8,392 matches
-
alunecasem pe gheața copilăriei încropită de zborul cărăbușilor Milionarului și de cântecul greierului, ori virușii nu fuseseră inventați, pentru că forma orașului era desprinsă parcă din filmele lui Tarkovsky, tremurând în aburii de alcool ridicați din hăurile stomacale ale Brăilei și topindu-se într-o masă vâscoasă ca melasa Fabricii de bere. Am luat-o vânjos pe Mioara de mână și am fugit spre locul nostru lăsând în urmă pe vizionarii Bau, Ghiborț și Cargobot. Încă puțin mi-am zis și totul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
taie în carnea pământului, din brazdele cerului să cadă grindina speranțelor deșarte, rugăciunile să picure pe buzele uscate de setea dragostei, prefă-mă în sloi care să plutească spre soarele meu, să fiu om de zăpadă netezit de palmele lui, topește-mă în apele limpezi ale ochilor tăi, iubirea mea! Eu respect tradiția, Mioara, de a fi iarnă interioară! Dacă oamenii s-au închis în sine, eu de ce n-aș face la fel? Închisă ca tine, îmi privesc cavernele gândurilor. În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
sluji, cu sfințenie, păcatul. Dragostea părinților pentru progeniturile lor, puternică până la distrugere, de la primul plânset, știindu-se că nu copilul și-alege meseria, ci părintele, nu plodul e premiant, ci mama, nu tânărul are viitor, ci părinții, sublima lor dictatură topindu-se în marioneta educată spre a fi marionetă cu liber arbitru: lungimea sforilor ce-l manipulează. Nu se poate uita dragostea profesorilor pentru elevi, cu o cifră octanică superioară, dar și cu o imensă forță atomică, un potențial neindicat spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
țâșni răcnind în picioare. Fați mai apucă să vadă băncile goale, podeaua ondulând ca o apă de lemn, mișcare pe care pereții o preluară imediat, valul se propagă dinspre fundul clasei spre ușă. Sticla ferestrelor murdare de praf lunar se topi ca celofanul, prelingându-se ca râme negre pe podea și, în timp ce tavanul devenea concav ca o boltă de biserică, Fați se prelinse încet pe lângă tocul ușii, după care, cu un scâncet auzit doar de biletele înnegrite cu blesteme destinate Căpcăunului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
-mi intre nimic în cap, înspăimântat ca un șoarece veșnic pândit. Mi-am luat închipuirea în brațe și-am stăpânit-o într-un lung sărut. Nu mai eram singur. Frumoasa Închipuită tremura spre dezintegrare. Am tras-o de păr sălbatic, topind-o în brațele mele. Pereții s-au diluat, privirile au dispărut în nepăsarea mea. Obsesia Închipuitei tindea spre materializarea ei. Fir cu fir, celulă cu celulă, bucată cu bucată, frumusețe pusă una lângă alta. Cel mai șarlatan adulter, înșelarea propriei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
umăr și din spate o voce reținută de a nu se dezlănțui în râs: Amice, ai căzut în cap din partitură. Ai intrat în simfonie, boule! Râsul general era mai rațional decât vorbele și Gustav își reveni la realitate. Se topise muzical de dragoste, încât circul timpului îl vrăjise cu numerele lui de magie. N-avea decât o umbră de culoarea mirării filozofice. O eliberă din faza de îndoială abia în clipa în care, după ce-i comandase lui Hugo o Catedrală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
în Si a secundelor, minutelor cadențate până când balonul umflat cu aer cald de atâtea guri ale orelor pocni simfonic. Notele, țipând, fugeau, se mișcau aleatoriu, secundele în Si, note-secunde se uscau, pe măsură ce se apropiau de soare, în cele din urmă topindu-se de căldură și să devină praf cosmic. Și cine ar fi bănuit că movila acoperită cu pânză de camuflaj din mijlocul stupilor putea fi profesorul de matematică Moș Eveniment, care studia, din antichitatea tinereții, viața albinelor. Anii din acele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
și să devină praf cosmic. Și cine ar fi bănuit că movila acoperită cu pânză de camuflaj din mijlocul stupilor putea fi profesorul de matematică Moș Eveniment, care studia, din antichitatea tinereții, viața albinelor. Anii din acele veacuri s-au topit ca picăturile de ploaie în vârtejurile Dunării, el așezând deasupra matematicii universale necunoscutele, ecuația existențială a ființelor din clasa insectelor, Ordinul Himenoptere, familia Apide, genul Apia, specia Mellifica. CERERE Doresc ca în urma evaluării de către Magiștrii Profesori din Consiliul Director, împreună cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
ivi în toată splendoarea. Era hotărât să nu se abată din drum până când nu-și va ucide rivalii. Chipul Astrului, arzând de răzbunare, îi aduse Profesorului aminte de eroul neînvins în șiretenie, Ulise. Și desluși, dincolo de flăcările mâniei, dincolo de inima topită de iubire, dincolo de patima fierbinte, chipul marelui erou. Omul e mai presus de Zei, gândea el și vizualiză toate cifrele care urmau după 3,14. Și în timp ce șirul depășea deja marginile Galaxiei, profesorul se avântă spre frumoasa regină cu aceeași
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
Mioara Alimentară. Parcă aș acționa în gol și aș vorbi în reluare. Trebuie să le arăt cine sunt! Și Mioara lansă marele frig pe care-l purta în suflet. Tot frigul ei îl oferi lumii în care venise, ca să-l topească în forja dragostei și să-l transforme în sabie fierbinte. Cu care să decapiteze șerpii vicleni și îmbuibați ai minciunii. Și Parisul deveni teatrul marii rebeliuni în numele trezirii conștiinței. Spaniolii uitaseră lecția dată de Cervantes și își închinau viața luptelor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
Ăla trebuie să fie Mitică, le spuse ea musafirilor din Sala Oglinzilor. El există și nu are formă. Cu un sentiment de vinovăție Povestitorul îmbătrânea cu fiecare secvență, cu un tunet, cu un fir de barbă, cu o legendă. Se topea în durerea de atunci, cunoscând încă o dată durerea. Fiecare, atât cel Necunoscut, cât și ea, născută degeaba, își retrăia destinul cu fidelitate matematică. Și încercă să râdă, ea care nu râsese niciodată. Dar nu schiță niciun zâmbet. Râdea lacrima interioară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
trebuia liniștită, nu eu. Mă simt captiv în propriul meu corp, Ana. Mă simt prizonier în propria mea minte. E teribil! Chiar și acești pereți se prăbușesc câteodată peste mine și mă întemnițează sub ruinele lor. Ceea ce se întâmplă acum topește gratiile închisorii mele. Simt asta. Sunt bucuros, căci pot simți un sentiment de libertate care mi-a fost luat de mult timp. Atât de mult timp, încât nici nu-l pot ține minte. Am doar o vagă idee despre adevăratul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
rece, arctic. Ochii îmi erau sticlă, iar unghiile firave, casante. Eram o statuie fragilă din gheață. Eram speriat! Când credeam că lumea a ajuns cât de nemișcată ar fi putut ajunge, precum mă cuprinsese, gheața ce m-a împietrit se topi sub căldura unui soare inexistent și totul reveni cum fusese înainte. Lumea era din nou vie. Numai eu rămâneam cu acea răcoare pe care n-o puteam explica în ființa mea. Și totuși, revenisem și eu la normal, într-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
încet, încet, se îndreptau spre obrazul meu ce îmi părea albastru din pricina gheții ce o simțeam în el. O gheață sensibilă, o piele de piatră cu care simțeam mai mult decât până acum. Pe măsură ce căldura îmi invada obrazul și îmi topea plăcut pielea ce rămânea unde fusese și înainte, gândurile păreau să-mi dispară, să se evaporeze. Mâna caldă îmi întoarse leneș capul de la fereastră și o voce suavă îmi șopti în ureche: Deschide ochii! Era Ana, dulcea mea Ana. Părea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
copac pe care o voință de nestrămutat cresta însemne de altoi, care de nicăieri începeau să se lege de mine și de sufletul meu, forțându-mă să le accept. Ca la un semnal prestabilit, se opriră, iar ecourile lor se topiră și ele în curând în liniștea paralizantă a minții mele. Tăcerea mă înconjură în acest nou spațiu ca un giulgiu și începeam să mă complac în starea în care mă aflam. Moartea, care părea să mă înconjoare, n-o vedeam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
tu pe mine!" Ce încăpățânați pot fi unii! Am întins mâna prin fanta tablelor și am luat niște zăpadă care s-a depus pe pervazul geamului. I-am arătat-o și apoi am băgat-o în gură până să se topească în mâna mea. Fu surprins și era bulversat. Oare cum de puteam fi așa de iresponsabil? Să înghit otravă? Mi-am dus imediat mâinile la gât și m-am schimonosit a durere. Vladimir stătea relaxat mai spre ușă și privea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
ușor când cobora. Își încrunta ușor sprâncenele uneori, atunci când în corp i se mai trezea vreo durere ce nu putea fi adormită de morfina la care era cuplată. Când o văzu, furia și tot ce era în sufletul său se topiră îndată. Ea fusese întotdeauna ultimul său vis, ceea ce-și dorea din toată această lume. Dacă era cu ea, nu mai dorea nimic. Nimic nu mai conta. Îngenunche lângă capul ei și își lipi fruntea de armătura metalică a patului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
cu el toată mohorârea cerului gri, redându-i culoarea portocaliu-sângerie a nopții... atât de vie și de frumoasă! Lucrurile parcă devin mai apropiate și, în ciuda temperaturii glaciale de afară, relațiile dintre oameni parcă se încălzesc și distanțele dintre ei se topesc. Astfel, se naște în colegiu acel sentiment de apartenență, care se întâlnește în cadrul familiilor unite, care pare ivit de nicăieri și care a cuprins ca o febră pe toată lumea din interior. Pentru că toți se uită unii la alții cu o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
vru să omoare, ci doar să avertizeze pe cel care-i întrerupea masa. În jurul nostru, ceilalți deja se grăbeau către nivelurile inferioare și în diverse colțuri ale colegiului se puteau auzi deja ferăstraiele cum lucrau și pompele de plasmă cum topeau și uneau plăci de metal. Sărmanul, începui eu ieșind pe ușa băii. Probabil nici nu și-a dat seama ce l-a lovit. Și-o fi pus masca de gaze crezând că e ceva din partea Ministerului. Începea să prindă crustă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
fabrici". Li se spune Spini de Gheață deoarece sunt în totalitate albi și au reflexe sticloase de albastru. De asemenea, sunt pătrățoși și rigizi. Nu au frunze, ci doar spini care, uimitor, se desprind ușor de ramurile copacilor și se topesc, dând la iveală un fruct ciudat. Pădurea se confunda ușor în acel mediu, întrucât totul era alb și vizibilitatea era redusă din pricina ninsorii. Laboratorul pe care-l căutau trebuia să fie pe undeva prin apropiere! Se uitară prin biroul șefului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
să mă asculți atunci. Altfel, mereu mă ascultai, tu știai că va fi bine dacă te învăț eu, Doamne, cum m-ai ascultat la lecțiile alea!!!, toate insinuările, tot ce dădea valoare recitării, treceai de scenă, în sală toți erau topiți, nici nu clipeau, ascultau fără să răsufle. Da’ când începeai să cânți, Doamne, cum te mai asculta lumea, ăstuia îi puse Sfântu’ mâna în cap!!!, mai zicea câte una din sat, femei invidioase, Octavă, c-așa îți ziceau în gimnaziu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
vremea noastră, tu crezi că degeaba l-am învățat eu La arme! pe băiatul tău?, n-o să ne trădeze el, nu se dă cu comuniștii. — Marinică nene, băiatul ăsta al meu cântă trist și languros de-l ascultă toți, sunt topiți oamenii când le cântă el, mai scrie poezie, dar tot tristă, aș vrea să-l văd și eu mai vesel, mai pe terenul de sport. Ascultă păsările uneori și zice că le înțelege, mă, Marinică, și nu e nebun deloc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
fata la noi, are altfel de păsărică, am văzut-o eu, n-avem unde, maică, cu mine în cameră, cum cu tine?, păi, te omoară tată-său... Era curios, vezi? — Văzuse și el o păsărică, de-i zise așa, era topit. — Era mai frumoasă ca un tablou, nene. Aoleu, tu auziși cum recită ăla de la difuzor? Începuse, într-adevăr, să recite cineva, era o poezie din Coșbuc, recita un tânăr cu o voce frumoasă, masculină, caldă și clară, avea o dicție
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
nimic, doar să nu spui la nimeni, casa aia e secretul meu, și... vedem cu admiterea. Vrei să ți-l arăt? Dacă spui tu... Îi spusese „tu” din prima, ca și cum s-ar fi cunoscut de mult, se uita la el topită de atunci, de pe bancă. Și lui... i-a plăcut. Ies împreună din Facultate, Nicu Ciot se uită lung și admirativ la Maestru, ce fată și-a tras!, cum aș putea eu să-i spun doamnei Loredana?, nu mă amestec în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
ți-am povestit niciodată de Anita? — Mi-ai scris într-un mail, odată... și Tina se încordează deodată în brațele lui, o simte ca pe o iapă cabrată, cum a fost cu femeia aia, cu Anita, de care ziceai?, îl topește cu mâinile ei frumoase, prelungi, se urcă deasupra lui și îl înfășoară în părul blond, care e cortină peste el, bărbatul nu se poate abține și îi mângâie iar coapsele înguste, dar mereu închide ochii, memoria lui știe ceva, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]