1,491 matches
-
supus interpretării. Astfel, în cadrul artelor scrise lógos-ul poate fi folosit în sens științific fie ca temei pentru identificarea anumitor tipuri de discurs, fie ca rațiunea pentru cogniția artelor în general. 4.3. Despre ludus 38 sau funcția activă a spiritului Ontologia apelează la lógos pentru a contiua investigația asupra operei de artă văzută ca adevăr și creație liberă. Dacă prin lógos se pot stabili direcțiile de cercetare și logica discursului, precum și interpretarea artistică, prin ludus, văzut ca instrument al mitului, se
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
care lasă neatinsă problema determinismului. Copiii, animalele se joacă pentru a li se crea plăcere, în aceasta rezidă libertatea lor. Omul adult poate evita jocul, el nefiind impus de o nevoie fizică sau una morală - jocul nu este sarcină. În cadrul ontologiei, jocul este văzut în starea sa naturală ce pune în mișcare spiritul. Jocul nu are finalitate și nici un scop precis, este doar mișcare contiuă ce activează spiritul ce se înnobilează prin procesul creației. Astfel, jocul se re-înnoiște mereu prin sine
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
fi gândită în afara jocului. De aceea Gadamer identifică uneori jocul cu arta în procesul de trasformare în structuri. Manifestarea artei se face prin experiența subiectivă prin care arta își poate comuica sensurile și simbolurile. Termenul de joc devine esențial în ontologia operei de artă în cadrul relației date pentru că "subiectul experienței artei, ceea ce rămâne și îndură, nu este subiectivitatea persoanei care o experimentează ci opera în sine [...] astfel modul de a fi al jocului devine semnificativ"43. Jocul are propria esență și
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
recunoaștere nu putem fi înșelați și putem descoperi adevărul artei. Prin urmare, imitația arată existența operei de artă în timp ce mimesis-ul doar transformarea ei și conduce la experiența estetică. Prin joc suntem coștienți de prezența artei în formă pură. Din perspectiva ontologiei, în cadrul artei, avem de-a face cu două tipuri de joc. În primul rând, un joc al mimesis-ului ce este exterior subiectului și înțelege arta în diferite forme și o interpretează artificial. Astfel, la nivelul mimesis-ului arta devine subiect al
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
fără contigenți externi, descriind structura artistică. Văzută astfel, arta își descoperă ființa prin prezentare de sine, adică arta arată ceea ce Gadamer numește "realitatea arătată"44. Jocul trebuie înțeles nu doar la nivelul artei, ci și la nivelul culturii. Astfel, prin ontologie putem identifica diferite tipuri de joc ce activează la nivelul culturii. În primă fază, putem vorbi de un joc sacru ce ține de cult, un joc indispensabil comunităților cu dimensiuni morale ce ține de nevoi și de seriozitate. Diferite conexiuni
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
Arta este înțeleasă ca având o funcție pur estetică în timp ce o parte a istoriei sale dispare sau nu mai prezintă un interes. Arta nu mai este interpretată și se apelează la metoda euristică. Totodată, funcția singulară a artei nu afectează ontologia operei de artă întrucât experiența estetică, sub diversele ei interpretări, nu este decât o apropiere de spațiul artei și nu o înțelegere a funcționalității artei. Astfel, arta ca spațiu autonom de funcționare nu poate elimina și nu elimină istoricitatea, ci
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
ontologici. 1.2. Arta sub auspiciul imaginației Arta, în multiplicitatea de forme, apare în urma creației devenind prezență. Ideea de creație este posibilă prin intermediul imaginației. Deci arta survine în urma efortului artistului care poate fi înțeles și ca făuritor de imagini (eidolopois). Ontologia vizează puterea de disimulare a prezenței operei de artă, o intermitență ontologică cauzată de imagine (eidola). Bazată pe imagine, arta se află între existență și non-existență, adevăr și fals, noțiuni ce se definesc reciproc. Atunci când obiectul artă oferă impresii (phainetai
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
de un obiect de artă abstract, în timp ce în cazul picturii de un obiect de artă fizic. Însă, cele trei tipuri de obiecte de artă platoniciene funcționează la nivelul imaginației și al modurilor în care ele sunt percepute. Întrebarea esențială a ontologiei în legătură cu imaginația privește posibilitatea sa de a crea sau nu o imagine opusă sau diferită față de cea reală. Distincția platoniciană dintre copie (eidelon) și original (idea) vizează acest aspect al artei. Mai mulți comentatori, printre care și Mazzoni 11, consideră
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
este un personaj real ce poate fi reinterpretat în alte arte sub diverse denumiri sau înfățișări, așa cum se întâmplă în filmul Nosferatu. Arta fantastică, pentru a putea fi inteligibilă, trebuie să fie posibil de imitat și să producă miraculosul. Problema ontologiei realiste va rămâne doar la nivelul diferențierii dintre imitația adevărată și imitația fantastică, față de care nici măcar idealismul obiectiv nu poate să ofere o soluție. Soluționarea diferenței din cadrul imitației rămâne la îndemâna condițiilor ideale de manifestare a aparenței și a realității. Statutul
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
negative 20 ajungem, pornind de la ceea ce este prezent, la a presupune absența ca prezență a absenței prezenței. Opera de artă, prin existența sa presupune o relație între prezență și absență fără a elimina posibilitatea existenței ambelor posibilități în același timp. Ontologia vizează, astfel, raportul dintre prezență și absență presupus de reprezentare și cum poate coexista la nivelul lingvistic. Cu alte cuvinte, ontologia prezenței oferă posibilitatea ca ceva să fie prezent prin absența sa, și posibilitatea absenței a ceva prin lipsa prezenței
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
existența sa presupune o relație între prezență și absență fără a elimina posibilitatea existenței ambelor posibilități în același timp. Ontologia vizează, astfel, raportul dintre prezență și absență presupus de reprezentare și cum poate coexista la nivelul lingvistic. Cu alte cuvinte, ontologia prezenței oferă posibilitatea ca ceva să fie prezent prin absența sa, și posibilitatea absenței a ceva prin lipsa prezenței sale. Pentru clarificarea rolului ontologic al prezenței în cadrul operei de artă recurgem la raportul dintre cuvântul vorbit și cuvântul rostit. La
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
și ne delimitează de teoria substituției care elimină orice fel de diferență între cei doi, ducând la o identitate absurdă. Obiectul de artă și reprezentarea sa se află într-o diferență ontologică evidențiată de modul lor diferit de existență. Astfel, ontologia prezenței elimină orice formă de continuitate a obiectului de artă și vizează o totalitate ce are loc într-o temporalitate determinată. Orice formă de abordare a operei de artă va deveni un sistem închis "în cadrul căruia alterarea raporturilor între părți
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
de a fi adevărat. De aceea, ceea ce apare poate fi apariție. Obiectul de artă este intențional și este recunoscut ca obiect ce se reduce la natura sa de obiect. Plecând de aici, observăm că apariția presupune o structură interioară proprie ontologiei obiectului. Structura apariției ține de modul de percepție a obiectului în cauză. Pentru a fi o apariție, obiectul trebuie să fie sesizat; sesizarea are loc fie prin intermediul simțurilor, fie prin experiența estetică care implică sentimentul de plăcere. Fenomenalitatea obiectului de
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
de studiu sau al experienței estetice, ci și condiție de existență a artei care constribuie la deschiderea permanentă a lumii. Percepția devine o dimensiune activă și constitutivă ducând la identificarea primatului percepției cu primatul experienței. Prin aceasta se creează o ontologie duală a obiectului de artă: ceea ce subiectul experimentează și ce se constituie prin ce este experimentat. Cu alte cuvinte, materia obiectului are o ontologie specială, iar imaginea și simbolul obiectului au o ontologie proprie. Din acest punct de vedere este
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
activă și constitutivă ducând la identificarea primatului percepției cu primatul experienței. Prin aceasta se creează o ontologie duală a obiectului de artă: ceea ce subiectul experimentează și ce se constituie prin ce este experimentat. Cu alte cuvinte, materia obiectului are o ontologie specială, iar imaginea și simbolul obiectului au o ontologie proprie. Din acest punct de vedere este nevoie de o stratificare ontologică pentru a vedea cum funcționează fiecare obiect în parte. Arta și obiectul de artă au moduri speciale de expresie
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
primatul experienței. Prin aceasta se creează o ontologie duală a obiectului de artă: ceea ce subiectul experimentează și ce se constituie prin ce este experimentat. Cu alte cuvinte, materia obiectului are o ontologie specială, iar imaginea și simbolul obiectului au o ontologie proprie. Din acest punct de vedere este nevoie de o stratificare ontologică pentru a vedea cum funcționează fiecare obiect în parte. Arta și obiectul de artă au moduri speciale de expresie ducând la înțelegerea percepției prin intermediul a ceea ce este constituient
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
transformat într-un obiect estetic. Structura operei de artă este necesară pentru descoperirea lucrurilor așa cum sunt, independent de cum ne referim noi la ele. Deci investigația ontologică vizează obiectul însuși și existența operei de artă în cadrul istoricității sale. O astfel de ontologie presupune aprioritatea termenilor constituenți existenței operei de artă, termeni ce duc la o structură ontologică a realității artei. În acest sens, Ingarden își definește ontologia ca știința care cercetează "posibilități și necesități pure", în timp ce metoda ontologiei este "analiză a priori
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
ontologică vizează obiectul însuși și existența operei de artă în cadrul istoricității sale. O astfel de ontologie presupune aprioritatea termenilor constituenți existenței operei de artă, termeni ce duc la o structură ontologică a realității artei. În acest sens, Ingarden își definește ontologia ca știința care cercetează "posibilități și necesități pure", în timp ce metoda ontologiei este "analiză a priori a conținutului ideilor" (Streit I, 29/33), unde ideile sunt independente sau entități non-temporale. Orice operă de artă are la bază un obiect (Gegenstand) ce
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
sale. O astfel de ontologie presupune aprioritatea termenilor constituenți existenței operei de artă, termeni ce duc la o structură ontologică a realității artei. În acest sens, Ingarden își definește ontologia ca știința care cercetează "posibilități și necesități pure", în timp ce metoda ontologiei este "analiză a priori a conținutului ideilor" (Streit I, 29/33), unde ideile sunt independente sau entități non-temporale. Orice operă de artă are la bază un obiect (Gegenstand) ce se opune existenței tuturor lucurilor (Gegenständlichkeit), în timp ce substanța desemnează entitățile concrete
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
repetiției sale infinite. Înțelegerea naturii filmului se poate face prin intermediul unei epistemologii a tehnicii și a evenimentului. Prin intermediul lor putem cunoaște și dezvolta traiectoriile prin care avem un înțeles al artei cinematografice. Atât fotografia, cât și filmul sunt determinate de ontologia formei. Descrierea unei imagini statice sau cinetice înseamnă înțelegerea apariției lor ce necesită o analiză a calităților lor ontologice. Atât imaginile cât și textele sunt imaginative: metacodul textelor este redat prin imagine. Raportul dintre text și imagine reprezintă dialectica interpretării
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
fenomenale. Prin jocul liber al formei putem diferenția artele reprezentaționale de artele nereprezentaționale. Totodată, adevărul artei refuză opunerea totală față de realitate. Arta este apariția și arătarea a tot ceea ce se ființează în mod artistic având pretenția de a oferi adevărul. Ontologia obiectului estetic aduce în vedere, după Hartmann, aceleași straturi interioare ca ale realității ontice: "lucrul (sensibil) - viața - sufletul - lumea spirituală"38. Dar, straturile ontice au o natură diferită, una a posibilității metafizice. Această stratificare este diferită de la o artă la
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
lor cu simțurile deoarece numai prin intermediul simțului putem fi conștienți de opera de artă. În această situație, estetica ar trebui să ofere anumite explicații ale altor termeni, specifici obiectului estetic, ca frumosul, sublimul, contemplația sau geniul. În timp ce, în obiectul artistic, ontologia este preocupată doar cu structura epistemologică a sa. 7. Opera de artă ca produs finit Istoricitatea operei de artă aduce în vedere trăsături noi. Din punct de vedere epistemologic, istoricitatea oferă elementele sociale specifice spațiului și timpului în care au
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
Prin urmare, opera literară este caracterizată de starea permanentă de deschidere, stare înțeleasă de Blanchot (L'espace littéraire, 1955) ca transgresivă, numind opera literară o scriitură interminabilă. În final, opera literară este spațiul de manifestare a activității scriitoricești care, conform ontologiei formale, apare ca un obiect purtător de proprietăți dependente, la rândul lor, de obiect 6. 1. Nevoia stratificării ontologice și modul de a înțelege opera literară Întrebarea ontologică cu privire la ce este literatura privește stabilirea esenței literaturii, prin care arta literară
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
că opera literară poate îndeplini, concomitent, existența duală redată prin obiectelul real și ideal. În alte cuvinte, obiectul artistic este un obiect real ce corespunde materiei, în timp ce obiectul estetic este de factură ideală și reprezintă forma finală a obiectului literar. Ontologia operei literare nu poate elimina psihologismul exerienței estetice întrucât, după cum am văzut, concretizarea operei de artă se face numai prin intermediul raportului dintre subiect și obiect de artă. Cu alte cuvinte, entitățile obiectului imaginațional, ce nu sunt intenționale în mod pur
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
a obiectului literar este supusă la o serie de straturi reducționiste ontologic. Anumite calități sau entități ale obiectului, diferite în aplicație sau interpretare, reprezintă, prin activitatea sintetică, entități autonome compoziționale ale obiectului literar. Spațiile ontologice redate prin entitățile obiectului forțează ontologia să redea o structură obiectului literar suficientă să ofere dovezi epistemologice în demonstrarea existenței și funcționalității ei. Fiecare strat funcționează ca un element individual ce joacă un rol în segement în constituirea obiectului literar total. Fiecare strat trebuie înțeles ca
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]