7,733 matches
-
sarcasm și un umor necruțător al atitudinii, au putut avea totuși slăbiciuni și naivități În așa măsură În raport cu o anumită persoană, Încât s-au lăsat șantajați sau chiar escrocați ani În șir de acea persoană! Μ Orice idee, experiență sau revelație deosebită, care frizează absolutul, este incandescentă - spunea Mircea Eliade -, omul neputând-o realiza decât pentru foarte scurt timp: „Întocmai ca preotul care nu poate «suporta» apropierea divinității decât temporar; Întocmai ca androginia rituală, care nu se Îndeplinește decât pentru câteva
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
drept și nepărtinitor al propriilor fapte (numai o astfel de conștiință poate Înzestra gândul cu capacitatea de a ne mustra, atunci când facem fapte rele, sau de a ne bucura, atunci când facem fapte bune; numai o astfel de conștiință poate produce revelații și Îndreptări spectaculoase de sine, uneori de ultim moment, asemănătoare, de exemplu, celor realizate de tâlharul răstignit pe cruce, alături de Iisus, care și-a recunoscut nemernicia existenței sale În ultima clipă și a cerut cu umilință iertare Domnului). Μ Oricât
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
alt chip. Gândirea religioasă nu poate fi, prin urmare, recalcitrantă: cel care o cultivă vrea să se vindece sau să se Înalțe sufletește. Μ Discuțiile, fie că sunt spontane sau riguros desfășurate, Își au adesea farmecul lor: poți avea, astfel, revelația faptului că ești capabil de o remarcă sau chiar opinie avizată În legătură cu o chestiune la care nu te-ai gândit până atunci. Acest fapt este tonifiant, chiar măgulitor pentru sine, deoarece știi că nu poți să ți-l explici altfel
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
una din pasiunile vârstei Înaintate (așa avem satisfacția de a fi putut descoperi, după zeci de ani, multe lucruri pe care la timpul respectiv nu le-am observat sau pentru care n-am avut Înțelegerea necesară: poți, de exemplu, avea revelația tardivă a faptului că virtutea tactului, care te-a caracterizat la vârsta maturității, și-a avut antecedentele În unele confidențe discrete pe care le-ai realizat În copilărie). Μ Pentru sufletele mai simple, Dumnezeu nu reprezintă altceva decât acea autoritate
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
etc., pe de o parte, și clemența manifestată față de cel al medicilor, comercianților etc., pe de altă parte. Aceste atitudini de compromis, venite din câmpul social, demonstrează Însă prezența unei insuficiente maturizări a „ethos”-ului la nivelul aprecierilor colective. Μ „Revelația” este un fenomen de intimitate a vieții noastre psihice strâns legat de gândirea creatoare și de intuițiile afective, care are menirea de a tempera elanul unor tendințe de a sociologiza complet viața psihică individuală. Dar nu este singurul exemplu: acestui
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
spiritualului”. Dar și În privința aceasta diferențele dintre oameni sunt frapante: În timp ce unii Își moralizează gândul treptat, prin sacrificii mărunte de fiecare zi, alții nu și-l pot eleva decât În Împrejurări de viață dramatice, care pentru ei au valoarea unor revelații. Este ilustrativ, prin plasticitatea lui, cunoscutul pasaj biblic din momentele finale ale suferințelor lui Iisus pe cruce: „Iar unul dintre făcătorii de rele răstigniți Îl hulea zicând: «Nu ești Tu Hristosul? Mântuiește-Te pe Tine Însuți și pe noi». și
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
artistică, îmbrăcată într-un limbaj surprinzător, uneori cu elemente suprareliste și ermetice, alteori simplu, până la parodie și umor, neomodernismul își propune "să eclipseze, până la anihilare, orice canon"83. Neomodernismul, prin urmare, liricizează poezia, aducând esențiale transformări. În articolul Ana Blandiana. Revelațiile poeziei, Iulian Boldea vorbește despre revigorarea, pe care anii '60 o aduc lirismului pur84. "În literatura română contemporană, anii '60 sunt marcați, fără îndoială, de o revigorare a lirismului pur, după o perioadă aridă, în care dogmatismul lozincard impusese o
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
în treacăt, ca și cum și-ar trece degetele pe corzile unei harfe. Lirismul Anei Blandiana este, dacă se poate spune astfel, o mireasmă a logicii, esență rar întâlnită în creația poetică, despre care se crede că se caracterizează exclusiv prin iraționalitate, revelație, vizionarism"98. Totuși, "literatura Anei Blandiana este, însă, mai presus de orice, o revanșă a verbului și a sensului, itinerariul unei voci, care caută să spună neliniștea unei identități, este o prelungire de sine"99. Cu alte cuvinte, este vorba
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
ale realității, totodată, este redată, în mod dealiat. Sensurile sunt fluide și mereu mișcătoare. Ele nu se opresc, în blocuri de ciment, rezistente la orice experiență, ci își afirmă precaritatea, pe măsură ce coagulează, fulgurează, se supun fluxului și refluxului capricios al revelației"155. Metafora capătă aici sensuri bivalente, contradictorii sau suprapuse, pendulând între înălțare și năruire, creștere și micșorare, început și sfârșit, născut permanent din fluid, asemenea procesului fluid al refluxului sensurilor 156: "Volumul Refluxul sensurilor se fundamentează pe dinamica unui lirism
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
Ana, Scriitorul român între opoziție și rezistență, în "Revista 22", nr. 21 (1991). Boc, Oana, Textualitatea literară și lingvistica integrală, O abordare funcțional tipologică a textelor lirice ale lui Arghezi și Apollinaire, Cluj-Napoca, Editura Clusium, 2007. Boldea, Iulian, Ana Blandiana. Revelațiile poeziei, în "Revista Limba Română", nr. 7-8, anul XX (2010). Boldea, Iulian, Canonul literar. Limite și ierarhii, disponibil online la: http://www.viataromaneasca.eu /arhiva/58 viata-romaneasca-3-4-2009/34 ancheta/282 canonul-literar-limite-si-ierarhii.html, consultat la data: 15.02.2011. Bondor, George, Deconstrucția ca strategie
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
Heisenberg, Pași peste granițe, București, 1977; A. Dumitriu, Eseuri, București, 1986; Idem, Istoria logicii , București, 1975, apud Ioana Em. Petrescu, op. cit., p. 26. 82Ibidem, p. 33. 83Sursa: http://ro.wikipedia.org/wiki/Neomodernism/accesat noiembrie 2011. 84Iulian Boldea, Ana Blandiana. Revelațiile poeziei, în "Revista Limba Română", nr. 7-8, anul XX (2010), p. 56-66. 85 Ibidem, p. 56. 86Ioana Em. Petrescu, op. cit., p. 34, "Mai recent, teoreticienii postmodernismului tind să-l definească prin "esteticismul" său, înțeles ca modalitatea existentă de opoziție, față de
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
și dorinței de a compensa hiatus-ul cultural al anilor '50". Vezi Ion Bogdan Lefter, Postmodernism. Din dosarul unei "bătălii" culturale, Pitești, Editura Paralela 45, 2000, p. 100-101. (Note) 21Cornel Ungureanu, Geografia literară, p. 57. 22 Iulian Boldea, Ana Blandiana. Revelațiile poeziei, "Limba Română", nr. 7 8, anul XX, 2010, p. 57. 23Nicolae Manolescu, Generație literară, în "România literară", nr. 2, 2000, p. 5. 24 Ibidem, p. 5. 25 Vezi Al. Piru, Discursul critic, București, Editura Eminescu, 1987, Doina Geană, Generația
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
școlii medii tehnice sanitare Iași 1954 • Absolvent al I.A.T.C. Ion Luca Caragiale București 1962 • Absolvent al Facultății de Filosofie Iași 1974 • Doctor în științe umaniste Universitatea "Alexandru Ioan Cuza" Iași 2004, cu teza de doctorat: "Teatrul absurdului între revelație filosofică și necesitate estetică" • Profesor universitar doctor Arta actorului Universitatea de Arte "George Enescu" Iași • Doctor în filologie Universitatea "Al.I. Cuza", Iași, autor al tezei Teatrul absurdului între revelație filosofică și necesitate artistică, Editura Junimea, Iași, 2005 • Actor 19621963
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
Cuza" Iași 2004, cu teza de doctorat: "Teatrul absurdului între revelație filosofică și necesitate estetică" • Profesor universitar doctor Arta actorului Universitatea de Arte "George Enescu" Iași • Doctor în filologie Universitatea "Al.I. Cuza", Iași, autor al tezei Teatrul absurdului între revelație filosofică și necesitate artistică, Editura Junimea, Iași, 2005 • Actor 19621963 Teatrul "G. Bacovia" Bacău 19631965 Teatrul de stat Reșița 1965-2000 Teatrul Național "V. Alecsandri" Iași • Societar de onoare al Teatrului Național din Iași • Membru al U.N.I.T.E.R. • Premiu de interpretare
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
sînt slabi... Octav: Oh, tăticule, întotdeauna ai spus banalități cu cel mai ridicol aer episcopal...! Tu îi arăți omului o cutie de chibrituri și-i spui aceasta este o cutie de chibrituri! și te aștepți ca omul să înmărmurească de revelație... Sigur că sînt slab... Știu că sînt slab... dar tocmai de asta sînt și puternic. Costache: Da... de acord... Octav: (Monei) Vezi, întotdeauna cînd tatăl meu pierde o partidă, îți oferă, generos, o remiză. Mona: Octav, nu te îndepărta... Eu
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
am cu cei de la et. II! (verifică într-un calendar de birou) Numai că azi nu e marți, zevzecule, și dacă nu-i marți ce poate să fie...?! Miercuri, nu? Da uite că nu-i nici marți, și nici miercuri... (revelație) Dumnezeule!, e luni! Ziua mea liberă, ziua mea de chin... ziua... seara mea... muiată-n zeamă de trecut..., seara mea... ornată cu amintiri..., trecutul meu mîncat de prezent... (sonerie ușă) Da iar nu-i dau drumu'! (evident, faptele contrazic vorbele
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
îndreaptă spre zona unde este miniscena) Popescu întîiul! Hei! (scoate din geantă obișnuitele pachețele și sticla cu vin; se îndreaptă spre locul unde se află masa și fotoliul, vrea să le ridice și, deodată, se oprește ca în pragul unei revelații și se duce din nou spre miniscenă; se oprește o clipă în fața cortinei și apoi o deschide; reacția firească...) Dumnezeule, mă simt vinovat..., sînt vinovat..., nu trebuia să... sînt vinovat... (în genunchi, adună foile de hîrtie, ridică fotoliul, masa și
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
zdrențuite cum sunt. S-ar părea că elanul spre o zare mai de sus există. Important este că înlăuntru, în forul interior, nu domnește pustiul. Cîte o lacrimă, atunci cînd nu e falsă, îndreptățește speranța. Și dacă ai sentimentul misticei revelații, prin asta se vor fi sfîrșit frămîntările în care te zbați? Sau încă alte încercări te așteaptă... De pildă, să "negociezi" cu Cel de Sus. Dacă "a negocia" este un demers care aici își are rostul. Își are, nu-și
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
fi grecești și mai apoi germane. El nu ține seama apoi de exigențele pe care o anume gîndire metafizică ce a impregnat mințile europenilor le are față de orice limbaj omenesc și nici de satisfacerea nevoii unor indivizi de a primi revelația propriei excelențe prin invitații inițiatice făcute de maeștri. De aceea gînditorii francezi numiți mai sus au devenit mai celebri În Statele Unite decît pe continent, fără Însă a influența cultura americană, prea puternică pentru a nu-i asimila: astfel Încît avem
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
de cale inițiatică, viza atît individul, cum s-a Întîmplat În existențialisme, cît și societatea, cum apare În utopiile de tot felul, proliferante după secolul al XVIII-lea. În ambele variante, individul sau mulțimea urcă În timp, pe treptele unor revelații, spre emancipare (acesta este rezumatul metanarațiunii emancipării). Dar nimic nu se Întîmplă cu spațiul ocupat de ei, care, În calitate de substanță - conform dualismului cartezian - rămîne același. Critici contemporani ai modernității observă Însă cît de important este, pentru a cunoaște modul În
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
conte ne peut donner qu’une faible idée”. Esteticul este aici lăsat În suspensie (antiteza) pentru a fi revelat În clipa reconversiei fantastice, suficient de clare pentru a lămuri cititorul că nu se mai află, formal, În fața autobiografiei Începute. Este revelația reapariției spațiului: În vreme ce citea, cititorul a ajuns dincolo. Acest salt Într-un spațiu ireal reintroduce ca Într-o anamneză miza estetică, fără să anuleze totuși pactul autentificator, și inserează textul În seria celor literare (sinteza). De pildă descrierea femeii devenită
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
salon sunt Întotdeauna Întrerupte. Deoarece ordinea nu Înseamnă, pentru Lydie Salvyre, altceva decât un ideal abstract sau un mijloc terapeutic, viața, ea, este trăită Întotdeauna extrem, iar supraviețuirea, În cazul nostru supraviețuirea limbajului, are loc in extremis. Limbajul, atunci când prin revelații fulgurante nu se Întoarce Împotriva lui În intermitente lansări kamikadze, este un alt factor de echilibru, ablutiv. “Vorbesc, deci exist”, par să spună personajele din La Compagnie des spectres (1997) sau din La Conférence de Cintegabelle (1999), aflate la acea
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
corpului, una dintre cele mai puternice obsesii feminine din toate timpurile. Scena dezbrăcării lui Renée, În fața preotului, În prima noapte petrecută Împreună de cei doi, rămîne cea mai puternică din roman. Tandrețea generică a gestului este brăzdată de cruzimea unei revelații fizice strict infernale. Cruzimea și tandrețea sînt de fapt caracteristicile unui seducător discurs literar francez, care se simt atît de bine Împreună mai ales ca expresie a unei conștiințe sexuale exacerbate. Lorette Nobecourt, femeia-revoluție La treizeci și nouă de ani
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
că erau considerați de diplomații occidentali colegi, spre deosebire de membrii delegațiilor celorlalte țări estice, cu statut diferit: era vorba despre românii antisovietici, post-șaizecișioptiști). La un moment dat, exact atunci când citiorul simțea nevoia de ceva nou, intervine calul troian, lovitura de teatru, revelația: sosește În ghettou o famile de italieni Împreună cu o fetiță Elena, mai mică cu un an decât protagonista, de o frumusețe inumană, de care aceasta din urmă se Îndrăgostește iremediabil: și iată la découverte du soi ca posesor de eu
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
psihicului devine problematic, chestionabil, nesigur. CÎnd fiziologicul Își calmează manifestările, psihicul se dezvăluie În libertatea sa dramatică. Transparența sa nu face decît să-i revele lipsa de margini, infinitul. Literatura de douăzeci de grade este de fapt mediul ideal pentru revelația metafizică a lipsei de fundament. Aici Heidegger, În Ce este metafizica?, s-a Înșelat, fiind Înșelat de fapt de o literatură care Încercase să-l convingă de imposibilitatea revelației altfel decît În condiții de restriște existențială. Nu angoasa forte face
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]