2,571 matches
-
validare prin comparare a acestor diferențe, care se neutralizează reciproc și intră în consonanță, ajungând la indiferență. Cultura noastră a devenit o astfel de uriașă mașinărie a validării prin comparare a diferențelor pe care tot ea le-a produs, iar dialectica diferențierii se răstoarnă în indiferență. Această dialectică ușor abstractă se clarifică dacă apelăm la teoria simulării, care exprimă cel mai bine poziția lui Baudrillard. In societățile pre-postmoderne valoarea de întrebuințare - cu funcție "referențială" -și valoarea de schimb - cu funcție comutativă
Semn și interpretare by Aurel Codoban [Corola-publishinghouse/Science/295577_a_296906]
-
se neutralizează reciproc și intră în consonanță, ajungând la indiferență. Cultura noastră a devenit o astfel de uriașă mașinărie a validării prin comparare a diferențelor pe care tot ea le-a produs, iar dialectica diferențierii se răstoarnă în indiferență. Această dialectică ușor abstractă se clarifică dacă apelăm la teoria simulării, care exprimă cel mai bine poziția lui Baudrillard. In societățile pre-postmoderne valoarea de întrebuințare - cu funcție "referențială" -și valoarea de schimb - cu funcție comutativă și combinatorie - se află într-o relație
Semn și interpretare by Aurel Codoban [Corola-publishinghouse/Science/295577_a_296906]
-
de M. Foucault, o societate În care dușmanul de clasă e obiectul unui rasism de stat12. Societatea comunistă ca societate ordonată este expresia unei bioputeri În care anularea adversarului era cuvântul ei de ordine, era rațiunea ei de a fi. Dialectica convingerii și legitimării În comunism era războiul. Or, În fața acestui război permanent și amplu, formele de rezistență sunt pe măsură. Rezistența este o consecință a războiului și a opresiunii, o transcriere a acestora În spațiul libertății, niciodată În totalitate anulat
[Corola-publishinghouse/Science/1909_a_3234]
-
apelativului „bandit” cu „dușman al clasei muncitoare” marchează metamorfoze În discursul public asupra rezistenței anticomuniste emis de organele de represiune, precum și un Înalt grad de ideologizare și de impunere În conștiința publică a unor „victime și jertfe” ce Întrețin o dialectică permanentă a luptei de clasă În propaganda și În discursul oficial comuniste. În ceea ce privește discursul public emis de mișcarea de rezistență anticomunistă, acesta se poate recupera dinspre angajamentul mesianic al luptei eliberatoare pe care și-au asumat-o cei din munți
[Corola-publishinghouse/Science/1909_a_3234]
-
privea cu un surîs ca În cămara ta să vin să te privesc de-aproape. Într-o mitologie a imaginarului „complexul spectacular “deține un rol important, de el legîndu-se toată semantica verbului a privi, a vedea, dar și ocultarea, ascunderea. Dialectica vederii și ascunderii ține de acțiunile eroului, de epifaniile sale, de ocultările sale. Acest complex spectacular implică mai totdeauna „pedepsirea'' eroului care a Îndrăznit să tulbure ordinea mitică. Luceafărul va avea de suferit o traumă ontică fiindcă a Îndrăznit să
LUCEAFĂRUL EMINESCIAN. O INTERPRETARE TRANSEONTICĂ. by Marian Constandache () [Corola-publishinghouse/Science/1694_a_2972]
-
sine un interes viu numai pentru puține lucruri, acesta se numește pur și simplu om.” O triadă : fata de Împărat, Luceafărul și Geniul poetul este „dorința triunghiulară'' a lui Girard exemplificată magistral de Theodor Codreanu În monumentala sa carte „Eminescu - Dialectica stilului”. Omul de geniu este allein solitar și All-Ein, care Înseamnă “totul În Unul”. I.M. Lewis analizează trei tipuri de posesie ale iatromantului numit de către C. Grottanelli „healers and saviours”: posesia extatică, șamanică și cea intermediată de vrăjitorie. Citez din
LUCEAFĂRUL EMINESCIAN. O INTERPRETARE TRANSEONTICĂ. by Marian Constandache () [Corola-publishinghouse/Science/1694_a_2972]
-
aceasta că este epifania lui Apollo. Zeii popoarelor fino-ugrice, vogulii și ostiacii, aveau antebrațele de aur. La celălalt pol se află caracterizările malefice ale operatorului cu Însemne de foc pe față: am denumit barba roșie și obrajii roșii. Intr-o dialectică pur/impur aceste denominări simt obișnuite, simbolurile care le acoperă sunt transemergente. Pajul felon, iatromant și pescar de suflete poate fi recitit și din perspectiva „impurului”, adică al celuilalt pol de putere sintagmatică. Investit cu „pecetea” alchimică de rubedo el
LUCEAFĂRUL EMINESCIAN. O INTERPRETARE TRANSEONTICĂ. by Marian Constandache () [Corola-publishinghouse/Science/1694_a_2972]
-
combaterea factorilor psihici perturbanți implicarea familiei personalului medico-sanitar auxiliar în echipa terapeutică (Luban Plozza). 7. Programe educaționale și inițiative organizatorice pentru diverse categorii de pacienți (diabetici, cardiaci, reumatici etc.). Având în vedere că psihologia medicală are în obiectivul său și „dialectica interacțiunilor psihosomatice” (Athanasiu) constituie un argument pentru a sublinia legătură cu fiziologia, patofiziologia, biochimia, medicina cibernetică (Restian) și în genere cu specialități incluse în patologia internă (medicină internă, edocrinologia, bolile de nutriție etc.). Un rol din ce în ce mai important în orientarea și
PSIHOLOGIA MEDICALĂ: COORDONATE APLICATIVE by Viorel ARMAŞU, Iuliana ZAVADOVSCHI () [Corola-publishinghouse/Science/100959_a_102251]
-
umanității. Și poate că infinit este numărul acelor sensuri vitale a căror descoperire este revendicată de mistic sau care rămân încă ascunse și își așteaptă descoperitorul ce le interpretează sub spectrul rațiunii spre a fi dăruite înțelegerii și asumării umane. Dialectica dintre ascundere și înfățișare constituie aici resortul oricărei meditații autentice asupra lumii. Interpretul contemplator pleacă în demersul său de la confruntarea cu ascunsul, cu situaționarea în ascundere. El intenționează spargerea acestui baraj și înaintarea spre câmpurile extinse dincolo de fermitatea rezistenței unui
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
ele se re-ascund așteptându-și peste veacuri un alt interpret și o altă interpretare ce le va înfățișa din nou lumii sub alte veșminte ale rostirii. Multe din viziunile ce își asumă crezul în voința zeilor ne spun că această dialectică a ascunderi și înfățișării profunzimilor metafizice va fi oprită numai atunci când totalitatea temeiurilor adânci ale lumii va fi deplin revelată prin chemarea divină ultimă, în acel ceas al înfățișării absolute. Poate că aici demersul interpretativ nu este altceva decât o
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
opoziției dintre acest scenariu utopic-optimist și sumbrul adevăr al dramei orbului, dintre viziunea ideatică la care am ajuns și tabloul realității de la care am plecat. Așadar, acum, conștiința mea nu mai cunoaște centrarea lăuntrică în jurul unei singure imagini, ci în jurul dialecticii a două priveliști distincte. Una survine dinspre adevărul orbirii ca traumă real-incontestabilă, cealaltă a apărut pe fondul năzuinței mele compasionale de a fi vindecat cel cucerit de o asemenea afecțiune fizică și sufletească, una relevă ce este orbul, cealaltă descoperă
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
orbirii ca traumă real-incontestabilă, cealaltă a apărut pe fondul năzuinței mele compasionale de a fi vindecat cel cucerit de o asemenea afecțiune fizică și sufletească, una relevă ce este orbul, cealaltă descoperă ce îmi doresc să devină. Rezultanta tensiunii acestei dialectici o constituie apariția hotărârii mele de a acționa caritabil, survenirea opțiunii de a genera un ajutor operațional la nivel empiric, ivirea deciziei-alegere de a declanșa un demers real-filantropic. Ajunsă la pragul faptei ce intervine concret în realul cotidian, conștiința mea
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
permite o pauză sufletească, un relax al adăpostirii în sine odihnitoare după efortul unei osteniri radicale. Pasul prin labirint epuizează energia sinelui printr-o promisiune mereu amânată, printr-o făgăduință ce se arată îndepărtându-se totodată precum spectrul orizontului. Această dialectică a speranței și deznădăjduirii, a bucuriei de o clipă și a decepției imediate amplifică distorsionarea percepției labirintului ce este, astfel, resimțit mult mai extins, mai amplu răsfirat. Mecanismul de extenuare sufletească pare a funcționa și printr-un alt element caracteristic
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
mai extins, mai amplu răsfirat. Mecanismul de extenuare sufletească pare a funcționa și printr-un alt element caracteristic labirintului, cel al angajării în ramificări nesfârșite. Astfel, impulsiunea de mișcare a celui care pășește în labirint este lovită nu doar prin dialectica speranță-deznădăjduire, dar și prin înscrierea pe multitudinea de cărări ale complexului labirintic urmată, adesea, de reluarea nedeterminată a aceluiași drum, demersuri ce fragmentează stingând forța inițială, impulsiunea de start a călătorului prin labirint. Astfel, cel care înfruntă o situație labirintică
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
aici, însă, este că însoțitorul-călător, ordonat sau mai puțin ordonat decât călătorul pe care îl însoțește spre aceeași destinație, reprezintă, pentru acesta, un izvor de solidaritate ce alungă solitudinea deprimantă și o nesecată sursă de încurajare. Asistăm aici la o dialectică a călătoriei în doi, la un proces de interschimb dual în care fiecare dintre ambi actori își manifestă unul celuilalt trăsăturile și modalitatea de a acționa specifice călătorului-însoțitor, martorului angernat în purtarea pe cale, în fluxul detașării mobile dinspre un punct
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
dovedi o idee hazardată și riscantă în raport cu perspectiva universal-religioasă a relației dintre om și zeu. În schimb, teza însoțirii omului de către Divin este una dintre cele mai enunțate în cadrul dezvoltărilor acestei perspective. Însoțirea ființei umane de către zeu nu comportă o dialectică reflexivă, o circularitate duală, așa cum acest aspect apare în fenomenalitatea însoțirii omului de către om în parcursul unei călătorii. Alături de ființa umană drept călător pe drumul propriului destin, Divinitatea nu poate fi postulată drept un alt călător ce însoțește manifestându-se
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
ce adesea susține orgoliul necontrolat al falsei credințe și religiozități. Astfel, evocarea unei conștiințe nocturne non-religioase echivalează, frecvent, cu indicarea unui suflet ce nu doar că nu vede realul transcendent dar, mai ales, nu se vede pe sine, amplificându-și dialectica autoamăgirii care-i oferă o falsă imagine proprie de cucernic infailibil. Situat în afara autenticei religiozități, acest personaj va confunda credința în zeul transcendenței cu încrederea deplină în zeul fabricat de impulsiunile și imperativele sale imanente, în idolul ce împrumută doar
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
El confirmă faptul că nu poate fi însoțit și părăsit decât de el însuși, singurătatea sa nefiind generată de oameni și comportând însemnele unei lăsări întru dăruire, unui abandon al sinelui de către sine drept sacrificiu mântuitor. În marginea tainei acestei dialectici, omul poate să creadă sau nu în ideea însoțirii sale constante de către ființa cristică la fel cum poate să-și iubească deplin aproapele sau să-l urască desăvârșit. Alături de alte mari religii, scenariul creștin, concretizare epică a vieții lui Hristos
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
de mine în preajma portretului său, portret care, de asemenea, și aici acționează precum o poartă de tranziție dintr-un plan existențial în altul. Însă, spre deosebire de alte acte de venerare în fața portretelor sacru-evocatoare, în acest caz nu mai asistăm la o dialectică ce reunește poziționări posibile relative, adică odată ce m-am închinat fiarei și am primit influența deplină a maleficității sale, perimetrul din jurul icoanei sale devenind templu demonic, eu nu mai am capabilitatea de a-mi întoarce nucleul conștiinței dincoace de icoană
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
posibilitate de fixare, de așezare temeinică. Mitologia ne spune despre zeul iubirii Cupidon, fiu al Afroditei, că era extrem de temut datorită atitudinii sale constant-copilărești. Copilul, în inocența sa de senin fără nori ai maturității, percepe lumea situată ludic, într-o dialectică a dute-vino-ului, a rostogolirilor care înaintează și se întorc urmând mereu alte trasee, alte linii precum o minge deplasată întru rotație. Această minge este pentru copil, așadar, întreaga existență de care dispune imaginativ-creator. Curiozitatea sa este una ce vizează doar
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
și în Existența romantică (1980), o „schiță morfologică a romantismului”, în care se reformulează componentele de profunzime ale structurii și ipostazele ontic-romantice (visul, mitul, muzica, ruinele, călătoria, folclorul, ocultismul și temnița) la nivelul formelor deschise de viață și de artă. Dialectica lor de-a lungul timpului, studiată în Călătoriile Renașterii și noi structuri literare și în Barocul ca tip de existență, se continuă sugestiv în această lucrare. Aluziile frecvente la scriitorii români integrează în romantism și fenomenul autohton, ale cărui trăsături
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288683_a_290012]
-
uitându-i-se specificitățile și atuurile. Mai grav, o asemenea postură cantonează Într-un raționament strategic unilateral, dominator și chiar distructiv, Întrucât este limitat la raportul de forțe imediat. El nu conduce În nici un caz la controlarea interacțiunii sau a „dialecticii interacțiunii voințelor”, creativă, deschisă și preocupată de o durată Îndelungată. Reușita unei strategii rezultă din rezolvarea sau din controlarea interacțiunii a două sau mai multe voințe aflate În conflict, În medii particulare și schimbătoare. Actorii umani nu pot spune, precum
[Corola-publishinghouse/Science/2271_a_3596]
-
poate aspira la perenitatea realizărilor sale, În vreme ce una dintre rațiunile de a fi ale strategiei este asigurarea duratei. Dacă Franța este o țară de individualiști republicani, tot În această țară, André Beauffre a definit strategia drept „arta de a stăpâni dialectica interacțiunii voințelor folosind forța pentru rezolvarea conflictului lor”. Așadar, ce Înseamnă atunci o comunitate strategică de cunoaștere? Nu se bazează ea pe un control al interacțiunii voințelor cu finalitate de cunoaștere? Modelul japonez nu este un corp chiar atât de
[Corola-publishinghouse/Science/2271_a_3596]
-
2.4. Spiritele / 98 2.3.2.5. Muzele / 103 Partea a III-a. Esență viziunii / 107 3.1. Prolegomena. Mediul religios blakean / 109 3.2. Un concept binar / 114 3.3. Paradoxul viziunii și polaritatea timp-spațiu / 147 3.4. Dialectica lui Blake / 157 3.5. Semnificația cifrei 4 / 170 3.6. Patru tipuri de viziuni / 174 Partea a IV-a. Patru niveluri de interpretare a poeziei blakeene / 179 4.1. Prolegomena. Traducerea ideilor în metafore / 181 4.2. Nivelul social
Demiurgul din Londra. Introducere în poetica lui William Blake by Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Science/1394_a_2636]
-
write / În a book that all may read / Șo he vanish'd from my sight. / And I pluck'd a hollow reed" (E: 7). Deși contrastante, cele două imagini ar trebui interpretate că fațete ale eului creator blakean în virtutea unei dialectici subtile. Astfel, imaginea eului creator blakean este aceea a unui vates, un termen latin semnificând poet, profet și vizionar 31. Dar vreau să atrag atenția că aceasta descriere, care lectorului îi pare atât de stranie astăzi, este un topos romantic
Demiurgul din Londra. Introducere în poetica lui William Blake by Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Science/1394_a_2636]