996 matches
-
te înăbușeai: erau crini albi și roșii, desfăcuți la limită, vărsând din ei staminele grele de polen, erau trandafiri galbeni, erau mormane întregi de gura-leului, flori de soc, mușețel pe tulpini încîlcite, albăstrele. Mai erau , cactuși înfloriți și niște flori întortocheate, colorate în albastru și roșu, cu limbi cleioase, desigur orhidee, cărora pe atunci nu le știam numele și pe care le vedeam pentru prima oară. într-un ghiveci cu pământ noroios înota o roua-cerului de-o frumusețe nepămîntească: avea corola
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
în organe, în tot corpul. Mai târziu, când am suit prima oară cu liftul, mi-am adus aminte de senzația aceea apăsătoare. Ne-am repezit țipând la fereastră. Jos, la zeci de metri sub picioarele noastre, vedeam Bucureștiul întins și întortocheat ca un labirint înecat în vârtejuri de praf. Cețuri sidefii și gălbui și roz-pale acopereau clădirile cele mai înalte: Palatul Telefoanelor, cu tot soiul de fiare cenușii instalate în vârf, Foișorul de foc, cu ferestre prismatice, magazinul Victoria, blocurile vechi
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
ușă. Nu aveam unde să fug. Nu exista nici un loc în lume unde m-aș fi putut ascunde, căci drumul meu se oprea aici. Am trecut pragul și urechile au început să-mi țiuie de singurătate. Erau culoare lungi și întortocheate, pline de praf și gunoaie, unde zăceau îngrămădite mobile vechi, piane sfărâmate, cărți în legături groase de piele. Erau fotografii galbene în rame ovale. Erau paturi de fier, strâmbate, și oale de noapte mâncate de rugină. Erau haine decolorate în
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
nici câmpul dimprejur, în schimb, simțeam sub picioare, scârțâind, o podea de lemn. După câțiva pași m-am împiedicat de ceva și-am căzut. Când ochii mi s-au obișnuit cu întunericul, am văzut că mă aflam pe un coridor întortocheat, de pereții căruia erau sprijinite mobile vechi, tăblii metalice de pat, vaze uriașe de ceramică, spâne și dogite, pianine cu claviatura știrbă. De peste tot, cum mergeam din ce în ce mai sigură și mai grăbită, se ridicau în jurul meu fluturași bej și cenușii, care
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
întorcea de la biserică, să intre în restaurant și să-și cumpere câteva scrumbii și un blid cu răcituri de porc, pe care le băga în sân, ambalate doar într-o foaie de gazetă. Din păcate, drumul până acasă era cam întortocheat, și piftia începea să curgă pe sub cămașa de tort, încinsă cu chimirul lat de o palmă, mai ales că în drum se oprea obligatoriu la bodegă, unde trăgea o „dublă”, așa încât ajungea la poartă pe două cărări, intrând în gura
MEANDRELE DESTINULUI by SORIN-CONSTANTIN COTLARCIUC () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1596_a_2962]
-
al unui coleg din școala profesională unde vărul terminase anul I c-o singură corijență. Am văzut chitare asemănătoare la Elvis Presley, George Harrison, Eric Clapton, John McLaughlin, în fotografii sau în concerte înregistrate și ajunse la noi pe căi întortocheate. Martin Gore folosea una la fel, anul trecut, în turneul Play The Angel. Aceea adusă de vărul Nicu la noi în sat avea, probabil, doar forma comună cu ale chitariștilor (re)numiți. Și, poate, aceeași moliciune timbrală, aceeași bogăție dată
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2177_a_3502]
-
geaba viața este corectă politic și, desigur, poate că (de ce nu?) și moral. Opera contează, că oricum viața trece în timp ce aceasta, opera, este asemenea granitului din statuile care se cuvin creatorului. Măi, măi, mormăi, încurcată daraveră asta a culturii naționale, întortocheată dezbatere, comunismul răsare unde nici că te-ai aștepta, sub straiele omului recent, sub veșmintele acelei sintagme pe nume corectitudinea politică, o cenzură și ea, o propagandă cu de-a sila, o poliție ideologică. Ia te uită, îți zici, în
Comisia de împăciuire: marafeturi epice, tăieturi din ziare by Daniel Vighi [Corola-publishinghouse/Imaginative/917_a_2425]
-
ușă, urmărit de Felix, și găsi pe bătrân în marginea trotuarului, mâncând alune americane. - Coane Costache, te voi binecuvânta toată viața pedumneata și pe nepotul dumitale! Restauratorul îi împinse într-un gang îngust și obscur și-i scoase, pe scări întortocheate și coridoare neașteptate, în birou. Dindărătul unei uși se auzi un râs asculți de femeie și scârțâitul apăsat al unor ghete. Era un "separeu". Moș Costache rumega alune și pipăia pereții, lemnăria, clanțele, mulțumit de ele. - Am vârât o avere
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
se realizeze. Acum nu am puterea să-ți spun nimic în privința asta. Ești bun la suflet și vrei să mă aperi, însă tu însuți ai nevoie de un ocrotitor. Afacerile tale pot fi încurcate, bietul papa e un om cam întortocheat și tăcut. Vrei să te trezești cu cine știe ce greutăți? G. Călinescu - Îți mărturisesc, zise Felix, că am zărit la moș Costacheniște socoteli, din care urmează că cheltuiesc cam o mie de lei pe lună și construiesc o casă cu cărămizile
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
a avut efect. Pistoalele au dispărut de pe masă”. Iar din discuțiile avute redăm următoarea secvență: Danielopol: Să examinăm textul Decretului U.R.S.S. și veți vedea că din simpla logică reiese că interpretarea dvs. nu are temei; Borisov: Să lăsăm discuțiile întortocheate. Interpretarea Decretului o facem noi; Danielopol: Eu am interpretat textul sovietic cu toată obiectivitatea juridică. De ce nu procedați și dvs. la fel? Borisov: Dl. jurist Danielopol a venit și a făcut toate dificultățile. Avem noi toate notele d-sale, prin
MEMORIILE REFUGIULUI (1940 - 1944) by Eugen Şt. Holban () [Corola-publishinghouse/Memoirs/799_a_1670]
-
a ridicat și a întins o bancnotă fetei care-i servise, reprimînd totodată gestul lui Mihai de-a scoate banii. "Studenții nu plătesc", a rîs ea ajungînd afară, apoi a indicat cu un gest încotro să pornească. Au străbătut străzi întortocheate, pînă au ajuns în fața unei porți. Cînd Mihai se aștepta să vadă mîna femeii oferindu-i-se să-și ia rămas bun, s-a simțit strîns ușor de braț. În curte sînt niște pietre, să nu te lovești de ele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
s-a împlinit în chipurile sfinților sculptați în abside, poate chiar în acea madonă cu mîinile împreunate la piept. Ce mai contează o concesie făcută puterii timpului, cînd adevărata Putere peste Timp a rămas el, Artistul, prin această construcție?!... Străduțele întortocheate, ducînd spre hotel, au ceva pitoresc în lumina difuză a dimineții. Sus în cameră, Mihai își lasă paltonul pe spătarul fotoliului, aruncă pălăria pe televizor și se întinde pe pat, oftînd prelung, cu ochii subțiați de beția plăcerii. Un somn
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
deja. Vorbitorul numai prin aceasta e în stare de-a lăsa să se execute acest act al respirațiunei încet și nebăgat în seamă de auditor, încît ne lăsăm cu deplină siguranță elucubrațiunilor sale celor mai pasionate și declamațiunei celor mai întortocheate compozițiuni de frază, căci [prin] neauzibilitatea respirațiunei nu se naște în noi îngrijirea despre nesuficiența puterei respiratorii. În perioade lungi am de-aceea de consiliat ca vorbitorul să-și împartă respirațiunea, căci numai prin aceasta este el în stare de-
Opere 14 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295592_a_296921]
-
mari or mai mici condiționate prin proporțiunea și relativitatea frazei ni vor da așadar și întretăierile naturale pentru o respirare mai tare or mai slabă (mai mult or mai puțin [tare]). Această arte e mai cu seamă grea la perioade întortocheate (întrețesute) și pline de cugetări, cari pretind totodată și un portament însemnat și cari cu toate astea iau în dispozițiunea lor toată puterea sufletului. Eflucțiunile pasionate, când nu sunt reprezentate (cum rar se-ntîmplă) într-o periodologie artificioasă si grandioasă, sunt
Opere 14 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295592_a_296921]
-
EXTRAS: L.A. Mirror-News, 19 martie SCANDALUL BĂTĂILOR DE LA POLIȚIE! POLIȚIȘTII ÎI DISCIPLINEAZĂ PE AI LOR ÎNAINTE CA VINOVAȚII CEI MARI SĂ APARĂ ÎN FAȚA JUDECĂTORULUI Șeful LAPD, William H. Parker, a promis că se va face dreptate - „indiferent de consecințe“ - În Întortocheata poveste a brutalității poliției și a proceselor civile care au devenit cunoscute sub numele de „Scandalul Crăciunului Însîngerat“. Șapte polițiști au fost puși sub acuzare pentru afresiune cu violență, În urma acțiunilor lor din arestul secției centrale LAPD din dimineața Crăciunului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
cu oarecare intensitate poate interesa pe altul. Or, senzațiile sau emoțiile sânt greu transmisibile. Nici deliciile unei călătorii nu pot fi împărtășite, și nici raportul pe care îl ai cu o piesă muzicală. Nimeni nu te poate urma prin cotloanele întortocheate ale unui vis, pentru că nu anecdotica contează aici, ci atmosfera și frisonul. Nu e întîmplător că Cioran povestește cum își detesta tatăl când, copil fiind, dimineață de dimineață, trebuia să-l asculte relatând nevesti-sii ce visase noaptea. Tocmai excesul acesta
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
cuvintelor, raportul dintre ce vrei să spui și felul în care ajungi să spui se formează de-a lungul anilor, trecând prin disonanțe, prețiozități juvenile, clișee, teribilisme de început. În disciplinele umaniste pericolul care pândește orice debut este ermetismul, vorbirea întortocheată, risipa de cunoștințe, citarea în exces, abuzul de termeni tehnici, pe scurt, toate strategiile imaginabile care, menite să scoată în evidență eul auctorial, nu fac decât să sperie, să plictisească și să îndepărteze publicul. Aproape orice debut seamănă cu o
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
Voastre din țară! Eu sânt Majestate! V-am scris, Majestate! Inventarul de la Peleș, Majestate!" " Da, mi-aduc aminte", a mormăit nazal Majestatea Sa, privind ca un mare timid ce e, prin și dincolo de "profesorul Bogdan". Ne îndreptăm cu toții, pe coridoare întortocheate, către biroul directorial. Regele are un pas mare, de lup bătrân, și de-abia mă pot ține după el, încercînd să depășesc, prin sprinturi scurte, când pe dreapta, când pe stânga o gardă de corp care îmi simte traseul, ca să
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
se oprea să vadă cele două vehicule; bărbați și femei așezați pe marginea drumului, În fața casei, Îi priveau cum trec; cîțiva copii traversau În fugă strada și Întorceau capul să se uite cu ochii lor iscoditori, zdrențăroși, respingători. O stradă Întortocheată, alta mai dreaptă acum și mai largă și oamenii strînși pe trotuare de o parte și de alta și noi Înaintăm. Polițistul le face semn să treacă, respectuos, poftiți, poftiți, arătîndu-le drumul cu mîna Întinsă. „Poți lăsa mașina aici, Carlos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
era să facă din fiecare elev un potențial teolog, În vreme ce clerul secular ne pregătea pentru o viață de laici responsabili, apți să se integreze În viața parohială care Îi aștepta. Era mai puțin exaltant, mai puțin snob și mai puțin Întortocheat, dar nu mai trăiam Într-o permanentă tensiune și Îmi puteam Îngădui să mai spun și eu prostii din cînd În cînd, fără să mă pomenesc pe nepusă masă convocat În biroul Părintelui director de studii sau al Părintelui rector
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
arta o minciună și filozofia o glumă. Totul să fie o înălțare și o prăbușire. Bucăți de pământ să se avânte în aer și apoi să se risipească, duse de vânt; planetele să descrie pe fondul cerului arabescuri bizare, linii întortocheate și grotești, figuri schimonosite și îngrozitoare. Vârtejuri de focuri să crească într-un ritm sălbatic și un zgomot barbar să năpădească întreaga lume, pentru a ști până și cea mai mică vietate că sfârșitul e apropiat. Tot ceea ce e formă
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
nu. Dacă ar fi posibil, m-aș transforma în fiecare zi într-o formă particulară de viață animală și de plantă. Să fiu succesiv toate formele de flori, să fiu buruiană, ghimpe, trandafir, să fiu arbore de ecuator, cu crengi întortocheate, plantă de mare, bătută de valuri, sau de munte, în prada vânturilor; să fiu pasăre cu glas melodios sau pasăre croncănitoare și de pradă, călătoare sau sedentară, să fiu bestie de pădure sau animal domestic. Toate speciile să le trăiesc
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
scenă? se minunează împăratul. Livia nu catadicsește să-i răspundă. Flaccus Vascularius deci, mustăcește Augustus. Prietenul lui Tiberius din vremea exilului la Rhodos. Și tovarășul de nebunii al feciorului lui Seius Strabo. Interesant. Dede subturile acestei povești par și mai întortocheate decât le-a bă nuit până acum. Plescăie de câteva ori din limbă, ca să și ascundă curiozitatea. Cască zgomotos și se întinde leneș. Apoi cască din nou. Se freacă somnoros la ochi. Între două căscături, o întreabă cu indiferență în
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
Libo. Îi apreciază soliditatea cunoștințelor oculte. Este cel mai bun din „areopagul“ lor. Va tre bui totuși să-l învețe să-și țină gura de acum încolo. Nobila știință a magiei nu e pentru orice terchea-berchea. Se strecoară pe coridoare întortocheate, încercând să evite locurile deschise și expuse. Ajuns în dreptul ușii îmbrăcate în bronz, trage de zăvorul ferecat cu un gest scurt și o deschide. Pe unde naiba au ieșit Toranius și băieții, dacă aici e închis? — Or fi luat-o
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
dintâi și cea de pe urmă. Eu sunt cea onorată și repudiată. Eu sunt prostituata și sfânta. Sophia”. Trebuie să fi fost după petrecerea de la Ricardo. Sophia, șase litere. Dar de ce mai trebuia să le anagramez? Eu eram cel care gândea Întortocheat. Belbo o iubește pe Lorenza, o iubește tocmai fiindcă e așa cum e, iar ea e Sophia - și când te gândești că ea, În momentul ăla, cine știe... Nu, dimpotrivă, Belbo gândește și mai Întortocheat. Îmi reveneau În memorie cuvintele lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]