7,733 matches
-
Literatura de douăzeci de grade este de fapt mediul ideal pentru revelația metafizică a lipsei de fundament. Aici Heidegger, În Ce este metafizica?, s-a Înșelat, fiind Înșelat de fapt de o literatură care Încercase să-l convingă de imposibilitatea revelației altfel decît În condiții de restriște existențială. Nu angoasa forte face ontologia posibilă ca experiență, ci una debilă, Înrudită cu plictiseala, cu far niente-le. Omul contemporan descoperă că revelația finitudinii nu poate avea loc decît În momentul În care res
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
fapt de o literatură care Încercase să-l convingă de imposibilitatea revelației altfel decît În condiții de restriște existențială. Nu angoasa forte face ontologia posibilă ca experiență, ci una debilă, Înrudită cu plictiseala, cu far niente-le. Omul contemporan descoperă că revelația finitudinii nu poate avea loc decît În momentul În care res cogitans Îl pierde din vedere pe fratele lui, porcul, res extensa, În mijlocul uitării ființei. În condiții optime de viață fiziologică, la 20ș, singurătatea se arată În imensitatea transparenței ei
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
moment dat insuportabile. A, da, și pentru că avea bani, cumpărase toate camerele clădirii În care locuia, neputîndu-se Înțelege cu vecinii și achiziționîndu-le pe rînd pe rînd locuințele. Lăsase liberă doar o Înca cameră, În afară de a ei, providențial, pentru o eventuală revelație care se nimeri a fi Fio. Pentru ca decorul să nu pară, totuși, prea puțin straniu, autorul mai adaugă, pe post de animal de casă, un cameleon, colocatorul celor două "șuie paparude". Acum, dacă Între timp ați Înfulecat mai multe clătite
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
perceptibilă. Fantoma pe care o vedem e și de aici și de altundeva... Spectatorul o percepe astfel în mod concret, fizic, în ciuda regimului de realitate diferit. Ceea ce credeam că poate vedea doar „ochiul minții” ni se arată acum pe scenă, revelație a teatrului din anii ’60, de la Living Theatre la Grotowski, ale cărui ecouri se prelungesc până la Vitez sau Chéreau. Monique Borie a consacrat un amplu studiu fantomei care naște „îndoiala”, incertitudinea (real?, ireal?) pe platoul de joc... ei bine, ce
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
glumei se și sfârșește la fel. Jocul generează incertitudine. Iată de ce răsturnarea ludică a supravegherii nu va constitui doar o sursă de comic, căci, în cazul unor evoluții neașteptate, ea se poate afla la originea unor descoperiri neprogramate, a unor revelații supărătoare sau a unor înfrângeri ce descumpănesc. Răsturnarea ludică promite să fie comică, dar asta doar în stadiul de proiect. La început. După aceea, orice devine cu putință. În Noaptea regilor de Shakespeare, Malvolio, înalt dregător pătruns de importanța persoanei
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
adversarilor săi, care, pentru a-i mai da peste nas, se folosesc de un dispozitiv de supraveghere astfel conceput încât să ducă negreșit la umilirea tomnaticului cavaler. „Vindecat” de obișnuita-i fanfaronadă, Falstaff va fi el însuși neplăcut surprins de revelația spre care l-a condus stratagema „nevestelor”. De acum încolo, odată adevărul dat la iveală, nu se va mai putea lăsa legănat de iluziile nutrite până atunci. Supravegherea l-a aneantizat. La o astfel de supraveghere ludică participă, de obicei
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
mai puternice decât el, forța supravegheatului. Supravegherea pusă la cale e alterată de învălmășeala sentimentelor, agenții sunt deconspirați, misiunea e compromisă. Să nu uităm însă că tocmai elaborarea unei supravegheri se află la originea acestei „încercări” ce duce, treptat, la revelația finală. Nimeni nu scapă neatins, neschimbat, nici din travestire, nici din supraveghere: laolaltă, ele conduc pe tărâmul unde, în alte împrejurări, agenții căzuți în propria lor capcană nu s-ar fi aventurat niciodată. Pentru că s-au supus unei operații de
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
de supraveghere orizontală, similară celei operate vertical de către privirea divină. Ducele urmărește îndeaproape evoluția moștenitorului desemnat și, în același timp, îi descoperă viciile, abil disimulate până atunci. Marea încercare prin care trebuie să treacă Ducele deghizat este, așadar, confruntarea cu revelațiile supravegherii! Într-adevăr, se întâmplă uneori ca supravegherea să aibă asemenea urmări: ea spulberă iluzii, cască abisuri între oameni până nu demult apropiați. Din punct de vedere dramaturgic, supravegherea este întotdeauna o provocare. Măsură pentru măsură pune o problemă aparte
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
importantă decât informațiile obținute și va antrena schimbări de identitate semnificative. Supraveghetorul de la sfârșitul supravegherii nu va mai semăna cu acela de la începutul ei... Pe de o parte, decepția pe care i-a produs-o Angelo; pe de altă parte, revelația Isabellei: iată consecințele neprevăzute ale deghizării Ducelui, cel ce s-a exersat o vreme în arta de a vedea fără să fie văzut. Supraveghere aleatorie și suprainformație comicătc "Supraveghere aleatorie și suprainformație comică" Potrivit scenariului canonic, îndeobște recunoscut, supravegherea este
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
gravitatea, dar nu-și interzice să-i utilizeze mecanismele și să le folosească, schimbându-le intensitatea și efectele, spre satisfacția unui public „suprainformat” care nu se mai teme de posibilele lor ravagii și care se arată dispus să accepte atât revelațiile amăgitoare, cât și reconcilierile de salon. Supravegherea este finalmente comică, în măsura în care nu izbutește să reveleze adevărul, ci mai degrabă să consolideze minciuna. Supravegherea „aleatorie” rămâne inofensivă; e exersată, firește, dar recolta ei e săracă: o împletitură de aventuri galante fără
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
unui mister atât de adânc și de întunecat, încât se simt eliberați de obligația de a rămâne loiali stăpânilor lor. Piesa debutează, așadar, printr-o răsturnare a alianțelor, ca urmare a descoperirilor făcute în timpul supravegherii, căci însăși natura acestor bruște revelații îi face pe soldații speriați și îngrijorați să-și modifice atitudinea și să nesocotească rigorile misiunii lor. Puterea în slujba căreia supravegheau va fi, în consecință și începând din acest moment, dezinformată. Informațiile nu îi vor mai fi aduse la
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
uneltirea și, avertizat, și-a îngăduit să se amuze pe seama uneltitorilor, inducându-i din nou în eroare. Supraveghere dejucată... Piesa îi lasă aici regizorului o deplină libertate de alegere: Hamlet poate începe scena „în cunoștință de cauză” sau poate avea revelația strategiei adoptate de tabăra adversă pe parcursul desfășurării întâlnirii cu Ofelia. Supravegherea demascată este o supraveghere ratată! În cazul de față, ratată nu numai din pricina dispozitivului dezamorsat, ci mai ales din cauza unei erori de analiză: când nu e nimic de văzut
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
mai ascultă intuiția și-și recunoaște dorința atâta vreme nemărturisită și, în sfârșit, declarată. Ei bine, în timp ce Tartuffe, înflăcărat, trece la acțiune și e aproape gata să comită un viol, Orgon, sub masa lui, rămâne nemișcat. Nici o reacție, nici o intervenție: revelația l-a năucit. Sub efectul a ceea ce dispozitivul de supraveghere i-a dezvăluit, Orgon, buimăcit, înmărmurit, se arată incapabil să schițeze fie și cel mai mic gest. Doza de adevăr injectată se dovedește a fi o supradoză care îl paralizează
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
ce se ascunde este Adolf, care îi lasă singuri pe Gustav și pe Tekla. Din ascunzătoarea lui, Adolf descoperă cât de unit continuă să fie vechiul cuplu și cât de derizoriu este locul lui în viața Teklei. Toate aceste fulgerătoare revelații îl zdruncină și îi provoacă moartea. Strindberg evită de la bun început spațiul privat, cu reperele lui liniștitoare, și plasează acțiunea într-o pensiune semipublică, unde teritoriile dinăuntru și din afară nu sunt complet etanșe. În orice clipă poate pătrunde cineva
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
a puterii, dar poate, la fel de bine, să declanșeze și chiar să accelereze procesul unei prăbușiri fatale. Nu există armă mai de temut ca supravegherea manipulată: fie că deturnează informațiile, fie că, lucru și mai grav, pune individul în fața unei năucitoare revelații. Urmările sunt întotdeauna tragice: omul o apucă pe căi greșite sau, cum se întâmplă la Strindberg, își constată eșecul total, de altfel ultimul din viața lui. Puterea „supraveghetorului” Gustav se convertește în disperarea „supravegheatului” Adolf. „Din spatele ușii”, prin mișcări bruște
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
contractelor maritale, de consolidarea iluziilor. Teatrul relevă astfel adânca fisură a lumii burgheze, sfâșiată între pasiunea amoroasă și instituția mariajului. Când orice urmă de dorință în interiorul cuplului se stinge, când se constată eșecul pactului oficial, soluțiile sunt diferite, în funcție de opțiuni: revelație dramatică sau „reparație” comică, Ibsen și Strindberg sau Feydeau și Courteline! Alegerea va avea consecințe nemiloase, căci scriitura comică nu se va prelungi în posteritate decât la modul minor, prin teatrul de bulevard, principala ei gazdă. Principiul scriiturii comice dezvoltate
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
grav. Dulapul - iată, cum ar fi spus Hamlet: „cursa de șoareci” în care poți prinde conștiința societății burgheze. „Cursă de șoareci” care interzice accesul la adevăr. Ea se înfățișează ca un revers al dispozitivului de supraveghere, ca o sursă de revelații sau ca o strategie înșelătoare; dulapul scenei burgheze ne face să atingem limita extremă a deziluziei sentimentale, pentru a ne îndepărta de ea în ultima clipă. Din dulap nu va ieși niciodată la lumină adevărul: o întreagă artă a discursului
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
această flagrantă contrazicere a realității? Doar unui discurs bine articulat și convingător? Nu cumva și nevoii de iluzii, de iluzionare? Cu această incertitudine se încheie orice comedie de bulevard unde dispozitivul de supraveghere a funcționat perfect, dar fără efecte imediate: revelațiile au rămas fără urmări. Nimic nu trebuie luat de la capăt, nimic nu trebuie refăcut, reclădit, dimpotrivă, totul trebuie să continue... aici iluziile nu se pierd, ci se cultivă cu ajutorul cuvintelor. Informațiile furnizate de „dulap” nu duc la nici o ruptură; ele
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
îmi place să fiu martor al supravegherii, al dispozitivelor și al strategiilor ei, în timp ce, în viața de zi cu zi, m-ar scârbi la fel de mult să o practic sau să o îndur. Cum se explică o asemenea fractură? Poate că - revelația asta am avut-o scriind aceste rânduri - prin plăcerea resimțită atunci când destinelor și situațiilor teatrale li se adaugă o trăire personală, propriul meu trecut, uneori uitat, dar pe care piesa citită sau spectacolul la care asist îl reînvie brusc. Reacția
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
acolo se lasă bănuită localizarea apariției invizibile către care este orientată exaltant privirea Sfântului Francisc. Acest vector excentric transversal se mișcă diagonal, traversând verticala centrală. Aceasta din urmă este totuși indispensabilă pentru definirea atitudinii omului. El se apropie de locul revelației cât mai mult posibil, dar este oprit de ceva ca un perete de sticlă și pășește îndărăt cu un gest de abandonare pasivă. În mediul nostru controlat gravitațional, diviziunile verticale se ivesc cu ușurință, în timp ce acelora orizontale le sunt necesare
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
prin "descărcarea afectivă", cum ar spune Domaso Alonso: "va trebui să dorm tu citește-mi/ dintr-o carte sfântă/ în acest amurg eu trebuie să dorm/ un ochi se deschide în haos" (" Amurg"). Un univers neptunic, al vrăjii somnului, al revelațiilor nocturne desface peisaje învăluite în tăcere, în lumini de aur, lumină a morții și a somniei. Poezia este dominată de două prezențe care apar obsesiv: femeia și îngerul, ce se interpătrund în unele poeme. Singurele amintiri frumoase ale poetului sunt
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
literă a alfabetului ebraic, este primul cardinal infinit. Aleph este ochiul triunghiular al lui Dumnezeu, și cu el reînvie drama neputinței de a atinge divinul. Se reia într-o altă formulă problematica elegiilor. Situându-se în punctul Aleph, poetul are revelația întregului: "ca și cum sensul ar fi însuși întregul". Și lată-l, ca un adevărat psalmist, îndoindu-se de posibilitatea atingerii lui: "Și dacă totuși nu stăm/ aproape,/ ci măreția lui/ mă face să-i zăresc distinct/ fiecare por al pielii?". Aleph
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
Celula de viață umană și familială în ipostaza idilică" În volumul "La Lilieci", Sorescu îmbrățișează toate miturile compromise prin lipsă de talent de barzii de la "Sămănătorul", "Ramuri", "Luceafărul": copilăria, înstrăinarea de sat, viața duioasă de familie, poezia naturii, la plug, revelația divinității". Există în acest volum teme cunoscute în lirica tradiționaliștilor, în formula ușor parodică, realizată pe două laturi pe de o parte,ochii copilului ce se bucură și trăiesc cu uimire și înseninare tot ce amintirea a putut păstra, pe
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
spune cu exactitate, dar eram gata să pariez banii mei de pantofi pe șase luni că, dacă gospodina n-ar fi stat în fața aragazului, el ar fi aterizat rapid în fața televizorului, ca numărul unu... Cred că acela a fost momentul revelației. Aburii jucăuși care ieșeau din oala de vizavi dansau hipnotic și aproape că am simțit gustul delicios al bunătăților preparate acolo. M-am simțit străbătută de un val de căldură și o forță interioară irezistibilă m-a luat pe sus
[Corola-publishinghouse/Science/2076_a_3401]
-
ieftine). Eu văzusem multe la viața mea, dar tot am avut un șoc teribil când am calculat că prețul plătit la restaurant pentru o salată de fructe mi-ar fi ajuns în piață pentru trei saci de mere*. * Am avut revelația pe când îmi făceam cumpărăturile și acest șoc mi-a întunecat abilitățile de negociatoare; am făcut atunci o gafă monumentală: l-am lăsat pe preistoricul de la tarabă să-mi citească în ochi surpriza. Credeți că teoria subiectivă a valorii e vorbă
[Corola-publishinghouse/Science/2076_a_3401]