8,218 matches
-
Încețoșat și distorsionat viziunea atât de mult, de altfel deosebit de penetrantă, aceste sulemeneli-dătătoare-de-orbire ca În acest capitol despre Corporația Filfizonilor! Dar poate că e o satiră intenționată; poate că Profesorul și Vizionarul nu este chiar atât de miop pe cât se preface! În cazul unui muritor de rând am fi dat un răspuns afirmativ; dar la Teufelsdröckh plutește Întotdeauna o umbră de Îndoială. Oricum, dacă satira a fost realmente intenționată, cazul se prezintă ceva mai bine. Căci nu vor lipsi cei care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
cunoașteți unul singur. Seamănă cu toții Între ei. Mai Întâi, suferă cu toții de o „boală a voinței”. Nu pot voi și de aceea nu știu să acționeze și nu vor să gândească. Cei mai mulți Își fac din aceasta o glorie, alții se prefac că sunt nefericiți, plângându-se ca de o slăbiciune nespus de distinsă. Câțiva dintre ei simt cât de adânc este răul lor, ravagiile pe care le face În mintea și În faptele lor, dar nu se pot schimba, tocmai pentru că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
Însuși are, la Baudelaire, mirosul crimei. Dacă el și l-a ales pe Maistre drept maestru În domeniul gândirii, o face pentru că acest conservator merge până la capăt și Își axează doctrina În jurul problemei morții și a călăului. „Adevăratul sfânt, se preface că gândește Baudelaire, este acela care biciuiește și ucide poporul pentru binele poporului”. Aceasta va deveni realitate. Rasa adevăraților sfinți Începe să se răspândească pe pământ pentru a consfinți aceste ciudate concluzii ale revoltei. Dar Baudelaire, cu tot arsenalul lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
împuns cu tocul cizmei în costumul mulat din latex. A scheunat în extaz. —N-am înțeles niciodată cum scapă de transpirație în chestiile alea, i-am spus lui Janey. — Păi probabil că nu scapă. —Îh. —Eh, măcar nu s-a prefăcut că e sclavul din Pulp Fiction 3, zise ea. Am văzut deja vreo trei din ăștia pe seara asta. Fumată povestea. Da, apropo, îmi place rochia ta. —Mersi. M-am privit mulțumită. —Parc’ aș fi Scarlet O’Hara în ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
înseamnă nu. Inspiră rapid și smuci lesa lui Sally atât de tare încât aproape că-l răsturnă de pe scaunul de la bar. — Văd că încă te încăpățânezi să nu fi disciplinat! spuse aceasta, târându-l după ea cu zgarda; nu se prefăcea atunci când scâncea de durere, pe jumătate sugrumat. —Jos. — Te suuun eu, a orăcăit el, pe când se îndepărta șchiopătând, în patru labe, oferindu-mi o priveliștea fundului său printre șireturile cu care se încheia costumul la spate. I-am urmărit îndelung
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
e foarte puțin probabil să-ți deschidă ușa. Până la ora asta trebuie să fi primit deja mesajele și probabil că se chinuiește să găsească cine știe ce scuză, pe care va trebui s-o ascult de la cap la coadă și să mă prefac că o cred... — Cu Violet nu-i a bună, observă Sophie. Eu te-am avertizat, MM. —Da, așa e. Cu toate astea, o să facă treabă. Și dacă nu apare? zise Matthew. O să joace Tabitha în locul ei? Ah, apare ea, Violet
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
Mă surprinde că nu v-a spus nimeni nimic. O privii fix. În ochii ei ușor măriți din spatele ochelarilor, apăru un licăr ușor și-mi dădui seama că știe exact despre ce vorbesc. Femeie deșteaptă, se hotărî să nu se prefacă complet neștiutoare. —Trebuie să recunosc că am auzit ceva și voiam să te întreb dacă așa e. Nu e decât un zvon... N-am citit articolul. Nu cumpăr ziarul Herald de obicei. Dar era despre o sculptură a ta, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
asigurări în legătură cu standardele de igienă și siguranță. Dar aș fi pus întrebarea direct. Nu aș fi luat-o pe ocolite, în cercuri din ce în ce mai strânse, n-aș fi făcut observații anodine legate de vestimentația sculptorului respectiv sau nu m-aș fi prefăcut că știu mai puține lucruri despre problema aceea decât în realitate. Evident, era un subiect dureros pentru mine și vorbind despre el îmi răsuceam cuțitul în rană. Cu toate astea, îmi displăcea profund metoda pe care o alesese pentru a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
Mă privii cu ochii goi. — Despre ce? A, mobilul! Păi nu știu până nu mă urc pe el. Așa fac cam cu toate echipamentele. Nu prea poți să spui mare lucru doar uitându-te la ele. În spatele ei, Lurch se prefăcea că-i sucește gâtul unei găini. Muncise din greu la respectivul așa-zis echipament, de câteva ore, mergând până la a șterpeli câteva fire de iederă dintr-un colț al cicloramei pentru mine, a le picta cu sprayul în argintiu și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
care-i poți descrie fenomenul. N-o observasem când a intrat; și, când l-am întrebat pe Sally, și el mi-a spus același lucru. M-a apucat așa... dintr-odată, îi spunea Violet lui Sophie. Pe cuvânt... nu... mă prefac. Nu încerca să vorbești, zise Sophie, îngenunchind lângă Violet, care se întinsese pe jumătate pe un scaun și cu picioarele sus, pe un alt scaun. Vrei un pahar cu apă? Violet clătină din cap. N-o fi dieta aia nebunească
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
Violet. Nu ziceai mai devreme că-și dau o stare de somnolență? Sophie se uită lung la mine, nevenindu-i să creadă. — Dar de ce să facă cineva așa ceva? Ridicai din umeri. De ce i-ar lăsa cineva un mesaj pe robot, prefăcându-se că e Matthew? — Chiar așa a fost? Adică, eu credeam că Vi a inventat chestia asta ca pe o scuză. — Crezi că ar fi inventat ceva care să-l bage pe Matthew în bucluc? O cunoști mai bine decât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
stratul de zaț. Alea erau antihistaminicele, asta dacă nu a luat chiar ea ceva. Cum naiba te-ai gândit la ele? zise Hugo curios. Lăsai cana jos. — Violet părea atât de surprinsă de ce i se întâmplă, spusei eu. Nu se prefăcea. Și, la urma urmelor, de ce să ia cine știe ce sau chiar un medicament prescris de doctor cu un minut înainte de începerea repetițiilor? După care mi-am adus aminte de Sophie, care strănuta când a intrat, și m-am gândit la febra
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
cam fi fost moartea pasiunii, nu-i așa? — „A, apropo, Sam, am uitat să-ți zic până acum - de fapt nu sunt gay, așa că, ce zici de una mică?“ sugerai eu. Ceva de genul ăsta? — Bestie, bestie mică, zise Hugo, prefăcându-se că-și stinge țigara în buricul meu, ce te mai încăpățânezi tu să spui lucrurile așa, din topor. Trebuie să te dezvăț de obiceiul ăsta prost. Oricum zise el pe un ton ferm, mi-am dat seama că cel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
2. — Așa a fost. Ce groaznic! Nici nu-ți imaginezi cât de fericit sunt că semeni mai mult cu Modesty decât cu Harriet. Poeziile mele sunt infecte. Mă întreb ce s-ar fi întâmplat dacă Lord Peter s-ar fi prefăcut că e gay ca să-i inducă lui Harriet un sentiment fals de siguranță... — Că tot veni vorba, ai chef să mă luminezi și pe mine în legătură cu chestia asta? Hugo se întinse pe canapea, proiectând cercuri de fum pe tavan. — A
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
cartierul Albaicin, care se holbau la ele de la înălțimea balcoanelor, ascunse după perdelele care se dădeau la o parte la trecerea lor. După ce de-a dreptul se făli astfel cu ele, simțind desigur și el povara privirilor, taică-meu se prefăcu a fi uitat ceva și se întoarse acasă pe același drum, în timp ce întunericul începea să ascundă nenumăratele primejdii de pe ulicioarele din Albaicin, unele noroioase și alunecoase în primăvara aceea ploioasă, altele pavate cu lespezi, dar cu atât mai periculoase, deoarece
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
Basta, ci mai degrabă să le propună apărătorilor ei o înțelegere onorabilă. Câteva ceasuri mai apoi, pe puțin zece persoane, la hammam 1, la moschee și pe culoarele Alhambrei, mi-au relatat cu bucurie aceeași întâmplare; de fiecare dată, mă prefăceam surprins pentru a nu-mi jigni interlocutorul, pentru a-i lăsa plăcerea de a mai adăuga ceva de la sine. Și zâmbeam, dar de fiecare dată tot mai puțin, căci îngrijorarea îmi sfâșia pieptul. Mă întrebam pentru ce Yahya îi lăsase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
auzit pasul tatălui tău care se întorcea. L-am chemat din iatac și, în vreme ce el urca treptele, mi-am șters obrajii cu poalele rochiei pe când Sara își acoperea în grabă capul și obrazul. Mohamed avea ochii injectați, dar m-am prefăcut că nu bag de seamă, ca să nu-l pun în încurcătură. „Sara ți-a adus o carte ca să ne explici tu ce conține.“ Tatăl tău nu mai avea de multă vreme nici o pornire împotriva Bălțatei, care venea acum aproape zi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
resemnat să meargă să-și aștepte bărbatul acasă. Trei zile mai târziu, unul dintre vecinii noștri, un notar în vârstă de mai bine de șaptezeci de ani, care fusese luat ostatec o dată cu tatăl meu, a fost adus înapoi acasă; se prefăcuse că nu se simte bine, iar castilienii se temuseră că va muri în mâinile lor. Au aflat din gura lui pe ce drum o pornise trupa, iar maică-mea s-a hotărât să se ducă încă de a doua zi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
afla piața de flori, nu atât din cucernicie cât dintr-o legitimă grijă de respectabilitate. Băgasem de seamă în cele din urmă purtarea ei și mă distram ca de un joc nou la fel ca atunci când, tropăind alături de ea, mă prefăceam că o provoc la o alergare. Într-una din zilele din anul acela, pe când străbăteam piața, mama a grăbit pasul. Râzând în hohote, am început să alerg. Dar, în loc să mă țină lângă ea, a început să fugă la rândul ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
dar așa îi spunea Harun. Nu se afla acolo pentru noi nimic de cumpărat, nimic de cules, nimic de mâncat. Aveai doar la ce să te uiți, ce să adulmeci și ce să auzi. Mai întâi, falșii bolnavi. Unii se prefăceau atinși de epilepsie, își țineau capul cu amândouă mâinile și-l scuturau tare, lăsând să le atârne fălcile și să li se răsfrângă buzele, apoi se rostogoleau pe jos într-un mod atât de dibaci, încât nu-și provocau niciodată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
rostogoleau pe jos într-un mod atât de dibaci, încât nu-și provocau niciodată vreo zgârietură și nu răsturnau niciodată strachina așezată alături, în care-și primeau obolul. Alții pretindeau că sunt bolnavi de pietre la măruntaie și gemeau necontenit, prefăcându-se a fi pradă unor dureri atroce, în afară de momentele în care Harun și cu mine le eram singurii spectatori. Mai erau și dintre cei care-și etalau privirilor plăgi și pustule. Îmi întorceam repede fața la vederea lor, căci mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
semn, nici un zgomot! Numără până la o sută, apoi vino după mine acasă! Mă aștepta la ușă. — Povestește, am explodat eu. Mi-a răspuns abia după un timp, adoptând tonul cel mai nepăsător cu putință: Am venit, am intrat, m-am prefăcut că aș căuta pe cineva, am dat ocol sălilor, apoi am ieșit. — Te-ai dezbrăcat? — Nu. — Ai văzut niște lucruri? — Da, din plin. — Povestește, face-te-ar Domnul pulbere! N-a spus nimic. Gura lui nu schița nici un zâmbet, nici o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
ea într-o încăpere. Warda a încercat să se țină după ele, dar nu i-au dat voie. Și eu am stat afară, cu mintea încețoșată, încercând totuși să-l aduc pe ofițer la sentimente mai bune. Îmi răspundea calm, prefăcându-se că-mi dă dreptate, dar până la urmă spunea, după fiecare din tiradele mele, că el era doar un slujbaș, că avea o poruncă de dus la îndeplinire și că trebuia să mă adresez șeicului leproșilor. După zece minute, femeile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
-i s-o scoată de acolo cât mai repede și dându-i sfaturi. Ceea ce doreau să facă să ajungă până la ea au încredințat paznicului, strecurându-i în palmă câțiva dirhami. La întoarcerea lor, îi așteptam în fața ușii. Tata s-a prefăcut că nu mă vede. Am pus genunchiul în pământ și l-am luat de mână, pe care am lipit-o de buzele mele. După câteva secunde, ce-mi părură foarte lungi, și-a tras-o înapoi, a trecut-o peste
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
durerea, fie și de la distanță, dat fiind firul de apă dintre noi. I-am vestit trimufător făgăduiala suveranului. A reacționat exact atât cât era necesar ca să nu mă jignească. I-am vorbit de plecarea în călătorie, iar ea s-a prefăcut entuziasmată, fără să știu dacă o făcea din bucurie subită sau în bătaie de joc. Firul acela de apă pe care un om viguros l-ar fi putut trece din doi pași mi se părea mai adânc decât o râpă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]