874 matches
-
plec. În ziua aia la fermă... ce mi-ai zis ? Nathaniel mă privește lung, apoi ceva în ochii lui se închide. — A fost lung, plicticos și prost exprimat. Își ferește privirea, ridicând vag din umeri. — Te rog fă ceva cu fardul ăsta ! zice Hilary. Ești te rog drăguț să te dai un pic ? îl ia la rost pe Nathaniel. — Mă dau imediat, nu vreau să te-încurc. Nathaniel îmi dă drumul la mână și se retrage înainte să apuc să zic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
facă treaba, mintea mi se învârtește atât de tare că simt că mai am puțin și leșin. Deodată, toată siguranța mea a dispărut. Oare fac ceea ce trebuie ? O, Doamne. Oare fac ceea ce trebuie ? — Închide, te rog. Machioza îmi dă cu fard pe pleoape. Acum deschide... Deschid ochii și-i văd pe Nathaniel și pe Guy unul lângă celălalt, undeva mai departe. Guy vorbește și Nathaniel îl ascultă, cu chipul încordat. Mă cuprinde brusc o ușoară neliniște. Ce-i spune Guy ? — Mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
departe. Guy vorbește și Nathaniel îl ascultă, cu chipul încordat. Mă cuprinde brusc o ușoară neliniște. Ce-i spune Guy ? — Mai închide o dată, spune machioza. Închid ochii deși n-am chef și simt că-mi dă cu și mai mult fard. Pentru numele lui Dumnezeu. Mai are mult ? Are vreo importanță cum arăt ? În cele din urmă, ridică pensula. — Deschide. Deschid ochii și-l văd pe Guy în același loc, la câțiva metri de mine. Însă Nathaniel nu se vede nicăieri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
în viața mea! spune Suze, plimbându‑și degetele pe ea cu admirație. Deci... câte geamantane ai la ora asta? Se uită la șifonierul meu, de pe care stau să cadă o valiză maro de piele, o geantă lăcuită și trei port‑farduri mari. Păi..., zic, ridicând din umeri cu un aer ușor defensiv, câte are toată lumea. Cred că mi‑am cumpărat destul de multe geamantane și genți de voiaj în ultimul timp. Dar ideea este că de ani de zile am umblat cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
pe mine cea mai mică valijoară din lume, pe care o am de la un magazin cu cadouri pentru copii, din Guilford. E de pânză albă cu inimioare roșii cu tot felul de inscripții peste ele, și o folosesc drept port‑fard. — Ăsta e tot? zice Luke, uimit, și eu îmi înăbuș cu greu un chicot. Ha! Îi arăt eu cine își ia cel mai puțin bagaj. Sunt atât de încântată de mine. Nu am la mine decât trusa de machiaj și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
cos... — Ești bine? mă întreabă Luke și eu îi arunc un surâs chinuit. Liniștește‑te, îmi spun apăsat. Doar... liniștește‑te. Pachetul o să ajungă mâine dimineață, deci trebuie doar să văd ce fac în noaptea asta. Bine că măcar am fardurile la mine... Am ajuns, zice Luke, oprindu‑se la o ușă și deschizând‑o. Ce părere ai? Uau. O clipă, toate grijile mele sunt spulberate, la vederea camerei enorme și aerisite. Acum înțeleg de ce îi place lui Luke atât de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
revelație... o rochie, spun, trăgându‑mi‑l pe cap - și, slavă Domnului, îmi ajunge mai jos de jumătatea coapsei. Ar putea foarte bine să fie o rochie. Și ha! Am o bentiță neagră care se întinde în trusa mea de farduri, care mă cuprinde la fix pe post de curea... — Foarte frumos, zice Luke întrebător, uitându‑se la mine cum mă viermuiesc să intru în ea. Un pic cam scurtă... — E o rochie mini, zic ferm și mă întorc să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
e cel care schimbă subiectul. Nu știu de ce trebuie să fie atât de secretos cu serviciul lui. Nu are încredere în mine, sau ce se întâmplă? — Ai auzit că piscina e închisă în dimineața asta? zice. — Știu, spun, luându‑mi fardul de obraz. Dar nu contează. Sunt sigură că o să găsesc ceva de făcut, ceva distractiv. Urmează o tăcere și, când ridic privirea, Luke se uită la mine dubitativ. — Vrei să‑ți chem un taxi care să te ducă în oraș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
Dacă ea poate să nu se ducă o săptămâna întreagă la cumpărături, ar trebui să pot și eu, măcar patruzeci și opt de ore. — O să fac toate lucrurile alea drăguțe care se pot face numai la țară, zic, închizându‑mi fardul. — Cum ar fi... — Cum ar fi să admir peisajul... și, poate, să mă duc la o fermă și să mă uit cum se mulg vacile sau ceva de genul ăsta... — Înțeleg. Buzele i se lățesc într‑un zâmbet. — Ce vrei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
aia Tocca, pantofii tăi roșii și pe deasupra șalul ăla al meu de la English Eccentrics? — Excelent! zice Suze, ducându‑se la șifonierul meu. Mersi, Bex. Și... poți să‑mi împrumuți și niște chiloți? adaugă în treacăt. Și un dres și niște farduri? Mă răsucesc spre ea și mă uit fix la ea. — Suze... când ți‑ai aruncat troacele, ți‑ai mai oprit și tu câte ceva? — Normal! zice, defensivă. Câteva chestii. Îmi întâlnește privirea. OK, bine, poate am exagerat un pic. — Nu mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
mă simt atât de bine, am un sentiment atât de pozitiv în legătură cu viața mea că... nu contează! E feng shui. Ar trebui să încerci și tu. O urmăresc cum își alege rochia și chiloții și caută în trusa mea de farduri. Apoi iese din cameră și îmi întind brațele în față, flexându‑mi degetele. Așa. La treabă. Cartea. Deschid un fișier nou, scriu „Capitolul întâi“ și mă uit mândră la titlu. Capitolul întâi! Ce ca lumea! Am început deja! Acum nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
decât credeam. Muzica bubuie în boxe, fetele se vântură sub reflectoare, iar tipi îmbrăcați foarte la modă, cu tricouri polo și șepci negre, înmânează pungi cu cadouri. Mă uit ca vrăjită în jur: n‑am văzut în viața mea atâtea farduri. Șiruri întregi de rujuri. Șiruri întregi de lacuri de unghii. În toate culorile curcubeului. Și uite, sunt și niște scăunele pe care poți să stai și să încerci tot ce vrei, cu bureței de demachiat și tot tacâmul. Locul ăsta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
aștept să‑mi povești cum ți‑ai petrecut ziua. Zece Îmi bag telefonul în geantă ușor indignată. Hm! Ei bine, am să‑i arăt eu lui. Am să mă duc la Guggenheim chiar acum. În clipa asta. Imediat ce‑mi cumpăr fardurile și îmi primesc cadoul gratuit. Îmi umplu coșul cu tot felul de chestii de înfrumusețare, mă grăbesc la casă și semnez chitanța de credit fără măcar să arunc un ochi pe ea, apoi ies pe strada aglomerată. Așa. E 3.30
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
pe față zâmbetul fals, în clipa în care îmi închide telefonul. Și, de data asta, chiar nu îmi mai pot opri lacrimile adunate în colțul ochilor, care încep să‑mi curgă în voie pe obraji, luându‑mi cu ele și fardul. Rămân ore întregi singură în camera de hotel. Vine ora prânzului, trece prânzul, și eu nici măcar nu mă pot gândi la mâncare. Singurul lucru bun pe care‑l pot face este să ascult mesajele de pe robot și să le șterg
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
Mă uit în jur, la chipurile care așteaptă, pline de speranță; la cei care mai fac un ultim tur în jurul meselor. O fată se uită la o stivă de jeanși; altcineva încearcă închizătoarea valijoarei mele albe în care‑mi țineam fardurile. Nu‑mi vine să cred că, începând cu seara aceasta, nici unul din lucrurile de aici nu îmi va mai aparține. Se vor afla în șifonierele altor persoane. În camerele altora. — Te simți bine? zice Caspar, surprinzându‑mi privirea. — Da! zic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
Întinde mâna spre măsuța din dreptul fotoliului, dar stewardesa se și aplecase să-l servească. În rochie lungă de voal, în mâini cu o tavă de argint. Goală, sub voalul violaceu. Mâini lungi, albe. Bust bronz, buzele roșii. Cearcăne de fard vânăt. Se apleacă spre urechea de curcan a turistului. Rochia de voal flutură. Sânii sticloși, bobul bec din mijloc. Senatorul nu pare să observe, însă. Zâmbetele infinitului, a cărui muzică o ascultă, pierdut, la casca prinsă peste urechile clăpăuge... Se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
Se rotiră acum, amândoi, spre stewardesă. Dreaptă, în rochie lungă, de voal, transparentă. Goală, sub rochia transparentă. Aștepta, cu tava întinsă. Sticle colorate, pahare colorate, etichete colorate. Dreaptă, goală. Bucle blonde, mâini lungi, albe, chip suav, de băiat. Cearcăne de fard vânăt. Un trup lung, de efeb. Domnul cel cărunt, turistul, zâmbi androginului. Buzele sale ritmau cuvinte cuvinte cuvinte, dar fără sunet, nici un sunet. Chipul roz al bătrânului, gulerul țeapăn, cămașa de azur, cravata bordo, botul batracian deschis închis deschis, fără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
de sus, genți de voiaj cu gurile larg deschise, lasè sè se întrevadè, haine, lucruri personale, pe spètarele scaunelor, sacouri de bèrbați, pe umerașe, agèțate în cele mai interesante locuri, rochii strèlucitoare de femei, pantofi lècuiți în cutii, truse de farduri pe noptiere, în general, toatè recuzita necesarè unor astfel de evenimente, De afarè, rèsunè glasurile vesele ale celor ce au îndrèznit coborâri cu sèniile, zgomot și râsete, Ioana, bucuroasè cè nu e singurè, stèruie în ceea ce vrea sè arate tuturor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2309_a_3634]
-
să le fiu amantă pentru un singur telefon de la Patrick, care să-mi spună că nu poate trăi fără mine. Am fost pândită de depresie toată seara. Cam așa stau lucrurile de fiecare dată. Începutul e promițător: haine de firmă, farduri scumpe, un creion dermatograf cumpărat de la New York, un pahar cu vin ca să-mi vină cheful de distracție, pupici pentru Daisy și pentru oricine îmi iese în cale și un glas optimist. Timp de o oră totul e în regulă, apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
rochia de pe Ea, croită de mine în atâția ani, fir cu fir, e rochia așteptării, e țesută cu dragoste, paietele pieptarului sunt lacrimile mele de argint, le-am păstrat la început într-o cutie de chibrit, apoi într-una de farduri și pentru că trenurile s-au înmulțit și timpul trece mai repede, s-au înmulțit și lacrimile cu trecerea anilor, cutia de pantofi nefiind încăpătoare, am transferat toate bobițele într-o cutie de pălării; așa, Mamă, vei trece îmbrăcând-o la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
fac unghiile. Ce Dumnezeu. Îmi fac unghiile încă din clasa a șaptea. În plus, acum am absolvit. — Oh, ai absolvit? — Da. Anul trecut. Își deschisese poșeta și căuta prin ea. Pe lângă ruj, cheile de mașină, un iPod și cutiuțe cu farduri, Brad observă două joint-uri înfășurate în plastic și un șir de prezervative colorate, care foșneau, când le împingea dintr-o parte în alta. Brad își îndepărtă privirea. — Deci, acum ești la colegiu? — Nu. Mi-am luat un an liber, zise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
În regulă. Cunoașteți vreun agent de recuperare a fugarilor? — Cunoaștem, spuse Rodriguez. — Atunci, dă-i un telefon, zise Diehl. Chiar acum. Capitolul 53 Vasco Borden stătea în fața oglinzii și se examina cu un ochi de profesionist, în timp ce își dădea cu fard pe marginile argintii ale ciocului. Vasco era un bărbat solid, de 1,90 metri și 120 kilograme, numai mușchi, nouă la sută grăsime corporală. Capul ras și ciocul negru tuns îl făceau să semene cu un diavol. Un diavol dat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
poate inventa un alt mod de utilizare a brevetului, fără a viola brevetul în sine, așa că orice alte inovații sunt excluse. Este ca și cum ai permite cuiva să breveteze nasul. Atunci nu ai putea face ochelari, șervețele, spray-uri nazale, măști, farduri sau parfum, pentru că toate acestea se bazează pe un aspect al nasului. Poți să îți dai cu soluție de bronzat pe piele, dar nu și pe nas, pentru că orice modificare a nasului tău ar viola brevetul pentru nas. Bucătarii ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
Dar n-ar fi trebuit să remarci. Se numesc privire naturală. Se duce la oglindă și dă de câteva ori din gene, Îngrijorată. Îți sar chiar atât de tare În ochi ? — Nu ! zic ca s-o liniștesc și-mi iau fardul de obraz. Când ridic din nou privirea, Lissy se holbează la umărul meu. — Ce-i aia ? — Ce anume ? spun nevinovată și ating inimioara de stras de pe umăr. A, asta. Da, se lipește pur și simplu pe piele. M-am gândit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
Înțelegere plină de tact. Frumoasă cuvertură, adaugă zâmbind. — E o glumă, spun iute. E la mișto. Doamne, ce jenant. Trebuia s-o fi schimbat. Acum, Jack se uită uluit În sertarul deschis de la masa de toaletă, plin până la refuz cu farduri. — Câte rujuri ai ? — Ăă, câteva... zic, Închizându-l repede. Poate că n-a fost o idee chiar atât de fericită să-l las să intre aici. Acum mi-a luat flaconul cu vitamine Perfectil și se uită atent la ele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]