2,524 matches
-
viață, Sunt ca și un bolnav așteptând să închidă ochii, Tremur cumplit. Mă simt izgonită, Umilită în mii și mii de lucruri zgomotoase, Ciopârțită în mii și mii de bucățele, Parcă ceva mă arde. Parcă ceva mă sfâșie, E un urlet care se aude în mineă. Tare, tot mai tare, tot mai tare până la infinit, Asurzesc și nimănui nu-i pasăă Mă cobor în mormântul idealului meu, Mă macină gânduri de mult ucise Și tot ce e greu e în drumul
Război cu sufletul by Ioana Dumitrăchescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91624_a_92844]
-
să cad acolo, la datorie, decật să-mi răpească cineva bucuria și plăcerea de a trăi în Frența. Acolo era casa mea, era școala mea militară, erau animalele mele și ale pădurii, erau copacii mei, izvoarele mele, cậntecul păsărilor sau urletele lupilor tậrziu în noapte, drumurile țigăncilor către schituri, pămậntul meu și al țării mele. Timp de două săptămậni, noi și soldații am fost o singură tabără militară, cu masa în comun, spălatul rufelor, igiena corporală, sprijinul logistic, știrile de ultimă
Yon by Luminita Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91711_a_92875]
-
dong! Ce fac acolo? Operație de amigdalită după metoda fetelor vesele? Mama țâșni de pe canapea și încercă să-i smulgă binoclul lui Helen. S-au luptat ca doi copii până când au dat peste mâna mea, cea cu unghiile lipsă, iar urletul meu de durere le-a reamintit bunele maniere. Capitolul 2tc " Capitolul 2" După ce m-a spălat, mama mi-a scos bandajele de pe față, cum făcea în fiecare zi, iar apoi m-a înfășurat într-o pătură. Am stat în mica
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
mirosul și mai că mi s-a părut că îi aud respirația. Așa că, atunci când am deschis ochii și am văzut că nu eram în pat și că locul unde ar fi trebuit să fie Aidan era pustiu, am scos un urlet. Părea un sunet scos de o fiară. Ghemuindu-mă în mine, l-am strâns pe Dogly la piept și am început să mă leagăn, încercând să-mi alin durerea. Când asta s-a dovedit zadarnic, am dat drumul la televizor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
energie! Pe la unu dimineața, contracțiile erau la interval de șapte minute. Intru să fac o baie, a zis Jacqui. S-ar putea să calmeze durerea. Am stat cu ea în baie și i-am pus niște muzică de relaxare. — Oprește urletele alea de balene, a zis Jacqui. Cântă-mi un cântec mai bine. Ce fel de cântec? —Despre cât de cretin e Joey. M-am gândit puțin. Atâta timp cât nu te deranjează că nu rimează. —Deloc. —Joey, Joey e o labă, am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
mâinile șarpelui. Un răget surd urcă din cele mai negre caverne ale sufletului meu și irumpe din țarcul dinților mei plini de cruzime - eu, centaur vomitat de Tartar - și aproape că nu se aude zburând nici o salamandră, pentru că-mi țin urletul, și mă apropii de tine cu un surâs atroce. — Draga mea, Sophia mea, Îți spun eu cu grația felină cu care știe vorbi numai șeful secret al Ohranei. Vino, te așteptam, ghemuiește-te lângă mine În beznă, și așteaptă - iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
din față? Era imposibil. Avea s-o ucidă. —Sunt în agonie. Una a clătinat din cap. Dar tu nu dilatat destul. Eu înapoi în zece minute. Atunci tu gata pentru rahie. Când ușa s-a închis, Amanda a emis un urlet de frustrare care nu era generat, în totalitate, de durere, ci și de maternitatea Cavendish. Amanda se afla în holul de la Fitzherbert Place, zbierând la muncitorii care îi instalau noua și luxoasa bucătărie, când au apucat-o junghiurile. Imediat ce au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Merlin, Vercingetorix și Ezekiel. Nume pe care Amanda le adora. Numele care-i plăceau lui, nume simple, specific englezești, precum James și John, nu erau de găsit. Copilul a început să se foiască. În ciuda așteptărilor, nu a izbucnit într-un urlet. A fornăit puțin, după care a adormit la loc. —Slavă Domnului, a mormăit Amanda din pat. Mi-a ronțăit sfârcurile de mi le-a făcut praf. Amanda ajunsese deja să deteste alăptatul. Când una dintre asistente îi spusese Amandei „așezați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
că hamacul era o înjghebare cam fragilă. În ciuda acestor echipamente de calmare a spiritului, Rosa s-a dovedit a avea un somn destul de neliniștit. Noapte după noapte, Alice stătea în întuneric și o asculta scâncind înainte de a izbucni într-un urlet devastator, care-ți făcea nervii țăndări. Târându-se afară din pat, Alice tresărea din cauza durerilor pricinuite de încă proaspăta cicatrice obținută în urma operației de cezariană. — Totul e în regulă? a întrebat Jake somnoros când, în noaptea aceea, ca de obicei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
cauciuc în urechi. Asta e și ideea. Dar ești mama lui. Da, iar tu ești taică-su. Iar sora Harris e asistenta lui pediatră. Și cu asta, Amanda se întorsese pe partea cealaltă și-și trăsese plapuma peste cap. Uaaaaahhhh! Urletul ascuțit și indignat începuse din nou. De fiecare dată, Hugo era uluit că un copil atât de mic era în stare să producă un zgomot atât de mare. Tatăl a sărit în capul oaselor și s-a uitat la ceas
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
trebuia să iasă din cameră. A călcat pe o broască țestoasă din plastic, care-i aparținea fiului său, a alunecat pe podea cu o viteză înfricoșătoare și a nimerit cu capul în comoda lui Theo. Zgomotul asurzitor al impactului și urletul de durere al lui Hugo l-au îngrozit pe copilul care, într-un întuneric beznă, auzise ceea ce părea a fi sfârșitul lumii. Răspunsul lui, lucru de înțeles, au fost niște urlete sfâșietoare. Cu capul bubuindu-i de durere, Hugo s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
în comoda lui Theo. Zgomotul asurzitor al impactului și urletul de durere al lui Hugo l-au îngrozit pe copilul care, într-un întuneric beznă, auzise ceea ce părea a fi sfârșitul lumii. Răspunsul lui, lucru de înțeles, au fost niște urlete sfâșietoare. Cu capul bubuindu-i de durere, Hugo s-a târât pe podeaua camerei, pipăindu-și drumul printre capcanele reprezentate de jucăriile împrăștiate peste tot. A scos un țipăt scurt atunci când și-a lovit genunchiul de un cub de lemn
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
era un mare ghinion. Nici Amanda, nici asistenta Harris nu fuseseră nevoite să-l vadă pe Theo aruncând cu orez pentru copii prin bucătărie. Orez care se întărea, aproape instantaneu, până când ajungea la duritatea cimentului. Și nici nu fuseseră martorele urletelor pe care le scotea Theo atunci când taică-său voia să-l lege în scaunul lui cel înalt. Din milă, Hugo i-a lăsat chingile mai slobode, numai ca să se întoarcă peste câteva secunde și să-și vadă copilul, tencuit cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
venea fiecare bucată de plastic, arici sau capsă. Nu era pentru prima dată când Hugo bănuia că în producția materialelor pentru copii era implicat un sadic care ura bebelușii. Cu cât ploua mai tare, cu atât creșteau în intensitate și urletele lui Theo. Îngenuncheat pe pavaj, cu apa inundându-i pantalonii, Hugo simțea că-i vine și lui să urle în timp ce se chinuia disperat cu aricii recalcitranți și cu capsele și perforațiile fără soț ale bucăților de plastic. Colac peste pupăză
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Aș putea să-ți ofer și-o prăjitură, s-a milogit Hugo. Alice nu s-a putut împiedica să nu râdă. — Îmi pare rău, a spus ea ridicându-și coșul la nivelul șoldului. Cu altă ocazie. Hugo și-a reprimat urletul de durere care amenința să-i scape. Și-a dat seama că nu avea nici un sens să mai insiste. Sau să-i ceară numărul de telefon. Alice putea să presupună că e nebun, poate chiar periculos. Și poate că așa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Ăăă, ideea e... A făcut o pauză și s-a aplecat spre bancheta din spate a mașinii. Cerându-și scuze, în tăcere, de la Theo, a ciupit copilul de pulpă. — Îmi pare rău, a gâfâit el când băiatul a emis un urlet de protest. Dar e foarte obosit. Chiar trebuie să-l duc acasă. Capitolul 17tc " Capitolul 17" Stând în fața casei, Hugo și-a amintit de instrucțiunile lui Neil. Ar trebui să fie destul de simplu, Fine. Vizitatorii - îi cheamă Buckley - sunt mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
orice eventualitate, îi mai arătase și câteva trucuri pentru momentele în care trebuia să îmbrace bebelușul. Lui Hugo nu-i trecuse niciodată prin minte să trateze trasul pantalonilor ca pe un joc - de obicei, el și Theo se luptau, printre urlete, cu diversele găuri și mâneci. Cât despre ridicatul copilului în picioare și distragerea atenției cu o jucărie în clipa când venea rândul pantalonilor, asta era o mișcare de geniu! Hugo s-a gândit fericit că, de-acum înainte, Rottweilerul avea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
încleștarea asta, o singură ființă avea să iasă câștigătoare. Făcându-și socoteala că elementul surpriză era singura lui armă, Hugo a așteptat ca animalul să mai urce încă două trepte, apoi a sărit dintr-odată în sus, a scos un urlet de să-ți plesnească timpanele și s-a repezit pe scări, în jos, pe lângă animalul șocat. În următoarele câteva secunde Hugo a alergat pe parchetul din hol, alunecând și, din când în când, împiedicându-se, mai-mai să cadă, în timp ce câinele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Laura, a spus el rar. Tu ai nevoie de... nu știu. De terapie sau ceva în genul ăsta. —Terapie? Ochii Laurei scoteau flăcări. —Cum pizda mă-tii îți permiți? — Ăsta e adevărul, i-a răspuns Hugo calm, ieșind din cameră. Urletul ei ultragiat l-a urmat în jos, pe scările alunecoase, din sticlă. —Terapie? Eu? Eu nu sunt genul de femeie care are nevoie de terapie. Nu e nimic în neregulă cu mine. O să-ți pară rău că ai spus asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
N-o să pot să ajung, a repetat ea. Înainte ca Hugo să mai apuce să spună ceva, un obiect mic și roz a zburat prin aer și a căzut în apă făcând bâldâbâc. Moment în care Rosa a scos un urlet de să ți se ridice părul pe ceafă. — Fir-ar al dracului! a mormăit Alice. Ce s-a întâmplat? a întrebat Hugo uitându-se în apă. Ce e? A scăpat ceva? —Ursulețul, i-a răspuns Alice agitată. E înnebunită după
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
lui consolare era că Amanda nu putea să atace din străinătate. Hugo știa că nevastă-sa plecase din nou la New York. Și cu toate că era evident că Laura putea și avea s-o și contacteze acolo, ideea de a-i suporta urletele venite de la trei mii de mile depărtare era mai puțin înfricoșătoare decât aceea de a face față furiei Amandei în persoană. În clipele mai optimiste, Hugo își imagina că neveste-sii nici n-o să-i pese; în fond, ce era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Suntem vinovați de adulter, a murmurat Alice. E o chestie gravă, Hugo. Nu contează de câte ori s-a întâmplat. O dată sau de milioane de ori, e totuna. Am încălcat o promisiune. —Și cu ei cum rămâne? Vocea lui Hugo era un urlet de durere. — Cum rămâne cu promisiunile pe care ei le-au încălcat? Amanda trebuia să renunțe la carieră și să fie cea mai bună mamă din lume. Jake te-a târât de la New York pe principiul că viața cu el o să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
se ducă în spate, să-l elibereze pe Theo din chingi, să-l ridice în brațe și să-i miroasă fundulețul ca să se asigure că totul era în regulă. Privirile amuzate ale celorlalți șoferi trebuiau suportate. La fel ca și urletele furioase ale unui Theo care fusese descoperit asupra faptului. Nu, a răspuns Rottweilerul. Nu e vorba de scutece. Ci de faptul că Theo a început să muște, domnule Fine. —Să muște? — Domnule Fine, fiul dumneavoastră a mușcat alți copii. —Vai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Și se aflau încă în faza incipientă de divorț. Nici nu se ajunsese încă în sala de judecată. —Of, Doamne, a spus el în palma care-i acoperise gura și-i apăsa buzele cu putere în încercarea de a opri urletele care amenințau să izbucnească. I-a aruncat Rottweilerului o privire îngrozită, imaginându-și-o depunând mărturie în favoarea Amandei. „Regret că trebuie să spun asta, dar capacitatea domnului Fine de a juca rolul de tată e necorespunzătoare. Cu toate că dumnealui are cele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
ce vrei sa faci". Analiza și concluziile medicului m-au consternat profund. Zile întregi am mers de colo-colo de parcă eram drogat, gândindu-mă ce să fac. În esență, mă obseda întrebarea cum voi trăi fără alergăturile după balon, încurajat de urletele unui public admirator? Cum voi trăi fără să am parte, după un efort dur și susținut, de savoarea reușitei, fără să plasez balonul în poarta adversarului, fără să inhalez miresmele triumfului care provoacă entuziasmul mulțimilor? Fără adorația copiilor care aleargă
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]