2,694 matches
-
strigăt al inimii. Spiritul trezit de această exigență caută, dar nu găsește decât contradicții și nebunie. Ceea ce nu înțeleg e irațional. Și lumea e plina de iraționale. Ea însăși, de vreme ce nu-i înțeleg semnificația unică", nu-i decât un imens irațional. Să putem spune o singură dată "e limpede", și totul ar fi salvat. Dar acești oameni proclamă pe întrecute că nimic nu e limpede, că totul e haos, că omul nu posedă decât propria sa clarviziune și cunoașterea precisă a
[Corola-publishinghouse/Science/85119_a_85906]
-
inteligenței pentru a mă întoarce lâ gesturile cotidiene. Experiențele evocate aici s-au născut în pustiul din care nu trebuie să ieșim. Totuși, trebuie să știm până unde au ajuns. În acest moment al efortului său, omul se află în fața iraționalului. El simte într-însul întreaga-i dorință de fericire și de rațiune. Absurdul se naște din această confruntare între chemarea omului și tăcerea irațională a lumii. Iată ce nu trebuie uitat. De acest lucru trebuie să ne agățăm din răsputeri
[Corola-publishinghouse/Science/85119_a_85906]
-
să știm până unde au ajuns. În acest moment al efortului său, omul se află în fața iraționalului. El simte într-însul întreaga-i dorință de fericire și de rațiune. Absurdul se naște din această confruntare între chemarea omului și tăcerea irațională a lumii. Iată ce nu trebuie uitat. De acest lucru trebuie să ne agățăm din răsputeri, căci din el se poate naște consecvența unei vieți. Iraționalul, nostalgia umană și absurdul care tâșnesc din confruntarea lor, iată cele trei personaje ale
[Corola-publishinghouse/Science/85119_a_85906]
-
și de rațiune. Absurdul se naște din această confruntare între chemarea omului și tăcerea irațională a lumii. Iată ce nu trebuie uitat. De acest lucru trebuie să ne agățăm din răsputeri, căci din el se poate naște consecvența unei vieți. Iraționalul, nostalgia umană și absurdul care tâșnesc din confruntarea lor, iată cele trei personaje ale dramei care trebuie în chip necesar să ia sfârșit cu toată logica de care o existență este în stare. SINUCIDEREA FILOSOFICĂ Sentimentul absurdului nu este totuna
[Corola-publishinghouse/Science/85119_a_85906]
-
lui Hamlet: The time is out of joint, o face cu un fel de speranță sălbatică despre care se poate vorbi mai cu seamă la el. Căci nu astfel rostește Hamlet acele cuvinte și nu astfel le scrie Shakespeare. Beția iraționalului și vocația extazului abat de la contemplarea absurdului un spirit clarvăzător. Pentru Șestov, rațiunea este zadarnică, dar există ceva dincolo de rațiune. Pentru un spirit absurd, rațiunea este zadarnică și nu mâi există nimic dincolo de rațiune. Acest salt poate, cel puțin, să
[Corola-publishinghouse/Science/85119_a_85906]
-
acela al experienței umane, în care este eficace. Iată de ce vrem ca totul să ne fie limpede. Dacă nu izbutim, dacă absurdul ia naștere cu acest prilej, lucrul se întâmplă tocmai datorită întâlnirii dintre această rațiune eficace, dar limitată, și iraționalul ce renaște întruna. Or, când Șestov se mânie împotriva unei afirmații hegeliene de tipul: "Mișcările sistemului solar se efectuează conform unor legi imuabile și aceste legi sunt rațiunea sa", când își pune în joc întreaga pasiune pentru a disloca raționalismul
[Corola-publishinghouse/Science/85119_a_85906]
-
legi imuabile și aceste legi sunt rațiunea sa", când își pune în joc întreaga pasiune pentru a disloca raționalismul lui Spinoza, el ajunge la concluzia zădărniciei oricărei rațiuni; de aici, printr-o întoarcere firească și ilegitimă, la aceea a preeminentei iraționalului. Dar trecerea nu este evidentă. Căci aici pot interveni noțiunile de limită și de plan. Legile naturii pot fi valabile până la o anumită limită, care, o dată trecută, se întorc împotriva lor însele, dând naștere absurdului. Sau, de asemenea, ele pot
[Corola-publishinghouse/Science/85119_a_85906]
-
valabile până la o anumită limită, care, o dată trecută, se întorc împotriva lor însele, dând naștere absurdului. Sau, de asemenea, ele pot fi legitime pe planul descrierii, fără ca aceasta să însemne că sunt adevărate pe planul explicației. Totul este sacrificat astfel iraționalului, și exigența de claritate fiind escamotată, absurdul dispare o dată cu unul din termenii comparației. Omul absurd, dimpotrivă, nu procedează la această nivelare. El recunoaște lupta, nu disprețuiește câtuși de puțin rațiunea și admite iraționalul. Cuprinde astfel cu privirea toate datele experienței
[Corola-publishinghouse/Science/85119_a_85906]
-
pe planul explicației. Totul este sacrificat astfel iraționalului, și exigența de claritate fiind escamotată, absurdul dispare o dată cu unul din termenii comparației. Omul absurd, dimpotrivă, nu procedează la această nivelare. El recunoaște lupta, nu disprețuiește câtuși de puțin rațiunea și admite iraționalul. Cuprinde astfel cu privirea toate datele experienței, nefiind cituși de puțin dispus să facă saltul înainte de a ști. Știe numai că în această conștiință atentă nu mai e loc pentru speranță. În legătură cu noțiunea de excepție, mai cu seamă, și împotriva
[Corola-publishinghouse/Science/85119_a_85906]
-
și mai bine metoda care-l inspiră pe Kierkegaard. El nu menține echilibrul între iraționalitatea lumii și nostalgia revoltată a absurdului și nu respectă acel raport care constituie de fapt sentimentul absurdității. Având certitudinea că nu poate să se sustragă iraționalului, vrea cel puțin să se salveze din această nostalgie deznădăjduită care-i pare sterilă și zadarnică. Dar dacă asupra acestui punct poate să nu se înșele în judecata sa, nu la fel stau lucrurile când neagă. Strigătului său de revoltă
[Corola-publishinghouse/Science/85119_a_85906]
-
fel stau lucrurile când neagă. Strigătului său de revoltă îi ia locul o adeziune nebunească și iată-l ajuns în situația de a ignora absurdul ce-l lumina până atunci și de a diviniza singura certitudine care-i mai rămâne, iraționalul. Important nu este să te vindeci, îi spunea abatele Galiani doamnei d Epinay, ci să trăiești cu bolile pe care le ai. Kierkegaard vrea să se vindece. E dorința sa cea mai arzătoare, ce se vădește în fiecare pagină a
[Corola-publishinghouse/Science/85119_a_85906]
-
străfulgerare, își dă seama de întreaga-i zădărnicie (când vorbește, de pildă, despre el însuși, ca și cum nici teama de Dumnezeu, nici pietatea n-ar fi fost în stare să-i aducă pacea inimii). Astfel, printr-un subterfugiu chinuitor, el dă iraționalului chipul, iar Dumnezeului său atributele absurdului injust, inconsecvent și de neînțeles. La el numai inteligența mai încearcă să înăbușe revendicarea adâncă a inimii omenești. De vreme ce nimic nu e dovedit, totul poate fi dovedit. Kierkegaard însuși ne dezvăluie drumul pe care
[Corola-publishinghouse/Science/85119_a_85906]
-
de a lumina acel demers al spiritului care, pornind de la o filosofie a nonsemnificației lumii, sfârșește prin a-i găsi un sens și o profunzime. Cel mai patetic din aceste demersuri este de esență religioasă; el se ilustrează prin tema iraționalului. Dar cel mai paradoxal și mai semnificativ este acela care atribuie rațiunile sale unei lumi pe care și-o imagina la început fără nici un principiu director. N-am putea, în orice caz, trece la consecințele care ne interesează fără a
[Corola-publishinghouse/Science/85119_a_85906]
-
de paradoxul aparent care conduce gândirea la propria ei negare pe căile opuse ale rațiunii umilite și ale rațiunii victorioase. De la Dumnezeul abstract al lui Husserl la Dumnezeul necruțător al lui Kierkegaard, distanța nu-i atât de mare. Rațiunea și iraționalul duc spre aceeași învățătură. Drumul nu înseamnă nimic, voința de a sosi e de-ajuns. Filosoful abstract și filosoful religios pleacă de la același haos și se susțin în aceeași spaimă. Esențial însă este să explici. Nostalgia e mai puternică aici
[Corola-publishinghouse/Science/85119_a_85906]
-
liniștească melancolia plotiniană, rațiunea dă astăzi spaimei moderne putința de a se calma, oferindu-i decorurile familiare ale eternității. Spiritul absurd e mai puțin norocos. Pentru el, lumea nu-i nici chiar atât de rațională și nici chiar atât de irațională: ea nu-i decât absurdă. Pentru Husserl rațiunea nu mai are, în cele din urmă, limite. Absurdul, dimpotrivă, îi fixează limitele, de vreme ce ea este neputincioasă să-i calmeze spaima. Kierkegaard, pe de altă parte, afirmă că o singură limită e
[Corola-publishinghouse/Science/85119_a_85906]
-
ea este neputincioasă să-i calmeze spaima. Kierkegaard, pe de altă parte, afirmă că o singură limită e de-ajuns pentru a o nega. Dar absurdul nu merge ațât de departe. Pentru el, această limită vizează doar ambițiile rațiunii. Tema iraționalului, așa cum este ea concepută de existențialiști, este aceea a rațiunii care se întunecă și se eliberează negându-se. Absurdul, în schimb, e rațiunea lucidă care-și constată limitele. La capătul acestui drum dificil, omul absurd își recunoaște adevăratele sale rațiuni
[Corola-publishinghouse/Science/85119_a_85906]
-
Timpul va trăi din timp și viața va sluji vieții. În acest domeniu mărginit și totodată atât de bogat al posibilului, totul în el însuși, în afară de luciditate, îi pare imprevizibil. Ce regulă s-ar putea oare naște din această ordine irațională? Singurul adevăr care-i poate părea instructiv nu-i un adevăr categoric; el prinde viață și se desfășoară în oameni. La capătul raționamentului său, spiritul absurd poate deci căuta nu reguli etice, ci ilustrări și suflul unor vieți omenești. Cele
[Corola-publishinghouse/Science/85119_a_85906]
-
lângă altul pentru a obține numere pătratice. Dacă vom așeza în același mod 3 numere triunghiulare, obținem numere pentagonale. S1= 1 S2= 1+4=5 S3= 1+4+7=12 S4= 1+4+7+10=2 A patra prezentare numere iraționale Se desenează pe tablă un șir de triunghiuri dreptunghice (poza este prezentată în proiect) și li se cere elevilor să spună ce reprezintă aceste desene. Se cere să se caute ceea ce se întâmplă în spatele acestei "măști", pornind de la triunghiul OA1A2
[Corola-publishinghouse/Science/1510_a_2808]
-
este prezentată în proiect) și li se cere elevilor să spună ce reprezintă aceste desene. Se cere să se caute ceea ce se întâmplă în spatele acestei "măști", pornind de la triunghiul OA1A2. Se descifrează OA2= OA3= OA4= ... OA7= Toate acestea sunt numere iraționale și astfel se poate continua această serie. Se cere GR 2, 3 să caute și alte construcții de genul acesta care sugerează infinitul (de exemplu, spirala lui Arhimede, semicercuri caracteristice). Reflecție didactică: Această primă oră își propune să deschidă problema
[Corola-publishinghouse/Science/1510_a_2808]
-
este numărul de aur, . Deci prima față a lui este modestul raport (1). Dacă ținem cont că a=b+c => => => număr de aur diferă de inversul său printr-o unitate. Avem -1=0, de unde , a doua față a lui Ønr irațional, pătratic și se aproximează prin 1,618. Cine a stabilit prima formulare matematică a lui Φ nu se mai știe, dar sigur egiptenii l-au folosit în construcția piramidelor. Herodot afirmă că egiptenii i-au destăinuit că secretul armoniei piramidei
[Corola-publishinghouse/Science/1510_a_2808]
-
o teamă oarecum bolnăvicioasă, părinții, se arată neliniștiți, făcînd o adevărată „fixație" din frica copiilor. De regulă, copiii se eliberează singuri de conduitele inadecvate produse de temeri, când intră în colectivitățile de copii, dar uneori temerile se intensifică și devin iraționale, căpătând forma unor anxietăți care, indiferent de circumstanțe, perturbă activitatea normală a copilului. Uneori, aceste stări anxioase au la bază mecanisme de apărare față de o situație defavorabilă ; alteori sunt legate de sentimentul culpei și apar ca o temă de pedeapsă
ROLUL STILURILOR PARENTALE ŞI AL FACTORILOR DE PERSONALITATE ASUPRA DEVIANŢEI COMPORTAMENTALE by Caliniuc Alina Mădălina () [Corola-publishinghouse/Science/522_a_875]
-
32, 34), răbdarea (33, 41), sinceritatea (35), frumosul (19, 37), prietenia (44). Alte locuțiuni au ca tematică anumite forțe supraumane, „macrocosmosul”, cele care premerg sau pot să controleze viața omului, și anume ideile de soartă (6, 9, 36), fire sau irațional (10), divinitate (13, 38), noroc (18, 22), sănătate (30). Sunt, apoi, proverbe ce evaluează gradul de predictabilitate a omului (1, 2, 31), precum și (bio)ritmul activităților umane (15, 23, 24, 25, 26, 27, 29, 42). Câteva dintre proverbele de față
[Corola-publishinghouse/Science/2358_a_3683]
-
omul are posibilitatea de a nu se lăsa (moralmente) copleșit de încercările vieții (6, 9, 36); tineretul intervievat se înscrie în aceeași viziune optimistă. Firea omului este autonomă, însă nu într-un sens de autoperfecționare, ci într-o manieră fatalistă, irațională, la care se raliază și interlocutorii sub 40 de ani (10). „Divinitatea” este tratată diferențiat între bărbați și femei, atât ca „metafizică” a „binelui” (38), cât și a „răului” (13). Dacă majoritatea interlocutorilor susțin noncompromisul cu „diavolul”, aceasta este totuși
[Corola-publishinghouse/Science/2358_a_3683]
-
legislativ moral cu dreptul de a crea și modifica norme morale, la fel cum actele juridice creează și abrogă legi, contrazice noțiunea de morală în general"111. Normele morale au un caracter spontan în apariția lor, sunt un produs colectiv "irațional" în cea mai mare parte a lor, iar permanentizarea lor socială este un proces natural, dar nu intenționat. Normele de drept cu excepția cutumelor sunt rezultatul unei creații conștiente și organizate. În eforturile lor de a identifica trăsăturile caracteristice ale normelor
Filosofia sistemelor normative: dreptul şi morala by Raluca Mureşan [Corola-publishinghouse/Science/1443_a_2685]
-
agent? Rațiunea, crede Hume, ne vorbește numai despre adevăr și falsitate. Pasiunile și acțiunile nu sunt nici adevărate și nici false, nu pot fi nici contrazise, nici afirmate. În consecință, deși aceste lucruri nu pot fi considerate nici raționale, nici iraționale, ele pot fi lăudabile sau condamnabile 137. Teoria lui Hume despre sentimentele morale este construită în jurul ideii că normele nu trebuie să ne fie impuse din afară, deoarece noi înșine am fi putut "inventa [...] legile fundamentale ale dreptului natural", o dată ce
Filosofia sistemelor normative: dreptul şi morala by Raluca Mureşan [Corola-publishinghouse/Science/1443_a_2685]