2,851 matches
-
începea să-și scurgă nevoile în sufragerie. Uneori cânta, alteori îl auzeam doar cum oftează. Apoi adormea, prăbușit peste cărțile tatei. Din pătuțul meu cu grilaj nu observam prea multe, dar mirosul de urină îl mai am și-acum în nări. Invazia s-a oprit brusc în decembrie 1989. Era o duminică rece, uscată și, văzându-l pe marele nea’ Nicu (pe seama căruia spuneam cu toții bancuri în șoaptă) căzut într-o rână, plăpând, cu paltonul spart de gloanțe, mi-am dat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
case și se uitau după noi. Case vechi, cu oameni vechi, cum nu se mai fac. Îi bănuiam ascunși după ferestre și-aproape mă bucuram pentru ei. Scăpaseră și de data asta. Viața lor mergea înainte, cu mirosul morții în nări. Dacă aș fi lăsat-o, Maria ar fi bătut la toate ușile, să le admire pendulele și tablourile alea masive, cu străbunici, flori și îngerași: unele chiar croșetate. Și să le facă evaluarea. Mihnea ne aștepta în poartă. Râdea singur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
cadă. Nu sufeream apa, încă de când preotul mă scăpase în cazan la botez. Evitam dușurile pe cât posibil, iar baia săptămânală se transforma într-un chin. Parcă mi se termina respirația când șiroaiele se pregăteau să țâșnească pe față, umplându-mi nările, urechile și gura: le și simțeam transportate în mii de cupole lichide spre gât, răsturnate pe trahee și năvălind în tuburile prin care pompam încă aerul. Sunetul dispărea. Plămânii deveneau niște bureți lipicioși, umflați cu materie cleioasă. Apoi apa lua
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
că existența mea se desfășoară de fapt înăuntru, că mecanismele sensibile și complicate prin care sunt pus în mișcare și care mă deosebesc de Petrișor sau familia Cocă se află dincolo de epidermă, protejate de privirile indiscrete. Ochii, mâinile, picioarele, sexul, nările, gura - toate trăiau în spatele cărnii, împachetate frumos printre pungile de apă și sânge ale organismului. Nimeni nu putea pătrunde acolo. În schimb, buzunarele interioare se despachetaseră, revărsând inimă și rinichi, vezică și splină, ficat și intestine, adică întreaga grozăvie de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
de aer, ca spațiul să fie iremediabil perturbat; de-abia o așteptam. Întotdeauna când Maria venea de la „Hanul cu Tei“, o sărutam direct pe gură; profitam de ocazie să-i verific hainele, de sus până jos, discret, fără să observe. Nările își făceau imediat datoria, ca un câine credincios. Fiecare centimetru se trezea examinat, trădând întâmplările din ziua respectivă. Nici nu vă imaginați câte povești spun hainele! Orice miros suspect mi se întipărea în memorie și clopoțelele sunau instantaneu pe zeci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
ce; Garoafe albe și roșii - ce damf de murături!“ „Ha-ha, foarte nostim. Eu chiar vorbeam serios. Să știi că m-am apropiat de el.“ „Și?“ „Și-am simțit un miros slab, aproape imperceptibil. Am rămas câteva minute cu el în nări, apoi l-am uitat cu totul. Nici acasă nu m-am mai gândit, mi-a ieșit complet din minte. Abia acum, cu aerul ăsta sărat și umed, mi-am dat seama ce e.“ „Și ce e?“ „Calomel.“ „Poftim?“ „Incultule! De-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
întâi privi, apoi mângâia. Eram pedepsit: n-aveam permisiunea să mă mai uit. Gleznele rămâneau ascunse, atinse doar de norocoasa căptușeală de fetru; dincolo de fermoar, nu puteai decât să bănuiești ce te-așteaptă. Parfumul prelungea firesc ținuta. Îl adulmecam cu nările larg deschise: discret, dulce-amărui, ușor bărbătesc - cât să mă scoată din minți. N-am zis aproape nimic de-obiectele din casă; de cele mai multe ori, nici nu le băgăm în seamă, ca o clădire pe lângă care trecem zilnic și nu-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
simplu, „monumentul eroilor“). Noaptea, lumini verzi și portocalii împroșcau statuile cu-o ceață orbitoare, prin care dansau fluturi și musculițe. Nu trecea nimeni să se uite. Dincolo de piețe și parcuri, Bucureștiul respira fără viață. Mirosurile care îl străbăteau îți mutau nările din loc, ca un vânt proaspăt de toamnă: de abator, canal, făină de oase, cerneală, benzină, gunoaie, câini vagabonzi, cauciuc ars. Fabricile de bere și pâine degajau pestilențe dulci-aromate, ce sufocau cartiere întregi: Gara, Berceniul, Drumul Taberei. Oamenii se trezeau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
la Folies Bergères. Umblam dezinvolt printre tarabe, desfăceam capacele borcanelor de miere și, într-un moment de neatenție al vânzătoarelor, încercam să-mi strecor un deget în esența lor de prun, salcâm sau tei. Apoi alegeam pepenii galbeni, plimbându-mi nările pe coaja aspră și parfumată. Abia la urmă, căutam porumbul de fiert, desfăcându-i vârfurile și apăsând boabele albe, neatinse. Între timp, Maria cântărea din ochi cuburile de telemea pe care un bărbat în halat de doctor le cresta priceput
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
simțit brusc invidios. Nu reușeam în nici un chip să-mi dau seama cum rămânea calculatorul drept, perfect nemișcat. Părea prins de gât și de umeri cu un harnașament special, pe care nu i-l recunoșteam. În timp ce studiam echipamentul, trăgeam în nări aerul rece, spălat de mirosuri. O senzație proaspătă, de salon medical. Mihnea se uita la mine și rânjea. Frumos, recunoscător, aproape cu afecțiune. Din când în când, degetele apăsau câte-o tastă. În aceeași secundă, am știut că derapase ceva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
spunea că undeva la nord vremea era mai caldă, dar mulți cai nădușiți de oboseală și de spaimă aleargă În direcția lor. Erau cai Învinși, cai speriați, la capătul puterilor. Dar purtau călăreți primejdioși. Și mulți. Caii Apărătorilor Își deschideau nările și simțeau nu doar frigul, ci și căldura unei lupte care va veni. La rândul lor, caii Erinei simțeau neliniștea celorlalți și Își vedeau stăpâna trecând printre ei, fără somn. Erina știa să le vorbească și să le mângâie boturile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
pe oră, ceea ce face ca temperatura reală resimțită la nivelul corpului să fie în jur de minus 40 grade Celsius. Odată ieșit în aer liber, nu se poate respira, mecanica intimă a nasului nu mai funcționează, îngheață pur și simplu. Nările se lipesc. Nasul cedează primul în bătălia cu frigul de unde și expresia rusească ai nasul verde, cu care îți avertizezi vecinul sau prietenul că este în pericol de a degera. Ochii plâng, iar lacrimile îngheață instantaneu; pleoapele se acoperă cu
Fals jurnal de căpşunar by Mirel Bănică [Corola-publishinghouse/Memoirs/1440_a_2682]
-
Dan Stanca • Convorbiri euharistice (vol. 1), Dorin Popa • Datoria împlinită, Mihai Pricop • Despre muncă și alte eseuri, Mihai Pricop • Drama expresionistă. De la Strindberg la Zografi, Miruna Bostan • Gînduri despre Nae Ionescu, Dan Ciachir • Incertitudinile prezentului, Gustave Le Bon • Însem(i)nările magistrului din Cajvana, Luca Pițu • Jurnal (1931 1937), Petru Comarnescu • Jurnal în căutarea lui Dumnezeu, Arșavir Acterian • Luciditate și nostalgie, Dan Ciachir • Mărturisiri din exil, Pavel Chihaia • Moartea care mă apasă, Katherine Mansfield • Monolog pe mai multe voci, Ion Deaconescu
Fals jurnal de căpşunar by Mirel Bănică [Corola-publishinghouse/Memoirs/1440_a_2682]
-
și pășuni bogate. Cronicarul turc Sa'adeddin scria că „oastea victorioasă [otomană], necăjită de secetă și foamete, a rătăcit multe zile în acele ținuturi pline de primejdii. Veșmintele ostașilor s-au acoperit de colb și de cenușă, iar nasul și nările lor s-au umplut de praf și de scrum”. Înaintarea s-a făcut cu multă greutate, iar când „ajungeam la popas eram cu toții negrii la față și de asemenea și hainele noastre de sus până jos pătimeau. Până și caii
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]
-
de scrum”. Înaintarea s-a făcut cu multă greutate, iar când „ajungeam la popas eram cu toții negrii la față și de asemenea și hainele noastre de sus până jos pătimeau. Până și caii sufereau din cauza prafului ce le intra în nări. De aceea sultanul nu cobora de pe cal și nici cetele de pază nu-și rupeau rândurile până ce tabăra nu era alcătuită și paza asigurată din toate părțile”. Experiența campaniei din 1462 recomanda aceste măsuri de pază, pentru a nu fi
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]
-
rugat pe fiul său să o îmbrace în chipul acela (site dedicat credinței ortodoxe, www.crestinortodox.ro, 26.XI.2007) Logan, promovat în maniera low-cost (titlu pe un site de știri auto, masini.acasa.ro, 6.III.2007) Toboșarii din Nara îmbină misticismul și realismul muzicii și dansului japonez într-o manieră spectaculoasă, demnă, explozivă, atrăgătoare (prezentarea unui eveniment pe un site de vânzare de bilete pentru spectacole, http://bilet.ro, 5.III.2008) Sub nicio formă, în cadrul directorului "1001 Locuri
[Corola-publishinghouse/Science/85011_a_85797]
-
ce-a trecut de un prof care se luase de el pentru o prostie, cică de ce mai era pe hol cînd se sunase de vreo cinci minute, și se apropiase primejdios de hainele lui mirositoare. Bine că ăla n-avea nări de cîine. Nu s-a mai obosit să-i răspundă. Cînd a sunat de ieșire și lumea s-a îmbulzit să dispară cît mai repede din spațiul unde fusese sechestrată atîta timp, Radu s-a strecurat prin mulțimea chiuitoare și
[Corola-publishinghouse/Science/1529_a_2827]
-
să strig și să urlu, pentru că „asta nu se face”. Mă mulțumesc să-mi presez nasul de geamul dând înspre lume, respirând foarte puternic și foarte repede pentru a crea o brumă, pentru ca trecătorii să nu vadă din mine decât nările. Voi deveni un maestru în arta camuflajului! Mă gândesc la astrologul care era un amator și care, făcându-mi horoscopul, a refuzat să mi-l dea. Totuși mi-a spus că trebuie să mă tem de apă, de alcool, pentru că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
bucuria de a vedea cum ochiul soarelui și cel al lunii au creat frumusețe pentru orbi. Am desenat flori în agonie, frunze galbene, crengi uscate, în albul foii de hârtie ce strălucește ca zăpada al cărei miros îl presimt în nări, pe nervi, în același fel, poate, ca și câinele polar al vecinului, care e apatic în anotimpurile calde și alert și vesel când simte subtil apropierea primei ninsori în nordul țării. Seamus Heany este premiatul Nobel pentru 1995. Enecunoscut, deși
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
am simțit bine în prezența lor. Acel activist era masiv, corpolent, fără a fi gras. Capul lui era mare și acoperit cu un păr rar, ce avea o culoare nedefinită, avea ochii mici și apropiați, nasul mare și neted cu nările care fremătau într-una, parcă ar fi adulmecat, iar buzele erau cărnoase, umede și roșii. Fața era albă și vara și iarna, de un alb cadaveric, la fel era și gâtul gros și lung. Mâinile nefiresc de mari, albe și
BIETUL OM SUB VREMI by DORINA STOICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/531_a_938]
-
descărnate ale figurii și ochii verzi, aprinși de desfrânare. - Pietra... abia izbuti să șoptească, cu glasul retezat. Tânăra izbucni, râzându-i În nas cu o expresie prostească, Înainte să Își reia alergarea spre ieșire. Un damf de vin Îi Împunse nările. Pentru o clipă, se simți tentat să se ia după dânsa, dar fu oprit de un zgomot de pași greoi. La capătul de sus al treptelor apăruse un bărbat cu sufletul la gură, și el pe jumătate dezbrăcat, care, văzându
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
afla o traistă din piele cu baretele retezate, poate de aceeași sabie care Îl ciopârțise pe om. Dante o cercetă pe dinăuntru cu luare aminte, căutând vreo urmă, Însă era complet goală. Un miros subțire de ceară Îi pătrunse pe nări, odată cu acela mai puternic, de gogoașă de ristic, al cernelii. Acolo, Înăuntru, se aflau Înainte niște scrisori, pe care asasinul le luase. Această ipoteză era Întărită de o pată Întunecată dintr-un colț al traistei, lângă un fragment dintr-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
Înapoi, clătinându-se. Dante o prinse din spate, de șolduri, ca să o mențină În picioare, iar apoi o ridică pe capră. Pentru o clipă, moliciunea dulce a spatelui ei Îi apăsă pe buze, În timp ce un parfum subtil Îi năvălea pe nări. Un freamăt Îl scutură. Urcată la locul ei, Amara se lăsase pe micul spătar. Vălul se coborâse, dezvăluindu-i chipul de alabastru, care părea Încă și mai palid În lumina lunii. Trupul ei Înclinat transpărea sub țesătura ușoară a veșmântului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
răspunse. Fata făcu un pas, apropiindu-se până când aproape că Îi atinse fruntea cu sânul. Apoi Îi trecu o mână pe după ceafă, Împingând-o cu delicatețe spre trupul ei și trecându-și degetele peste tendoanele gâtului. Dante Îi simți În nări parfumul pielii, un amestec de esențe ieftine din Oltrarno și o acreală ascunsă, subțire, care urca din burtă. Închise ochii, lăsându-se ca un copil În brațele mamei. Simți cum lacrimile Îi scaldă ochii și sughițurile Îi zguduie pieptul. Apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
pe irizațiile rochiei asemănătoare cu nuanțele unor aripioare de tăun, pe care bătrâna o alesese pentru ea pentru această ocazie. Foarte sănătoasă și netedă, culoarea ei; nici unul dintre noi nu a moștenit îmbujorarea asta a ei sau forma nasului cu nările puțin întoarse, lăsând să se vadă șanțul despărțitor. „Tu ține-te deoparte. Dacă te întreabă ceva, uită-te la Augie în felul ăsta.“ Și îi demonstra cum trebuie să se întoarcă spre mine, foarte exact, adică asta dacă ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]