8,366 matches
-
deasupra Cațaveiului din cerul spulberat, 1-a lăsat răpus între așternuturi. Afară, era o iță de lumină putredă, și vântul împrăștia zăpada din curte. În geamuri se clătina lumina ștearsă a nopții de iarnă. Gagica s-a ridicat într-un cot și 1-a privit. Caramangiul horăia doborât, gol, între perne. S-a uitat afară. Curtea era albă în lumina lunii. A auzit câinii departe și un zvon de lăutari. Pe nesimțite a cuprins-o spaima. Parcă se făcuse frig în
Groapa by Eugen Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295563_a_296892]
-
și se adunau sub schele, așteptând banii pe care-i împărțeau meșterii. Hârtiile albastre foșneau plăcut și miroseau bine. Le împătureau și le ascundeau în buzunare. Treceau pe la frizer, își dădeau bărbile jos și se opreau la cârciumar. Beau secărică cot la cot cu băieții de-i ajutau, a lor era lumea! Prin fața prăvăliei, treceau fetele. Măscilite, date cu roșu, parfumate cu odicolon. Mergeau la baluri în Grivița sau la Tarapana. Erau îmbrăcate cu ce aveau mai bun. Își puneau cercei
Groapa by Eugen Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295563_a_296892]
-
adunau sub schele, așteptând banii pe care-i împărțeau meșterii. Hârtiile albastre foșneau plăcut și miroseau bine. Le împătureau și le ascundeau în buzunare. Treceau pe la frizer, își dădeau bărbile jos și se opreau la cârciumar. Beau secărică cot la cot cu băieții de-i ajutau, a lor era lumea! Prin fața prăvăliei, treceau fetele. Măscilite, date cu roșu, parfumate cu odicolon. Mergeau la baluri în Grivița sau la Tarapana. Erau îmbrăcate cu ce aveau mai bun. Își puneau cercei în urechi
Groapa by Eugen Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295563_a_296892]
-
neputincios. Mitică Ciolan îi numărase în gând fără să vrea. Erau nouă. Priveau neclintiți grupul de oameni și din gurile sălbatice li se scurgeau balele. Stătuse și vântul. Un ger năpraznic îngheța totul. Bătrânul nu-și mai simțea degetele și coatele. Așteptau toți patru scufundați până la genunchi în zăpada crescută peste noapte. Chip de te urnește! Erau îmbrăcați subțire, cu niște paltoane jerpelite, de căpătat. Pe Dumitru îl țineau arsuri sub ochi și nu putea să se miște. Zgîrîia din când
Groapa by Eugen Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295563_a_296892]
-
i-a fost lui bine, s-a uitat la lumea strânsă afară, care se întreba ce-o să se întîmple. In mulțime, muieri, copii, o liotă de puturoși și bărbați rămași acasă de pe la slujbă. Se uitau la haina neagră, lustruită în coate a străinului, la pălăria lui tare, cu boruri rotunde, și la ochelarii ce-i avea pe nas. Se uitau și așteptau. Acela nu spunea nimic. A lăsat numai pe căruțași să descarce bolovanii și nisipul, drept în fata cârciumii, și
Groapa by Eugen Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295563_a_296892]
-
covârșitoare, de neimitat. Deși (dacă e să facem un bilanț) Franța etalează o impresionantă galerie de dandy, toți aceștia nu sunt decât palide copii, reflexe mult diminuate ale modelului: „Oricât dezgust ar afișa, oricât s-ar Înmănușa cu alb până la coate, patria lui Richelieu nu va naște nici un Brummell”, decretează Barbey. Chiar dacă nu e istoric de meserie, el Încearcă să explice cu o bună intuiție ceea ce vor desluși mai apoi investigatorii mentalităților, psihosociologii, antropologii. Anume, că Anglia era spațiul ideal pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
cu cea mai neaoșă română, un „fashionable de mauvais ton”. Îl zărește la garderobă, „Într-un colț al tindei”, pe filfizonul de prost gust, „unul dintre acei păpușeri ce-i Întâlnești pe uliță și prin cafenele, cu plete lungi până la coate, cu barbă de țap, cu doi coți de postav roșu legați la gât, cu jăletcă galbănă à la républicaine, cu o manta leleachie, scurtă până la genunchi” și se preface că nu vede „cum Își punea colțuni de bumbac albastru peste
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
de mauvais ton”. Îl zărește la garderobă, „Într-un colț al tindei”, pe filfizonul de prost gust, „unul dintre acei păpușeri ce-i Întâlnești pe uliță și prin cafenele, cu plete lungi până la coate, cu barbă de țap, cu doi coți de postav roșu legați la gât, cu jăletcă galbănă à la républicaine, cu o manta leleachie, scurtă până la genunchi” și se preface că nu vede „cum Își punea colțuni de bumbac albastru peste colțunii de mătasă”1. Să fie oare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
o capacitate unică de a se expune, cu toate riscurile. Subminează din interior un sistem, cu o eleganță căutată, Îndelung exersată. Gesturile sale ostentatorii, de la tăiatul cozii prețiosului câine (să ni-l aducem aminte pe Alcibiade) la fluieratul propriei piese, cot la cot cu publicul (acesta e Prosper Mérimée), sunt inimitabile. Nici un snob, crede Carassus, nu ar gusta „plăcerea aristocratică de a displăcea”. Unui dandy autentic nu Îi poate repugna ceva mai mult decât monotonia, uniformitatea, fadoarea dobândite prin amestecul indistinct
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
unică de a se expune, cu toate riscurile. Subminează din interior un sistem, cu o eleganță căutată, Îndelung exersată. Gesturile sale ostentatorii, de la tăiatul cozii prețiosului câine (să ni-l aducem aminte pe Alcibiade) la fluieratul propriei piese, cot la cot cu publicul (acesta e Prosper Mérimée), sunt inimitabile. Nici un snob, crede Carassus, nu ar gusta „plăcerea aristocratică de a displăcea”. Unui dandy autentic nu Îi poate repugna ceva mai mult decât monotonia, uniformitatea, fadoarea dobândite prin amestecul indistinct cu cei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
ar fi cazul. Cu atât mai mult pentru drăgălașii noștri tineri. Plictisul pe care Îl inspiră și expiră nu Îi face să fie decât un palid reflex al dandysmului. Oricât dezgust ar afișa, oricât s-ar Înmănușa cu alb până la coate, patria lui Richelieu nu va naște nici un Brummell. III Cei doi vanitoși celebri pot fi asemănați prin trufia comună, universală, atât de omenească; dar ei se deosebesc prin fiziologia unei rase, prin geniul unei societăți. Primul aparține acestei rase nervo-sangvine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
zidar, un soldat reprezintă fragmentele uniforme ale aceleiași mase, segmentele aceluiași cerc, aceeași unealtă cu mânerul diferit. Toți aceștia se culcă și se scoală o dată cu soarele; pentru unii, cântatul cocoșului; pentru altul, goarna; pentru acesta, un pantalon de piele, doi coți de postav albastru și niște cizme; pentru ceilalți, primele zdrențe care le cad sub mână; pentru toți, cea mai ordinară mâncare: strădaniile lor se Îndreaptă cu egală măsură, În fiecare anotimp, spre aceleași lucruri, indiferent dacă bat piatra sau oamenii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
sus, pare-mi-se, de o mare parte din carnea care ar fi trebuit să-mi acopere cutia toracica. —Sam! Am privit în jur și l-am zărit pe unul dintre sclavi venind spre mine cu limba scoasă de un cot, semănând mai mult a labrador scăpat de sub control și care-și târăște stăpânul după el, cu lesa. La început, nu mi-am dat seama cine; trăsăturile îi erau acoperite cu două curele late de piele, una era peste ochi, cealaltă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
când și se tot înmulțiseră. Se urcau prin veceu și-i mușcau pe oameni de fund. — Ah, pentru Dumnezeu, zisei eu, uitând, pe moment, de tăcerea ciudată a lui Marie de jos, din mlaștină. Cum naiba se băgau aligatorii prin cotul toaletei? Spui niște prostii cât carul! — Păi era mici, nu? insistă Lurch. Crescuți special. — Și dresați, nu? zise Bez cu sarcasm. O echipă de oameni de știință nebuni care stau acolo jos și-i învață cum să sară dintr-odată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
care nu putea să însemne decât un singur lucru, mai ales atunci când am zărit mini seringa de pe masa din fața lui. Alte două seringi se aflau pe podea, lângă el. Avea mâneca suflecată, dar nu se vedea nici un semn în plica cotului. Pe fereastra din spatele lui pătrundea o fâșie de lumină care i se revărsa pe față, dar, deși semăna și mai mult cu un Dracula, din cauza expresiei sale posomorâte, nu prea-mi venea a crede că Philip Cantley murise doar așa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
cu un chicotit de bețiv, încercând anevoie să o identifice pe femeia înfășurată în văluri care tocmai îl strigase. Tata a simțit pe dată primejdia și a făcut un salt spre concubina sa, pe care a apucat-o zdravăn de cot spunând cu glas scăzut: — Să ne întoarcem acasă, Warda! În numele lui Issa Mesia, să ne întoarcem! Tonul lui era implorator, căci numitul Juan era înconjurat de alți patru militari castilieni în mod vizibil amețiți și înarmați la fel ca el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
veneau să-l vadă. Într-o seară, rămăsesem târziu la biroul meu ca să recopiez paginile unui registru peste care vărsasem din greșeală o ceașcă de sirop. Când am plecat, am tras cu coada ochiului spre omul acela. Plângea, rezemat în coate la îngusta fereastră a camerei sale. Când m-a văzut, și-a acoperit ochii. Am făcut un pas spre el. A început atunci să-mi povestească, pe tonul cel mai liniștit, că el era un negustor cu frică de Dumnezeu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
E momentul să mergem în portul vechi, să ne vindem încărcătura și să ne întoarcem în sfârșit acasă. Nu am avut de gând să protestez. Eram, la rândul meu, asemenea unui amant sătul să doarmă noapte de noapte la câțiva coți de obiectul dorințelor sale. În sfârșit, Cairo! În nici o altă cetate nu uiți la fel de repede că ești străin. Abia sosit, călătorul e înghițit de vârtejul zarvei, faptelor curioase, mutrelor flecare. Cel puțin o sută de necunoscuți îl abordează, îi șușotesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
Și care te va iubi mereu, din depărtarea noului ei exil. Fie că voi întâlni moartea sau gloria, nu lăsa să fie întunecat chipul meu în inima ta! La prima lacrimă pe care o văzuse curgând, Abbad se proptise în coate la fereastră, prefăcând-se absorbit de ceva văzut în grădină. Fără să mă uit la scaunele goale care ne înconjurau, m-am lăsat să alunec jos, cu ochii încețoșați. Ca și cum Nur s-ar fi aflat în fața mea, i-am adresat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
mai târziu. Interlocutorul a închis, vă rugăm, încercați mai târziu“. Maggie se aștepta să plângă, dar se simțea și mai rău. O greutate se răspândea în trupul ei, de parcă pieptul i s-ar fi transformat în beton. Se așeză cu coatele pe genunchi. Se terminase. Încercarea ei de a duce o viață normală eșuase. Și iat-o din nou singură, într-o cameră de hotel străină. Totul era din cauza celor întâmplate anul trecut, își dădea seama de asta. Se gândise că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
Și unde te duceai? Voiam să-l văd pe vărul lui. Pe celălalt Afif Aweida. —Te rog. Te duc eu. Nu, nu. Nu e nevoie. Vreau doar să mă întorc la hotelul meu. Dar nu o ascultă. O prinse de cot și o târî după el prin labirintul de străduțe și alei din Ierusalimul Vechi. Am înnebunit, se întreba Maggie în timp ce, pentru a doua oară - în cât să fi fost, o oră? două? -, urma un necunoscut printr-un oraș străin. De
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
Papini. GARDIANUL (Aplecat peste COLONEL.): Giovanni Papini a scris-o. COLONELUL (Isteric.): Nu vreau! Nu mă interesează! Vreau să mor! CĂLĂUL: N-o luați chiar așa... Mai beți niște apă... GARDIANUL: Noi suntem de partea dumneavoastră... Toți... Toți trei... Nu? (Cot lui ARTUR.) ARTUR: Da... CĂLĂUL (Către COLONEL.): Ați auzit? A spus „da”! Toți pentru unul și unul pentru toți. Ca în Cei trei mușchetari... Ați citit Cei trei mușchetari? COLONELUL (Efort de amintire.): Cu niște cai, cu niște, niște... GARDIANUL
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
ARTUR.) Să ne grăbim, să nu se întâmple o nenorocire... COLONELUL: Să nu vină guvernatorul, să ne găsească fără cap... CĂLĂUL: Totul e gata, soarele strălucește, păsările ciripesc, ziua e luminoasă, e curată... E ultima mare zi a lumii! GARDIANUL (Cot.): Grubi! (Către ARTUR.) Să ne luăm rămas bun! Să jurăm că nu ne vom da niciodată uitării! COLONELUL: În fiecare zi... da... (Îl îmbrățișează pe ARTUR.) îi voi pune pe soldații mei să bată din tobe... să sune... Pe lângă mormântul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
dormit tot timpul. PARASCHIV: M-ai fi omorât. Când ești beat omori oameni. MACABEUS: Cel puțin era bun? PARASCHIV: Nu era cine știe ce... MACABEUS: De ce nu recunoști că a fost bun? PARASCHIV: N-a fost cine știe ce... MACABEUS (Îl lovește scurt cu cotul în stomac.): De ce nu recunoști că a fost bun... PARASCHIV: A fost coniac. MACABEUS: Adu-mi un pahar! PARASCHIV: Nu mai avem pahar. L-ai spart. MACABEUS: Nu-i nimic. Un pahar se potrivește la atâtea sticle goale... PARASCHIV (Îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
să stai de vorbă cu mine! Dacă nu-ți spun ce-am visat nu mai pot adormi, nu mai sunt om... PARASCHIV: Mi se rup genunchii... MACABEUS: Tu l-ai visat vreodată pe Dumnezeu? PARASCHIV: Nu. MACABEUS: Te doare-n cot de Dumnezeu. Este sau nu este? PARASCHIV: Este, dar se termină. MACABEUS: Ce se termină? PARASCHIV: Dumnezeu. E pe terminate. Dumnezeu e ca o apă. A curs cât a curs și acum se termină. MACABEUS (Speriat.): De unde știi tu că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]