1,556 matches
-
s-a aplecat competent și răbdător asupra acestei probleme, Petru Vaida, are dreptate să constate, pe de o parte, că "Seneca este însă cu totul adaptat moralei creștine, fie prin preluarea numai a acelor idei care concordă cu spiritul acesteia (deșertăciunea bunurilor lumești, condamnarea "lăcomiei"), fie prin aceea că textelor filosofului antic li se atribuie un sens pe care nu-l aveau"; pe de alta, că "autorul Divanului nu citise pe stoici în original, este sigur că el nu sesizase încă
Inorogul la porţile Orientului - Bestiarul lui Dimitrie Cantemir: studiu comparativ by Bogdan Creţu [Corola-publishinghouse/Science/897_a_2405]
-
și în evul de mijloc. Cea de a doua tendință își căuta și își găsea însă, în perioada medievală, argumentele mai ales în Biblie. Un pasaj din Epistolele către Romani ale apostolului Pavel (8, 20-21: Căci făptura a fost supusă deșertăciunii nu de voia ei, ci din pricina aceluia care a supus-o cu nădejdea însă că și ea, făptura însăși, se va elibera din robia stricăciunii spre libertatea slavei fiilor lui Dumnezeu"6) a dat mult de furcă scolasticilor. Într-un
Inorogul la porţile Orientului - Bestiarul lui Dimitrie Cantemir: studiu comparativ by Bogdan Creţu [Corola-publishinghouse/Science/897_a_2405]
-
tot ce mai rămâne din aparența elegantă, este numai osatura grotescă, numai capcana crinolinei, care risipește iluzia rochiei magice din partea stângă a imaginii. Oglinda înlocuiește aici copacii fundalului din stânga, face legătura corespunzătoare cu vanitatea crinolinei și oferă spectatorului impresia că deșertăciunea vestimentației feminine este vizibilă chiar și la o plimbare prin parc. Master of the House este o altă ilustrație selectată de Thomas din revista Punch în care, prin reprezentarea crinolinei ca obiect vizual, se pune accentul pe dimensiunea enormă dincolo de
ÎNTRE NARATOLOGII by JANA GAVRILIU () [Corola-publishinghouse/Science/1208_a_2198]
-
footnote> Omul ce se complace în păcat se ostenește zadarnic să minimalizeze importanța acestuia, cu toate acestea, și pentru el rămâne o realitate adânc înfiptă în viața omenească și senzația tulburătoare a prezenței lui dă vieții moderne gustul amar al deșertăciunii care sapă temeliile oricărei bucurii curate, adevărate. Omul copleșit de cele trupești se teme să se confrunte cu sine, se teme să privească sincer în propriul lui suflet și fuge de sine însuși prin toate distracțiile pe care și le
Ispitele şi păcatele în învăţătura Părinţilor filocalici by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/148_a_262]
-
în care Breb cercetează și află adevărata natură a împărăției bizantine, sunt presărate cu numeroase texteme care semnalează superioritatea sufletului și mizeria trupului: "[9] toate cele omenești sunt părere și sub lumină viermuiesc putreziciunile" (p. 27) - textem diatropic, adaptare după "deșertăciunea deșertăciunilor, toate sunt deșertăciuni!" (Ecclesiastul, 1, 2); "[10] vorbele și faptele noastre bune vor da rod însutit, atunci când trupul nostru nu va mai fi decât pulbere" (p. 41) - aluzie la "Pilda Semănătorului" (Luca, 8, 8); "[11] Acești străini, barbari de la
[Corola-publishinghouse/Science/84995_a_85780]
-
care Breb cercetează și află adevărata natură a împărăției bizantine, sunt presărate cu numeroase texteme care semnalează superioritatea sufletului și mizeria trupului: "[9] toate cele omenești sunt părere și sub lumină viermuiesc putreziciunile" (p. 27) - textem diatropic, adaptare după "deșertăciunea deșertăciunilor, toate sunt deșertăciuni!" (Ecclesiastul, 1, 2); "[10] vorbele și faptele noastre bune vor da rod însutit, atunci când trupul nostru nu va mai fi decât pulbere" (p. 41) - aluzie la "Pilda Semănătorului" (Luca, 8, 8); "[11] Acești străini, barbari de la miazănoapte
[Corola-publishinghouse/Science/84995_a_85780]
-
și află adevărata natură a împărăției bizantine, sunt presărate cu numeroase texteme care semnalează superioritatea sufletului și mizeria trupului: "[9] toate cele omenești sunt părere și sub lumină viermuiesc putreziciunile" (p. 27) - textem diatropic, adaptare după "deșertăciunea deșertăciunilor, toate sunt deșertăciuni!" (Ecclesiastul, 1, 2); "[10] vorbele și faptele noastre bune vor da rod însutit, atunci când trupul nostru nu va mai fi decât pulbere" (p. 41) - aluzie la "Pilda Semănătorului" (Luca, 8, 8); "[11] Acești străini, barbari de la miazănoapte și miazăzi, urmează
[Corola-publishinghouse/Science/84995_a_85780]
-
și [25]); chiar și ca bunic al împărătiței Maria, el își păstrează cumpătarea și curățenia sufletească: "Sufletul meu întru nimic nu s-a schimbat; iar acestui trup nu-i trebuie altă haină, căci în curând se va duce acolo unde deșertăciunile trebuiesc lepădate." (p. 105) 3.1.3. În imediata apropiere a câmpului ETHOS se află ZOON, CR al animalelor, plasat și el în sfera BINELUI. Această situare poate părea bizară, însă Kesarion Breb își exprimă de mai multe ori admirația
[Corola-publishinghouse/Science/84995_a_85780]
-
e cu putință, într-o lume creată din miracol, lume care nu există decât prin miracol.” Citită astfel, existența (re)capătă un sens, încetând să mai apară ca o farsă (eventual tragică) și ieșind, preț de o iluminare, de sub robia deșertăciunii. Impalpabilul deșteaptă poetice fioruri: „totul e minune.” Este, în infinitul tainei, destăinuirea care pe A., ca „(pseudo)filosof”, îl axează. Cu timpul, memorialistul, fără a pierde plăcerea de a filosofa, se obișnuiește să ia lucrurile așa cum sunt, fie că e
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285158_a_286487]
-
de păcat și de clipa în care puterile fizice ori sufletești îl vor scoate din luptă. 9. Legionarul iubește moartea, căci sângele lui va servi pentru plămădirea cimentului României legionare. Sunt precizate formele de manifestare ale sufletului legionar de la ignorarea deșertăciunii lumești în care se scaldă politicienii, până la ancorarea conștientă în viața virtuoasă, cu acceptarea bucuroasă a jertfei propriei ființe pentru neam și țară. Pare curioasă porunca 5: „legionarul înseamnă în răbojul lui pe cei păcătoși pentru ziua de mâine”? Să
Imn pentru crucea purtată – abecedar duhovnicesc pentru un frate de cruce by Virgil Maxim () [Corola-publishinghouse/Memoirs/863_a_1818]
-
-l poate săvârși cineva în viață nu este nici strălucirea imperială, nici cea culturală, nici cea militară, nici oricare alta, ci slujirea lui Dumnezeu, împreună cu toți cei care îți sunt dați să-i conduci pe calea mântuirii. Eclesiastul ne orientează: „Deșertăciunea deșertăciunilor, toate sunt deșertăciuni, afară de a avea o inimă curată și a iubi pe Dumnezeu”. La Marea și Înfricoșătoarea Judecată de Apoi, Mântuitorul nu va întreba pe nimeni ce diplomă a obținut sau ce victorie a repurtat în războaie, ci
Imn pentru crucea purtată – abecedar duhovnicesc pentru un frate de cruce by Virgil Maxim () [Corola-publishinghouse/Memoirs/863_a_1818]
-
poate săvârși cineva în viață nu este nici strălucirea imperială, nici cea culturală, nici cea militară, nici oricare alta, ci slujirea lui Dumnezeu, împreună cu toți cei care îți sunt dați să-i conduci pe calea mântuirii. Eclesiastul ne orientează: „Deșertăciunea deșertăciunilor, toate sunt deșertăciuni, afară de a avea o inimă curată și a iubi pe Dumnezeu”. La Marea și Înfricoșătoarea Judecată de Apoi, Mântuitorul nu va întreba pe nimeni ce diplomă a obținut sau ce victorie a repurtat în războaie, ci numai
Imn pentru crucea purtată – abecedar duhovnicesc pentru un frate de cruce by Virgil Maxim () [Corola-publishinghouse/Memoirs/863_a_1818]
-
în viață nu este nici strălucirea imperială, nici cea culturală, nici cea militară, nici oricare alta, ci slujirea lui Dumnezeu, împreună cu toți cei care îți sunt dați să-i conduci pe calea mântuirii. Eclesiastul ne orientează: „Deșertăciunea deșertăciunilor, toate sunt deșertăciuni, afară de a avea o inimă curată și a iubi pe Dumnezeu”. La Marea și Înfricoșătoarea Judecată de Apoi, Mântuitorul nu va întreba pe nimeni ce diplomă a obținut sau ce victorie a repurtat în războaie, ci numai dacă L-a
Imn pentru crucea purtată – abecedar duhovnicesc pentru un frate de cruce by Virgil Maxim () [Corola-publishinghouse/Memoirs/863_a_1818]
-
6; Anghel Ruda, Don Quijote în „eterna Danemarcă”, VR, 1997, 9-10; Cimpoi, Ist. lit. Basarabia, 228-229; Rachieru, Poeți Bucovina, 435-439; [Arcadie Suceveanu], CRC, 1999, 7; Emilian Galaicu-Păun, Poezia de după poezie, Chișinău, 1999, 91-95; Mircea A. Diaconu, Arcadie Suceveanu - Poezie, lux al deșertăciunii, CL, 2000, 12; Tudor Mușat, Arcadia, Leviathanul, zidul metafizic, „Porto-Franco”, 2002, 4-6; [Arcadie Suceveanu], LA, 2002, 46 (semnează Mihai Cimpoi, Anatol Codru, Ștefan Hostiuc, Gheorghe Ciocoi, Constantin Cubleșan, Mircea A. Diaconu); Mihai Cimpoi, Critice, II, Craiova, 2002, 167-170; Vasile, Poezia
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290005_a_291334]
-
poate să ofere criticului doar șansa analizei. Ne mai rămâne să ne îndreptăm privirea nu atât asupra poetului, cât - în mai mare măsură decât până acum - asupra poeziilor sale. VALERIU CRISTEA Lucidă și fantasmagorică, operă de meșteșugar opioman, bâlci al deșertăciunilor și voluptăților, inepuizabilă lexical și monotonă stilistic, domestică și exotică, stăpânită de un duh balcanic, antonpannesc, în pofida geografiei ei fără frontiere, poezia lui Leonid Dimov este una din cele mai vii expresii ale barocului din întreaga noastră literatură. NICOLAE MANOLESCU
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286783_a_288112]
-
compartiment n-ar fi repertoriul de slugi de casă Hogarth, casa în alb vedenie, peluza albă, șicul ei semibolta pe aripa dreaptă, melcul fecundează cu sine însuși în vis, obține vise, nu vă mai numesc slugi, vă numesc prieteni! înlocuind deșertăciunea peisaj, clipele de negru compact Ruginoasa Tîrgu Frumos DN 28 așteptare răsplătită, mașini-trasoare descriu cotiturile cu încetul, de credință pînă aderă la tren, negrul nopții moaie înghețul, Tîrgu Frumos crucea începînd din deal, țigara același loc, aceleași gesturi, patru chiștoace
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1465_a_2763]
-
exterioare după veacuri, poalele nu-i sînt nici tencuite, suspensiile de lumină pe ceasul Amurg, vine ceasul și acum este, papistașii mai aproape, îmbogățiți și ei nemăsurat în zile de praznic, faciamo festa tutta via! Întors către Sine paliativ la deșertăciune, km 63+5 peste Moldova la munți luați în nume propriu, dar nu în desfătări se va opri dorul omului, te-ai obișnuit cu binele, cum să vreau să se termine, că sînt om din lume! angajez destinele altora, pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1465_a_2763]
-
recunoașteri” al căror sens rămâne, mai adesea, criptic, ezoteric. Halucinantul țintirim de țară în care, zăbovind, Reporta descifrează inscripțiile funerare, pătruns de crudul lor avertisment - circa treizeci de lamentații pe motivele ubi sunt și fortuna labilis -, apare ca oglindă a deșertăciunii lumii, necropolă universală adăpostind regi și strategi, oșteni, poeți sau „măiestrele frumseți”: Priam, Ahile, Iudita și Elena, Brutus sau Pompei. Priveliștea nu e lipsită de grandoare și oarecum neașteptat de familiară cititorului de azi, trecut prin cartea de faimoase epitafuri
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285139_a_286468]
-
se ducă nicăieri și nu voiau să facă nimic. Mama se împotrivea să meargă în vreun loc sau să se distreze în vreun chip, pe de o parte pentru că asemenea activități presupun cheltuieli, și pe de altă parte de teama deșertăciunilor lumești la care te-ar putea împinge orice deplasare din casa ta. Tata nu voia să meargă nicăieri sau să facă ceva, în parte ca să n-o contrarieze pe mama, și în parte din pricina timidității lui și a unei certe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
ca niște zei, alături de care propriii mei părinți îmi păreau insignifianți și plicticoși. În lumina acestei comparații, nu puteam să nu văd în ei niște ratați. Dar, în același timp, știam că tatăl meu era un om virtuos, nepreocupat de deșertăciunile lumești, în timp ce unchiul Abel, cel atât de monden, reprezenta tipul comun de persoană foarte egoistă. Nu vreau, desigur, să spun că unchiul meu era „un mitocan“ sau „un ticălos“; nu, așa ceva nu era. Își iubea frumoasa soție și, din câte
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
o singură femeie cu care aș dori sau aș putea să mă însor. Hartley, gândește-te la acest lucru, și crede-l! Te-am așteptat, deși nu am cutezat să sper că te voi revedea vreodată. Și acum, evadând din deșertăciunile lumești, am venit la mare, și la tine. Te iubesc așa cum te-am iubit întotdeauna, vechea mea dragoste e prezentă, fiecare fibră, fiecare tentacul, fiecare mlădiță a acestei iubiri a rămas intactă, sensibilă, vie. Firește că am îmbătrânit și, din
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
vechime, care gândeau: „Noi suntem niște brute, iar ele sunt îngeri, sunt pure, neprihănite, nu ca noi!“. Am văzut-o sublim inocentă, simplă la minte, proastă, neînțelegând nimic: o dojana la adresa mea, care-mi trăisem viața printre oameni corupți de deșertăciune și egoism, printre femei nerușinate și prea știutoare. Și totuși, vedeam vina ei ca o vină reală, pentru eșecuri reale. Cum ar fi putut fi altfel? Și mi-am adus aminte de cuvintele lui Peregrine: „Soția care se simte vinovată
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
argintie... De jos, cântul se înalța către ea.. Și greerii trăiau clipa, cu țârâitul lor tremurat și pătrunzător, care părea că răspunde tremurului stelelor... Sătenii ascultau cu răsuflarea tăiată, cufundați într-o realitate nemărginită, uitând de zădărnicia lucrurilor și de deșertăciunile lumești, acordurile pătrunzându-le în suflet... în toată ființa lor. S-au deprins să-i asculte seară de seară, până după crucea nopții... Dar, în seara aceea era altceva... Cântul lor, parcă întărea zvonurile... „vin rușii !.. vin rușii..!”. Cântecul era
DE-AR FI MOLDOVA’N DEAL LA CRUCE by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/782_a_1742]
-
cântau seminariștii în trenul bejaniei; așa au cântat la Timișoara, prima lor gazdă; la fel au cântat și în satul Pesac, sfâșiind inimile sătenilor. „Sătenii ascultau cu răsuflarea tăiată, cufundați intr-o realitate nemărginită, uitând de zădărnicia lucrurilor și de deșertăciunile lumești, acordurile pătrunzându-le în suflet... în toată ființa lor.” După ce părintele Scarlat Porcescu, directorul de atunci al Seminarului, a anunțat, cu glas sugrumat de durere, hotărârea autorităților de desființare a acelei celebre școli, toți elevii s-au retras în
DE-AR FI MOLDOVA’N DEAL LA CRUCE by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/782_a_1742]
-
veneau, cum spuneam, pentru o descoperire făcută cu mult timp în urmă, la treizeci de ani. Premiul era pentru anonimul de atunci, nu pentru bătrânul ajuns la marea scadență. O jumătate de secol, savantul consumase până la resemnare sentimentul unei imense deșertăciuni. Ce folos că el intuise un adevăr și putea să-i ajute și pe semeni să-l vadă, dacă trăia de cincizeci de ani între orbi? Ceea ce istorisesc eu acum e un film. Mi l-a reamintit o artistă pentru
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]