7,594 matches
-
americană avea nevoie de o educație conștientă din partea realiștilor, de obicei emigranți europeni, care au devenit fondatorii unei noi discipline: cea a relațiilor internaționale. De aceea, în acest studiu realismul va fi înțeles ca o încercare de a transforma principiile diplomației europene din secolul al XIX-lea într-o teorie științifică, teorie pusă în aplicare mai ales în SUA. Principalul obiect al cercetării mele este modul în care realismul, înțeles ca un set de reguli practice ale culturii diplomatice a comunității
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
a dezvoltat ea în ultimele cîteva secole, s-a transformat în suportul științific principal al unei noi științe sociale, apărută în contextul academic și politic al unei noi superputeri. Dintr-o astfel de perspectivă, consider că gîndirea realistă influențează noua diplomație și noua știință socială americană de după 1945. Dar încerc să clarific în această carte și influența preocupărilor politicii externe americane și chiar a tradiției pozitiviste a științelor sociale asupra evoluției gîndirii realiste. Nu vreau să insinuez, însă, că evoluțiile teoretice
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
față, care își propune să înțeleagă realismul și din interior și din afară, și-o fixează cu bună știință ca obiectiv. Mai mult decît aplicarea științifică profesională a legilor mediului internațional, această abilitate hermeneutică este cea care ne pregătește pentru diplomația practică, fiind un apanaj al acesteia. STRUCTURA CĂRȚII Dacă la început capitolele au un caracter mai general, pe măsură ce ne apropiem de final ele devin din ce în ce mai specializate. Primele capitole vor fi, pentru mulți, elementare, deși evoluția conceptelor realismului a fost arareori
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
state suverane egale, a fost opusă relației din interiorul statului, în care un singur centru deține monopolul legitim al violenței. Și în sfîrșit, relațiile internaționale sînt legate de o societate aparte, care acordă rolul principal unor instituții, cum ar fi diplomația, managementul practicat de marile puteri, balanța puterii, dreptul internațional și războiul (limitat). Indiferent de denumire, consecința este întotdeauna aceeași: teoriile și argumentele care se bazează pe analogia cu politica internă (sau cu orice altă știință socială care se axează pe
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
realism, ci de idealism, care era la rîndul său o reacție împotriva practicilor diplomatice din secolul al XIX-lea. Primul război mondial a însemnat prăbușirea concertului european, care se baza pe o politică a balanței de putere, condusă de o diplomație aristocratică. Amploarea distrugerilor și a crimelor din timpul primului război mondial, precum și folosirea fără scrupule a armelor de ucidere în masă (gaz) au determinat regîndirea din temelii a rolului diplomației, dar și a războiului și a cauzelor sale generale. Pe
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
pe o politică a balanței de putere, condusă de o diplomație aristocratică. Amploarea distrugerilor și a crimelor din timpul primului război mondial, precum și folosirea fără scrupule a armelor de ucidere în masă (gaz) au determinat regîndirea din temelii a rolului diplomației, dar și a războiului și a cauzelor sale generale. Pe plan politic, valul schimbării modului de gîndire a început cu președintele american Woodrow Wilson, conducătorul singurei națiuni care a ieșit din război nevătămată, ba chiar mai puternică decît era în
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
lui 1914. Într-o vreme în care Europa nu mai era capabilă să-și controleze destinul, sfîrșitul războiului însemna pentru SUA începutul, încă ezitant, al exercitării unui rol internațional important. Președintele Wilson a devenit cel mai fervent susținător al noii diplomații. Noua politică atenta la întîietatea și independența tradițională a politicii externe față de cea internă. Ea redefinea înțelesul și scopul politicii externe, și însăși modalitatea de a concepe relațiile externe. Disciplina relațiilor internaționale s-a născut cu această preocupare normativă pentru
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
domeniu specific politicii, independent de celelalte investigații sociale. El delimitează astfel observatorul și practicianul legitim. Al doilea motiv este că, poate mai mult decît orice alt text, această carte reprezintă o încercare de a readuce la viață cunoașterea practică a diplomației europene din secolul al XIX-lea și de a o transforma într-o teorie explicativă a relațiilor internaționale. ASCENSIUNEA ȘI DECĂDEREA IDEALISMULUI DUPĂ PRIMUL RĂZBOI MONDIAL Ceea ce s-a numit idealism în perioada interbelică s-a bazat pe trei dogme
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
încurajeze educarea oamenilor, pentru ca ei să fie capabili să-și înțeleagă propriile interese, dar trebuie să încurajeze și democratizarea sferei politice. Aceste asumpții au determinat dezvoltarea unei concepții aparte asupra relațiilor internaționale și a politicii externe. Ea era diferită de diplomația tradițională și, mai tîrziu, de realism, prin modul în care înțelegea ceea ce am putea numi cauzele "obiective" și "subiective" ale războiului. Cauzele obiective ale războiului se referă de obicei la trăsăturile inerente naturii umane și esenței politicii. Din moment ce idealismul considera
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
local pînă la cel național și, în fine, la cel internațional. În mediul internațional nedemocratic al secolului al XIX-lea, egoismul se transformase în naționalism și condusese inevitabil la război. Cît despre cauzele subiective ale războiului identificate de idealism, vechea diplomație este una dintre cele mai importante. Potrivit criticii idealiste, această diplomație avea cîteva defecte majore. În primul rînd, în multe țări diplomații iau decizii pe deasupra capetelor propriului popor. Or politica externă ar trebui să fie democratizată și să răspundă voinței
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
În mediul internațional nedemocratic al secolului al XIX-lea, egoismul se transformase în naționalism și condusese inevitabil la război. Cît despre cauzele subiective ale războiului identificate de idealism, vechea diplomație este una dintre cele mai importante. Potrivit criticii idealiste, această diplomație avea cîteva defecte majore. În primul rînd, în multe țări diplomații iau decizii pe deasupra capetelor propriului popor. Or politica externă ar trebui să fie democratizată și să răspundă voinței poporului suveran. În al doilea rînd, primatul politicii externe (Primat der
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
folosit drept scuză pentru faptul că activitățile sale trebuiau să rămînă secrete atît în mediul intern, cît și față de alți diplomați. Așa că politica secretă evita dezbaterile raționale, necesare pentru ca soluția cea mai rezonabilă să învingă. Într-adevăr, se considera că diplomația secretă declanșase războiul. Dacă Rusia ar fi știut despre tratatul dintre Germania și Imperiul Austro-Ungar, dacă toți actorii ar fi avut toate informațiile necesare pentru a anticipa spirala care a transformat incidentul din Serbia într-un război mondial, războiul n-
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
a evita războiul, era unul din principalele motive pentru izbucnirea lui. Echilibrarea puterii depinde de însăși posibilitatea conflictului. Nu se urmărea controlul conflictului internațional, ci era o cramponare de egoismul marilor puteri pentru a limita violența mondială. Idealismul vede vechea diplomație ca o încarnare a aroganței elitei, care folosește arena internațională ca teren de joc (pentru o critică contemporană neidealistă a jocurilor diplomaților, vezi Krippendorff 1985, 1988). Născut pe ruinele încercării vechii diplomații de a asigura pacea, idealismul s-a străduit
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
pentru a limita violența mondială. Idealismul vede vechea diplomație ca o încarnare a aroganței elitei, care folosește arena internațională ca teren de joc (pentru o critică contemporană neidealistă a jocurilor diplomaților, vezi Krippendorff 1985, 1988). Născut pe ruinele încercării vechii diplomații de a asigura pacea, idealismul s-a străduit să introducă noi principii și noi practici în politica internațională. În unele privințe, idealismul este o încercare de a transpune prin-cipiile regimurilor interne liberal-democratice în domeniul internațional. Pe de o parte, aceasta
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
al securității colective, în care comunitatea internațională în întregul ei trebuia să se opună și să împiedice într-un mod mai eficient folosirea ilegitimă a violenței. Nu balanța puterii, ci un organism internațional, Liga Națiunilor, era abilitat să fie instrumentul diplomației internaționale. Dezbaterea publică în vederea găsirii celor mai bune soluții pentru pace trebuia să fie decisă și implementată de către toate națiunile, considerate ca avînd un statut egal, împotriva tuturor celorlalte națiuni care nu reușiseră să se conformeze deciziilor luate democratic. Pacea
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
felul în care s-a desfășurat). Realiștii erau de asemenea motivați de dorința limitării fenomenului războiului, deși ei au susținut că războiul este uneori un mijloc necesar al politicii externe. Idealismul și-a asumat principiul care a stat la baza diplomației secolului al XIX-lea, anume moderația, și a încercat să o aplice într-un nou context, în care războiul nu mai era considerat un mijloc politic acceptabil. Idealismul urmărea instituirea unui sistem de securitate colectivă pentru statele moderate. De cealaltă
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
în mod inevitabil între state, ci negarea faptului că un astfel de conflict există. Totuși, dacă pacea ar fi însemnat doar menținerea stării existente a beneficiilor și puterii, ea ar fi fost sortită eșecului. Așa că această ordine politică a lipsit diplomația de flexibilitatea necesară adaptării la schimbări inevitabile. Carr considera că, dimpotrivă, politica externă trebuie să se bazeze pe schimbări pașnice preventive, ori de cîte ori e posibil, și pe gestionarea militară a conflictelor, ori de cîte ori e necesar. Critica
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
lui Morgenthau și preocuparea sa pentru politică, tensiune care se regăsește la mulți realiști. Pe de o parte, Morgenthau înțelege cultura diplomatică drept un produs al unei tradiții socio-istorice specifice. Ca tradiție, ea este însușită practic. Pe de altă parte, diplomația actuală este condusă de practicieni care nu aparțin unei astfel de tradiții. În viziunea acestor politicieni, însușirea maximelor diplomației tradiționale reclamă o neîncetată justificare rațională. Pentru a reuni tradiția și rațiunea, este într-adevăr foarte tentant să transformi aceste maxime
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
înțelege cultura diplomatică drept un produs al unei tradiții socio-istorice specifice. Ca tradiție, ea este însușită practic. Pe de altă parte, diplomația actuală este condusă de practicieni care nu aparțin unei astfel de tradiții. În viziunea acestor politicieni, însușirea maximelor diplomației tradiționale reclamă o neîncetată justificare rațională. Pentru a reuni tradiția și rațiunea, este într-adevăr foarte tentant să transformi aceste maxime, adevărate lecții ale istoriei, în legi științifice. În edițiile ulterioare ale cărții sale, Morgenthau și-a îmbunătățit perspectiva științifică
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
balanțe viabile a puterii, întărită de înțelegeri normative. Cu toate acestea, în viziunea realiștilor, lupta pentru putere va exista întotdeauna. Conflictele nu pot fi abolite. Pentru realiști, politica externă impune adesea decizii pe care nimeni nu vrea să le ia. Diplomații trebuie uneori să riște, însă nu pentru că le-ar place. Scena politicii mondiale, unde forțe brute se ciocnesc inevitabil, este pentru diplomați scena unei tragedii. Aceasta este soarta omului de stat, care, în scrierile lui Morgenthau, ca și în cele
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
de-al doilea război mondial. Anii '60 au fost martorii unei alte mari dezbateri, de această dată nu în legătură cu atributele teoretice centrale, ci cu statutul disciplinei. În general, specialiștii în relații internaționale intrau pe domeniul dreptului internațional și al istoriei diplomației. Totuși, în perioada în care revoluția behavioralistă domina științele sociale, disciplina tradițională a relațiilor internaționale a fost pusă serios în discuție. Behavioraliștii au atacat ceea ce ei considerau a fi asumpții necritice sau simple ipoteze. Fără rigoarea unei cercetări științifice și
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
urmată de tradiționaliști pentru a atenua sensul anarhiei internaționale este introducerea a două tipuri distincte de relații internaționale în condiții de anarhie. Într-adevăr, Morgenthau însuși a făcut o astfel de distincție. Referindu-se la sistemul "Concertului European", în care diplomația se putea baza pe un schelet comun de interese și valori, Morgenthau accepta că lupta pentru putere, deși nu în permanența sa temporală și în universalitatea sa spațială, poate fi temperată într-o oarecare măsură (Morgenthau 1946: 107-8). Aceste două
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
și una revoluționară, în funcție de împărtășirea sau neîmpărtășirea de către marile puteri a unui cod comun de comportament: "O ordine legitimă nu anulează posibilitatea conflictelor, dar le reduce proporțiile. Se pot produce războaie, numai că ele se vor purta în numele structurii existente [...] Diplomația, in sensul ei clasic de ajustare a diferențelor prin negociere, nu este posibilă decît într-o ordine internațională "legitimă"." (Kissinger 1957: 1-2). Spre deosebire de aceasta, o ordine revoluționară apare atunci cînd una sau mai multe puteri nu vor doar ajustări în interiorul
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
alcătuit din state suverane - ci faptul că nimic nu o poate liniști. Doar securitatea absolută - adică distrugerea oponentului - este considerată o garanție satisfăcătoare, astfel că dorința unei puteri de a fi în securitate absolută înseamnă pentru toate celelalte insecuritate absolută [...] Diplomația, arta de a restrînge exercițiul puterii, nu poate funcționa într-un asemenea mediu [...] Și pentru că în situații revoluționare sistemele rivale sînt preocupate nu atît de ajustarea diferențelor, cît de răsturnarea loialităților, locul diplomației este luat fie de război, fie de
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
absolută înseamnă pentru toate celelalte insecuritate absolută [...] Diplomația, arta de a restrînge exercițiul puterii, nu poate funcționa într-un asemenea mediu [...] Și pentru că în situații revoluționare sistemele rivale sînt preocupate nu atît de ajustarea diferențelor, cît de răsturnarea loialităților, locul diplomației este luat fie de război, fie de o cursă a înarmărilor." (Kissinger 1957: 2-3) Cu alte cuvinte, sentimentul insecurității și al amenințării este inevitabil numai în anumite situații, cum ar fi, de exemplu, cea creată de relațiile dintre SUA și
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]