1,028 matches
-
Delcassé (1852-1923), om politic francez, diplomat și ministru de externe. 100 Jules Cambon (1845-1935), administrator și diplomat francez. Ambasador la Berlin în anii 1907-1914. 101 Conflicte militare în timpul Revoluției, în anul 1792, câștigate de armatele franceze contra forțelor austriece și prusace. 102 Prințesa palatină, nume dat Charlottei-Elisabeth de Bavaria, născută la Heidelberg, a doua soție a ducelui de Orléans, fratele regelui Franței, Ludovic al XIV-lea (1652-1722). Corespondența sa este un document prețios pentru cunoașterea moravurilor de la Curtea de la Versailles. 103
by CONSTANTIN IORDAN [Corola-publishinghouse/Science/996_a_2504]
-
10. Bineînțeles, am roșit. Știam de la prințesa de România și de la altele că mi-a găsit această asemănare încă de la prima noastră întâlnire. Am continuat vizita și am intrat în bătrânul castel din Berlin, care înmănunchea întreaga somptuozitate a monarhiei prusace, străbătând casa, moștenirea lui. Am privit tablourile, pereții auriți, oglinzile, camerele pictate și cele acoperite cu tapiserii. Am intrat în încăperi mici, apoi apartamentele locuite se deschideau toate înaintea noastră. În fiecare clipă se iveau în mintea mea vechi amintiri
by CONSTANTIN IORDAN [Corola-publishinghouse/Science/996_a_2504]
-
cu brațele lipite de trup, răspunzând cu vocea impersonală pe care o adoptă militarul pentru a-și informa șeful. Această mică demonstrație a rămas foarte clar întipărită în mintea mea pentru că am înțeles pe loc tot ce-i era caracteristic, prusac. O scenă asemănătoare nu s-ar fi petrecut nici în Franța, nici în Anglia. Planul zilei de mâine a fost stabilit. Se va pleca de la Palatul de Marmură la ora două după-amiaza. Prințul Salm nu va fi printre noi, serviciul
by CONSTANTIN IORDAN [Corola-publishinghouse/Science/996_a_2504]
-
național român . În august 1870, opoziția din România Însă a trecut la acțiune. O revoltă urma să fie declanșată În opt centre urbane ale țării În momentul unei importante victorii franceze, ceea ce ar fi justificat, Îndepărtarea de la tron a prințului prusac . La 8/20 august au venit totuși din Franța vești mai amănunțite despre luptele din jurul Metzului, iar drumul Parisului era acum deschis germanilor. La București foarte mulți erau triști la vestea acestei victorii. În noaptea care trecuse izbucnise un fel
Cultură, politică şi societate în timpul domniei lui Carol I : 130 de ani de la proclamarea Regatului României by IULIAN ONCESCU () [Corola-publishinghouse/Science/413_a_1273]
-
a slujit din tinerețe Universitatea, respectând legea, regulamentele și făcându-și cu scrupulozitate datoria. Dincolo de viața lui profesională, a avut doar acele relații sociale pe care și le-a dorit. Cu excepția unei singure situații - conflictul său la bătrânețe cu autoritățile prusace -, Kant a putut să aleagă între bine și rău. El a ales cu entuziasm să facă binele. Într-o măsură mai mică a fost confruntat cu acele situații de viață care desfid presupoziții morale rigide. Fără a întreține o imagine
[Corola-publishinghouse/Science/2034_a_3359]
-
ideile expuse în aceste scrieri s-au decantat de-a lungul a două decenii. În studiul introductiv pe care l-a publicat la traducerea franceză a Lecțiilor despre etică, autorul traducerii subliniază că publicarea, în volumul 19 al ediției Academiei Prusace de Științe a operelor lui Kant, a reflecțiilor și remarcelor scrise de el pe un exemplar al lucrării lui Baumgarten, Initia philosophiae practicae primae, manualul de care se servea pentru cursurile sale de filosofie morală, probează că încă la mijlocul anilor
[Corola-publishinghouse/Science/2034_a_3359]
-
a mai fi nevoit să le urmeze. El va lăsa în grija binevoitoare a Providenței să facă din el un om bun în loc să se străduiască să devină virtuos.16 Faptul că filosoful a fost supus pentru această scriere mustrării autorităților prusace ale vremii nu este câtuși de puțin surprinzător. În opoziție cu confesiunile și Bisericile istorice, religia rațiunii este singura credință religioasă universală. Cu înțelegera îndatoririlor noastre morale drept îndatoriri față de Dumnezeu, credința religioasă este la îndemâna oricărui om, cât ar fi
[Corola-publishinghouse/Science/2034_a_3359]
-
zloți, de galbeni, de taleri, de lei, de orți, după cum dările se plăteau cu una din aceste monede, dovadă că încă în 1662 umblau în țară 5 feluri de monede: zloții tătărăști sau unghii ungurești; galbenii venețieni sau olandezi; talerii prusaci, leii românești și moneda măruntă de alamă - ortul - cu o pătrime din leu. Toate acestea se chemau dajdie împărătească, după expresia evanghelică: dați kesarului ce este al kesarului. Cătră vlădică erau alte dajdii numite vlădicești sau preuțești, afară de colaci, care
VASLUI. TRADIŢIONALISM… Oameni și întâmplări by ION N. OPREA () [Corola-publishinghouse/Science/91666_a_92808]
-
afirmat În ultimii 70 de ani, o serie de autori și specialiști În domeniu consideră că cea mai bună lucrare de marketing nu a fost scrisă de vreo mare somitate universitară de la Harvard, Cambridge sau Oxford, ci de un general prusac, aflat În retragere, Carl von Clausewitz, lucrare intitulată Despre război și publicată În anul 1832, În care sunt subliniate principiile strategice care stau la baza succesului militar. De altfel, știința marketingului poate fi considerată ca un ansamblu de tehnici, tactici
Marketing financiar-monetar by Lefter CHIRICĂ () [Corola-publishinghouse/Science/235_a_185]
-
la mijlocul secolului al XIV-lea, era deja utilizat într-o serie de alte contexte oficiale din Europa. Commissarii erau agenți care acționau în numele demnitarilor medievali: împărați și regi, papi și episcopi 10. În studiul său istoric clasic despre Commissarius, istoricul prusac Otto Hintze 11 a arătat că fundamentul teoretic pentru delegarea de puteri speciale către commissarius poate fi găsit în instituția ecleziastica a iudex delegatus, așa cum a fost descrisă în Decretaliile gregoriene 12. Cu toate acestea, motivul care a sta la
by WILLIAM J. CONNELL [Corola-publishinghouse/Science/989_a_2497]
-
unii dintre ei au exclam at: ” Aceasta este Sfânta Fecioară!” Evenimentul de la Pontmain a fost completat de o a doua apariție, survenită în ziua următoare și care a avut efecte mult mai impresionante. În ziua de 18 ianuarie 1871, armatele prusace, care invadaseră Franța și avansau spre orașul Laval, s au oprit brusc în fața localității, la 2 kilometri de aceasta și nu au mai ocupat-o .Generalul Von Schmidt care le comanda ar fi of eri t următoarea explicație: „Gata, nu
Îngusta cărare către lumină by Marian Ciornei () [Corola-publishinghouse/Science/1225_a_2212]
-
organizare difuză și inspirate de casetele video ale unei personalități charismatice ca bin Laden, să se scurgă ca mercurul printre degetele greoaielor și birocratizatelor servicii de informații și de securitate. Trimiterilor făcute de Morgenthau, cum ar fi referirea la armata prusacă în cazul bătăliei de la Jena și cea la statul-major general francez din spatele liniei Maginot, ca exemple de conducere lipsită de creativitate, li s-ar putea adăuga exemplul-avertisment al FBI și CIA eșuând în fața amenințării Al-Qaeda, aflată într-o evoluție rapidă
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
asupra actorilor politici constrângerile morale, absente în perioada cruciadelor religioase sau naționaliste. În secolul al XIX-lea, elementul opțional tipic politicii imperialismului limitat este predominant în politica externă a lui Bismarck. La început, acesta a trebuit să înfrângă opoziția conservatorilor prusaci, care preferau politica de statu-quo a Prusiei celei de imperialism localizat pentru obținerea hegemoniei în Germania. Cum războaiele victorioase făceau fezabilă politica imperialistă, a trebuit s-o apere împotriva celor care doreau acum să împingă hegemonia Prusiei și apoi a
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
militar al lui Frederic cel Mare șia inovațiilor strategice și tactice introduse de el. Arta războiului s-a schimbat de la moartea lui Frederic cel Mare în 1786 și până la bătălia de la Jena din 1806, în care Napoleon a distrus armata prusacă, la fel de bună și de puternică cum era și cu două decenii mai devreme. Dar ceea ce conta mai mult, geniul militar, lipsea în rândul comandanților, care repetau mereu bătăliile lui Frederic cel Mare. De cealaltă parte, geniul militar era la comandă
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
o alianță cu Franța. El a relatat că, deși nu a acceptat la acel moment propunerea, Stanhope „asculta politicos, fără a fi ofensat”. După încheierea Tratatului de la Basel în 1795, prin care Prusia se retrăgea din războiul împotriva Franței, ministrul prusac Hardenberg a primit din partea guvernului francez bunuri în valoare de 30.000 de franci și s-a plâns de irelevanța darului. În 1801, contele de Baden a cheltuit 500.000 de franci sub formă de „cadouri diplomatice”, dintre care ministrul
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
era să i se dea doar 100.000, dar suma a crescut după ce s-a aflat că acesta primise din partea Prusiei o cutie de tabac în valoare de 66.000 de franci, precum și 100.000 de franci în numerar. Ambasadorul prusac la Paris a rezumat bine principala regulă a acestui joc atunci când a raportat următoarele guvernului său în 1802: „Experiența a învățat pe oricine care se află aici cu afaceri diplomatice că nu trebuie niciodată să dăm ceva înainte ca înțelegerea
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
un monarh angajator la altul. Nu era o situație rar întâlnită ca un diplomat sau un ofițer francez, din anumite motive de interes personal, să intre în serviciul regelui Prusiei și să susțină țelurile Prusiei sau să lupte în armata prusacă împotriva Franței. Ludovic al XIV-lea i-a refuzat un brevet prințului Eugeniu de Savoia, fiul nepoatei lui Mazarin, drept pentru care prințul s-a înscris în serviciul austriac și a devenit cel mai mare general austriac, stopând visul francez
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
regelui Prusiei. Chiar în 1792, cu puțin înainte de izbucnirea războiului Primei Coaliții împotriva Franței, guvernul francez i-a oferit comanda supremă a forțelor franceze ducelui de Brunswick, care totuși a decis să accepte oferta regelui Prusiei de a conduce armata prusacă împotriva Franței. Nu mai târziu de 1815, la Congresul de la Viena, Alexandru I al Rusiei avea drept miniștri și consilieri de politică externă doi germani, un grec, un corsican, un elvețian, un polonez și un rus. Chiar și la sfârșitul
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
îndelung politici foarte diferite fără a se certa vreodată și care aproape întotdeauna au împărțit aceeași atmosferă și aceleași orizonturi să muncească sincer pentru succesul aceleiași politici 9. Experiența lui Bismarck din 1862, cu ocazia încheierii misiunii sale ca ambasador prusac în Rusia, este semnificativă pentru menținerea acestei coeziuni internaționale a aristocrației. Când acesta și-a exprimat către țar regretul că trebuie să părăsească Sankt Petersburgul, țarul, înțelegând greșit această remarcă, l-a întrebat pe Bismarck dacă ar fi dispus să
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
Prusia împotriva Franței în secolul al XVIII-lea. Aceste probleme erau extinderea teritorială și competiția dinastică. Atunci erau în joc o creștere sau o descreștere a gloriei, bogăției și puterii. Nici „modul de viață” austriac, nici cel britanic, francez sau prusac - adică sistemul lor de credințe și convingeri etice - nu erau în joc, cum sunt astăzi. În secolele al XVII-lea și al XVIII-lea, nici unul dintre competitorii scenei internaționale nu aspira să-și impună sistemul său propriu de etică, cu
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
cu apărarea și securizarea poziției sale de mare putere. În plus, era prea slăbită intern și aflată într-o poziție geografică mult prea nefavorabilă pentru a putea concepe un program de expansiune nelimitată. Chiar după ce Bismarck a făcut ca puterea prusacă să domine în Germania și puterea germană să domine în Europa, politica sa viza păstrarea, nu extinderea acelei puteri. În perioada dintre anii 1870 și 1914, stabilitatea statu-quoului în Europa era rezultatul direct al riscurilor implicite pe care le presupunea
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
a rămâne în viață, coincidea cu dorința conducătorilor lor de a menține investiția financiară și riscurile la un nivel scăzut, încercând să câștige războaie mai degrabă prin manevre decât prin luptă. În timpul lui Frederic cel Mare, două treimi din armata prusacă era alcătuită din mercenari străini. O treime din armata prusacă ce s-a opus armatelor Revoluției Franceze în 1792 era încă alcătuită din mercenari, iar manevrele sale absurde, având ca principal scop evitarea luptelor, exprimau bine starea de spirit a
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
a menține investiția financiară și riscurile la un nivel scăzut, încercând să câștige războaie mai degrabă prin manevre decât prin luptă. În timpul lui Frederic cel Mare, două treimi din armata prusacă era alcătuită din mercenari străini. O treime din armata prusacă ce s-a opus armatelor Revoluției Franceze în 1792 era încă alcătuită din mercenari, iar manevrele sale absurde, având ca principal scop evitarea luptelor, exprimau bine starea de spirit a soldaților, care nu știau pentru sau împotriva a ce luptau
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
necesar ca să tragi bine. Însă, doar câteva decenii mai târziu, Napoleon afirma: „Artileria este cea care decide un război” și s-a evaluat că în secolul care a urmat acestei replici eficiența artileriei a sporit de zece ori. În armata prusacă a rămas tradițională desconsiderarea celei mai puternice și, pe lângă muschetă, a unicei reprezentante a mecanizării războiului. În secolul al XVIII-lea acest dispreț nu era complet nejustificat, având în vedere viteza de încărcare, inexactitatea țintei și distanța limitată de tragere
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
lucru poate fi spus și despre propunerile făcute de Napoleon al III-lea în 1863, 1867 și 1869 în vederea reducerii generale a armamentului. În 1870, imediat după izbucnirea războiului franco-prusac, Marea Britanie, instigată de Franța, a abordat în două rânduri guvernul prusac în legătură cu reducerea armamentului, însă fără a se bucura de succes. O altă abordare de acest tip, de data aceasta în 1877, din partea Italiei, a fost respinsă de Germania. Unul dintre principalele scopuri ale primei Conferințe de Pace de la Haga din
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]