2,706 matches
-
I se distingea prin multe calități. Mic de statură, vioi și cu o capacitate de muncă uimitoare, acest om și-a câștigat respectul tuturor. Urcând pe tron, despotul a jurat să izgonească din orașele răsăritene blestemata oaste apuseană, care a năvălit fără opreliști în Imperiul romeilor, l-a distrus și l-a devastat, precum norii de lăcuste, să oprească înaintarea oștirii latine, care pune stăpânire întotdeauna pe ceea ce e mai aproape, precum o cangrenă. Basileul se străduia să-și țină cuvântul
Theodor I Laskaris () [Corola-website/Science/316751_a_318080]
-
William, Henric I, formând o legătură între cele două dinastii. Alfred, al cincilea fiu al regelui Ethelwulf, s-a distins încă de tânăr în lupta împotriva „armatei" daneze. Încă din primul an al domniei sale, danezii conduși de regele Guthrun au năvălit în Wessex. Alfred se refugiază pe insula Athelney și revine spectaculos; se semnează un pact și se stabilește o frontieră între Danelaw și Wessex, danezii rămân stăpâni în est și nord iar Alfred domnește la sud de această frontieră. Pactul
Casa de Wessex () [Corola-website/Science/331034_a_332363]
-
noua zonă (în regiunea Campania) și au devenit mai puțin războinici și mai prost echipați pentru a face față fraților samniți din munți. La mijlocul secolului al IV-lea î.Hr., grupul cel mai puternic din munți, o confederație de samniți, a năvălit în vale asupra precursorilor lor mai civilizați din Campania. Mai la est și sud, lucanii și bruttii erau presați de coloniile grecești din Magna Graecia. Războinicii, păstori samniți de pe înălțimile din apropiere, intenționau să utilizeze pajiștile câmpiilor pentru animalele lor
Războaiele Samnite () [Corola-website/Science/321472_a_322801]
-
cramă domnească încă folosită. Localitatea propriu-zisă este împărțită în două: partea sudică, numită și Robiți, cea nordică Ciumegeana. Se pare că denumirea de Ciumegeana vine de la o întâmplare tot de prin jurul anilor 1600 când un detașament răzleț de turci au năvălit peste sat, pe atunci înconjurat de păduri, punând stăpânire pe jumătatea sudică a localității. Locuitorii "de la deal" aflând de atacul turcilor, au venit în ajutorul consătenilor, înarmați cu ce au apucat, predominând "ciumagele" ciomegându-i pe turci, și astfel le-a
Comuna Iancu Jianu, Olt () [Corola-website/Science/301983_a_303312]
-
poate colmata cu material adus, crengi sau căpite de fân. Atunci se formează un lac temporar care poate sa se ridice la câțiva zeci de metri înălțime, inundând și . Când presiunea apei depașeste rezistența dopului, acesta este spulberat și apa năvălește cu debit mare pe galeria activă a peșterii Huda lui Papară și apoi pe Valea Morilor până în Arieș. De aici s-a născut legenda șolomanilor ( Vezi Peștera Huda lui Papară). Fenomenul este foarte neregulat, poate odată la un deceniu. În
Peștera Dâlbina () [Corola-website/Science/318776_a_320105]
-
nume de marcă, precum Victor Eftimiu, Dimitrie Anghel, Șt.O.Iosif, Panait Cerna, lista fiind lungă. Participanții erau împărțiți în două tabere antagonice, tradiționaliștii și moderniștii. Victor Eftimiu l a caracterizat pe Minulescu ca fiind exuberant, cu o lirică ce năvălește ca un torent. Cu mari dificultăți, Ion Minulescu a început să-și publice poeziile în revistele vremii. La 1 februarie 1905, în revista simbolistă Viața nouă, condusă de Ovid Densușianu, apare poezia În pribegie, în care demonstrează răceala cu care
Editura Destine Literare by Ion Anton Datcu () [Corola-journal/Journalistic/85_a_454]
-
reușesc să treacă printre ei și să scape, dar regele Guy și grosul armatei nu au avut nicio șansă. În absența infanteriei care să-i țină pe musulmani la distanță cu arbaletele, cavalerii lui Guy erau aproape neajutorați. Sarazinii au năvălit asupra cercului de războinici în armuri care apărau Adevărata Cruce. În haosul din jurul relicvei sfinte, este ucis episcopul de Acra, relicva fiind preluată de episcopul de Lydda. Taqi al-Din le ordonă luptătorilor săi să lase arcurile și să-i atace
Bătălia de la Hattin () [Corola-website/Science/310791_a_312120]
-
pentru următorii 17 ani Bogdan este declarat de către coroana maghiară: "Bogdan, fost voievod al Maramureșului, infidelul nostru.". Înainte de 15 septembrie 1349 are loc un alt moment de adversitate împotriva partizanilor regelui când Ștefan, nepotul de frate al lui Bogdan I, năvălește în cnezatul Marei, de la nord-vest de Cuhea, alungând din Giulești pe cneazul Gyula cu cei șase fii ai săi fideli lui Ludovic I, în încercarea de a-i aduce de partea lui Bogdan I împotriva regelui. În urma acestui act regele
Bogdan I () [Corola-website/Science/299087_a_300416]
-
neobosit care a avut o minte frământată de mari probleme. În acest sens, Emil Gârleanu a fost impresionat de personalitatea artistului cu „"... fața lui ciudată, cu obrajii ce se cunoșteau că-s afundați chiar sub barba neagră, deasă, ce-i năvălea chipul din toate părțile, până sub ochii din care sclipea o scânteiere ciudată"” și de „"... glasul lui cald, care își scutura arareori potolirea cea tristă, ca să se înflăcăreze când vorbea despre arta lui"”. De o mare demnitate și mândrie, om
Apcar Baltazar () [Corola-website/Science/315458_a_316787]
-
l-a obligat pe rege la un nou prizonierat până supușii săi l-au răscumpărat. După eliberare, regele Angliei a reluat lupta cu Filip al II-lea August pentru stăpânirea provinciei franceze Vexin, regiune în care în anul 1198 a năvălit cu o armată, a ars mai multe sate și a asediat castelul Gisors. Filip al II-lea, a sosit în grabă cu o oaste strânsă în pripă și ca atare puțin numeroasă, abia a scăpat cu viață din luptă și
Cruciada a treia () [Corola-website/Science/314756_a_316085]
-
de multiplicare malignă a celulelor. Tot atunci, în seara zilei de sâmbătă, l-am cunoscut pe părintele Ulise din Tecuci. Stăteam întins pe pat, într-o stare de vacuitate sufletească. Ușa s-a deschis brusc și un bărbat masiv a năvălit în încăpere. Avea părul vâlvoi și o barbă lungă și neîngrijită. Fără să salute, s-a dus la fereastră, a scos un fel de șnur de care atârna un crucifix și a întins în plan orizontal brațul în a cărui
Diagnostic by Mirel Cană () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1368_a_2725]
-
în calendar. Luni am făcut a doua operație de extirpare a tumorilor. Bursucul copilăriei mușca din nou. Vidanjarea a decurs normal. După câteva ore de la operație, în timp ce așteptam să-mi recuperez picioarele, ușa rezervei, aceeași, s-a deschis și au năvălit, în larma cea mai mare, vreo cinci persoane. Ceva ardea sau, pentru că tot era un lucru obișnuit acolo, cineva murea. Ei, cine murea? Un tânăr dolofan, adus în graba cea mai mare cu salvarea de la Constanța. Era însoțit de soție
Diagnostic by Mirel Cană () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1368_a_2725]
-
Of, nu mai plânge! Nu mai vreau spada. Mă duc s-o ajut pe sora mea. Și fugi la bucătărie, unde sora lui stătea aplecată, suflând în cuptorul de lut printr-o tulpină de banbus, pentru a înteți focul. Hiyoshi năvăli înăuntru, spunând: — Auzi, s-aduc apa? — Nu, mulțumesc, răspunse Otsumi, ridicând surprinsă o privire timidă. Clătină din cap, Întrebându-se ce avea de gând. Hiyoshi luă capacul ulciorului cu apă și privi înăuntru. — E plin deja. Să frec pasta de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
de azi. Poți să-ți păstrezi hainele. — Și, din bunătatea stăpânului, îți mai dăm și asta, adăugă vânzătorul, întinzându-i sarea și legătura de haine. Nu e nevoie să-l saluți, așa că poți pleca imediat. Uluit, Hiyoshi simți că-i năvălea sângele în față. Furia din ochii lui păru să se repeadă spre Ofuku. Făcând un pas înapoi, Ofuku luă sarea și bocceaua din mâinile vânzătorului, le puse pe podea și ieși grăbit. După expresia din ochii săi, Hiyoshi părea gata
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
în spinarea calului. Le deșteptare, îl înconjurau gărzile castelului, oblojindu-i rănile. După ce capul i se limpezi și se ridică în picioare, cei din jur fură ușurați. Situația fu adusă grabnic la cunoștința lui Samanosuke și câteva dintre ajutoarele acestuia năvăliră afară, cu ochii mari, întrebând cu îngrijorare: — Unde e tânărul stăpân? — Cum se simte? Fură descumpăniți. Dar cel mai șocat dintre toți era tatăl lui. Când își văzu fiul intrând în grădină cu ajutorul gărzilor, alergă în calea lui, neputându-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
jenată era. — Atunci, mai bine plec. Nene dădu din cap, ca și cum și ea ar fi dorit același lucru. — Am venit doar ca să întreb dacă Inuchiyo a trecut pe-aici. — Nu, n-a trecut, clătină din cap Nene, dar sângele îi năvăli în obraji. — A venit, așa-i? Nu. — Serios? Privind libelulele roșii care săgetau prin jur, Tokichiro se pierdu un moment în gânduri. — N-a apărut deloc pe la voi? Fata lăsă capul în piept, cu ochii plini de lacrimi. — Inuchiyo l-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
ia măsuri și era în alertă. Luptătorii celor doi Yamabuchi atacară, iar cumpăna bătăliei se înclină curând împotriva apărătorilor care, incapabili să aștepte întăriri din Suruga, dădură foc castelului și pieriră luptând cu disperare în mijlocul flăcărilor. Armata din Narumi, care năvălise în castelul incendiat, fusese redusă la mai puțin de jumătate, din cauza pierderilor grele. Dar, purtați de inerție, războinicii cotropiră ruinele fumegânde, agitându-și spadele, lăncile și puștile. Cu toții se alăturară strigătelor sonore de victorie. În acel moment, din Narumi sosiră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
victorie. În acel moment, din Narumi sosiră călăreți și pedeștri, care abia scăpaseră, în dezordine. — Ce s-a întâmplat? întrebă Yamabuchi Samanosuke, surprins. — Armata lui Nobunaga a fost incredibil de iute. Cumva, aflase ce se întâmpla aici și deodată au năvălit asupra castelului nostru slab păzit, cu peste o mie de oameni. A fost un atac feroce și n-am avut nici o șansă! Rănitul care dădea raportul, gâfâind cu răsuflarea tăiată, continuă prin a spune că, pe lângă cucerirea castelului, fiul lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
de pe gene, spre tabăra clanului Imagawa. Îngrăditurile cu perdele ale inamicului păreau nenumărate, toate leoarcă de ploaie. În fața lor se afla mlaștina. Dincolo de ea, povârnișul colinei Dengakuhazama. Când priviră din nou, oamenii lui Tokichiro văzură coifurile și armurile aliaților lor năvălind deja. Își agitau spadele, lăncile și halebardele. Nobunaga spusese că erau mai avantajați dacă se deplasau fără greutăți și mulți dintre oameni își scoaseseră căștile și aruncaseră steagurile. Croindu-și drum printre copaci, alunecând pe pante cu iarbă, porniră imediat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
uimiți. Am fost trădați? S-au încăierat oamenii între ei? Încă fără să-și dea seama ce se petrecea, samuraii și generalii de lângă Yoshimoto îl înconjurară imediat, ca un zid de apărare. — Ce este? răcniră ei. Dar forțele clanului Oda năvăliseră deja în tabără ca un val și alergau chiar în fața perdelei. — Dușmanii! — Oda! Lăncile se ciocniră, iar tăciunii focurilor începură să zboare peste strigătele zăpăcite ale oamenilor care se luptau. Yoshimoto, stănd sub imensul copac de camfor, părea să-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
aceea care făcuse cartierul general al lui Yoshimoto să se destindă complet. Cei doi generali detașați să păzească sediul erau amplasați la mai puțin de un kilometru și jumătate de colină, însă dintr-o dată, fără nici un avertisment din partea santinelelor, dușmanul năvălise neînfrânat, chiar în fața ochilor lui Yoshimoto și ai generalilor. De la bun început, Nobunaga evitase taberele avangărzii. Trecând prin Taishigadake, drept spr Dengakuhazama, Nobunaga însuși mânuia o lance, înfruntându-i pe soldații lui Yoshimoto. Era foarte probabil ca ostașii doborâți de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
de mii de toamne, le spuse bătrâna mirelui și miresei. Tokichiro ridică ceașca, primi puțin sake și bău. Servitoarea se întoarse spre Nene. La rândul ei, mireasa depuse jurământul, printr-o sorbitură din ceașcă. Tokichiro simțea un val de sânge năvălindu-i în cap și un bubuit în piept, dar Nene arăta remarcabil de calmă. Era o decizie pe care singură o luase. Se hotărâse să nu le poarte pică părinților sau zeilor, indiferent ce o aștepta din acea zi încolo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
ei de parcă i-ar fi cunoscut de-o viață. — Dă-l afară. De ce te porți așa de moale cu cineva care vine de la clanul Oda? — Ba nu, am făcut chiar mai mult decât mi-ați spus, dar când oamenii au năvălit din cazarmă, amenințând să-l azvârle peste zid, mi-a cerut să vă mai vorbesc odată. A spus că, dacă vă înștiințez că e acel Hiyoshi pe care l-ați cunoscut acum zece ani la râul Yahagi, vă veți aminti
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
luptă abilul Ieyasu era singura piesă care fusese plasată într-un punct vital. „Nu e nici un pericol ca Nobunaga să lase piesa asta să moară,” își spuse Ieyasu. Oamenii lui Ittetsu îi urmau pe cei ai lui Hideyoshi. În sfârșit, năvăliră și ostașii lui Ikeda Shonyu. Dintr-o dată, cumpăna bătăliei se schimbase, iar clanul Oda învingea. Forțele lui Asakura Kagetake se retraseră mai mult de trei leghe, iar cele ale lui Asai Nagamasa fugiră în grabă spre Castelul Odani. Din acel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
insultă și sări înainte să lovească. Genjiro căzu pe spate, dar apucă lancea care alunecase pe platoșa armurii și sări în picioare, cu o sudalmă. Între timp, camarazii săi începuseră să forțeze atacul, dar și cei din Takeda se întorseseră, năvălind acum spre ei. Scena arăta ca o mare învolburată cu valuri de sânge, lănci și armuri ciocnindu-se între ele. Călcat sub picioarele propriilor săi camarazi și copitele cailor, Genjiro urla după fratele său. Oricum, târându-se în patru labe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]