73,470 matches
-
este de înțeles rostul participării sale în repartiția bolnavilor pe saloane și nici reacția față de o realitate elementară, aceea că singurul de care să asculte subordonații (în speță, portarul) era medicul primar. Nu putem continua cu acest gen de analize, reținând doar semnificația faptelor care relevă decăderea administrativă și medicală la care ajunsese ospiciul de la Neamț, care, abia cu 5 ani înainte, constituia o unitate exemplară. Față de lamentările lui Onicescu, care se bucură de anumite sprijine ("mâine poimâine Ospiciul va putea
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
abuzuri ale intendenței. Sunt mai multe sesizări de acest fel, demonstrând dezordinea existentă în ospiciu în ultimii săi ani; așa este cazul bolnavei Cristina Proca, care cere, la 8 august 1891, să i se elibereze "costul țigaretei ce s-a reținut la socoteala intendentului Ospiciului mănăstirii Neamțului, sumă ce se află depusă la D-lui Cassier al Cassei" cerere care primește rezoluția laconică "la dosar". Costul întreținerii varia de la 100 lei lunar Clasa I, la 35 lei lunar Clasa a III
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
1 Briefstegel de schijă", un "ciubăraș de fier alb pentru spălat carnea", 2 furculițe "pentru tăiat rasol", 1 furculiță de fier albă, 1 cântar englezesc, 1 pereche "pirostroae", 1 poloboc de murat "curechi" și altele, printre care 4 "pestelce" (șorțuri). Reținem deci că masa cuprindea și carne, iar numărul mare de ustensile de prelucrat carnea ne face să lămurim că alimentația era una similară cu aceea de la azilurile și ospiciile timpului. De altfel, în documentele timpului și în protestele unor umaniști
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
stabilimente de calici cerșetori femei, stabilimente de cerșetori valizi și stabilimente de nevârstnici orfani (tot corecționale, colonii agricole). Această legislație a fost urmată de un regulament general prin care M. Kogălniceanu transmitea prefecților dispozițiile de aplicare. În ceea ce ne privește, reținem că abia la 1862-1864 asistăm la o triere a deținuților, la separarea celor bolnavi de boli organice sau nervoase (fiecărei unități fiindu-i anexat un medic însărcinat cu redactarea unui jurnal clinic) și la apariția unei legislații de protecție a
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
prin adaptarea lor, ca și punerea în valoare a spiritului medical și umanitar necesar asistenței psihiatrice, lucrarea elaborată de Fătu constituie un moment de mare semnificație în profilarea practicii psihiatrice științifice în Moldova. "Nosographul Ospitalului de Neamțu" Un episod care reține atenția în aceeași epocă, de conturare a psihiatriei științifice românești, a fost apariția periodicului Nosographul Ospitalului de Neamțu. Am amintit, pe scurt, despre această revistă al capitolul referitor al Ospiciul de la Neamț. Prin cuprinsul ei, ca și prin faptul că
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
El va apărea o dată pe lună, în ziua de 5, imprimat în patru coale formatu unei cărți, așa ca oricine la finele anului să poată avea un volum de observații"86. V. Gomoiu 87 reproduce în întregime prefața revistei. Noi reținem din această prefață aspectele legate de activitatea psihiatrică de la Neamț, unde era, cum spune doctorul Ulle, "cea mai vastă scenă de observație medicală". Ambele spitale având câte 80 paturi, se realiza "un muvementu de 1400 bolnavi pe anu, recolta de
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
organizarea unor secții diferențiate, cum sunt acelea de "azile închise pentru incurabili" și "ospicii închise pentru pacienți curabili dar vătămători societății", în care vede niște instituții sanatoriale, cu o mișcare a bolnavilor dinamică și caracterizate prin activitatea științifică. Este de reținut faptul că Julian Lukaszewski preconizează crearea unor instituții pentru bolile psihice "de limită", pentru bolnavii nevrotici și convalescenți. În această privință, Julian Lukaszewski dovedește o viziune psihiatrică evoluată, la acea epocă psihiatria ocupându-se numai de bolnavii alienați, suferind de
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
a scrie? Știa să calculeze? Cânta? Avea voce pentru cânt? A învățat cântul? Îi plăcea să cânte? Cunoștea vreun instrument muzical? * Memoria Avea bună memorie? Își aducea aminte ușor fizionomiile? Ținea minte ușor numele oamenilor? Ținea minte ușor ariile muzicale? Reținea ușor ceea ce învăța în meșteșugul său? Inteligența Judecata Avea bun simț? Judeca bine persoanele? Avea o judecată dreaptă în afacerile sale de gospodărie? În meșteșugul său lucra cu bună judecată? Era încrezător? Avea spirit viu? Pricepea ușor? Vorbind era de
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
totodată medicală și socială. Această viziune, derivat al formației sale politice, îl situează pe Zosin în rândul militanților medicinii sociale românești. În Moldova a fost cel dintâi psihiatru care a profesat această convingere bio-psiho-socială. Ni se pare demnă a fi reținută, ca un moto al convingerilor sale medicale, următoarea afirmație: "... tocmai asta-i taina medicinei, să vadă ceea ce ochii profani nu văd: să vadă societatea. Când dânsa vede numai celula în legătură cu individul este medicină individuală când ar vedea numai societatea în legătură cu
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
sub acest raport cu mult înaintea ei". Lucrarea constituie, totodată, o bună punere la punct a concepțiilor psihiatrice determinate în geneza psihiatriei moderne. Studiul lui Zosin constituie încă o sursă de documentație pentru cercetătorii interesați de acest domeniu. Este de reținut spiritul critic al unui specialist excelent, cum era Zosin, care filtra informațiile prim prisma experienței, ca și maturitatea sintetică cu care interpreta numeroasele teorii care-și disputau întâietatea în etiopatologia bolilor psihice. Este semnificativ în acest sens următorul pasaj al
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
calea cercetărilor de laborator, va trebui căutat ceea ce este propriu din punct de vedere biochimic, hormonal etc., fiecărei psihoze, ceea ce o diferențiază și, desigur, ceea ce o apropie de altele. Numai astfel ea va putea într-adevăr progresa"134. Este de reținut, de asemenea, pentru interpretarea fiziopatologică particulară, o suită de articole referitoare la isterie, din care desprindem următorul pasaj: În ceea ce privește latura teoretică a chestiunii, am de spus următoarele: Eu nu am afirmat că istericii sunt simulanți, ci că fenomenele catalogate sub
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
Parhon. Mai multe lucrări de sinteză publicate la diverse etape și mereu îmbogățite i-au permis să formuleze unele ipoteze legate de biologia bătrâneții. El însuși, în "Opere alese", le include într-un subcapitol intitulat " Cercetări asupra bătrâneții". Dintre acestea, reținem în special studiile "Psihiatria bătrâneții"139 și "Manifestări psihopatologice la bătrâni"140, lucrări caracterizând concepția de sinteză la care a ajuns C. I. Parhon în două etape diferite din îndelungata sa carieră. Volumul "Biologia vârstelor" încununează această operă. În concepția
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
în masa medicală a noilor concepții despre rolul secrețiilor interne. Ca urmare a acestei activități, care, cum am văzut, includea un număr enorm de probleme, C. I. Parhon a realizat unele prezentări de sinteză ale operei sale endocrinologice, dintre care reținem: o clasificare a sindroamelor pluriglandulare (cu Constanța Parhon) în 1925, cînd menționează un minim de 360 sindroame hiperși hipofuncționale și un minim de 215 sindroame pluriglandulare, specificând: a) sindroame pluriglandulare a sau hiperfuncționale; b) sindroame pluriglandulare hiperfuncționale; c) sindroame pluriglandulare
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
nucleul teoriei emise cu privire la determinismul endocrin al creșterii, al evoluției biologice în funcție de particularitățile de vârstă. Perioada ieșeană a profesorului C. I. Parhon poate fi considerată ca actul de naștere al endocrinologiei românești. * Consemnând spiritul unei opere de o întindere extraordinară, reținem, ca o concluzie de sinteză reprezentativă, afirmația prof. C. I. Parhon: " Credem că psihiatria de astăzi, fără a părăsi niciodată terenul clinicii, trebuie să se angajeze din ce în ce pe calea cercetărilor de laborator. Va trebui căutat ceea ce este
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
gata să-mi oferi o remiză... Nu e nevoie, îmi acord singur destule remize. Costache: Și ce-i rău în asta?! o remiză e, va să zică, o jumătate de cîștig... Octav: Dar și o jumătate de pierdere, nu? Porcăria e că reținem numai cîștigul... Și tot așa, pierzînd mereu, și amăgindu-ne că, totuși, cîștigăm, ne procurăm liniștea, și echilibrul... o balanță falsă. Mare lucru și mistificarea asta! Oare ce ne-am face fără ea! Mona: Așa e... Numai că tu vezi
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
mai bine ca înainte... Dar vreau să te întreb ceva: Crezi cu adevărat? Costache: Vai de mine, tovarășe colonel, dar se poate! Securistul: Bine. Eu îți amintesc că nu prea ți-ar sta bine ca profesor la Vînturoasa... și nici... Reține te rog că eu nu te ameninț... că nu fac presiuni... Costache: Știu, știu... Securistul: Ca să nu mai vorbesc de altele... Că băiatul ăla al tău nu-i zi să nu facă pe deșteptul cu bancurile... Cu Bulă, cu... dracu
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
dyirbal reprezintă rezultatul topicalizării argumentului O, iar construcția alternativă, în care A ar fi topicalizat, nu (mai) există, ceea ce explică lipsa construcției sintactic acuzative din această limbă. Și la Creissels (2004a) apare ideea că structurile ergative sunt marcate tipologic. Voi reține însă perspectiva moderată a lui Dixon: distincția tipologică ergativ/acuzativ are în vedere numai limbile în care marcarea are bază sintactică (care sunt mult mai numeroase decât cele în care marcarea are bază semantică, limbi despre care se știu destul de
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
studiile despre ergativitate, este încercarea de subsumare a tuturor sistemelor lingvistice modelului occidental: "Voir un passif dans une construction ergative, ce n'est rien d'autre que de se rendre coupable d'ethnocentrisme" (Tchekhoff 1978: 105). Tot Tchekhoff (1978: 47) reține însă ca fiind o asemănare importantă între pasiv și ergativ faptul că ambele construcții au un agent marcat. Această asemănare i-a făcut pe primii cercetători ai construcției ergative să o analizeze ca pe un pasiv. În această secțiune, voi
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
oglindă a pasivului". Am oferit un spațiu mai larg acestui concept atât ca urmare a absenței sale din bibliografia românească, cât și deoarece definițiile care i-au fost date și funcțiile care i-au fost atribuite sunt adesea contradictorii. Am reținut ideea că antipasivul este un mecanism de detranzitivizare, a cărui folosire are anumite consecințe morfologice, sintactice și semantico-discursive. Mecanismul complementar antipasivului este aplicativul (vezi supra, 6.2.), prin care se poate introduce un complement în structura sintactică, modificându-se totodată
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
emisie involuntară de stimuli; (e) predicate aspectuale, cât și de predicate inergative: (a) acte voluntare; (b) modul de a vorbi; (c) sunete emise de animale; (d) anumite procese corporale involuntare. Dintre clasele de verbe inacuzative identificate de acești autori, voi reține clasa predicatelor aspectuale, pe care o voi integra în clasificarea verbelor inacuzative din limba română. 3.3. Stabilirea inventarului de verbe inacuzative din limba română Demersul de a inventaria verbele inacuzative dintr-o limbă este destul de dificil, ca urmare a
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
criteriu este primar vs derivat), pentru a putea sublinia comportamentul oscilant al unor unități verbale, precum și condițiile de trecere dintr-o clasă în alta. Deși observația decurge din prezentarea subclaselor semantice de verbe inacuzative și a trecerilor între acestea, trebuie reținut de la început că inacuzativitatea este o trăsătură adesea contextuală, un verb care are comportament inacuzativ într-un context putându-se încadra în clasa inergativelor în altul. 3.3.2.1. Schimbare de stare: ● reflexive: a se abțigui, a se cloci
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
adună împreună; operația nu are nevoie să ajungă la grila de roluri, ci numai la rolurile tematice neatribuite. Alegerea morfologică a elementului se reduce Cazul acuzativ; cliticul își are originea în VP, apoi se deplasează în I; rolul neatribuit este reținut de proiecția verbală până când un rol tematic extern este fuzionat; rolul neatribuit este concentrat cu rolul extern, de unde rezultă atribuirea a două roluri aceluiași argument sintactic. Această propunere dă seama de incompatibilitatea dintre reflexivizare și pasiv. Grimshaw (1990), Pesetsky (1995
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
valențe sintactice, iar impersonalizarea rezultă în urma reducerii cazului nominativ. 5.3.3.3. Critici, alternative Koontz-Garboden (2009: 77) urmează analiza lui Chierchia (2004), aducând argumente suplimentare. Diferența de interpretare propusă de acest autor este că verbele incoative derivate din cauzative rețin operatorul CAUZĂ, pe când în interpretarea lui Chierchia, operatorul CAUZĂ era șters. Koontz-Garboden (2009: 80) formulează ipoteza monotonicității: Operațiile de formare a cuvintelor nu elimină operatorii din reprezentările lexicale. Dacă la Chierchia anticauzativizarea presupune o operație de reflexivizare, Koontz-Garboden (2009: 80
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
sintactice relevante pentru a distinge verbele inergative de cele ergative/inacuzative, problema delimitării adjectivelor ergative (și a relevanței acesteia pentru limba română) rămâne deschisă. 8. CONCLUZII În acest capitol am prezentat istoricul interpretării clasei de verbe inacuzative, din care am reținut aspectele pe care le-am considerat relevante pentru analiza acestei clase de verbe din limba română. În secțiunea 1. am avut în vedere consecințele pe care le-a avut Ipoteza Inacuzativă pentru lingvistică, precum și reinterpretarea relației dintre tranzitiv și intranzitiv
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
uzul celor două verbe copulative este oscilant, constantă fiind totuși selecția sistematică a verbului esse pentru fixarea în timp a unui eveniment. Deși considerarea lui a sta ca verb copulativ în română nu este foarte convingătoare, ideea care se poate reține din studiul prezentat mai sus este unica interpretare a verbului a fi și considerarea, prin comparație cu celelalte limbi romanice și ca urmare a paralelismului cu a sta în interiorul limbii române, a lui a fi drept verb copulativ în structurile
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]