7,594 matches
-
analiză pertinenta a specificului funcțional și structural a diplomației Uniunii Europene impune o radiografie tridimensională a diplomației dezvoltată prin prisma Politicii Externe și de Securitate Comună (PESC), a "diplomației interne" axate pe reglementarea relațiilor bilaterale dintre statele membre și a "diplomației structurale" care vizează dezvoltarea unor strategii și parteneriate ale UE cu diferite regiuni ale lumii, în vederea realizării unor schimbări structurale pe termen lung în aceste zone.155 Dacă se are în vedere diplomația internă, respectiv relațiile bilaterale tradiționale dintre statele
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
relațiilor bilaterale dintre statele membre și a "diplomației structurale" care vizează dezvoltarea unor strategii și parteneriate ale UE cu diferite regiuni ale lumii, în vederea realizării unor schimbări structurale pe termen lung în aceste zone.155 Dacă se are în vedere diplomația internă, respectiv relațiile bilaterale tradiționale dintre statele membre, aceasta reprezintă în esență un rezultat al procesului de integrare, care se situează din ce in ce mai mult într-un cadru structurat sau am putea spune care este aproape în întregime absorbit de cel multilateral
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
tradiționale dintre statele membre, aceasta reprezintă în esență un rezultat al procesului de integrare, care se situează din ce in ce mai mult într-un cadru structurat sau am putea spune care este aproape în întregime absorbit de cel multilateral specific Uniunii Europene actuale. Diplomația internă este cea care a stat la baza creării Uniunii, incorporând o serie de forme diferite, în acest sens procesul specific integrării europene și implicit cel al integrării politicii externe constituie principalele instrumente ale diplomației tradiționale bilaterale ale statelor membre
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
multilateral specific Uniunii Europene actuale. Diplomația internă este cea care a stat la baza creării Uniunii, incorporând o serie de forme diferite, în acest sens procesul specific integrării europene și implicit cel al integrării politicii externe constituie principalele instrumente ale diplomației tradiționale bilaterale ale statelor membre; procesul de integrare în structurile europene poziționează relațiile dintre statele membre într-un cadru nou, iar funcțiile tradiționale ale diplomației bilaterale au fost preluate, în parte, de mecanismul complex al UE; în acest sens, dezvoltarea
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
procesul specific integrării europene și implicit cel al integrării politicii externe constituie principalele instrumente ale diplomației tradiționale bilaterale ale statelor membre; procesul de integrare în structurile europene poziționează relațiile dintre statele membre într-un cadru nou, iar funcțiile tradiționale ale diplomației bilaterale au fost preluate, în parte, de mecanismul complex al UE; în acest sens, dezvoltarea și menținerea de relații mutuale prin intermediul diplomației interne reprezintă o alternativă la diplomația bilaterală tradițională.156 Având în vedere cele trei dimensiuni ale diplomației europene
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
de integrare în structurile europene poziționează relațiile dintre statele membre într-un cadru nou, iar funcțiile tradiționale ale diplomației bilaterale au fost preluate, în parte, de mecanismul complex al UE; în acest sens, dezvoltarea și menținerea de relații mutuale prin intermediul diplomației interne reprezintă o alternativă la diplomația bilaterală tradițională.156 Având în vedere cele trei dimensiuni ale diplomației europene este incorectă identificarea politicii externe a UE cu transpunerea la nivel european a politicii externe tradiționale dezvoltate de statele membre, tocmai de
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
relațiile dintre statele membre într-un cadru nou, iar funcțiile tradiționale ale diplomației bilaterale au fost preluate, în parte, de mecanismul complex al UE; în acest sens, dezvoltarea și menținerea de relații mutuale prin intermediul diplomației interne reprezintă o alternativă la diplomația bilaterală tradițională.156 Având în vedere cele trei dimensiuni ale diplomației europene este incorectă identificarea politicii externe a UE cu transpunerea la nivel european a politicii externe tradiționale dezvoltate de statele membre, tocmai de aceea specificitatea politicii UE poate fi
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
ale diplomației bilaterale au fost preluate, în parte, de mecanismul complex al UE; în acest sens, dezvoltarea și menținerea de relații mutuale prin intermediul diplomației interne reprezintă o alternativă la diplomația bilaterală tradițională.156 Având în vedere cele trei dimensiuni ale diplomației europene este incorectă identificarea politicii externe a UE cu transpunerea la nivel european a politicii externe tradiționale dezvoltate de statele membre, tocmai de aceea specificitatea politicii UE poate fi privită prin prisma potențialului acesteia de a-și asuma alte forme
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
externe individuale ale statelor membre. Pornind de la aceste considerente, o evaluare a politicii externe a UE relevă faptul că aceasta a dezvoltat, în mod gradual, o "politica externă structurală" care transcende pilonii UE și care este strâns legată de o "diplomație structurală" specifică și diferită, totodată, de diplomația tradițională.157 Tratatul 158 de la Lisabona cel mai recent dintre tratatele care modifică tratatele precedente, semnat de statele membre ale UE (la 13 decembrie 2007), a intrat în vigoare la 1 decembrie 2009
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
aceste considerente, o evaluare a politicii externe a UE relevă faptul că aceasta a dezvoltat, în mod gradual, o "politica externă structurală" care transcende pilonii UE și care este strâns legată de o "diplomație structurală" specifică și diferită, totodată, de diplomația tradițională.157 Tratatul 158 de la Lisabona cel mai recent dintre tratatele care modifică tratatele precedente, semnat de statele membre ale UE (la 13 decembrie 2007), a intrat în vigoare la 1 decembrie 2009. Una dintre inovațiile instituționale majore ale Tratatului
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
vigoare la 1 decembrie 2009. Una dintre inovațiile instituționale majore ale Tratatului de la Lisabona a reprezentat-o reorganizarea postului de Înalt 159 Reprezentant al Uniunii pentru Afaceri Externe și Politică de Securitate, aceasta noua instituție având ca scop cristalizarea unei diplomații coerențe, precum și promovarea unei diplomații europene mult mai active, care în timp să devină mai influență și mai vizibilă.160 În ceea ce privește atribuțiile Înaltului Reprezentant, acesta cumulează o dublă misiune: de reprezentant al Consiliului pentru politica externă și de securitate comună
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
Una dintre inovațiile instituționale majore ale Tratatului de la Lisabona a reprezentat-o reorganizarea postului de Înalt 159 Reprezentant al Uniunii pentru Afaceri Externe și Politică de Securitate, aceasta noua instituție având ca scop cristalizarea unei diplomații coerențe, precum și promovarea unei diplomații europene mult mai active, care în timp să devină mai influență și mai vizibilă.160 În ceea ce privește atribuțiile Înaltului Reprezentant, acesta cumulează o dublă misiune: de reprezentant al Consiliului pentru politica externă și de securitate comună (PESC) și de vicepreședinte al
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
Afaceri Externe", reprezentând Uniunea Europeană pe scena internațională în domeniul PESC, fiind asistat de un serviciu european pentru acțiune externă, format din funcționari ai Consiliului, Comisiei și serviciilor diplomatice naționale.161 În pofida cumulului de atribuții, abilitatea Înaltului Reprezentant de a consolida diplomația UE depinde în mare măsură de convergență punctelor de vedere ale statelor membre în abordarea problemelor de interes comun; insuccesul (care caracterizează perioadă actuala) privind dezvoltarea unei politici externe comune și implicit a unei diplomații specifice nu constituie doar rezultatul
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
Înaltului Reprezentant de a consolida diplomația UE depinde în mare măsură de convergență punctelor de vedere ale statelor membre în abordarea problemelor de interes comun; insuccesul (care caracterizează perioadă actuala) privind dezvoltarea unei politici externe comune și implicit a unei diplomații specifice nu constituie doar rezultatul direct generat de lipsa unei voințe politice unitare, ci constituie și efectul diferențelor de interese, opinii și culturi strategice ale statelor membre.162 La 21 iunie 2010 (la Madrid), Înaltul Reprezentant pentru Afaceri Externe și
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
Europene, Parlamentul European, Consiliul și Comisia Europeană au ajuns la în acord politic cu privire la crearea unui Serviciu European pentru Acțiune Externă (SEAE).163 Acest serviciu reprezintă o altă inovație a Tratatului de la Lisabona, constituind un pas important în crearea unei diplomații europene unitare, în asigurarea unei eficiente și a unei coerențe sporite a acțiunii externe a UE și creșterea influenței politice și economice a Uniunii în lume; organismul are atribuția de a sprijini Înaltul Reprezentant al UE pentru Afaceri Externe și
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
a relațiilor mutuale dintre statele membre prin prisma instituțiilor europene; astfel, Consiliul (de Miniștri) este flancat de trei instituții supranaționale: Comisia Europeană, Parlamentul European și Curtea de Justiție a Comunităților Europene, insă actorii responsabili din punct de vedere politic pentru diplomația PESC sunt Consiliul European și Consiliul de Miniștri. Consiliul European este forul politic suprem al UE alcătuit din șefii de stat și de guvern, președintele și un alt membru al Comisiei Europene, precum și miniștrii de externe (aceștia împreună cu membrul Comisiei
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
grupuri de lucru (alcătuite din funcționari civili naționali și diplomați), asigură un cadru adecvat care ajută la armonizarea relațiilor dintre statele membre, reducându-se astfel neîncrederea mutuala și soluționându-se, totodată, eventualele conflicte interstatale. Se poate concluziona că, deși funcțiile diplomației bilaterale au fost preluate, în parte, de complexul mecanism comunitar, acestea au în continuare un rol important în obținerea majorității necesare sau a consensului în redactarea/formularea unor soluții de compromis în cadrul Consiliului pentru reconcilierea statelor membre, care uneori au
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
membre, care uneori au interese contradictorii și imprevizibile. Cu toate acestea, mecanismele Comunității Europene și ale Politicii Externe și de Securitate Comune/Politicii Europene de Securitate și Apărare nu reușesc întotdeauna să funcționeze eficient între statele membre, ceea ce înseamnă că diplomația națională rămâne totuși importantă în anumite situații. Tocmai de aceea punerea în practică într-o proporție redusă a dimensiunii comune a diplomației privind politica externă și de securitate a UE justifica într-o oarecare măsură absența sau am putea spune
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
Politicii Europene de Securitate și Apărare nu reușesc întotdeauna să funcționeze eficient între statele membre, ceea ce înseamnă că diplomația națională rămâne totuși importantă în anumite situații. Tocmai de aceea punerea în practică într-o proporție redusă a dimensiunii comune a diplomației privind politica externă și de securitate a UE justifica într-o oarecare măsură absența sau am putea spune, relevanță redusă a Uniunii Europene în problemele și conflictele internaționale majore, ceea ce în mod evident este extrem de nefavorabil dacă se are în
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
ocupate (din West Bank, Fâșia Gază și Ierusalimul de Est),229 securitatea Israelului (din perspectiva atacurilor militante palestiniene), securitatea palestiniană (din perspectiva atacurilor militare israeliene), configurația viitorului stat palestinian, problema refugiaților 230 palestinieni, politicile coloniale din Israel. Eșecurile constante ale diplomației părților implicate în procesul de pace constituie consecințe ale nivelului de încredere înregistrat între Israel, palestinieni, dar și lumea arabă, care de-a lungul istoriei conflictului s-a dovedit a fi extrem de important, în special atunci când s-a negociat/încheiat
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
au avut o oarecare influență asupra evenimentelor din Orientul Mijlociu și Apropiat. În ciuda suprafeței relativ reduse a teritoriului, a numărului de vieți omenești pierdute și a mărimii totale a populațiilor implicate, conflictul a fost în centrul mass-mediei din toată lumea și a diplomației internaționale, de decenii. Conflictul arabo-israelian este un conflict cu adânci rădăcini istorice, un conflict situat în zona Orientului Apropiat, direct legat de existență statului Israel și relațiile între acesta și populația ne-evreiască, predominant arabă. Unii autori consideră conflictul arabo-israelian
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
întreaga lume, implicându-se din ce in ce mai mult în prevenirea conflictelor, în reconstrucția instituțională post-conflict, în menținerea păcii și în activitățile de combatere a terorismului. Baza politicii externe și de securitate a Uniunii Europene o constituie așa-numita "putere soft - recursul la diplomație sprijinită, daca este necesar de măsuri comerciale, de ajutor sau de menținere a păcii, pentru a soluționa conflicte și pentru a ajunge la o înțelegere la nivel internațional".453 Politică europeană de apărare soft presupune, de asemenea, dezvoltarea unor instrumente
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
până în 2002 (momentul în care UE devine membră a Cvartetului pentru Orientul Mijlociu, alături de SUA, Federația Rusă și ONU).519 Evoluția istorică a continentului european și în subsidiar cea a Orientului Mijlociu și Apropiat, relevă și confirmă totodată faptul că implicarea diplomației europene în sprijinirea procesului de pace israeliano-palestinian nu reprezintă doar un efect al Războiului Rece, ci are fundamente adânc înrădăcinate în istoria popoarelor europene (a se vedea consecințele Primului Război Mondial și implicațiile care s-au răsfrânt asupra zonei orientale, în special
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
în care statele europene considerau Orientul Mijlociu o zonă cu risc și mult prea tensionată pentru a se implica politic, dimensiunea implicării europene în ceea ce reprezintă conflictul israeliano-palestinian (dar și cel arabo-israelian, în general) se impune a fi analizat din perspectiva diplomației bilaterale. Tocmai de aceea, nu se poate vorbi de o abordare unitară a chestiunii israeliano-palestiniene, fiecare stat european având ca reper istoria evenimențiala proprie derulată în paralel sau în congruenta cu nou creatul stat evreiesc sau/ și cu statele arabe
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
se poate vorbi de o abordare unitară a chestiunii israeliano-palestiniene, fiecare stat european având ca reper istoria evenimențiala proprie derulată în paralel sau în congruenta cu nou creatul stat evreiesc sau/ și cu statele arabe orientale. Germania, de exemplu, prin diplomația dezvoltată în primii ani după încheierea celui de-al Doilea Război Mondial a încercat să voaleze în memoria colectivă greșelile trecutului față de evrei, atitudine ce se va menține până în anii '70, însă ulterior va încerca să dezvolte o politică imparțială
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]