1,475 matches
-
mare atenție. Comandantul gărzilor îl trimise pe captiv la Muntele Ishii. — Cine e omul acesta? întrebă Hideyoshi, ieșind pe verandă. Servitorii țineau lămpi de o parte și de alta a lui, pe când Hideyoshi privea spre soldatul inamic, care îngenunchease sub streșinile ude de ploaie. Omul stătea în genunchi mândru, cu o furie legată peste ambele brațe. — Acest om nu e un soldat de la castel. Pun pariu că e mesager al clanului Mori. Nu purta nimic asupra lui? îl întrebă Hideyoshi pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
acoperi din nou cu pătura, își îngropă fața în pernă și încercă să adoarmă la loc. Era ceață sau ploaie? Zgomotul valurilor de pe lac, sau vântul suflând peste Muntele Hiei? Toată noaptea, vântul de la unte nu încetă să șuiere pe sub streșinile casei. Deși nu reușea să intre, lumânarea de lângă perna lui Mitsuhide pâlpâia ca și cum ar fi fost zgâlțâită de un spirit rău. Mitsuhide se întoarse pe partea cealaltă. Cu toate că era anotimpul nopților scurte, avea impresia că dimineața nu mai venea. În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
unifica opera, fu compusă tot de Mitsuhide: Vremea ca provinciile Să trăiască în pace. După ce călugării stinseră lămpile, Mitsuhide păru să adoarmă aproape imediat. Când în sfârșit își depuse capul pe pernă, vântul alpin de afară zgâlțâi copacii, urlând prin streșinile acoperișului atât de straniu, încât se părea că monstrul mitologic cu nas lung, Tengu, scotea un țipăt înspăimântător. Dintr-o dată, Mitsuhide își aminti povestea pe care o auzise de la preot despre altarul zeului de foc. În mintea lui, și-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
rămâneau ca niște insule, la fel cum fuseseră și în timpul shogunatului, iar o anumită alee lungă și îngustă încă își mai merita cu prisosință vechiul nume, Strada Lăturilor. Copiii din vecinătate năvăleau de pe aleile dintre zidurile grosolane care șerpuiau pe sub streșinile diforme ale caselor cu un singur acoperiș. Cu bubele, eczemele și nasurile lor mucoase, alergau pe străzi ca niște gigantice insecte înaripate. — Au venit misionarii! strigau copiii. — Trec preoții de la Templul Namban cu o colivie mișto! Cei trei misionari râdeau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
intre cu întârziere în luptă, alergau să-i oprească pe războinicii clanului Akechi - fie și doar puțin - fără nimic altceva decât ferocitatea trupurilor și propriile lor eforturi disperate. Dar talazurile furtunoase de armuri nu puteau fi oprite și năvăleau pe sub streșinile templului. Repezindu-se înapoi în camera lui, Nobunaga îmbrăcase o pereche de pantaloni peste o cămașă de mătase albă și-și strângea șireturile, scrâșnind din dinți. — Un arc! Dați-mi un arc! strigă el. După ce răcni acest ordin de două
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
mari de uimire. Hideyoshi nu așteptă o întâmpinare oficială. Îmbulzindu-se prin mulțimea de oameni, se îndreptă spre copacul sub care Nobutaka își înălțase stindardul. Înconjurat de statul său major, Nobutaka stătea așezat pe taburetul de campanie, ținându-și mâna streașină la ochi pentru a și-i feri de strălucirea orbitoare a apei. Dintr-o dată, se întoarse și îl zări pe Hideyoshi care alerga spre el, strigând din mers. De îndată ce-l văzu, pe Nobutaka îl cuprinse un sentiment de recunoștință. Era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
soarele fierbinte al verii. Din tabăra principală de la Templul Mii, se vedea fum galben și gros ridicându-se de pe malul răsăritean al lacului, înspre Azuchi. — Arde Azuchi! Primind raportul gărzilor, generalii ieșiră pe verandă. Hideyoshi și ceilalți își puseră mâinile streașină la ochi. — Seniorul Noubo, raportă un mesager, care avea tabăra la Tsuchiyama, în Omi, și Seniorul Gamo, și-au unit forțele și începând de dimineață atacă Azuchi. Au dat foc și orașului și castelului, iar vântul suflând dinspre lac a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
terestră în marș care înainta de-a lungul coastei. Dar din Azuchi nu mai rămăsese decât pământ pârjolit și, de îndată ce sosiră, trupele fură cuprinse de deznădejde. Zidurile albastre cu auriu din Azuchi nu mai existau. Toate porțile zidului exterior și streșinile înalte ale Templului Soken arseseră până-n temelii. În orașul castelului, situația era și mai rea. Nici măcar câinii de pripas nu mai aveau ce să vâneze, iar preoții bisericii creștine umblau de colo-colo cu ochi goi. Nobuo ar fi trebuit să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
lui Katsuie seara trecuse și slujba comemorativă se amânase pe ziua următoare. Ștergându-și sudoarea de pe trupuri și schimbându-se cu ținuta de doliu, generalii așteptau ora stabilită pentru slujba memorială, în capela castelului. Țiuitul țânțarilor se auzea dens pe sub streșini și o lună nouă subțire stătea suspendată pe cer. În tăcere, generalii traversară spre citadela secundară. Pe ușile culisante ale capelei erau pictați lotuși roșii și albi. Unul câte unul, oamenii intrară și se așezară. Numai Hideyoshi nu apăru. Ochii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
un felinar de hârtie. Foarte curând, când ieși de la toaletă, găsi un alt om ținând un mic căuș cu apă pe care, apropiindu-se, i-o turnă peste mâini. În timp ce-și ștergea mâinile, Hideyoshi privi poziția lunii deasupra streșinilor, apoi se întoarse spre cei doi paji și întrebă: — Gonbei e aici? Când apăru omul pe care-l chemase, Hideyoshi întoarse capul spre scara de la etajul întâi, apoi îl privi pe Gonbei din mers: — Du-te la templu și spune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
de elită învălui imediat turnul, ca un roi de viespi, pentru ca în curând să pătrundă înăuntru. Un fum negru ca smoala începu să iasă de la etajul doi, apoi de la al treilea și de la al patrulea. — Bine! răcni Hideyoshi, când din streșinile cu multiple fațete ale turnului țâșni o uriașă umbrelă de flăcări. Era vâlvătaia care semnala sfârșitul lui Katsuie. Shibata Katsuie și cei optzeci de membri ai casei sale le ținuseră piept atacanților la etajele doi și trei ale fortului și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
inamicului de pe Muntele Komaki. Forțele combinate ale lui Nobuo și Ieyasu se spunea că numărau cam șaizeci și una de mii de oameni. Hideyoshi își îngustă ochii, privind în depărtare. Soarele amiezei era orbitor de puternic. Punându-și tăcut mâna streașină la ochi, se uită calm peste Muntele Komaki, care era acoperit de forțele dușmane. În ziua aceea, Ieyasu era încă la Kiyosu. Venise pe Muntele Komaki, dăduse instrucțiunile pentru alinierea de luptă și se înapoiase grăbit. Părea că un maestru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
companie după companie. — Ei, uite-i! — Stindardul de comandant cu tidvele aurite. — Hideyoshi trebuie să fie înconjurat de vasalii lui. Honda și oamenii săi, care călăriseră fără oprire, priveau spre malul celălalt, arătând cu exclamații zgomotoase și punându-și mâinile streașină la ochi. Cu toții trepidau de emoție. Distanța era atât de mică încât, dacă oamenii lui Honda ar fi strigat, glasurile inamicilor ar fi putut ajunge înapoi la ei. Chipurile soldaților dușmani se vedeau bine, iar pașii celor douăzeci de mii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
să șovăie. Cine-o fi acolo, hărțuindu-ne cu o armată atât de mică? Hideyoshi era surprins. Cu o expresie șocată pe chip, își opri involuntar calul. Generalii care călăreau în jurul lui și militarii din apropiere își puseră cu toții mâinile streașină la ochi, privind spre malul opus, dar nimeni nu putu da un răspuns prompt la întrebarea lui Hideyoshi. — Un comandant care acționează atât de curajos contra unei armate de mărimea asta, cu o trupă de nici o mie de oameni, trebuie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
mine nici un ecou care să mă facă să tresar și gândul să prindă aripi. Am fost, în el, fericit cu Matilda, apoi nefericit. Ce vină au frumoasele lui case tencuite cu medievalele lui nuanțe de roșu stins, de galben-vernil, cu streașinile lui de țiglă și cu turlele lui cu acoperișurile din plăcuțe verzi amestecate cu altele, culoarea aurului? Micile și întortocheatele lui străzi, totdeauna bine pietruite și niciodată murdare, pe lângă trotuarele cărora, când ploua, apa susura curată la vale ca niște
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
element simbolic de esență creștin-ortodoxă. Cununa care susține șarpanta prezintă o particularitate, fiind susținută de icuri crestate în cinci trepte, fixate în cuie de lemn, lateral, pe colțuri și centru, imitând îmbinările în trepte a grinzilor superioare în scopul evazării streșinii acoperișului, o soluție ingenioasă a meșterilor locali. Pictura, realizată în manieră naivă de un anumit pictor Adalbert, în 1843, în timpul păstoririi preotului Cosma Vasile și al episcopului Ioan Lemeni, se mai păstrează prin câteva scene compoziționale cum sunt: Visul și
Biserica de lemn din Stejera () [Corola-website/Science/327307_a_328636]
-
biserici foarte mici, cca 3,6 x 8,4 m, cu o capacitate maximă de aproximativ 80 de credincioși. „Uștiorii împuiați” din jurul bisericii dau construcției caracterul său aparte. Cioplitura celor 25 de uștiori este unită prin arcade peste grinzile de sub streașină, dând impresia unei hore încinse în jurul spațiului sacru. Printr-una din aceste arcade, puțin mai joasă, se intră în biserică, dinspre miazăzi. Între tinda femeilor și biserica bărbaților există o ușă cu portal frumos decorat. Spre altar există trei deschideri
Biserica de lemn din Vălari () [Corola-website/Science/308672_a_310001]
-
gresie, faianță, podele laminate. Verificări metrologice. Tel. 0745428911, 288672. REPAR TELEVIZOARE COLOR, inginer electronist cu experiență, la domiciliul clientului, ofer garanție 3-6 luni. Deplasarea gratuită. TELEFOANE 208974, URGENȚE 0721342051. Execut la comandă și vând din stoc lambriuri, dușumele, pajiște pentru streașină, pervazuri, șipcă parchet, șipcă geam, rigle, uși, lăteți. Telefoane 216514, 0722751938, 0724235227. SPĂLĂTORIE RUFE, str. Gheorghe Doja nr. 28, prețuri la bucată sau kilogram. Transport gratuit. Tel. 497562 sau 0722499266. Forăm fântâni de diferite diametre, diferite adâncimi. Tel. 0256/285208
Agenda2003-27-03-publi () [Corola-journal/Journalistic/281214_a_282543]
-
ele, scârbele astea norocoase. —Bună, Helen, a spus Anna cu prudență. —Vaci leneșe ce sunteți! Toată ziua zaceți și nu faceți nimic, în timp ce eu trebuie să învăț de-mi sar capacele, a continuat Helen ofticată. Eu mi-am pus mâna streașină la ochi ca să mă pot uita la Helen, la fețișoara ei furioasă. Abia atunci am realizat că Helen nu era singură. Ne adusese un musafir. Un musafir de sex masculin. Un musafir înalt, frumos și de sex masculin. Un musafir
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
care, cu siguranță, s-a născut la sat. Satul era pentru mine o a doua viață, viața cea veșnică, și niciodată nu-i putusem trece pragul fără un fior adậnc în suflet, copleșitor. Mă născusem în dangăt de clopot, sub streașină de biserică, zugrăvită cu sfinți, străjuită de clopotnițe și ori de cậte ori auzeam un clopot bătậnd, toată esența ființei mele vibra la unison: Ding! Dong! Ding! Dong! De fiecare dată îl părăseam plậngậnd, jelind după limbile clopotului, făcậndu-mi cruci
Yon by Luminita Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91711_a_92875]
-
caut prin foșnete de frunze, prin bucium de apă sau prin cristale de rouă, pentru că fiecare copac al copilăriei mele a rămas acolo, în Frența, și fiecare fulg a devenit omăt acolo, și fiecare stea străluceste magnific doar acolo, deasupra streașinii casei mele. În nopțile mele de singurăte, cobor tăcută cu mieii la păscut sau cu vacile la adăpat, acolo în Frența. Oamenii s-au stins și locurile sau schimbat mult, dar sufletul meu nu-și găsește mậngậiere decật prin tufișuri
Yon by Luminita Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91711_a_92875]
-
căreia atârnau țurțuri lungi, se deschidea bolta unui alt gang. Deasupra ușilor, vechi capete aurite de lei mușcau inele de bronz. Un freamăt ușor trecea printre zidurile acelea, zgomote inexplicabile se rostogoleau de pe acoperișurile joase și se infiltrau În jgheaburile streșinilor. Casele trădau o existență a lor, fantomatică, doamne oculte ale vieții... Un cămătar bătrân, Învăluit Într-un anteriu jerpelit, aproape se atinse de noi trecând, și mi se păru că-l aud murmurând: — Păziți-vă de Athanasius Pernath... Dee murmură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
nici un ajutor. Exact ca ea. Hugo i-a îndesat în mână o carte de vizită. — Uite numărul meu. Ai făcut așa de mult pentru mine! Dacă pot să te ajut și eu cu ceva, vreodată, nu știu... să-ți curăț streșinile sau ceva de genul ăsta, să-ți golesc colectorul de apă de la mașină... a, scuze, sigur, tu nu ai mașină, ha-ha, o, Doamne, uite ce tâmpenii vorbesc, oricum, eu sunt aici. Ai și numărul de mobil acolo. Când a demarat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
leoarcă au luat-o În sus pe poteca În zigzag târându-și picioarele, iar când au ajuns la unul dintre templele aflate În spatele unei curți, au fost năuciți de priveliștea străveche care li s-a Înfățișat. Cum cădea ploaia pe streșini, se forma o perdea ca de ceață, un fel de peliculă În spatele căreia se afla o fată frumoasă cu un turban pe cap și o haină Într-o nuanță țipătoare de roz care-i cânta unui băiat; acesta o acompania
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
cuprinse În brațe. —Halo! se auzi o voce de femeie strigând din senin. Când s-au Întors să vadă ce se auzise, Harry, Marlena și Esmé dădură cu ochii de o femeie Îmbrăcată Într-un taior roz care stătea sub streașina unei clădiri vecine și făcea semne disperate cu mâinile. În spatele ei se aflau doi bărbați, unul cu o cameră de luat vederi În mână și celălalt cu un microfon din acela lung. Era, desigur, echipa de filmare de care pomenise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]