1,674 matches
-
sub "oblăduirea" lui Ion Iliescu au fost aproape întotdeauna implicați într-un scandal public (în afară de cazul șase, cel al conflictului dintre Victor Ciorbea și Traian Băsescu). Chiar dacă s-a confirmat sau nu existența unui act ilicit, suspiciunile de corupție au planat de cel mai multe ori asupra acestei grupări. Cu alte cuvinte, putem spune că el reprezintă o constantă a fenomenului corupției în România, și în același timp, actor principal în actele de corupție. Membrii PSD au jucat atât rolul agentului
by Sergiu Gherghina [Corola-publishinghouse/Science/1101_a_2609]
-
actualul PSD (fost PDSR și FSN) s-a remarcat ca o constantă a comportamentului politic deviant. A fost implicat în acte de corupție și de minciună publică în majoritatea cazurilor, fiind, mai mult decât atât, subiectul principal asupra căruia au planat diveritele suspiciuni de corupție. Cel care s-a remarcat cel mai puțin în cazurile analizate a fost UDMR-ul, partid ce s-a implicat rar în dispute politice, păstrând o notă distantă față de scandalurile create. Un alt aspect important ce
by Sergiu Gherghina [Corola-publishinghouse/Science/1101_a_2609]
-
erau nesiguri și oscilanți, nesatisfăcuți de conducerea momentului și doritori de nou. Nu mai puteau vota APR deoarece scandalurile aminteau prea mult de perioada comunistă, PNȚCD-ul se cerea penalizat pentru rezultatele slabe, socialiștii nu erau suficient de convingători și planau asupra lor rezultatele guvernării trecute, iar candidații liberali erau tehnocrați, o tipologie nu foarte populară pentru electorat (Teodorescu 2005, 67). Acțiunea acestor factori a adus PRM de la o cotă de 7% la una de 28.34% în numai două luni
by Sergiu Gherghina [Corola-publishinghouse/Science/1101_a_2609]
-
reușește să conștientizeze că sila lui este cauzată de propria-i mamă, depășind-o în același timp, iar această confuzie, imposibilitatea de înțelegere a propriului mecanism interior, îi otrăvește existența. În ceea ce privește opera propriu-zisă, obiectivarea ar fi eliminat din echivocul care planează asupra acesteia, echivoc pe care Eliot îl consideră un defect major al piesei, concluzionând (în mod șocant poate) că Hamlet nu este una din reușitele lui Shakespeare: În cazul personajului Hamlet avem de a face cu bufoneria unei emoții care
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
urmându-și pornirile, dorințele. O asemenea armonie nu este doar presupusă, ea trebuie să fie și constant reafirmată și exprimată de-a lungul relației. Un număr mare de enunțuri cu valoare de confirmare contribuie la transformarea unei literaturi asupra căreia planează o suspiciune ireductibilă într-una inocentă. Așa se exprimă doamna Guaé în Anti-Justine de Restif de la Bretonne: "Belșugul și căldura dulce a spermei mă făcură să vorbesc astfel, dar cu o plăcere, cu un avânt, cu un extaz de necrezut
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]
-
transgresiv al cărții, violarea naratorului de către niște câini, el vede "transcrierea violențelor pe care le-am săvârșit noi în Algeria"50. Din cauza acestei cărți, în iulie 1973 va fi judecat pentru "ultraj adus bunelor moravuri". Umbra lui Baudelaire și Flaubert planează, evident, deasupra acestui proces, care constituie totodată un act de consacrare a revoltei autorului. Puțin mai târziu, în 1971, războiul din Algeria este în mod explicit decorul unui text și mai violent, scris de Pierre Guyotat, Eden, Eden, Eden, care
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]
-
aidoma copiilor etc.), ca și descripția unor peisaje de natură. Elogiul realizărilor socialiste se regăsește în Triunghiul apelor (1978), carte dedicată satelor oltenești. S-a observat că uneori umbra lui Calistrat Hogaș, Mihail Sadoveanu și chiar a lui V. Voiculescu planează asupra scrierilor lui Z., ca în Cantată oltenească (1981), volum care cuprinde schițe, nuvele, „cavatine”, a căror notă distinctivă este descrierea, irizată de secvențe legendare, a aceleiași zone. Câteva legende mai sunt incluse în Drumuri și oameni din Oltenia (1985
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290717_a_292046]
-
așa-numitele finaluri-capcană (trick-endings) sau povestiri în cerc închis (closed circle), unde deznodământul nu decurge din logica povestirii, ci din dorința autorului de a-l lua prin surprindere pe cititor: făptașul e, în acest tip de romane, cel asupra căruia planează cele mai mici suspiciuni. Dezavantajul este că astfel de trucuri nu conving pe nimeni. Dar și mai puțin recomandabil e, în viziunea lui Chandler, un scenariu precum cel al Crimei din Orient Expres. În ciuda ingeniozității autoarei, construcția se acoperă de
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]
-
până aproape de final drept suspecta numărul unu în comiterea a diferite infracțiuni, Betty se dovedește victima unor circumstanțe împotriva cărora nu poate face nimic. E necesară intervenția providențială a lui Marlowe pentru ca adevărul să fie restabilit. Un adevăr asupra căruia planează, totuși, câteva semne de întrebare. Comportamentul lui Betty nu e nici pe departe cel al unei inocente. Ușurința cu care cedează bărbaților întâlniți (Mitchell, Brandon și Marlowe însuși) ne-o arată capabilă de orice. Încearcă să-l mituiască pe Marlowe
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]
-
perioada postprivatizare.<footnote Sweden Today, nr. 1, 1998. footnote> Privatizarea, ca necesitate, arată un stat în „suferință”, asociat adesea cu vulnerabilități care-l pun în situația de a nu lua cele mai corecte decizii în caz de criză. Pericolele care planează asupra afacerilor în cazul privatizării sunt: stoparea activității unităților economice; lucrări ulterioare necesare pentru modernizare, eficientizare etc.; impunerea prețului produselor și serviciilor; și subevaluarea activelor. Privatizarea în condiții de criză, de slăbiciuni ale statului, ar trebui ocolită, deoarece se oferă
GLOBALIZAREA Manifestări şi reacţii by Florina BRAN,Gheorghe MANEA,Ildikó IOAN,Carmen Valentina RĂDULESCU () [Corola-publishinghouse/Science/228_a_334]
-
pe circuite integrate (1965-1980). Primul circuit integrat a fost realizat de Robert Noyce, angajat al Texas Instruments în 1958. Invenția inițială conținea doar un etaj de amplificare cu un tranzistor și îngloba câteva diode, rezistențe și capacități într-o structură planară pe un chip de Si. În anul 1959 John Atalla și Dawon Kahng de la Bell Labs realizează primul tranzistor funcțional cu efect de câmp, rezolvând problema sarcinilor de suprafață ce blocau pătrunderea câmpului electric în semiconductor. Fairchild Semiconductor, prin Frederico
Arhitectura Calculatoarelor by Cristian Zet () [Corola-publishinghouse/Science/329_a_567]
-
mistică ce ar fi În măsură să explice nu numai creștinismul și gnosticismul, ci chiar și platonismul Antichității. Carsten Colpe a dezvăluit sistematic erorile acestei concepții la Începutul anilor șaizeci 11; cu toate acestea unele dintre ideile școlii germane mai planează Încă asupra studiilor moderne. Nu vom mai insista aici În legătură cu aceste probleme 12. În jurul anului 1960, proliferarea ipotezelor cu privire la originile gnosticismului luase asemenea proporții, Încît a trebuit să se țină un colocviu internațional la Messina, În Italia, pentru a le
[Corola-publishinghouse/Science/1867_a_3192]
-
să-l readucă la credința maniheistă 42. În 443, majoritatea maniheenilor din Italia par să trăiască la Roma, unde comunitatea lor va mai ființa și pe timpul papei Hormisdas (514-533). Cu siguranță Însă maniheenii vor prolifera, la distanță de amenințările care planau asupra bisericii lor, mai ales În Asia Mică43, chiar dacă Încă de pe la jumătatea secolului al VI-lea singurele locuri unde mai puteau fi găsiți păreau Constantinopolul și Orașul Haran din nordul Mesopotamiei 44. E probabil că maniheismul a ajuns În China
[Corola-publishinghouse/Science/1867_a_3192]
-
morfemelor persoanei a treia "ei", "lor", "li" etc. diferențiază net, de această dată, destinatarii: pe de o parte, lectorul (un tu subînțeles) căruia i se induce o lectură orientată, în scopul persuadării, și, pe de altă parte, cei asupra cărora planează acuzația, un destinatar colectiv, privit ca un grup omogen depersonalizat, dar nu lipsit de competența cognitivă a decodării. Acestui destinatar i se formulează capetele de acuzare într-o cascadă de negații ce traduc, în esență, un elogiu adus negației (= atitudinii
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
prelungind demersul polemic, prin interferența registrelor grav-serios și comic, fie substituindu-i primului integral dimensiunea comică. Mecanismul psihologic al râsului cu potențial agresiv este explicat de gânditorul francez în termeni antropologici, arătând că, în viața comunitară, există pericolul de a plana asupra fiecărui individ în parte "dacă nu amenințarea unei corecții, cel puțin perspectiva unei umilințe"234. De aceea râsul inspiră teamă; el funcționează ca o sancțiune publică aplicată unei persoane (sau mai multor) din viața reală, care devine personaj comic
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
de absolut își deconspiră drama: Câteodată spun vorbe care nu mă cuprind./ câteodată iubesc lucruri care nu răspund". Semnele, simbolurile, metaforele instituie uneori rezonanțe de profunzime, alteori ele, cuvintele, rămân în cețuri prelungind osânda de a nu ști. Peregrinul imaginar planând peste ape în felul unui personaj biblic, își trimite porumbii (mesageri ai speranței și armoniei) "să-ncerce pajiștea cerului", dar calea spre infinit, "subt semnul înalt al curcubeului magic", e închisă. Câtă vreme posibilitatea de transgresare a limitei întârzie, s-
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
mă urăște, / ca să poată exista mai departe / mă urăște..." Ieșirea din Eul mâhnit, atât de împovărat, e comparabilă, ca finalitate, cu nostalgia transorizontică a lui Blaga, un fel de dor de "raiul sorin", de ceva indefinit, vag-intuit, finalmente intangibil. A plana "pe Altceva, pe Altcineva, pe Altunde" (Atreia elegie), e totuna cu a verifica multiplu starea de a fi; aspirație vană, iluzorie, căci lucrurile "știindu-mă, m-au respins..." La Eminescu, în sute de conotații, se invocă ochii; la Nichita Stănescu
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
și alte poeme (1994) și în alte cicluri. Nălucă hieratică, visată de "mii de ani", ființa-etalon din Cântec vechi, face pereche cu iubita fără corp a lui Eminescu; idealizant la modul mistic, imnograful zboară spre ea pe-un cal alb planând "prin codrii mari de lilii / în veșnică hipnoză". Rostirea incantatorie urmează clar dicteul eminescian: "Și ca o iarbă și ca o amintire / ființa mea de tine să se stângă / nicicând de noi să nu fi avut știre / și ochii mei
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
asociază plenar, aici, disponibilitățile poeziei. O lume paralelă (1989), pe de o parte palpabilă, pe de alta respirând mister, implică umbre și cenușă; Umbra / a ceea ce am fost nu mai poate să dăinuiască / așa la nesfârșit...": Contemplatorului "pierdut în timp", planând între trecut și viitor, îi vorbesc simbolic miracole cotidiene: iarba reprezintă "corpul fizic al unui strămoș"; iarba de leac ar putea "vindeca de singurătate"; peste "prăpastia vremii" durează sufletul, "măturător de frunze" toamna. Arhivă de amintiri, copilăria e joc de
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
proiectându-se în eternitate, o mamă hieratică meritând adorație, acționând suprasenszorial ca un fluid fortifiant. Câteva poeme evocă Buzele mamei, Părul mamei, Mâinile mamei, altele trimit la Tăcerea mamei, ori la Nopțile mamei, ori la Steaua mamei, însă deasupra acestora planează duhul mamei-simbol, o mamă care unifică Pământul ("Mamă, / Tu ești patria mea!"), Istoria și Limba, dar care, în același timp, e un mit al jertfei eterne. O remarcabilă Mică baladă introduce, așadar, într-un sublim universalizat: Pe mine mă iubeau
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
nu rămâne insensibil în fața morții copiilor, dar nici în fața suferinței pe care aceste întâmplări nefericite le-au provocat în sufletul Ilin căi; peste ani a notat în testament cu grijă acele chinuri ce au revenit la bătrânețe, când spectrul morții planează din nou asupra casei: „și aducându-mi aminte de durerea inimii cea multă ce au avut și are (soția lui n.a.), pentru nenorocirea noastră cea multă ce ne-a venit din mulțimea păcatelor méle, de ne-au murit toți copiii
În şalvari şi cu işlic: biserică, sexualitate, căsătorie şi divorţ în Ţara Românească a secolului al XVIII-lea by Constanţa Ghiţulescu () [Corola-publishinghouse/Science/1322_a_2878]
-
amenințe pînă departe. De acum înainte, cursul Soarelui este deschis. Luîndu-și, de data asta, chipul de Taur, astrul ceresc își ține coarnele drepte și falnice; ca Leu, străjuiește sigur de sine în liniștea zenitului. Doar celălalt ipostaz al său, Vulturul, planează la înălțime, cu privirea ațintită asupra vreunei umbre de șarpe tîrîndu-se cu perversiune pe pămînt și încercînd să urce, în secret, pe tulpina copacului biblic, pentru afaceri personale. Toate acestea se conservă în legende mitologice și au lăsat urme în
Mioriţa : un dosar mitologic by Petru URSACHE () [Corola-publishinghouse/Science/101018_a_102310]
-
înlănțuită a preludiilor, privată de pauza ce delimitează, în mod frecvent, succesiunile de piese. Alături de Bruyères și La Puerta del Vino, preludiul Feuilles mortes va fi interpretat în primă audiție de Claude Debussy, la 12 martie 1913. Ambiguitatea armonică ce planează de-a lungul acestor pagini, creează senzația unei suspendări continue, generată în mod paradoxal de flexibilitatea deselor schimbări de ecleraje. În pofida complexității și rafinamentului remarcabil al rezonanțelor armonice, preludiul evoluează într-un sistem tonal extrem de lărgit (cu trepte frecvent alterate
Creaţia pianistică a lui Claude Debussy, între concept şi înterpretare by IOANA STĂNESCU () [Corola-publishinghouse/Science/712_a_1153]
-
singularitatea concretă de opere pentru a se integra în lichidități, ca semne monetare ale statutului, mărci de bogăție. În obiectul de artă al erei vizuale, sărbătoare cinică în care omul este destul de puțin privitor, obiectul contează cel mai puțin. El planează fără să aibă greutate. Distinge fără să se distingă. Valorează prin prețul lui. Această transformare în semn monetar a operei o înscrie, ca fetiș dezirabil, dar interșanjabil, într-un lanț nesfârșit de tranzacții, un cerc de lovituri de bursă și
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
ca "naturale". Proliferarea corectitudinii politice manifeste în ultimii ani nu sugerează nimic altceva decât funcționalitatea "paradoxului democrației", potrivit căruia a oferi seturi de libertăți și drepturi fundamentale reprezentanților unor ideologii nondemocratice constituie un pericol la adresa democrației înseși. Iar pericolul care planează asupra funcționării democrației se fundamentează, într-un mod autoregenerativ, fractal, tocmai în autoreproducerea istoriei înseși: o libertate supraponderată pozitiv, impusă prin "corectitudinea politică", poate genera chiar opusul scopului urmărit, acela al integrării, prin acceptanță, a alterității. * * * În concluzie, putem sesiza
by Emil E. Suciu [Corola-publishinghouse/Science/1062_a_2570]