lângă ambasade. în provincii, izbucnește războiul civil* între organizații
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
sperie până la urmă și fug, la 13 septembrie 1971, într-un avion care se prăbușește în Mongolia. Căderea „Bandei celor Patru” Potrivit istoriei oficiale chineze, Revoluția Culturală s-a încheiat odată cu moartea lui Mao din septembrie 1976 și apoi cu epurarea „Bandei celor Patru” - Jiang Qing, Wang Hongwen, Yao Wenyuan și Zhang Chunqiao - în octombrie 1976. și este adevărat că unii dintre animatorii mișcării au rămas foarte activi după 1971, până acolo încât au lansat contra lui Zhou Enlai, în 1973-1974
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]