9,986 matches
-
-n lumină/ .../ Și însă ce-i Horațiu ?... Un om fără simțire,/ Iar nu, ca mine, suflet hrănit cu amărâre,/ Nu zbuciumat ca mine de al furorei spasm,/ Nu un poet de frunte cu turbă și sarcasm.../ El, om de lume, vesel, încununat cu roze/ Asistă chiar în viață l-a sale apoteoze (I 9). Acest versificator/ Schimbat prin turba urei în câne lătrător (I 9), cum îl califică alt personaj, se alătură gelosului Scaur care vede că Neera îl neglijează din pricina
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
public, prin care spera să rivalizeze cu Euripide (II 3). Soțul Corinei îl urmărește cu dușmănie neîmpăcată pe seninul poet. Ovidiu e însă incapabil de adversitate împotriva cuiva : Eu nu cunosc ce-i ura cu infernalu-i chin/ Am numai oaspeți veseli și blânzi în al meu sân :/ Amor, prietenie, senin, compătimire,/ Tovarăși scumpi de cale ce duc la fericire ;/ Ei îmi arată lumea prin văl trandafiriu/ Făcându-mă-al iubirei poet iubit să fiu (II 5). Ca artist, se află deasupra
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
credeți ? Căci viața-mi pare seacă./ Puah ! Ghiftuit de toate, dezgustul mă îneacă (IV 4). Umbra morții stă de fapt pe fruntea lui Ovidiu, pe care Actea îl vede palid, aiurit, ceea ce provoacă explicația poetului : Eu ?... ți se pare... Sunt vesel, fericit/ Și vin să râd de moarte cu râsul nebuniei. Stăpânul casei își îndeamnă musafirii să petreacă spre a uita de iminența sfârșitului : ca mine durerile uitați/ Și până-n ora morței beți vesel și strigați (IV 5) ; în cupele de
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
explicația poetului : Eu ?... ți se pare... Sunt vesel, fericit/ Și vin să râd de moarte cu râsul nebuniei. Stăpânul casei își îndeamnă musafirii să petreacă spre a uita de iminența sfârșitului : ca mine durerile uitați/ Și până-n ora morței beți vesel și strigați (IV 5) ; în cupele de aur norocul să-necăm (IV 6). Deznodământul fatal nu se lasă așteptat. Oripilat de scena de orgie care pare să confirme rolul lui Ovidiu în depravarea Romei, pornită pe drumul sfârșitului (Vai ! Acvila
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
1). Obsesia sfârșitului e contrabalansată de obsesia artei : certitudinii morții iminente conștientizate în exil i se poate opune doar certitudinea imortalității poeziei. Asemenea delicatului cântăreț latin al iubirilor frivole, cel numit de Eminescu rege-al poezie veșnic tânăr și ferice, veselul Alecsandri își încheie opera printr-o reflecție asupra morții. Cu o anume vanitate întemeiată pe încrederea în valoarea propriei creații, Alecsandri s-a ipostaziat în ultimele sale scrieri în doi dintre cei mai de seamă poeți ai Romei. S-a
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
la piesa lui Euripide Alkestis precizează - în considerațiile sale critice ce însoțesc rezumatul și datele privitoare la circumstanțele primei reprezentații - că deznodământul aparține mai mult comediei decât tragediei : Drama are mai curând un caracter satiric, căci ajunge la o încheiere veselă și agreabilă, contrar uzanțelor tragice. Sunt respinse ca fiind străine de genul tragediei Orestes și Alkestis, pentru că încep cu o nefericire, pentru a sfârși în fericire și bucurie, ceea ce ține mai degrabă de comedie (traducerea noastră). Intriga axată pe sacrificiul
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
de pe ecran (II, p. 62), urmărindu-l cu sufletul la gură (II, p. 67), el cere un fotoliu pentru a contempla comod acest prezent spectaculos și zbuciumat (II, p. 60). Constatând că toate acestea se întâmplă chiar acum, el remarcă vesel diferența dintre catastrofele exterioare și spațiul securizant al spectatorilor : Acolo e rău, dar aici e foarte bine. La Delphi nu se întâmplă nimic grav (II, p. 66). După ce a urmărit variatele frământări ale actualității, Oedip observă că diversitatea chipurilor sub
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
întrucâtva de faptul că reușise să facă un calambur, de altfel destul de prost. — Imaginați-vă că am spus-o fără să mă gândesc la altceva, îl lămuri el, în sfârșit, cu mirare. Sigur că da, sigur că da, îl aprobă vesel funcționarul. — Prințe, ați studiat și ceva științe acolo, la profesor? întrebă deodată negriciosul. — Da... am studiat... — Eu, însă, n-am studiat nimic, niciodată. De fapt, nici eu n-am învățat mare lucru, adăugă prințul aproape scuzându-se. Din pricina bolii, s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
dat instrucțiuni precise în această privință; însă eu, fiți sigur de asta, n-am venit decât ca să fac cunoștință cu niște oameni. Numai că îmi pare rău când mă gândesc că v-am deranjat. — Prințe, spuse generalul cu un zâmbet vesel, dacă sunteți într-adevăr cum păreți, cred că nu mi-ar părea rău să ne cunoaștem, însă, vedeți dumneavoastră, eu sunt o persoană ocupată, chiar acum trebuie să mă apuc să verific și să semnez niște hârtii, apoi plec la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
place această femeie, prințe? întrebă Ganea brusc, sfredelindu-l cu privirea. Și părea să aibă o intenție cu totul specială. — Are un chip extraordinar! răspunse prințul. Și sunt sigur că destinul ei nu este dintre cele obișnuite. Chipul îi e vesel, dar a suferit îngrozitor, nu-i așa? Suferința i-o trădează ochii, aceste două oscioare, aceste două puncte de sub ochi, de unde încep obrajii. E o față mândră, teribil de mândră și nu știu: o fi bună la suflet sau nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
prietenește cu cineva. Mărturisi că și ea de mult voia să solicite un sfat amical, că doar mândria o împiedicase, dar că acum, când gheața fusese spartă, nici că se putea mai bine. Mai întâi cu un zâmbet trist, apoi veselă și cu un surâs șăgalnic, recunoscu că nici într-un caz nu mai poate fi vorba de furtuna de altădată, că de mult și-a modificat întrucâtva opiniile și că, deși nu s-a schimbat deloc în inimă, este totuși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
s-o ghiciți de îndată. Așa cred că e fața dumneavoastră. Alexandra Ivanovna, fața vă e și ea minunată și foarte drăguță, dar, poate, aveți o tristețe tăinuită; fără nici o îndoială, sufletul vă e nespus de bun, dar nu sunteți veselă. Chipul dumneavoastră are ceva aparte. Ca al Madonei lui Holbein din Dresda 20. Deci, asta-mi spune fața dumneavoastră; ce ziceți, sunt bun ghicitor? Doar chiar dumneavoastră mă luați drept ghicitor. Cât despre chipul dumneavoastră, Lizaveta Prokofievna, i se adresă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
copii! Și să nu credeți cumva că doar naivitatea m-a făcut să vă vorbesc atât de sincer despre chipurile dumneavoastră: o, nu, nu-i asta! Poate că am avut motivele mele. VIItc "VII" După ce prințul tăcu, toate îl priveau vesele, chiar și Aglaia, dar mai ales Lizaveta Prokofievna. — Iată că l-am examinat! strigă ea. Vă gândeați, stimate domnișoare, că îl veți lua sub oblăduirea voastră ca pe un biet neajutorat, iar dumnealui de-abia a catadicsit să vă onoreze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
frumusețe și de a face pe cineva să se îndrăgostească cu pasiune. Semăna foarte mult cu mama ei, era chiar îmbrăcată aproape la fel, dintr-o totală ignorare a gătelilor. Privirea ochilor ei cenușii ar fi putut fi uneori foarte veselă și caldă, dacă n-ar fi fost cel mai adesea serioasă și îngândurată, uneori, mai ales în ultima vreme, chiar exagerat de serioasă și îngândurată. Fermitatea și intransigența se observau și pe chipul ei, însă se simțea că această fermitate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
cu care îl priveau toți pe prinț nu dură mult; Nastasia Filippovna își făcu ea însăși apariția în ușă și, intrând în cameră, îl împinse iar ușor pe prinț. — În sfârșit, am reușit să pătrund... de ce legați clopoțelul? întrebă ea veselă, întinzându-i mâna lui Ganea, care se repezise spre ea cât îl țineau picioarele. Ce-i cu fața asta nedumerită la dumneata? Prezintă-mă, te rog... Pierdut de tot, Ganea i-o prezentă mai întâi Variei și amândouă femeile, înainte de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
se așezase, stătea puțin lateral, în spatele mamei, cu mâinile încrucișate pe piept. Însă Ganea se dezmetici imediat, aproape de la primele clipe ale gestului său și râse nervos. Își reveni complet. — Veți fi fiind doctor, prințe? strigă el cât putu de vesel și binevoitor. Chiar m-ați speriat. Nastasia Filippovna, dați-mi voie să vi-l recomand, e un subiect ultraprețios, cu toate că nu l-am cunoscut decât azi dimineață. Nastasia Filippovna îl privi stupefiată pe prinț. — E prinț? Prinț? Imaginați-vă, mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
și în tren!... repetă ea, parcă amintindu-și ceva. — Ah, e o istorie stupidă, nici nu merită s-o repet: din pricina guvernantei prințesei Belokonskaia, Mrs. Schmidt, dar... nici nu merită s-o repet. — Negreșit trebuie să mi-o povestiți! exclamă veselă Nastasia Filippovna. — Pe asta încă n-am auzit-o! observă Ferdâșcenko. C’est un nouveau*. — Ardalion Alexandrovici! se auzi iarăși glasul rugător al Ninei Alexandrovna. — Tată, te caută cineva! strigă Kolea. — E o istorie stupidă și pot s-o relatez
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
grad. Banii sunt cu atât mai infami și mai nesuferiți, cu cât te fac chiar și talentat. Și vor face talente până la sfârșitul lumii. Veți spune că e o copilărie, poate chiar o poezie; totuși va fi cu atât mai vesel și treaba tot se va face. Voi duce totul până la capăt și voi rezista. Rira bien qui rira le dernier*! Epancin de ce mă jignește în halul ăsta? Din răutate? Nu, n-ar face-o niciodată. Pur și simplu, pentru că sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Vă rog, fără nazuri! Propunerea de a bea și, mai ales, făcută fiind într-o formă atât de naivă, părea foarte ciudată din partea Nastasiei Filippovna. Toți cunoșteau neobișnuita sobrietate care domnise la aniversările ei precedente. Și așa serata devenise mai veselă, dar nu în mod obișnuit. Totuși, nu refuzară vinul, în primul rând generalul, în al doilea rând - doamna vioaie, bătrânelul, Ferdâșcenko, apoi și ceilalți. Toțki luă și el o cupă, sperând să armonizeze noul ton în curs de instaurare, conferindu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
nu vorbește din carte. Evident, Nikolai Ardalionovici face aluzie la gabrioleta mea galbenă cu roțile roșii. Numai că am schimbat-o, ești cam depășit. Prințul trăgea cu urechea la discuția lui Radomski... I se părea că se comportă excelent, modest, vesel și cel mai mult îi plăcea că vorbește pe picior de egalitate și prietenește cu Kolea, care îl zădărâse. — Ce-s astea? i se adresă Lizaveta Prokofievna Verei, fiica lui Lebedev, care stătea în fața ei ținând în mâini câteva cărți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
întrebă amabil pe Lizaveta Prokofievna „dacă, totuși, nu îi e rece pe terasă“. Mai că nu-l întrebă pe Ippolit „dacă studiază de mult la universitate“, dar nu-l întrebă. Evgheni Pavlovici și prințul Ș. deveniră brusc foarte amabili și veseli, pe chipurile Adelaidei și Alexandrei, de sub uimirea continuă, răzbătea chiar o expresie de plăcere, într-un cuvânt, toți erau mulțumiți că Lizavetei Prokofievna îi trecuse criza. Numai Aglaia era încruntată și se așeză tăcută deoparte. Rămaseră și ceilalți; nimeni nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
apucă să i-o strângă și fugi în urma Lizavetei Prokofievna care, cu scandal și mânie, cobora scara. Adelaida, logodnicul ei și Alexandra își luară, sinceri și prietenoși, rămas-bun de la prinț. Evgheni Pavlovici se număra și el printre ei, fiind singurul vesel. S-a întâmplat cum mi-am dorit eu! Păcat numai că, bietul de dumneavoastră, ați avut de suferit, șopti el cu zâmbetul cel mai simpatic. Aglaia plecă fără să-și ia rămas-bun. Însă peripețiile acestei seri încă nu se terminaseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
cearta (dacă vă puteți imagina), și cearta e grozavă, deci trebuie să fie ceva important la mijloc. Generalul a sosit târziu, a sosit încruntat, a sosit cu Evgheni Pavlovici, care a fost primit excelent, iar Evgheni Pavlovici era surprinzător de vesel și de simpatic. Vestea cea mai importantă era că, fără multă zarvă, Lizaveta Prokofievna a chemat-o în camera ei pe Varvara Ardalionovna, care se întreținea cu domnișoarele, și a alungat-o odată pentru totdeauna din casă, de altminteri în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
ei la inimă - ce și-ar mai putea dori? Dar pentru Adelaida și înainte se temuse mai puțin decât pentru celelalte fiice, deși înclinațiile ei artistice tare-i mai tulburau Lizavetei Prokofievna inima mereu plină de îndoieli. „În schimb, e veselă din fire și foarte chibzuită, deci fătuca n-o să se prăpădească“, se consolă ea în cele din urmă. Pentru Aglaia se temea cel mai mult. Pentru că tot veni vorba, cu privire la cea mai mare, Alexandra, Lizaveta Prokofievna nu știa nici ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
mai poți trezi, ba se ridică din pat o dată în an și-ți trântește niște vorbe de te lasă cu gura căscată.“ Prințul observă în treacăt că Alexandrei Ivanovna, se pare, nu-i plăcea deloc că Evgheni Pavlovici vorbește prea vesel, că vorbește despre o temă serioasă și parcă se însuflețește, dar în același timp parcă o ia în glumă. Am afirmat aici, prințe, chiar înaintea venirii dumneavoastră, continuă Evgheni Pavlovici, că până acum liberalii noștri au provenit numai din două
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]