8,218 matches
-
Moth, ostentativ segmentată, cu capul turtit, de culoarea cărnii și cu un luciu roșiatic, o vietate ciudată „goală ca un vierme“, ca să folosesc o comparație franceză, mi-a ieșit În cale În timp ce căuta cu disperare un loc pentru a se preface În nimfă (teribila presiune a metamorfozei, aureola unui act dizgrațios efectuat Într-un loc public). Pe coaja unui mesteacăn, cel gros de lângă pavilionul din parc, am găsit primăvara trecută o aberație Închisă la culoare a fluturelui Sievers’ Carmelite (pentru cititori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
brațele goale Încrucișate pe piept, cu acel gest domol și comod, specific Rusiei rurale. Mă urmărea cum mă apropii, cu o față luminoasă care-mi spunea bun venit, dar pe măsură ce mă apropiam mai mult, lumina de pe fața ei se Întuneca, prefăcându-se Într-o jumătate de zâmbet, apoi Într-o luminiță vagă În colțurile buzelor strânse și În cele din urmă, și aceasta dispărea și când ajungeam În dreptul ei, fața ei rotundă și frumușică se golea de orice expresie. Dar imediat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
Soarta se Îndura de mine și jocul se deplasa În capătul opus al terenului mizerabil. Începea o burniță slabă, sâcâitoare, care ezita la Început, apoi continua. Niște ciori jumulite se roteau În jurul unui ulm desfrunzit și croncănitul lor surd se prefăcea parcă Într-un tandru gungurit. Se aduna ceața. Jocul devenea o masă de capete mișcătoare pe lângă cealaltă poartă a terenului de la St. John sau Christ sau alt colegiu, unde jucam. Sunetele Înăbușite care se auzeau de departe, un strigăt, fluierul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
construiește bâjbâie după un pion În cutie, Îl ia, În timp ce mintea Încă mai chibzuiește dacă e mai bine să respingă un atac sau să temporizeze și, când deschizi pumnul, constați că s-a scurs poate o oră Întreagă, o oră prefăcută În scrum În cursul activității cerebrale incandescente a jucătorului. Tabla de șah din fața lui este un câmp magnetic, un sistem de tensiuni și de abisuri, o boltă Înstelată. Nebunii se deplasează pe ea ca niște reflectoare. Calul acesta sau celălalt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
o Îngrijitoare Îmbrăcată În negru tricota cu un fir negru. O cărare acoperită cu lespezi ce cobora În pantă, pe care pășeai cu prudență, punând de fiecare dată același picior Înainte, printr-o grădină cu crini, pe sub fagi; apoi se prefăcea Într-un drum de pământ bătătorit ce ți se mișca iute sub picioare și pe care erau imprimate grosolan copite de cai. Grădinile și parcurile păreau să se miște tot mai repede pe măsură ce picioarele copilului nostru se lungeau și când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
a întrebat studiindu-mă pentru prima dată cu atenție, concentrată. Am pierdut firul discuției. Cu felul dumneavoastră de a vorbi, așa încifrat... Tot așa și scrieți, cu ocolișuri, cu - a surâs - dopuri și metafore? Zâmbea întrebătoare, concentrată. Știam că se preface, încercând să-și amintească. Nu avea ce-și aminti. Nu era nimic care să fi fost între noi, pentru ca ea să-i poată spune acum vălătucului aceluia venit din cine știe ce străfund sufletesc amintire. Care să-i surâdă cu minciuna nălucii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
S-a întors spre masă. S-a aplecat asupra farfuriei cu sarmale și a înfipt furculița într-una. — Ia, până nu se răcesc. Sunt tare bune. — Mai bine făceau niște raci, m-am pomenit bodogănind. Îți plac racii? s-a prefăcut ea interesată. Și mie. Când eram copilă, mergeam la noi în baltă, la bunici, de fapt, la Vorona, pe lângă Botoșani, și prindeam raci. Îi scoteam așa, de cleștii lor, din bortele lor, pișcau, dar îmi plăcea. Mă cufundam în apă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
venite de la serviciul de cadre, fel și fel de formulare, autobiografii și întinse cearșafuri cu toate datele despre ce gândeai și nu gândeai că ar putea interesa pe careva. Era tot mai apăsătoare teroarea dosarului și, oricât m-aș fi prefăcut că nu-mi pasă, tot mi se încrețea pielea când auzeam de el. Ester îmi spusese cândva că, de fapt, pe noi nu ne-au pregătit să construim socialismul, ci să devenim file de autobiografii, foi, poate nici măcar atât, petice
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
Fluture orbit de înălțimile din care se va prăbuși cu aripi arse, cu suflet mocirlos. Aveam un astfel de mare, fascinant fluture pe un timbru, acasă, între lucrurile păstrate cu avariție, precum comorile fără de preț. Marele meu fluture doar se prefăcea că plutește. Îi înghețase desenatorul avântul, dăruindu-i, în schimb, o șmecherie de la imprimare, încât te făcea pe tine, privitor, să crezi că el zboară întruna și să amețești privindu-l. Iar uneori, să cazi rob amăgirii lui. Părea că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
gesturi, de parcă implora spre cer, parcă îi arăta Celui de sus că îmi cântă mie cântecul acela neînțeles, bucurându-se că poate face asta în fața mea, pentru mine, pentru prietenul lui, pentru despărțirea noastră care, amândoi o știam, dar ne prefăceam a o ignora, era tot mai aproape de noi cu fiecare zi care se ducea. Nu am suferit când a plecat Ghidale. Nici nu realizasem prea bine că a plecat. Nu m-am dus la gară. El mi-a spus-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
am ajuns aici, la „Colombo“. Cafeneaua de demult e acum o mizeră cofetărie. Nu mă interesează asta, nici nu observ. Vreau doar să scriu și mi-i indiferent la ce-i în jur. N-au nici măcar ceai, spre a mă preface că, precum de demult, în fața unei cafele și a unui coniac, îmi începeam diminețile la „Colombo“. Scriu la o măsuță lipicioasă, lângă un geam murdar, urmărit de o puștoaică din spatele galantarului care tot trage de o mingiucă de cârpe colorate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
și nu mai port cercei. Încerca să-mi salte fulgarinul și să mă strângă de fund. Mă feream ca o fată mare, căutând să-mi înfrâng pornirea de a-l pocni. Mă dădeam când într-o parte, când în alta, prefăcându-mă că nu-i observ insistențele. Îi țineam și diplomatul, și sacoșa cu albitură, dând să-l sprijin cât mai bine cu umărul să nu cadă. Știam că nu mai aveam apoi cum să-l ridic. Dimpotrivă, riscam să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
Sunt furios, uneori. De cele mai multe ori încerc să scriu câte ceva. Uneori reușesc, alteori cuvintele, și ele, sunt lenoase, vâscoase, temătoare. Câteodată iau o carte la întâmplare și încerc să citesc pagini care nu-mi spun nimic. Doar ochii alunecă mecanic, prefăcându-se că urmăresc șiruri-șiruri de cuvinte ordonate geometric, dar al căror înțeles nu mai ajunge până la mine. Îmi place să iau volume în limbi pe care nu le înțeleg, enciclopedii turce, de exemplu, și citesc metodic, cufundat în foi, pagini
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
american. Fără stele. „Dacă tot intrăm în NATO“, surâde el, „vă rog să primiți această amintire de la mine, care am stat 283 de zile în State“. Îmi scrie, emoționat, câteva cuvinte cu un pix cu drapelul american pe cotor. Zâmbesc, prefăcându-mă emoționat. Cu năduf, de fapt, gândesc „Mai bine îmi dădeai câțiva dolari“. Deși nu știu de unde mi-a venit gândul. Probabil din subconștientul ăsta nenorocit al neamului care cere mereu plocoane. Să dăm și să primim fel de fel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
mine. Am făcut câțiva pași până la intersecție. „Probleme“, surâdea el. „Poate formale, dar asta-i datoria.“ N-aveam chef să-i răspund. Mă și dureau glezna și talpa piciorului stâng. O criză de gută. Mergeam târându-mi piciorul. S-a prefăcut interesat de suferința mea. I-am spus de gută. A râs compătimitor: „Boier, de. Ca viața pe care o duceți... Creați, creați, ce vă pasă. Iar poporul la datorie“. Nu duceam nici un fel de viață. Știam și eu tâmpenia că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
citesc concentrat nevoie mare. Pagini anoste despre Iorga scrise de un profesor din Făcăeni. Un fel de poem dramatic despre guvernarea lui Iorga din 1931 și despre binele pe care ar fi putut atunci să-l facă învățământului românesc. Mă prefac furat de exaltările profesorului, urmărind totuși du-te-vino-ul fostului. Se-așază în cele din urmă pe o bancă, resemnat. Nu-mi dau seama de ce mă îndârjesc în a-l ignora. Nu am nimic cu el, nu mi-e nici simpatic, nici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
a mea - de a mă feri din calea cunoscuților din bloc, vecini indiferenți, sau de a-i evita pe cei cu care nu ai ce vorbi. Nici măcar banalul schimb de vorbe goale. Nu-mi place constatarea. Las cartea și mă prefac că-l observ. Mimarea surprizei, efuziunea unei strângeri de mână, cât pe ce și o îmbrățișare, cu scuza „Nu v-am observat“. Zâmbetul lui „studios, tot studios“. Apoi informațiile se pritocesc. Pensie mică, secretar științific la o universitate particulară (atestată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
izbândă literară, izbândă a unor viitoare cărți, nu îmi erau indiferenți. Nu îi judecam. Nu am acest drept, această putere. Dar le urmăream scrisul. Și, aproape instinctiv, știam, prevedeam care va face într-adevăr ceva și care doar se va preface. A fost multă impostură și era și atunci, în urmă cu treizeci de ani, la fel de agresivă, de țâfnoasă și de lihnită ca și acum. Anii scurși n-au îmblânzit nimic, n-au cizelat nimic. De aici și ezitarea mea. Lunga
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
scriitori. Nu trăiam în preajma lor, nu le știam faptele, gândurile, viețile. Nu îi judecam. Nu am acest drept, această putere. Dar le urmăream scrisul. Și, aproape instinctiv, știam, prevedeam care va face într-adevăr ceva și care doar se va preface. A fost multă impostură și era și atunci, în urmă cu treizeci de ani, la fel de agresivă, de țâfnoasă și de lihnită ca și acum. Anii scurși n-au îmblânzit nimic, n-au cizelat nimic. De aici și ezitarea mea. Lunga
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
femeia care eram, care a pășit de atâtea ori în atâția ani în magazinul acesta detestat, pentru a-și face cumpărăturile? Conștiința, desigur. Amintirea. Cunoașterea. Faptul că știu ce a făcut el - ce au făcut ei doi. Știu. Deși mă prefac că-mi continui viața ca și cum ar avea un sens, știu că totul s-a schimbat pentru totdeauna. Știu că, după ce-mi voi fi dus la capăt mica excursie patetică, îmi voi cumpăra cutia de dischete de la Dixon’s și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
groase că turu-mi ajungea doar până peste genunchi. * Moșu’ ăla a venit iar la casa mea azi. E a cincea sau a șasea oară într-o săptămână. A-ncercat să mă prindă- știam io că asta face, da’ m-am prefăcut că nu văd. Sper că nu e vreun ciudat din ăla. —Bună, Stacey, îmi zice, cum mai merge? —Bine, zic io, încercând să nu mă uit în ochii lui. N-am vrut să-l încurajez și-l mai vedeam și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
mereu pare a fi cu un pas în față, ceva de genul ăsta, chiar dacă nu știe nimic despre mecanica cuantică. Își pusese un cot pe masă, odihnindu-și bărbia în mână. Nu văd deloc așa, mi-a spus, zâmbind și prefăcându-se interesată. Evident că viața nu e lipsită de rost, Ben. Încearcă să-mi explici. —Eu încerc să îți spun ceva deosebit de important aici, și tu ai expresia aia de „hai să râdem de Ben“ pe față. Las-o baltă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
ceva legat de felul în care stăteam sau - nu știu; arătam mai degrabă de șaizeci decât de patruzeci și opt. Și totuși, câtă vreme sunt la școală, mă simt mult mai aproape de copii decât de personal; de parcă aproape m-aș preface că sunt adultă când discut chestii cu directoarea. Probabil că și ea simte exact la fel: știu că atunci când predam mă simțeam complet diferit de felul în care credeam că se simt profesorii pe vremea când eram o fetiță; păreau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
fi îmbrăcat ceva greșit. Toate lucrurile de care eu mă temeam atât de mult. Îmi dădeam seama că totul va fi bine după ce treceam cam de douăzeci de ani. Acum știu că te simți exact la fel, bineînțeles, dar te prefaci că nu e așa. Prin urmare, de ce ar trebui să umblu arătând ca o femeie matură de șaizeci și ceva de ani, când mă simt la fel ca la paisprezece? Cu siguranță, trebuie să existe un compromis fericit. Știu că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
că e bine. Mereu am crezut că el e cel tare când erau mici, dar - ce ciudat - a crescut și a ajuns să fie cel pentru care îmi fac cele mai multe griji. Mi-aș dori să nu fie nevoie să se prefacă tot mereu că e bine - sunt sigură că acest amestec între a încerca să pară tare și că deține controlul și a fi de fapt atât de nesigur începe să îl afecteze; la Sally nu am simțit asta niciodată. Poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]