7,594 matches
-
de securitate În august 1916 și, denunțând alianța cu Puterile Centrale care Îi fuseseră garanți ai securității și integrității naționale, a intrat În război de partea Antantei. Trebuie menționat În acest context faptul că, În cei doi ani de neutralitate, diplomația românească a fost foarte activă În a căuta să supraliciteze ajutorul pe care România Îl putea aduce eventualilor aliați prin intrarea În război de partea lor, joc strategic pe care marile puteri europene l-au acceptat pentru că mai sperau Încă
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
manifesta În această perioadă În diferite ocazii, de la Mica Înțelegere (1920-1921) și până la deciziile de intrare În război, În 1941. Orientarea politicii externe și de securitate care se produsese În august 1916 este cultivată și În această perioadă În care diplomația românească Încerca să construiască o relație apropiată și solidă cu puterile vestice - Îndeosebi cu Franțaxe "Franța", care urma să devină garanta securității naționale În anii până la izbucnirea celei de-a două conflagrații mondiale (1939). Odată cu ascensiunea Germaniei naziste (1933-1938) până În
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
unei astfel de evoluții a conflictului dintre ele. De regulă, principalii actori care dezvoltă această strategie sunt reprezentanți diplomatici, precum și lideri politici, militari și spirituali implicați În activități oficiale și formale. Aceștia aparțin categoriei cunoscute În literatura de specialitate ca diplomație de tipul I (Track I diplomacy), prezentată mai pe larg, alături de celelalte tipuri, În tabelul 12.4. Activitățile caracteristice strategiei de stabilizare a conflictelor se Înscriu Într-o serie largă mergând de la măsuri non coercitive (misiuni de stabilire a faptelor
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
strategiei de stabilizare (Burton și Dukes, 1990). Printre ele se numără activitățile de facilitare și consultare, realizate În general prin discuții și ateliere pentru rezolvarea unor probleme specifice, precum și prin mese rotunde. Actorii implicați În negociere aparțin tipului II de diplomație, adică sunt de regulă membri influenți din punct de vedere politic În societatea În care se desfășoară conflictul și, În același timp, acționează ca intermediari. Ei pot fi intermediari oficiali - negociatori profesioniști sau judecători, de exemplu - sau neoficiali, ca, de
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
sau judecători, de exemplu - sau neoficiali, ca, de pildă, lideri ai mișcărilor politice, membri ai Parlamentului, jurnaliști și persoane din mediul academic (Chigas, 2003). Astfel de activități se pot derula În același timp cu cele desfășurate de tipul I de diplomație, dar se adresează unui alt grup-țintă. Atât În plan academic, cât și În practică cea mai frecvent dezvoltată activitate este cea a atelierelor pentru rezolvarea unor probleme specifice (Burton, 1990). Această strategie permite o mai bună comunicare și cooperare Între
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
1990). Din acest motiv, activitățile desfășurate pentru gestionarea conflictelor se adresează În primul rând dimensiunii societale, prin acțiuni precum formarea și consolidarea instituțională În domeniul intervențiilor umanitare. În astfel de acțiuni sunt implicați În special actori aparținând tipului III de diplomație, ca, de pildă, organizațiile nonguvernamentale locale sau internaționale care apără drepturile omului sau care oferă asistență umanitară. Din punct de vedere academic, una dintre cele mai influente contribuții aparține lui Galtung (1996), care oferă o serie de concepte fundamentale. De
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
este mult mai puțin eficientă. Toate cele trei abordări generate de teoria conflictelor - stabilizarea, soluționarea și transformarea - sunt cunoscute din ce În ce mai frecvent În literatură drept triada Reimann, ca urmare a sistematizării realizate de Reimann (2004). Acestea, precum și cele trei tipuri de diplomație trebuie Înțelese ca forme complementare de intervenție. Fiecare dintre cele trei se adresează unei probleme specifice și, În consecință, se concentrează asupra unui nivel diferit de acțiune. Tabelul 12.5. rezumă principalele elemente ale acestor strategii, prezentând și relațiile dintre
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
de intervenție. Fiecare dintre cele trei se adresează unei probleme specifice și, În consecință, se concentrează asupra unui nivel diferit de acțiune. Tabelul 12.5. rezumă principalele elemente ale acestor strategii, prezentând și relațiile dintre ele și posibilele tipuri de diplomație implicate În gestionarea conflictelor. Tabelul 12.5. Abordări ale teoriei conflictelor 12.3.3. Gestionarea conflictelor din perspectiva studiilor privind pacea În prezent, strategiile dezvoltate din perspectiva studiilor privind pacea sunt cel mai utilizat set de metode de gestionare a
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
Boutros-Ghali. El a prezentat În 1992 un raport (O agendă pentru pace) prin care milita pentru consolidarea capacității Organizației Națiunilor Unite de gestionare a conflictelor și de menținere a păcii internaționale. Pentru aceasta, raportul propunea o serie de strategii cu privire la diplomația preventivă, precum și la realizarea, menținerea și consolidarea procesului de pace (ONU, 1992). Această perspectivă a fost recunoscută de majoritatea comunităților academice și de mediul politic drept una foarte utilă pentru analiza și intervenția În conflictele internaționale. De asemenea, transformările ce
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
tema principală a Congresului de la Viena din 1815 și principiul major al Cartei Națiunilor Unite. Totuși, după Încheierea Războiului Rece, ea a devenit o prioritate În relațiile internaționale (Dwan, 2002). Prin rapotul O agendă pentru pace (1992), ONU a redefinit diplomația preventivă În acest nou context și a identificat cinci instrumente pentru a o pune În practică. Acestea sunt: 1) măsuri pentru crearea unui climat de Încredere; 2) crearea și dezvoltarea de rețele de informare și prognoză; 3) Înființarea de misiuni
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
evoluții În domeniu (SIPRI Yearbook). Această strategie este strâns legată de strategia de stabilizare a conflictelor potrivit triadei Reimann. Ea se adresează sferei politico-diplomatice și are drept principal scop rezolvarea conflictului prin dialog la nivelul cel mai politizat de intervenție (diplomație de tip I). Prin această metodă, pot fi Întrerupte violențele directe Însă conflictele nu sunt neapărat eliminate și pacea nu poate fi restabilită pentru mult timp. Consolidarea procesului de pace Acesta este un proces de durată ce are drept scop
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
În conflict, arătând că acestea sunt obiective pe termen lung. Lederach (1997) prezintă Însă strategia de consolidare drept un proces ce include cele trei abordări ale teoriei conflictului și care este dezvoltată de actori aparținând tuturor celor trei tipuri de diplomație. Astfel, consolidarea ar fi realizată pe trei nivele, fiecare punând În legătură o abordare a teoriei conflictului și un tip de diplomație (stabilizarea conflictelor - tipul I; soluționarea conflictelor - tipul II; transformarea conflictelor - tipul III). De asemenea, relațiile Între abordări și
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
cele trei abordări ale teoriei conflictului și care este dezvoltată de actori aparținând tuturor celor trei tipuri de diplomație. Astfel, consolidarea ar fi realizată pe trei nivele, fiecare punând În legătură o abordare a teoriei conflictului și un tip de diplomație (stabilizarea conflictelor - tipul I; soluționarea conflictelor - tipul II; transformarea conflictelor - tipul III). De asemenea, relațiile Între abordări și tipurile de diplomație pot fi conceptualizate și vertical, orice modificare la un nivel generând schimbări și În celelalte. În tabelele 12.5
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
ar fi realizată pe trei nivele, fiecare punând În legătură o abordare a teoriei conflictului și un tip de diplomație (stabilizarea conflictelor - tipul I; soluționarea conflictelor - tipul II; transformarea conflictelor - tipul III). De asemenea, relațiile Între abordări și tipurile de diplomație pot fi conceptualizate și vertical, orice modificare la un nivel generând schimbări și În celelalte. În tabelele 12.5. și 12.6. propunem o viziune ușor diferită, sugerând faptul că abordările din teoria conflictelor pot fi legate simultan de mai
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
și vertical, orice modificare la un nivel generând schimbări și În celelalte. În tabelele 12.5. și 12.6. propunem o viziune ușor diferită, sugerând faptul că abordările din teoria conflictelor pot fi legate simultan de mai multe tipuri de diplomație. Din acest punct de vedere, diferența Între teoria conflictelor și studiile privind pacea este mai degrabă de perspectivă, prima fiind mai interesată de structuri, În timp ce cea de a doua se concentrează mai mult asupra procesului propriu-zis. 12.4. Aspecte legaletc
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
timp, pe fondul globalizării și al fragmentării, regimul internațional de suveranitate se modifică, fiind promovate tot mai frecvent acțiunile pentru apărarea drepturilor fundamentale și a democrației. Pe baza acestor principii, comunitatea internațională a Început să dezvolte un nou tip de diplomație coercitivă, pentru a Împiedica sau limita efectele crizelor umanitare (Ruiz-Giménez, 2005). Intervenții de acest tip au avut loc, de pildă, Între 1990 și 1995, În Irakxe "Irak", Liberia, Somaliaxe "Somalia" și Rwandaxe "Rwanda", mai multe coaliții de state acționând În
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
și contextul În care secretarul general al ONU, Boutros Boutros-Ghali a lansat inițiativa O agendă pentru pace (1992), propunând un rol mai important pentru Națiunile Unite În asigurarea păcii și securității internaționale, precum și patru strategii de acțiune În acest scop (diplomația preventivă, menținerea păcii, reconcilierea și consolidarea procesului de pace). Inițiativa lui Boutros-Ghali, Împreună cu reactivarea Consiliului de Securitate au stimulat transformarea misiunilor ONU atât din punct de vedere cantitativ și calitativ, cât și normativ (Bellamy et al., 2004). Acestea au devenit
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
Conceptul NATO de securitate a cunoscut noi modificări În 1999, acordând organizației posibilitatea de a se implica În apărarea drepturilor omului și democrației și În afara teritoriului statelor membre (Ruiz-Giménez, 2005). 12.5.3. Direcții recente În gestionarea crizelor și conflictelor Diplomația preventivă Diplomația preventivă era o parte importantă, dar nu o prioritate a Agendei pentru pace (ONU, 1992). Totuși, Începând de la mijlocul anilor ’90, după ce s-a observat o creștere a numărului de conflicte intrastatale și o transformare a caracterului tradițional
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
de securitate a cunoscut noi modificări În 1999, acordând organizației posibilitatea de a se implica În apărarea drepturilor omului și democrației și În afara teritoriului statelor membre (Ruiz-Giménez, 2005). 12.5.3. Direcții recente În gestionarea crizelor și conflictelor Diplomația preventivă Diplomația preventivă era o parte importantă, dar nu o prioritate a Agendei pentru pace (ONU, 1992). Totuși, Începând de la mijlocul anilor ’90, după ce s-a observat o creștere a numărului de conflicte intrastatale și o transformare a caracterului tradițional al disputelor
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
altă parte, cadrul ONU prezintă unele probleme. De pildă, caracterul de universalitate limitează uneori eficiența organizației. De asemenea, Carta Națiunilor Unite este expresia unei tensiuni, nerezolvate Încă, Între principiile drepturilor omulului și cel al suveranității statelor. Din aceste motive, În privința diplomației preventive ONU a preferat În general să adopte măsuri specifice fiecărui caz În parte (Carnegie Commission, 1997). Alături de ONU, organizațiile regionale, precum UE, OSCE, OSA, OUA și ECOWAS, sunt din ce În ce mai interesate de dezvoltarea mecanismelor instituționale care să permită o mai
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
organizațiile regionale, precum UE, OSCE, OSA, OUA și ECOWAS, sunt din ce În ce mai interesate de dezvoltarea mecanismelor instituționale care să permită o mai bună abordare a problematicii prevenirii conflictelor (ONU, 2001; Comisia Europeană, 2001). În Europa, cea mai avansată organizație sub aspectul diplomației preventive este OSCE (Ackermann, 2003). Aceasta dispune de un Centru pentru Prevenirea Conflictelor, de un Înalt Comisariat pentru Minorități Naționale și de misiuni de teren cu atribuții În monitorizarea unor zone de tensiuni, stabilirea faptelor și intervenție structurală. Recent, și
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
Politics in Transition, Little Brown, Boston (MA). Kintis, Andreas G. (1997), „The EU’s foreign policy and the war in former Yugoslavia”, În Martin Holland (ed.), Common Foreign and Security Policy, Pinter, Londra. Kissinger, Henry (1995), Diplomacy, Simon & Schuster, New York (Diplomația, Bic All, București, 1998). Klein, Bradley (1994), Strategic studies and world order, Cambridge University Press, Cambridge. Kleiner, Art (1996), The Age of Heretics: Heroes, Outlaws, and the Forerunners of Corporate Change, Currency/Doubleday, New York. Knigthley, Philip (1988), The Second Oldest
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
respinși sub o formă sau alta. Lucrează, în sens invers, și favoritismul, cointeresarea la mica înțelegere, amabilitatea serviciilor reciproce, tu ești mare, eu sunt mare etc. Fără îndoială că orice sistem de relații presupune și o anume suplețe și chiar diplomație. Viața literară, în definitiv, nu poate fi transformată de nimeni într-o junglă. Dar realitățile oficiale sunt mai tari decât dezideratele noastre, pioase și, în condițiile date, iremediabil naive și utopice. Soluția subsidiară S-ar părea, din întreaga analiză, că
POLITICĂ ŞI CULTURĂ by ADRIAN MARINO () [Corola-publishinghouse/Science/873_a_1589]
-
se diminuează. Dacă ne aruncăm ochii asupra raporturilor acestui popor cu alte națiuni, vom vedea că toate sunt favorabile păcii. A lua măsuri de protecție împottriva oricărei agresiuni, iată singura sa politică. Nu amenință și nu este amenințată. Nu are diplomație și, chiar mai bine, nu are diplomație armată. În virtutea principiului Justiției universale, relațiile comerciale ale acestui popor vor fi libere și foarte întinse, niciun cetățean neputând face legea să intervină, în propriul interes, pentru a împiedica un alt cetățean de
by Frédéric Bastiat [Corola-publishinghouse/Science/1073_a_2581]
-
raporturilor acestui popor cu alte națiuni, vom vedea că toate sunt favorabile păcii. A lua măsuri de protecție împottriva oricărei agresiuni, iată singura sa politică. Nu amenință și nu este amenințată. Nu are diplomație și, chiar mai bine, nu are diplomație armată. În virtutea principiului Justiției universale, relațiile comerciale ale acestui popor vor fi libere și foarte întinse, niciun cetățean neputând face legea să intervină, în propriul interes, pentru a împiedica un alt cetățean de a cumpăra sau de a vinde în
by Frédéric Bastiat [Corola-publishinghouse/Science/1073_a_2581]