7,594 matches
-
a reglementa conflictele și de a coopera fără un guvern care să le conducă. Războiul, departe de a fi expresia unei disfuncții a societății internaționale, este una din instituțiile ei, la fel ca și balanța puterii, politica de mare putere, diplomația și dreptul internațional (pentru o listă detaliată a acestor instituții, vezi Hedley Bull 1977: capitolele 6-10). Fără a putea fi redus nici la societățile interne, nici la lipsa totală de guvernare, sistemul internațional ar trebui înțeles ca o societate singulară
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
fiecare își va urmări superioritatea, nu echilibrul. În fine, balanța puterii nu este "în mod necesar" singurul mijloc de a gestiona pacea și războiul în sistemul internațional, din moment ce Morgenthau însuși sugera și alte tehnici, cum ar fi dreptul internațional sau diplomația. De aceea, în analiza lui Claude, balanța puterii din concepția lui Morgenthau este sinonimă cu politica puterii; sau, altfel spus, este un concept redundant în teoria acestuia din urmă (Claude 1962: 25-37. Pentru o scurtă reafirmare și actualizare, vezi Claude
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
El accentuează faptul că nu se poate reduce comportamentul politic extern la doar una din componentele triadei. În afară de aceasta, nu există nici un motiv rațional pentru a presupune că tendința spre putere sau securitate ar fi un comportament prezent la toți diplomații. Din perspectiva scopurilor plurale ale politicii externe, nu se poate vorbi de o unică relație mijloace - scopuri, de o unică politică externă rațională sau de un unic interes național. Al doilea motiv pentru care Aron neagă aplicabilitatea unei abordări economice
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
el nu credea că Uniunea Sovietică trebuie tratată ca situîndu-se în afara sistemului internațional. Din moment ce URSS era cea mai mare putere din Europa, nici un sistem internațional viabil nu putea exista fără ea. Aceasta era, de fapt, una din tezele centrale ale diplomației realiste. Dacă statele nu reușesc să găsească modalități de a-și face auzite cerințele (Carr 1946), ele sînt silite să apeleze la mijloace nu neapărat pașnice. Kissinger (1957) critica într-un mod asemănător lumea internațională bazată pe state individuale izolate
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
Kissinger (1957) critica într-un mod asemănător lumea internațională bazată pe state individuale izolate. Încă o dată, aceasta ar putea împinge statele să pună în discuție nu doar starea de fapt, ci chiar regulile jocului. Iar într-o astfel de situație, diplomația n-ar mai putea funcționa. De altfel, Roosevelt nu credea că ideologia Uniunii Sovietice făcea ca aceasta să fie în mod automat expansionistă și ostilă. Regimurile totalitare pot fi foarte bine pragmatice și defensive în afacerile externe. Pare ca și cum el
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
În primul rînd, intervenția militară aliată în războiul civil rus de la sfîrșitul primului război mondial, menită să anihileze revoluția comunistă; apoi instalarea acelui cordon sanitaire (zonă tampon) în Europa Centrală; în al treilea rînd, politica occidentală a izolării diplomatice a diplomației sovietice în anii '30; în al patrulea rînd, îndelungatul refuz al Franței și Marii Britanii de a accepta o alianță cu sovieticii împotriva lui Hitler; și, în fine, conferința de la München, care, excluzîndu-i pe sovietici, i-a permis lui Hitler să
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
reflecta și în afacerile externe; URSS era expansionistă și profund antidemocratică. În al doilea rînd, ideologia, departe de a fi doar o mască propagandistică a tradiționalei politici a puterii, constituia reperul clar al politicii externe sovietice. În al treilea rînd, diplomația sovietică era doar un mijloc subordonat acestui scop. Grupul de la Riga era total împotriva tîrguielilor pragmatice cu un astfel de stat. Politica întemeiată pe încredere pe termen lung și pe relații de loialitate era o iluzie. Manevrele diplomatice tradiționale deveneau
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
pragmatice cu un astfel de stat. Politica întemeiată pe încredere pe termen lung și pe relații de loialitate era o iluzie. Manevrele diplomatice tradiționale deveneau inutile, dacă nu chiar periculoase. Axiomele de la Riga ajung să predomine: cele trei faze Apogeul diplomației lui Roosevelt a fost Yalta. În timpul acestei conferințe, Roosevelt a determinat URSS să accepte Organizația Națiunilor Unite (cu drept de veto în Consiliul de Securitate), să se alăture aliaților în războiul împotriva Japoniei și să semneze Declarația asupra Europei Libere
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
realitățile politice: "Acțiunea politică [a Kremlinului] este o curgere fluidă care se mișcă constant și se răspîndește oriunde găsește loc [...] spre o țintă dată [dar] nu se întrezărește nici o umbră a sentimentului că ținta trebuie atinsă într-un timp anume. Diplomația sovietică este mai sensibilă la o forță contrară, mai pregătită să se disperseze în sectoarele individuale ale frontului diplomatic, atunci cînd acea forță e resimțită ca prea puternică și este astfel mai rațională în logica și retorica puterii." (Kennan 1951
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
Dacă administrația americană făcuse pînă atunci apel la poporul spaniol să-l răstoarne pe Franco, spre sfîrșitul anului 1947, Kennan a recomandat, din motive de securitate, reconsiderarea poziției americane (Lafeber 1993: 65). În cele din urmă, insistînd mereu asupra inutilității diplomației în relațiile cu Uniunea Sovietică, Kennan n-a făcut nimic pentru a contracara mentalitatea de "noi-nu-ne-gociem" a cîtorva dintre administrațiile americane. Există o oarecare justificare pentru neputința secretarului de stat Dean Acheson de a înțelege de ce Kennan s-a opus
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
prevederile tratatelor angajate de noi. Dar vom cere națiunilor direct amenințate să-și asume principala responsabilitate în furnizarea de forță umană pentru propria apărare." (Nixon, citat de Gaddis 1982: 298) În afară de abordarea mai chibzuită a angajamentelor SUA, destinderea implica o diplomație mai flexibilă, care încerca să depășească costisitoarea luptă de sumă zero cu blocul comunist "unit", în favoarea unui sistem multipolar mai ușor de gestionat. Distingînd cel puțin parțial între o amenințare sovietică determinată și amenințarea comunistă universală, Statele Unite au reușit să
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
criteriile disciplinei academice a relațiilor interna-ționale. În fața unui potențial dezastru nuclear, managementul crizei era înainte de toate un imperativ politic și nu doar o temă de cercetare. Studiul lui Allison și-a propus să înțeleagă nu numai cum s-a jucat diplomația de-a dezastrul, evitîndu-l totuși în ultima clipă, ci și cum se poate diminua riscul pe care un astfel de fapt îl implică. Departe de a fi o incursiune periculoasă în preocupările normative, scopul lui Allison era nu doar normativ
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
politică a îngrădirii, cel puțin așa cum a văzut-o George Kennan, SUA urmărea să determine reforma internă în URSS. Susținînd lupta internațională de clasă, coexistența pașnică promovată de sovietici își propunea să submineze capitalismul. Ca o consecință a acestei convergențe, diplomația a putut să-și redobîndească rolul său central. Concluzie Evoluția teoriilor sovietice în relațiile internaționale a fost marcată de supoziția marxistă a unei legături intime între teorie și practică. Din moment ce marxismul a fost folosit pentru a legitima acțiunea politică a
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
se aplică alte legi decît cele socialiste. Cum am văzut deja, coexistența pașnică nu era diferită de vederile realiste: forță, corelație a forțelor, sfere de influență, într-o competiție bipolară de sumă zero cu elemente de antagonism și cooperare, unde diplomația prevalează în fața relațiilor pur militare. Ea împărtășește de asemenea cu realismul toate capcanele privind definirea exactă a conceptelor de bază, dificultatea integrării factorilor transnaționali și o perspectivă care privilegiază tot mai mult status quo-ul, mai ales în cadrul sferelor proprii de
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
realismul toate capcanele privind definirea exactă a conceptelor de bază, dificultatea integrării factorilor transnaționali și o perspectivă care privilegiază tot mai mult status quo-ul, mai ales în cadrul sferelor proprii de influență. INTERLUDIU CRIZA REALISMULUI 7. Politica destinderii: Kissinger și limitele diplomației "concertului" După criza rachetelor din Cuba, guvernul sovietic și-a modificat politica anterioară de a încerca să concureze puterea SUA prin găsirea unor "scurtături" strategice, mai ales nucleare (Carrere d'Encausse 1984). După înlăturarea lui Hrușciov, noul guvern sovietic a
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
precum emanciparea noilor state în afara controlului direct al concertului central bipolar și independența sectorului economic al relațiilor interna-ționale, care depășea capacitatea de cuprindere a diplomatului clasic. Eforturile lui Kissinger reprezintă în egală măsură o încercare grandioasă de a revigora codurile diplomației secolului al XIX-lea, precum și limitele unei astfel de încercări. În vreme ce capitolul 5 arăta cîteva din anomaliile realismului ca teorie explicativă, eșecul proiectului lui Kissinger pune în evidență limitele reaplicării realismului ca practică diplomatică. Așa cum va arăta următorul capitol al
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
relațiilor internaționale, a dus în cele din urmă nu doar la o fragmentare a eșafodajului politicii externe americane, ci și la una a disciplinei academice. CONCEPȚIA GENERALĂ A LUI KISSINGER Kissinger a adoptat o perspectivă istorică în studiul și practica diplomației. Principala sa străduință în materie de politică era definirea unei ordini internaționale care să îmbine flexibilitatea și chiar generozitatea diplomației secolului al XIX-lea cu noile circumstanțe ale secolului al XX-lea. Vitală pentru funcționarea Concertului European era existența a
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
la una a disciplinei academice. CONCEPȚIA GENERALĂ A LUI KISSINGER Kissinger a adoptat o perspectivă istorică în studiul și practica diplomației. Principala sa străduință în materie de politică era definirea unei ordini internaționale care să îmbine flexibilitatea și chiar generozitatea diplomației secolului al XIX-lea cu noile circumstanțe ale secolului al XX-lea. Vitală pentru funcționarea Concertului European era existența a ceea ce Kissinger numea ordine legitimă. Ordinea legitimă, care nu trebuie confundată cu ordinea justă, este o ordine ale cărei principii
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
creșterea interdependenței globale crea o legătură între decizii și efectele lor în întreaga lume. Orice eveniment influența balanța centrală, dar nu era în mod necesar subordonat ei. Politica fusese globalizată. Flexibilitatea diplomatică era acum subminată de dezvoltările interne și internaționale. Diplomația internațională era încremenită într-o ordine nucleară bipolară. În acest sistem, politica era concepută cu ușurință în termeni de sumă zero, unde cîștigurile uneia dintre părți însemnau automat pierderi de cealaltă parte. Kissinger a observat în anii '60 o creștere
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
puțin pregătiți, ca de exemplu secretarul de stat William P. Rogers (Kissinger 1979: 31). Existența unor atitudini împărtășite de către diferitele elite ale politicii externe din fiecare stat era unul dintre lucrurile absolut necesare (vechiului) Concert European. Ea făcea posibilă o diplomație pe termen lung. Ciocnirea unor structuri interne incompatibile lasă mult mai puțin spațiu de manevră decît "aristocrația internațională" (cum o numea Morgenthau) izolată de mediul intern. Dată fiind abordarea sa, Kissinger era profund preocupat de diversitatea și adesea de incompatibilitatea
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
democratice, autoritare sau totalitare, consolidează autoritatea centrală și pot mobiliza o putere fără precedent pînă acum. Dar ele au devenit, pe de altă parte, prizoniere ale unei "nevoi interne de succes permanent" (Kissinger 1969: 46), lăsînd deoparte posibila generozitate a diplomației aristocratice. Aceasta se leagă de o altă schimbare epocală, care amenință să pericliteze ordinea legitimă. Secolul al XX-lea este, ca să folosim o expresie a lui Bracher, o "eră a ideologiilor" (Bracher 1982). Ideologiile furnizează identitate și scopuri națiunilor, și
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
însă capacitatea lor de persuasiune este redusă, pentru că ei nu mai vorbesc aceeași limbă" (Kissinger 1969: 12). Referirea lui Kissinger la un limbaj comun nu era întîmplătoare. Preocuparea sa principală era cum să recreeze o "cultură comună", care să permită diplomației să-și joace rolul. La un moment dat, Kissinger (1969: 57) chiar scrie că cea mai mare necesitate a diplomației contemporane este un concept comun de "ordine". Astfel, stabilirea unui limbaj comun, în ciuda tuturor problemelor structurale ale politicii contemporane, este
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
la un limbaj comun nu era întîmplătoare. Preocuparea sa principală era cum să recreeze o "cultură comună", care să permită diplomației să-și joace rolul. La un moment dat, Kissinger (1969: 57) chiar scrie că cea mai mare necesitate a diplomației contemporane este un concept comun de "ordine". Astfel, stabilirea unui limbaj comun, în ciuda tuturor problemelor structurale ale politicii contemporane, este o condiție necesară a diplomației într-o ordine legitimă. În același timp, diplomația este mijlocul prin care poate fi găsit
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
La un moment dat, Kissinger (1969: 57) chiar scrie că cea mai mare necesitate a diplomației contemporane este un concept comun de "ordine". Astfel, stabilirea unui limbaj comun, în ciuda tuturor problemelor structurale ale politicii contemporane, este o condiție necesară a diplomației într-o ordine legitimă. În același timp, diplomația este mijlocul prin care poate fi găsit un astfel de limbaj comun. Acest cerc este necesar din perspectiva lui Kissinger (Hoffmann 1978). O problemă pentru crearea unui limbaj diplomatic comun era apariția
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
scrie că cea mai mare necesitate a diplomației contemporane este un concept comun de "ordine". Astfel, stabilirea unui limbaj comun, în ciuda tuturor problemelor structurale ale politicii contemporane, este o condiție necesară a diplomației într-o ordine legitimă. În același timp, diplomația este mijlocul prin care poate fi găsit un astfel de limbaj comun. Acest cerc este necesar din perspectiva lui Kissinger (Hoffmann 1978). O problemă pentru crearea unui limbaj diplomatic comun era apariția armelor nucleare, care eroda legătura directă dintre putere
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]