2,506 matches
-
gând pejorativ, "suprafețele" și obiectele lui Dragoș Pătrașcu. Aici se cuvin reproduce cuvintele lui Dan Hăulică, pe care le-am reținut dintr-un dialog aflat tot între aceste coperți: "Să faci întâi adevărat și după aceea nobil. Plăcerea, partea de seducție estetică e totdeauna de nedespărțit de o dimensiune de inteligibilitate superioară." Arta lui Dragoș Pătrașcu are darul seducției, poate "aprinde" o dragoste la prima vedere, și se mai poate transforma într-o iubire de-o viață. Între creator și privitor
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1452_a_2750]
-
le-am reținut dintr-un dialog aflat tot între aceste coperți: "Să faci întâi adevărat și după aceea nobil. Plăcerea, partea de seducție estetică e totdeauna de nedespărțit de o dimensiune de inteligibilitate superioară." Arta lui Dragoș Pătrașcu are darul seducției, poate "aprinde" o dragoste la prima vedere, și se mai poate transforma într-o iubire de-o viață. Între creator și privitor. O iubire modernă, cu suprafețe netede și "asprimi țepoase", ca să citez o formulă aparent pleonastică a aceluiași Dan
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1452_a_2750]
-
de mirare și de admirat, mai ales de admirat la spectacolele lui Gigi Căciuleanu, armonia "vocilor" culturii de aici și de oriunde, arta de a seduce spectatorul, pe care o stăpânește atât de bine acest Cassanova al mișcării efemere. "Armele" seducției sunt mișcările ce nu au pierdut eleganța din baletul clasic, dar au câștigat simplitatea, firescul, familiaritatea gestului expresiv-elegant modern. Gigi Căciuleanu "nu știe" ce e surpriza, duritatea, violența lumii anilor de-acum. El seduce privitorul tot cu argumentele "vechi" ale
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1452_a_2750]
-
rostite, tot cu gesturi și "replici" iconoclast-spirituale care surprind, amuză, ori pun pe gânduri. Tot de mirare și de admirat este cum reușește Gigi Căciuleanu să seducă spectatorul care nu înțelege totdeauna sensul "poveștii" de pe scenă. Asta pentru că "manualul" artei seducției are o regulă importantă: cel sedus nu trebuie să înțeleagă totul, lui trebuie să-i placă ceea ce vede, să se simtă bine cu cei de pe scenă și cu el însuși în timpul spectacolului, și ceva timp după aceea. Riscând să mizez
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1452_a_2750]
-
reacționat deloc, sau n-a fost o reacție negativă? G.C. N-a fost negativă. Dimpotrivă, mi s-a spus că l-am ciopârțit cu respect. Și tot la amor revin: adică, dacă știi să-ți alegi mijloacele de... A.V. ... seducție... G.C. ... seducție, exact... A.V. ... noi, ca bărbați, imediat am găsit cuvântul!... G.C. Dumneavoastră l-ați spus! A.V. Și Dumneavoastră l-ați repetat!... G.C. Eu îl pierdusem demult, datorită dumneavoastră l-am găsit dar seducția este foarte importantă în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1452_a_2750]
-
sau n-a fost o reacție negativă? G.C. N-a fost negativă. Dimpotrivă, mi s-a spus că l-am ciopârțit cu respect. Și tot la amor revin: adică, dacă știi să-ți alegi mijloacele de... A.V. ... seducție... G.C. ... seducție, exact... A.V. ... noi, ca bărbați, imediat am găsit cuvântul!... G.C. Dumneavoastră l-ați spus! A.V. Și Dumneavoastră l-ați repetat!... G.C. Eu îl pierdusem demult, datorită dumneavoastră l-am găsit dar seducția este foarte importantă în alegerea muzicii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1452_a_2750]
-
mijloacele de... A.V. ... seducție... G.C. ... seducție, exact... A.V. ... noi, ca bărbați, imediat am găsit cuvântul!... G.C. Dumneavoastră l-ați spus! A.V. Și Dumneavoastră l-ați repetat!... G.C. Eu îl pierdusem demult, datorită dumneavoastră l-am găsit dar seducția este foarte importantă în alegerea muzicii. Bine, un lux ar fi să găsim compozitori care să scrie special pentru noi dar, câteodată, e foarte plăcut să faci apel la muzici pe care nu poți să nu le dansezi. Așa mi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1452_a_2750]
-
Cuvintele sale au fost, ca întotdeauna, un regal al ideilor și al metaforei, cultivând, poate, celor care l-au ascultat atunci o "nostalgie a sintezei", cu efecte mai profunde, mai durabile decât polifonia adeseori dezacordată a postmodernismului. Plăcerea, partea de seducție estetică e totdeauna de nedespărțit de o dimensiune de inteligibilitate superioară A.V. Sunteți născut la Iași. Nu aș vrea să începem discuția într-un mod prea sentimental, dar sunt interesat cum vedeați Dumneavoastră Iașul când ați mai crescut: era
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1452_a_2750]
-
autor care nu vă era cunoscut, ați fost vreodată în situația de a nu-l înțelege prea bine, dar să vă placă, să-l aplaudați, cel puțin în forul interior? D.H. Nu știu, operațiunea aceasta de apropiere, plăcerea, partea de seducție estetică e totdeauna de nedespărțit de o dimensiune de inteligibilitate superioară. A înțelege nu vine după plăcerea privirii, ci sunt date împreună. Știți, se spunea în atelierele clasicismului, pe vremea lui David: să faci întâi adevărat și după aceea nobil
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1452_a_2750]
-
operele rămân. Pentru că dacă artiștii ar trăi veșnic, și ar fi buni, n-ar mai veni nimeni să-i vadă. Deci, aduc în discuție o întrebare pe care nici nu aveați cum să mi-o adresați: partenerul meu, plin de seducție, a fost, din copilărie, moartea! Moartea ca o prezență care te obligă. Discuția noastră poate să fie ultima, eu n-am voie să o ratez. Poate să fie ultima repetiție, poate să fie ultimul film. De asta, trebuie să arzi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1452_a_2750]
-
III. Texte despre profesorul, mentorul, criticul și istoricul literar Elvira Sorohan...............................95 Ștefan Borbély, Concert de închidere....................................95 Bogdan Crețu, Doamna Sorohan........................................100 Doina Curticăpeanu, Întoarcerea spre timpul vechi...........103 Loredana Cuzmici, Literatura pe mai multe portative........108 Florin Faifer, Seducția spiritului efervescent.....................119 Emanuela Ilie, Un cărturar autentic....................................123 Grigore Ilisei, Comorile vechimii scrisului românesc într-o lumină nouă......................................................127 Ioan Milică, Povești cu tâlc.................................................131 Ilie Moisuc, Elvira Sorohan în căutarea autorului pierdut.........................................................134 Dan Gabriel Onțeluș, Excelența caracterului
[Corola-publishinghouse/Science/1560_a_2858]
-
Al.I. Cuza", 2004. CREȚU, Bogdan. Singurătatea fertilă a scriitorului. În: Convorbiri literare, 138, aug. 2004, nr. 8, p. 62-64. Elvira Sorohan. Singurătatea scriitorului: Geo Dumitrescu, Urmuz, Creangă, Cantemir. Iași: Editura Universității "Al.I. Cuza", 2004. FAIFER, Florin. Elvira Sorohan seducția spiritului efervescent. În: Cronica (Iași), 39, sept. 2004, nr. 9, p. 12. Elvira Sorohan. Singurătatea scriitorului: Geo Dumitrescu, Urmuz, Creangă, Cantemir. Iași: Editura Universității "Al.I. Cuza", 2004. PATRAȘ, Antonio. Singurătatea scriitorului de cursă lungă. În: Adevărul literar și artistic
[Corola-publishinghouse/Science/1560_a_2858]
-
rândurilor mele m-am referit la celebra secvență din filmul tarkovskian, pe final merită reamintit Panait Istrati care spunea, atât de scriitoricește, în legătură cu Romain Rolland: "Sunt opera lui.". Pentru că știm cu toții că suntem, într-o măsură considerabilă, opera Elvirei Sorohan. Seducția spiritului efervescent Florin Faifer O imagine reconfortantă, cu o frapantă nuanță de incredibil, oferă urbei noastre literare tinerețea perpetuă, în cuceritoare formă, a doamnei Elvira Sorohan. Mi-o aduc aminte din studenție, când, la început de carieră, nu-și găsise
[Corola-publishinghouse/Science/1560_a_2858]
-
cosmosul. Medicul știe că este peste putință ca întregului să-i meargă bine dacă părții îi merge rău; - cât privește demistificarea iluziilor iubirii, Eryximachos merge mai departe decât Pausanias: „așa cum discursul lui Pausanias este denunțarea indirectă a unei manevre de seducție sentimentală care încearcă să treacă drept o teorie morală, tot așa cosmologia lui Eryximachos este denunțarea indirectă a iluziilor erotice care încearcă să se dea drept intuiții metafizice”; d. discursul lui Aristofan. Poetul spune, în esență, că iubirea înfăptuiește din
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
fratele fiului risipitor. Dovadă că este riscat în Republica fără ca Platon să se riște pe sine în Nomoi. Așa rămâne Platon un fiu risipitor, măcar că e unul incomplet (ceea ce, la o adică, nu e chiar deloc puțin lucru)! 4. Politica seducției. Erosul socratic și erosul platonician (sau despre cum nu are dreptate cel sedus) Subtitlul Banchetului este peri érotos. Iubirea despre care se vorbește în dialog este iubirea homosexuală, mai exact o subspecie a acesteia: paid-erastia. Amintesc că relația paid-erastică era
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
universa), și singurul exemplu dat aici de Quintilian e cel al lui Socrate. Nu e vorba în acest loc de înșelăciune, de tragere pe sfoară sau prefăcătorie, ci, simplu, de ironie. Scena esențială din intervenția lui Alcibiade este cea a seducției, cu precizarea că nu Socrate vrea să-l seducă pe Alcibiade, ci invers, căci funcționa deja dubla fascinație (Socrate e mereu în situația „ironică” de a fi iubit fără să seducă). În scena seducției vedem cum se manifestă erosul socratic
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
intervenția lui Alcibiade este cea a seducției, cu precizarea că nu Socrate vrea să-l seducă pe Alcibiade, ci invers, căci funcționa deja dubla fascinație (Socrate e mereu în situația „ironică” de a fi iubit fără să seducă). În scena seducției vedem cum se manifestă erosul socratic. Alcibiade povestește un episod din tinerețea sa (Socrate știa pe Alcibiade de copil și în 416 avea aproape dublul vârstei seducătorului). „Închipuindu-mi că frumusețea tinereții mele îl atrage cu adevărat - narează Alcibiade -, mi-
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
de satisfacerea dorinței; un detaliu aici: Xenofon ne spune - Memorabilia, III, 11, 3 - că Socrate aprecia și frumusețea feminină și tânjea după ea; Platon preferă să treacă amănuntul sub tăcere). Seducător homosexual, Alcibiade propune un schimb și oferă, după regulile seducției, toate condițiile. Îl invită acasă, dă liber slujitorilor și așteaptă pe Socrate să înceapă a vorbi precum vorbesc iubitorii cu cei de care sunt îndrăgostiți. Socrate însă pleacă la sfârșitul zilei. Alcibiade insistă, îl provoacă la lupte corp la corp
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
se lasă tras pe sfoară, nu-l interesează astfel de târg, iubirea nu are la bază ideea de schimb. În Iliada (VI, 234), Glaukos dă aurul pe aramă și Homer ne spune că Zeus i-a luat mințile. Înaintea scenei seducției Alcibiade vorbește despre patima lui Socrate pentru tinerii frumoși; tot el, era și cel mai în măsură, spune că, în fond, pe Socrate puțin îl preocupă frumusețea tânărului, „ba chiar îi privește fumusețea cu o răceală de neînchipuit”. La fel
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
doritorul Alcibiade? O spune chiar acesta: „după atâtea strădanii ale mele, departe de a se lasa biruit de frumusețea mea, a disprețuit-o, a luat-o în râs și a jignit-o”. Se vede că în punctul culminant al scenei seducției Socrate ignoră, disprețuiește, ia în râs și chiar jignește ceea ce Alcibiade considera a avea mai de preț. Altfel, Socrate privește pierdut pe tineri după cum disprețuiește frumusețea masculină. Ce este, în acest caz, Socrate altceva decât un duplicitar, un ironist în
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
a păcălit singur, și încă el mai abitir decât ceilalți tineri care credeau că Socrate urmărește, fără ironie, „floarea frumuseții” lor. E ales Alcibiade în finalul Banchetului pentru că este exemplar dintr-un punct de vedere cu nimic special: în scena seducției, și încă mai înainte, Alcibiade înțelege că Socrate îi respinge propunerea (caz în care Socrate nici nu disimulează, și nici nu se preface în sensul cel vechi al ironiei); asta înțelege el foarte bine. De înțeles, înțelege, de crezut însă
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
el îl interesează oaia rătăcită. Celelalte rămân la loc sigur, pe munte. Și când păstorul află oaia rătăcită are mai multă bucurie de ea decât de cele 99 care nu se rătăciseră (Matei 18, 12-14; Luca 15, 4-10). 5. Calvarul seducției (sau despre neamul prost) De regulă Banchetul, se spune, și chiar așa este, e completat în comentarii de Phaidros. S-a afirmat că Phaidros e doar o prelungire a Banchetului, că Platon spune aici același lucru, doar că altfel (Perceval
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
cai, deopotrivă, sunt replica sufletului în forma lui tripartită. Până la urmă, mitul, întrucât e mit, nu își propune ca autoexigență nici faptul de a fi rațional, și nici de a fi precis. 6. Ispită și păcat (sau despre cum că seducția nu bate reducția) Cred că Dover are dreptate să afirme că este puțin important pentru istoria filosofiei sau pentru cea a homosexualității dacă Platon a reacționat bărbătește mai puternic decât majoritatea atenienilor de la sfârșitul secolului al V-lea și începutul
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
i-a omorât pe cei pe care trebuia să-i apere”. 7. Sfârșitul politicii erotice - de la cel sedus la cel redus (sau despre cel mai bun amant) Platon, cel puțin un anume Platon, e un cavaler, nu fără de prihană, al seducției. Pune însă în joc un personaj nepotrivit pentru scopul urmărit: pe Socrate. Și atunci politica lui erotică, dacă nu va fi fiind extrem de pretențioasă sintagma, sfârșește lamentabil. Asta pentru că politica erosului se distribuie mereu cu rest, și restul cel mai
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
slab, fiindcă avansul său e provizoriu și anulat: o dată ce celălalt se recunoaște sedus, cel ce iubește nu-l mai iubește în avans și în pierdere, ci calculat și în schimbul reciprocității”. Reducția, acolo unde vreau să ajung, se însoțește cu Socrate; seducția, cu Alcibiade, cu precizarea că dacă Socrate rezistă ambilor termeni (și redus și sedus), Alcibiade nu rezistă niciunuia. Alcibiade e imun reducției erotice așa cum o vede Marion. Poate suporta reducția epistemică (e de recunoscut un lucru prin ceea ce este în
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]