10,472 matches
-
ar fi fost bogat și ar fi dat prânzuri îmbielșugate, apoi magistrații Atenei, în loc să-l otrăvească, s-ar fi socotit onorați să fie poftiți la masa lui. În vreema lui Law, Voltaire își începea istorisirile cu bandiți, printr-o frază devenită celebră: "Era odată un fermier general..." Satira își are justificarea în scopul ce urmărește. Romanul intră adânc în studiul moravurilor, grupelor umane și caracterelor, pe când piesa de teatru nu dă decât indicații sumare și poartă și povara convențiilor scenei. Artistul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
să se mânie: parcă ar fi o oală cu lapte la foc. În societățile neevoluate suficient, tineretul trece prin licee și universități asimilându-și simbolurile teoretice ale culturii; dar aceste simboluri rămân sterile, "stereotipe" ale tradiției, prejudecăților și patimilor politice. Deveniți cetățeni, tinerii aceștia nu sunt în stare să facă o revizuire a bagajului lor intelectual, așa încât orice propagandă care îmbracă o formă familiară stereotipelor lor e acceptată fără bănuială și fără spirit critic. Tot așa omul mijlociu, semidoctul, care se
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
loc, o ispită a cărnii lingușitoare și vii, statui create și distruse cu nonșalanță și, până la urmă, poate, o dreaptă articulație a capului În armonia Întregului, un persiflaj, ba poate chiar o negație a limbii și graiului, atât de slăvite, devenite deodată superflue. Dansul dionisiac poate Însemna, Însă, și ieșirea În „alt regn”, o formă a unei visate mântuiri, În zonele geniale ale poeticului și ale muzicii, o ridicare de pe tărâmul gravitațional și penibil, un „pas pe lună”, de fapt! Deodată
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
ale unei vieți ce ascunde Însă promisiuni și chiar „dovezi” ale unei eternități posibile. Acea „eternitate” care se pare că i s-a dăruit umanului, Într-adevăr, și nu este doar o speculație matematică, precum infinitul, sau una filosofică. Eternitatea devenită „tangibilă”. 5 Consider faptul de a-mi petrece anii bătrâneții pe solul - fizic și lingvistic - pe care m-am născut ca o favoare, un noroc. Norocul - un cuvânt foarte românesc, pe care generații mereu mișcătoare de scriitori români l-au
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
nici un chip: de pildă, soba - strîmbă, vopsită în culori tari. Mătușa e, însă, mîndră de toate, și mai ales de faptul că are geamuri largi, luminoase, ca ale noastre. În casă mai locuiește și Aurica, vara mea, o ființă măruntă, devenită femeie fără voie, care are o fată din flori. Aceasta dormea înfășurată în niște cîrpe, pe pat. Aurica mi-a spus că a fost de curînd la Valea Glodului - dar nu și de ce -, „la un popă care știe tăti celi
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
juxtapuneri de cronici, să se folosească mai des „articolele de opinie”, pentru ca (m-am substituit limbajului său) „fenomenul” (teatral, muzical, plastic) să fie „reflectat” cît mai larg. M-am referit, apoi, și la rubrica „Meridiane literar-artistice”, pe care o „supervizează”, devenită un poligon de încercare pentru inși ce n-au calități de traducători. Am citat cea mai recentă gafă: cineva (într-un text de Raymond Aron) a tradus pe „tête de turc” (obiectul de bîlci) „cap de turc”, în loc de „cal de
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
a i se da legătura, a auzit și ea aceeași știre. N-am mai putut să citesc. M-am dus să văd, la televizor, Sorrel și Fiul. În film, Fiul ține deschisă, pe timpul unei ploi, o umbrelă pentru Molly, băiețoaica devenită romancier. Gestul mi l-a amintit pe Corneliu, care umbla veșnic cu umbrela la el. îl văd, îl văd: mers greoi, de gînsac îndopat, aplecat în față, cu umbrela sub braț sau cu ea de mîner, ca pe baston, anticipînd
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
metaforă. I am spus doar: „Bine-ar fi să nu fie nici unul!” *Disprețul față de unul care a trădat, dar și sentimentul imensei superiorități personale i-a inspirat lui Robert de Montesquiou (personaj, altminteri, dubios, un fel de Bogdan-Pitești) această vorbă devenită celebră: „Quand la croix passe, on la salue, mais la croix ne répond pas”. Odinioară, cînd intransigența mea urca pînă la intoleranță, aveam și eu gustul despărțirilor definitive. O atitudine de felul celei a lui R. de M. - severă, aristocratică
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
făcut s-o asimileze e scăderea puterii. Brațele încă-i sînt viguroase, în schimb picioarele și le urnește din ce în ce mai greu. Iar peste toate e spaima pe care bătrînii și-o transmit unii altora povestindu-și întîmplări din categoria „faptului divers”, devenite din ce în ce mai numeroase. *Aseară (30 ianuarie 1988), cam pe la 11 și jumătate, la cîteva minute după ce mă băgasem în pat, am simțit o durere puternică a întregului bloc stîng al pieptului. Un fel de umflare instantanee, urmată de o sufocare. Totul
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
cu diagnosticele. Prin devotamentul cu care a lucrat pînă în ultima zi (știa de mai mult timp că e iradiat: i se depilase un braț, își pierduse roșeața feței etc.) a fost asemenea celor mai bravi din domeniul său, unii deveniți personaje de roman. *Vizită intempestivă a lui Ilie Dan. A dat 100 de lei unui „piețar” ca să-l repeadă pînă la redacție, unde spera să-și vadă versurile tipărite. Euforia inițială i s-a prefăcut imediat în decepție, agravată și
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
sînt sistematic ocolite. Urcat în nori de adulatorii săi, „Conducătorul” nu mai e capabil să distingă între realitatea din mintea lui și realitatea țării. Minciuna, șmecheria, meschinăria au proliferat în jurul său. Rezultatul e degradarea vieții sub toate aspectele. O țară devenită „caz” pretutindeni, iar acum o țară în stare de război intern, cu o populație de suspecți, ținută în frică. Mi-e rușine de ceea ce scrie presa străină despre noi, mă ofensează prezența pe străzi a patrulelor compuse din milițieni și
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
care, fatalmente, textele le-au păstrat, încît ajungi să privești cu o melancolie senină, zîmbitoare, chiar și paginile compuse odinioară cu nervii încordați și maximă gravitate. Paradoxal, amintirea ratărilor poate fi la fel de consolatoare ca și cea a dorințelor și gîndurilor devenite fapte. Uneori, folosind o grilă larg comprehensivă, eu mă felicit pentru multele lucruri pe care nu le-am făcut și mă îngrijorez pentru cele, puține, pe care le-am realizat. Ediția I, parțială, fără note și anexe
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
științifice îmbarcate pe nava "Belgica", cu vizitele din 1928 și 1930 ale neurologului Gheorghe Marinescu și cu afirmarea economistului Mihail Manoilescu, autor al cunoscutei lucrări de faimă mondială "Teoria protecției și comerțului internațional", publicată în 1930 la Sao Paulo și devenită "biblia economiștilor brazilieni". Întrerupte în perioada celui de al doilea război mondial, relațiile diplomatice au fost reluate în 1961, fiind ulterior ridicate la nivel de ambasade. Un moment important în dezvoltarea relațiilor bilaterale avea să-l constituie vizita în Brazilia
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1543_a_2841]
-
închis doi ani mai târziu datorită interzicerii jocurilor de noroc și transformat în centru de conferințe și reuniuni internaționale. În final, ne-am întâlnit cu primarul Petropolis-ului, de la care am aflat evoluția acestei localități, ctitorită la 1843 de Pedro II, devenită oraș în 1857, și care ne-a prezentat și casa celui mai ilustru cetățean, aviatorul Alberto Santos-Dumont, care în 1906 a realizat în Franța unul din primele zboruri cu un aparat construit de el și care, întors în Brazilia, s-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1543_a_2841]
-
cerebral la aceste spirite, până și orgas mul. Lucru însă și mai grav, o atare alienare a simțurilor, în loc să afec teze doar câțiva indivizi izolați, a devenit defi ciența și bles temul unei clase întregi, ajunsă la capătul puterilor și devenită găunoasă prin practicarea constantă a ironiei. Cine aspiră să se instaleze într-o realitate sau să opteze pentru un crez și nu izbutește, își face o vocație din a-i ridiculiza pe cei care ajung la aceasta în chip firesc
ANTOLOGIA PORTRETULUI De la Saint-Simon la Tocqueville by E.M. CIORAN () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1321_a_2740]
-
minții. Au cuprins-o toate gândurile nobi le și generoase, fără să-și dea seama de piedici și de disproporția disperată dintre ideile care trebuiau statornicite și națiunea care trebuia să le primească. O națiune șubrezită prin excesul de civilizație, devenită vanitoasă și frivolă prin educația dată de spiritul arbitrar, și la care chiar luminile rămâneau sterpe, pentru că luminile doar luminează calea, dar nu dau oamenilor forța de a o străbate. Julie a fost o prietenă pătimașă a Revoluției, sau, pentru
ANTOLOGIA PORTRETULUI De la Saint-Simon la Tocqueville by E.M. CIORAN () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1321_a_2740]
-
care conferă un profil particular operei sale. Observăm fără dificultate că ceea ce îl aduce în aten- ția contemporaneității pe Caragiale nu este nici direcția naturalistă, nici cea a povestirii fantastice sau a celei orientale, nici drama, ci comediile și momentele, devenite un depozit inepuizabil de citate reprezentative. Tocmai amfibologiile, expresiile absurdiste, sau într-un cuvânt „enormitățile” debitate de personajul caragialian au trecut bariera timpului, fiind vehiculate în registrul cult ca mărci de recunoaștere, ca mărci identitare. Cei care le vehiculează le
Caragiale după Caragiale by Angelo Mitchievici () [Corola-publishinghouse/Memoirs/819_a_1754]
-
de discurs care-l recomandă pe acest erou al mulțimii stă sub semnul a ceea ce Michel Lacroix numește megalografie ămégalographieă. Se află aici substanța oratorică și fascinul exercitat de către dictatorii secolului XX ? Este delirul maselor ceea ce va constitui suportul piticilor deveniți uriași genocidari precum Hitler ? Caragiale nu fixează îngrijorat viitorul din perspectiva succesului politic repurtat de Coriolan, succes derivat din discurs, însă acest gen de magnetism există, iar revolu- ționarismul junelui furios este convertibil în ulteriorul său radicalism instituțional. Sosa, alias
Caragiale după Caragiale by Angelo Mitchievici () [Corola-publishinghouse/Memoirs/819_a_1754]
-
un corp străin care nu-i permite comunica- rea articulată. Samsa „simte enorm și vede monstruos”, deformarea configurează universul familiei burgheze ca pe un spațiu, carceral, meschin, cu tulburi complexe sufle- tești, cu o serie de latențe agresive. Ulterior, fiul devenit gândac descoperă o metamorfoză paralelă, tatăl conva- lescent, întreținut de el ca și ceilalți membri ai familiei, și-a redobândit brusc dignitatea și o statură aproape mar- țială după ce a primit serviciul de portar la o bancă. Chipiul și uniforma
Caragiale după Caragiale by Angelo Mitchievici () [Corola-publishinghouse/Memoirs/819_a_1754]
-
surprinde cu efectele ei derizorii în variate întrebuințări, și mai ales în amprenta pe care acestea o lasă în discursul publicistic al vremii. Antiromantismul său ține de dezacordul profund față de sensibilitatea romantică și de manierizarea roman- tismului în formule anchilozate, devenite parte a unui rețetar pentru epigonii romantici. Caragiale nu va ezita să fabrice după rețetă mostre romantice semn al unei cunoaș- teri farmaceutice a dozajului estetic, însă acest intertext romantic apare pentru a discredita maniera dincolo de deformările parodice. Iată formularea
Caragiale după Caragiale by Angelo Mitchievici () [Corola-publishinghouse/Memoirs/819_a_1754]
-
lor nu este decât o chestiune de timp și de situație, nu una de predicție. Oamenii și lucrurile În centrul piesei principale a lui Caragiale, probabil cea mai jucată piesă românească a tuturor timpurilor se află două infinitezimale, ambele însă devenite majore printr-un concurs de împrejurări : un lucru, o scrisoare, un bilet de amor și o persoană rămasă într-un relativ anonimat, formă de minimalizare semnificativă, Cetățeanul turmentat. De remarcat că biletul de amor ca element declanșator și intrigă ca
Caragiale după Caragiale by Angelo Mitchievici () [Corola-publishinghouse/Memoirs/819_a_1754]
-
acea curiozitate pe care întotdeauna am avut-o vie în fața mon‑ ștrilor, (s.n.) (...)” . Care monștri ? În orice caz nu este vorba de personajele caragialești care nu au nimic monstruos în ciuda celor afirmate de Eugen Barbu. Monstruozitatea stă în ochiul cineastului devenit ochi al camerei, în viziunea sa cinematografică. Cineastul își privește epoca ca un „contemporan” în sensul pe care Giorgio Agamben îl atri- buia termenului, și îi vede nu luminile, ci obscuritatea, prezență fizică în film generatoare de angoasă, dar și
Caragiale după Caragiale by Angelo Mitchievici () [Corola-publishinghouse/Memoirs/819_a_1754]
-
demonii violenței și ai absurdului. Din acest punct de vedere, referirea la Caragiale apare într-o primă instanță para- doxală cel puțin din două motive : 1. Societatea în mijlocul căreia a trăit Caragiale nu a manifestat acel dinamism dizolvant propriu violenței devenită politică de stat. De aceea dramaturgul a fost profund tulburat de evenimentele din 1907 din timpul răscoalelor țărănești 2. Niciunul din- tre contextele operei nu invocă violența decât cel mult ca pe un fapt necesar dinamizării unei situații în sens
Caragiale după Caragiale by Angelo Mitchievici () [Corola-publishinghouse/Memoirs/819_a_1754]
-
noii proprietari în fața așa numitelor judecătorii urbariale înființate în 1858. Patentele imperiale din 1853 și 1854 au dispus și în problema pădurilor și pășunilor folosite în comun atât de proprietari cât și de țărani. Acele Patente au dat posibilitate țăranilor deveniți liberi, având o gospodărie independentă, să ia în stăpânire o parte din păduri și pășuni. În această perioadă s-a trecut la o exploatare mai sistematică a pădurilor, s-au construit ferăstraie acționate hidraulic, obținându-se lemnul necesar lucrărilor de
Cârţişoara: monografie/ vol. I: Satul by Traian Cânduleţ, Ilie Costache () [Corola-publishinghouse/Memoirs/411_a_1126]
-
expropriindu-se 6,0 din cele 9,2 milioane de hectare cât reprezenta suprafața marilor moșii. Aplicarea reformei agrare a dus la întemeierea a 1,5 milioane de noi gospodării țărănești, la îmbunătățirea situației economice a multor familii de țărani, deveniți proprietari ai unui lot întreg sau care au primit teren arabil în completare. Prin efectele ei generale, reforma agrară din România a anului 1921, a fost una din cele mai cuprinzătoare reforme legiferate după primul război mondial, asigurând exproprierea a
Cârţişoara: monografie/ vol. I: Satul by Traian Cânduleţ, Ilie Costache () [Corola-publishinghouse/Memoirs/411_a_1126]