8,653 matches
-
felicitare de sărbători plină de tandrețe. Șase propoziții. "Îți doresc un concert la Scala din Milano". Ce-și putea dori mai mult? "Să faci ceea ce îți place, două treimi din timpul tău". Cu un astfel de program, oricine poate fi fericit. "Să simți că ai rost". Nu poți dori acest lucru decât omului care are o misiune. "Să simți că exiști". Câți oameni sunt înzestrați cu acest organ?! De când l-a cunoscut pe Alex trăiește într-o dedublare care îi macină
by Ana Luduşan [Corola-publishinghouse/Imaginative/1103_a_2611]
-
departe și de adânc, încât, urmărindu-le, a uitat cu totul de Maria și de toate câte se petreceau în peșteră, s-a trezit dimineața, ca dintr-un somn lung și odihnitor, a văzut-o pe Maria cu zâmbetul acela fericit pe față, s-a apropiat de ea, a mângâiat-o pe față, a aprins o lumânare, așa cum au învățat-o măicuțele și cum a făcut mama ei când maica stareță le-a părăsit, la câteva zile după ce comuniștii au dat
by Ana Luduşan [Corola-publishinghouse/Imaginative/1103_a_2611]
-
seară, la căminul cultural, pentru a asculta, în fum rece și rânced de tutun prost, pufăit cu râvnă, cuvântările ținute de tovarășul de la centru. Lui nu-i plăceau conferințele despre agricultură și despre belșugul nemăsurat al țăranilor sovietici, care viețuiau fericiți în Marea vecină și pretenă, undeva, mai la miazănoapte, de Marea Neagră (cum, tămădăii 'mă-sii, trăiesc ăia în Marea Vecină?; se vede treaba, că or fi având plute mari și bine legate? Ori vapoare din alea, care merg, precum vidrele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
satisfacem plăcerea de a iubi, nevoia de a iubi. Bine, e un mod cam materialist (râde) de a vedea lucrurile, dar asta cred că-i realitatea. Nu cred că o persoană care iubește și nu îi este împărtășită dragostea e fericită doar pentru faptul că iubește. E fericită atunci când poate să-și împlinească iubirea. Toamna, eu sufăr de o chestie... în fine... tensiunea mai scăzută. În momentul când vine frigul, îmi scade temperatura cu un grad, două. Nici afară nu iubeam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
mea - că bunică-mea m-a crescut - „Pe ăsta dacă-l iei să-l tai, bine.“ Și eu plecam de-acasă. Sâmbăta era. Și sunt aici de Nouă ani. De asta plâng și la „Iartă-mă“ că n-am fost fericit niciodată. Mama s-a despărțit de tatăl meu când aveam eu un an. Din cauză că tatăl meu era din familie ca lumea, șofer, dar a luat patima băuturii dintr-odată, așa. Și s-a despărțit. S-a recăsătorit din nou. Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
știu despre ce poate fi vorba până nu-mi spui, sfințite. „Păi, nici n-ai cum să știi la ce mă gândeam eu acum.” La ce se gândea, sfinția ta? „La faptul că vremea Ducăi vodă nu a fost prea fericită pentru poporăni. Tocmai mi-am adus aminte de...” De data asta știu la ce te gândești, părinte. La cele povestite de Ion Neculce în „Letopisețul Țării Moldovei” privitoare la Duca vodă. „Ce spune cronicarul? Fii bun și povestește-mi și
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI by VASILE ILUCĂ () [Corola-publishinghouse/Imaginative/546_a_699]
-
Așa se și cădea, fiule. Da știi cine îi hatmanul?” Îi viitorul cronicar Ion Neculce, cel care a scris „Letopisețul Țării Moldovei” și „O samă de cuvinte”. „Uite unde aveam să ne întâlnim cu el și în ce împrejurări.” Sunt fericit că l-am întâlnit chiar și așa, dar cel mai mult mă bucur că i s-a făcut dreptate. „Nu mai puțin eu. Acum însă aș vrea să te întreb dacă nu cumva ți-i dor de Vasile Ceaurul, care
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI by VASILE ILUCĂ () [Corola-publishinghouse/Imaginative/546_a_699]
-
mai trimiți câte-un mail cu urări, să ții minte când e ziua cui trebuie de naștere, să mai comentezi ceva politică. Dacă-mpungi toată ziua și ești acrit, se satură lumea de tine. Uită-te la alții, zburdă, îs fericiți, îi vezi la premieri, apar când e de făcut vreun reportaj, știu ce-i de făcut. Tu stai ca mutu-n coliba ta. Și cine vrei să te scoată? Tu crezi că doare pe cineva în cot cum scrii? Nu, vor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
de zile, parcă-s ale unor morți vag cunoscuți, despre care mai ai o amintire cețoasă, să-ți bagi mâinile în buzunare și să mergi. Să mergi până te lasă oasele și mușchii, ca-n Legiunea Străină. Și să fii fericit că nimeni nu se va întoarce să-ți ridice botul înfundat în nisip. Te lasă acolo când te-ai prăbușit. Îți mai trebuie pozele bunicilor? Nu, Dumnezeu să-i ierte. Mai ai nevoie de toate cărțile? Nu, nu m-au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
enervarea proprietarului. Porcușor părea genul de om care-și exprimă emoțiile cu ajutorul degetelor de la picioare. — Cine este femeia asta? am Întrebat pentru a schimba subiectul discuției. — Nu pot să vă spun nimic concret, de altfel numele cu care m-a fericit ar trebui să vă permită să va faceți o idee generală, nu-i așa? Pentru noi - În toate accepțiunile sensului - ea reprezintă Regina. Și când spun noi, nu vreau să se Înțeleagă toți perverșii sexuali: ea este Regina unor oameni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
legată și violată? Oare amintirea acelor evenimente Îi pictase pe chip expresia aceasta dramatică, teatrală? — Vă plictisește o asemenea poveste? Auzindu-i Întrebarea, am scuturat În grabă capul În semn de negație. Îmi venea să-i spun că mă simțeam fericit să fiu În aceeași cameră cu ea, dar m-am abținut. Mi-au revenit foarte clar În minte cuvintele lui Porcușor: „Este o persoană atât de minunată cum nici nu-ți poți imagina. În comparație cu ea, chiar și persoane faimoase, ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
se zăreau câțiva vagabonzi Întinși pe o bancă sau sprijiniți de peretele unei clădiri. La fel și eu, tot ce-mi doream era un pat. Dac-aș avea un pat, puțin timp și un sex moale de femeie, aș fi fericit. Nu-mi trebuie mai mult. Aș vrea să dispar. Dar nu să mor. Vreau doar să distrug orice legătură dintre mine și lume. Nu-i același lucru? m-am Întrebat din nou. Îmi trecea prin minte bănuiala că ceea ce simțeam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
biciul spre mântuire. Dar să las în grija altora împărăția cerurilor și să mă ocup de pustiul meu. Mai ales că, sincer vorbind, eu mă număr printre cei care, oricât i-ar lovi cineva peste degete, nu pot spune "sînt fericit", ci "mă doare". Hotărât lucru, n-am nici jumătate de sfânt în mine. Cea mai greu de urmat e porunca a treia. Chiar imposibil. Cum să evit amintirile care nu mă ajută să trăiesc în prezent? Cu ce rămân dacă
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
Probabil, acum se convingeau și își ziceau în sinea lor: "Săracul". Ca un animal fugărit, mă întorceam acasă după ce-mi făceam ceva cumpărături, pâine, brânză, lucruri care nu cereau să fie pregătite. În clipa când închideam ușa casei eram fericit. Răsuflam ușurat. Eram în sfârșit singur cu gândurile mele, cu "partida" mea. Nu mă mai tulbura nimeni, nu mai amenința nimeni să-mi încurce "mutările". Mâncam în fugă și pe urmă mă întindeam din nou în pat. Luasem obiceiul să
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
m-am gândit la întrebarea Eleonorei: "Tranzit spre ce?" Mai târziu, am revenit la gândul că viața însăși e o stare de tranzit între naștere și moarte... un peron unde te zbați să ocupi un loc într-un tren... ești fericit că ai prins un loc la clasa I sau la fereastră... altul e necăjit că a rămas în picioare pe culoar... alții nu reușesc să se prindă nici de scări, rămân pe peron să aștepte următorul tren... Și fiecare uită
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
mirositoare prin aer. Dacă aș închide ochii, m-aș putea duce după ea. Nu am nevoie de altă călăuză. Aș ajunge cu siguranță dincolo de mlaștini sau dincolo de pădure. Mirosul acesta e sunetul meu de clopot, profesore. Știi ce? Să fii fericit că n-ai uitat sunetul de clopot de care mi-ai vorbit. El e puntea dumitale. Urmând sunetul de clopot, iar eu urmând dâra mirosului de fân, vom ajunge înapoi în lume. Vom ieși din grotele în care am nimerit
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
domnul J.L.B. Matekoni erau o valiză cu haine și calupul de săpun carbolic. Atât și nimic mai mult. CAPITOLUL DOI Sosește o clientă Va trebui să abordeze chestiunea cu mult tact. Mma Ramotswe știa că domnul J.L.B. Matekoni va fi fericit să locuiască pe Zebra Drive - era sigură de asta -, dar bărbații au mândria lor și va trebui să fie atentă la modul cum o să-i aducă la cunoștință hotărârea asta. În nici un caz n-o să-i poată spune: „Casa ta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
ei și începu să soarbă din lichidul roșu, fierbinte. Ar trebui să vă povestesc câte ceva despre mine, spuse doamna Curtin. Atunci veți ști de ce mă aflu aici și de ce vreau să mă ajutați. Dacă puteți să mă ajutați, voi fi fericită, dacă nu, o să vă înțeleg. — Vă voi spune dacă pot, promise Mma Ramotswe. Nu sunt în măsură să ajut pe toată lumea. Nu o să vă irosesc timpul sau banii. O să vă spun dacă vă pot ajuta sa nu. Doamna Curtin puse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
din motive politice. Așa cum subliniase Mma Ramotswe, batswana puteau să țină fruntea sus oriunde, absolut oriunde. Ce prăjitură bună, o lăudă domnul J.L.B. Matekoni. Copiilor trebuie să le placă la nebunie. Mma Potokwane zâmbi. — Copiii noștri adoră prăjiturile. Ar fi fericiți dacă ar primi de mâncare doar prăjituri. Noi nu le împărtășim gusturile. Orfanii au nevoie și de ceapă și de fasole. Domnul J.L.B. Matekoni dădu din cap aprobator. — O alimentație echilibrată, zise el pe un ton atotștiutor. Am auzit că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
noaptea dacă nu le supraveghează cu atenție. Grupul ăsta își instalase tabăra la vreo două-trei mile depărtare de sat. Nu construiseră nimic, bine-nțeles, ci dormeau sub tufișuri, ca de obicei. Aveau destulă carne - tocmai omorâseră câțiva struți - și erau fericiți să rămână acolo până ar fi fost nevoiți să plece în altă parte. Aveau cu ei câțiva copii și una dintre femei tocmai născuse un bebeluș, un băiat. Dormea cu el alături, ceva mai departe de ceilalți. Avea și o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
plăcea să veniți să stați la mine? întrebă el. Doar un timp, să vedem cum ne-nțelegem. Fetița se uită la Mma Potokwane cerându-i parcă o confirmare. — Rra Matekoni o să aibă mare grijă de voi, spuse ea. O să fiți fericiți la el. Fetița se întoarse spre fratele ei și-i spuse ceva ce nu auziră adulții. Băiatul se gândi un moment, apoi dădu din cap a încuviințare. — Sunteți foarte amabil, Rra, zise ea. Vom fi bucuroși să venim la dumneavoastră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
să se ascundă, spulberând frunzele și niște șopârlițe gecko roz cu alb încremeniră pe pereți, speriate de prezența lor cu totul neașteptată. Șopârle, șopârlițele gecko, praful din aer; cam asta era tot - o casă pustie. Cu excepția fotografiei. Mma Potsane fu fericită să iasă din casă și îi propuse să-i arate locul unde cultivau odinioară legume. Din nou, pământul avusese ultimul cuvânt și tot ce mai rămăsese din proiect erau urmele unor canale șerpuitoare, acum reduse la niște mici șanțuri. Ici-colo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
ocupă și știa că are o îndeletnicire periculoasă. El ar putea să se ocupe de Mma Ramotswe, iar ea, în schimb, i-ar oferi atențiile care-i plac atât de mult, dar care-i sunt refuzate acasă. Toată lumea va fi fericită. Ea va obține ce-și dorește. O să-și păstreze locul de muncă. Domnul J.L.B. Matekoni va fi salvat din ghearele femeii aceleia, iar Mma Ramotswe va căpăta ceea ce merită. Totul îi era clar. Menajera se întoarse în bucătărie și începu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
acesta, o forțează pe ea să plece înainte de mutarea ei aici. Ei bine, dacă ăsta-i planul ei, o să facă tot ce-i stă în putință să-l dejoace. O să-i arate că-i plac copiii ăștia și că-i fericită să-i aibă în casă. Îi va fi greu, dar se va descurca. — Probabil vă e foame, îi spuse fetiței, zâmbind. Am niște tocană foarte bună. Exact cum le place copiilor. Fetița îi întoarse zâmbetul. — Mulțumesc, Mma, spuse ea respectuoasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
holbă la adjuncta ei. Iată o idee interesantă, dar care poate fi discutată pe larg altădată. Între timp, mai aveau două-trei lucruri de pus la punct. — O să faci în continuare ceai, spuse ea ferm. Te pricepi de minune. Voi fi fericită să mă ocup de asta, acceptă Mma Makutsi, zâmbind. Nu văd motivul pentru care un detectiv particular-adjunct n-ar face ceai când nu-i cineva mai mic în schemă care să facă asta. Fusese o discuție stânjenitoare și Mma Ramotswe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]