8,623 matches
-
toate acestea, el constituie un bun început. Desfășurarea simpozionului amintit mai sus a coincis cu împlinirea a șapte decenii de la nașterea academicianului Alexandru Zub, directorul Institutului de Istorie „A. D. Xenopol“. Din acest motiv, cei care au participat la manifestarea științifică invocată, ca și cei care ulterior și-au oferit colaborarea, au hotărât să-i dedice lucrarea de față, modest omagiu închinat unui om și unei opere de excepție. Dumitru Ivănescu LA O NOUĂ ANIVERSARE ALEXANDRU ZUB, UN ISTORIC DE ALEASĂ ȚINUTĂ
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]
-
trimitere la o perioadă de început a creștinismului românesc marcată de lipsa unor instituții ecleziastice superioare, dar și de oscilația între ortodoxie și catolicism, se regăsesc și în alte surse, fie în documente ale curiei papale, cum ar fi des invocata scrisoare a lui Grigore IX din 14 noiembrie 123417, fie în • N. Iorga, Istoria bisericii românești și a vieții religioase a românilor, ed. II, vol. I, București, 1928, p. 19-22. A se vedea și idem, Istoria românilor, vol. III, Ctitorii
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]
-
dobândirea unui statut privilegiat începuse pentru armenii din Transilvania încă de la sfârșitul secolului XVII, iar în memoriile adresate autorităților, în prima jumătate a secolului XVIII, ei au făcut referiri la momentul venirii din Moldova, astfel că trecerea Carpaților, fiind adesea invocată, a rămas în amintirea acestor comunități 3. Dintre cei care au reluat notițele călugărului iezuit îi amintim pe I. Ch. Engel, în Geschichte der Moldau und der Walachei, publicată la Halle, în 1804, și pe istoricul transilvănean Lukácsi Kristóf. Acesta
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]
-
Averescu 8 și Arthur Văitoianu 9. Evident, și în perioada interbelică, emigrarea politică, academică și culturală a rămas o constantă a cotidianului din Basarabia. Astfel, această provincie a dat României întregite o pleiadă de personalități culturale și științifice. Ar trebui invocate, aici, contribuțiile solistei de operă Maria Cebotari 10, a compozitorului Ștefan Neaga 11, a sculptorului Alexandru Plămădeală 12 sau a geologului Teodor Văscăuțeanu 13, dar și a arhitectului Valentin Mednec 14, a artistului de operă Maxim Karolik 15, a artistului
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]
-
realitate 89. Se trăia mai intens în imaginație decât în ciclul preocupărilor zilnice 90. Accentul fiind deplasat de la rolul jucat de autor pe rolul pretins cititorului, lectura romantică a unui text reclama implicarea celui din urmă, identificarea lui cu personajele invocate, proletari și revoluționari în cazul nostru. Dar să nu anticipăm. • Ibidem, p. 7. • Ibidem, p. 11. • Ibidem. • Ibidem, p. 9. • Ibidem, p. 10. • Ibidem, p. 25. • Ibidem, p. 11. • Ibidem. • Ibidem. • Ibidem. • Robert Darnton, Marele masacru al pisicii și alte
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]
-
mult de 150 de alteri. În prima parte a acestui capitol voi prezenta trei modalități de clasificare a teoriilor cu privire la rețelele sociale, dintre care două sunt unidimensionale. În a doua parte voi prezenta câteva dintre cele mai cunoscute și mai invocate teorii ale rețelelor sociale. M-am referit mai devreme la puterea legăturilor slabe și la argumentul găurilor structurale. Voi discuta însă și despre problema Lumii Mici, modelele contagiunii sociale, emergența rețelelor sociale și consecințele relațiilor sociale. 3.1. Clasificarea teoriilor
Rețelele sociale: teorie, metodologie şi aplicații by Marian‑Gabriel Hâncean () [Corola-publishinghouse/Science/608_a_1349]
-
comportamente și stări care să capete forma unei realități. Putem, cu puterea gândului și a vorbei, să provocăm lumea în care trăim. România, de exemplu, este azi atât de tristă și pentru că vorbim urât și gândim urât despre ea. Răul invocat se produce negreșit și ne acoperă viața și destinele. Una dintre aceste porniri trufașe și rele, despre care aș vrea să vorbim azi, fără a o provoca prea mult, este cea legată de rasism sau credința noastră a albilor că
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
care există deja destule dovezi ale unor practicii abuzive, îndreptate clar împotriva clienților. O bancă este un magazin cu bani. Dacă nu mai ai încredere într-un magazin nu-i mai ești client,pur și simplu. Revenind la contextul inițial invocat al dezbaterii despre morală,trebuie să spunem că ne aflăm în mod clar în fața unui atac pe care l-aș califica drept amoral și nu imoral. Spun asta pentru că imoralitatea presupune o anumită cunoaștere a situației în care te afli
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
economia reală, lumea bunurilor, produc șocuri și crize economice în epoca folosinței monedei metalice, dar și în epoca socialistă 60. Caracterul istoric al crizei economice, dacă ne putem exprima așa, este unul clar și dovedit. Crizele monedei metalice sunt des invocate mai ales de către istorici, fiind făcute adesea vinovate pentru marile rele din perioada monedei metalice. În lucrarea amintită arătam că: ,,Este important să arătăm cum criza economică nu începe cu moneda de hârtie, deoarece cei mai mulți economiști au greșit, au judecat
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
toate o caută și o scot la lumină; este una din cunoștințele dobândite prin filosofia speculativă, că libertatea constituie singurul adevăr al spiritului". G.W.F. Hegel, Prelegeri de filozofie a istoriei, Editura Humanitas, București, 1997, p. 20. 259 Exemplul invocat și cu altă ocazie al Chinei este unul clasic, în care izolarea este sinonimă cu înapoierea economică. Iată ce afirmă Weber: ,, Spre deosebire de Japonia, China a fost deja, din vremuri considerate de noi preistorice, țara marilor orașe înconjurate de ziduri fortificate
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
pentru sine, simte nevoia să îl povestească, plecând de la presupunerea corectă din punct de vedere psihologic, că el este relevant pentru toți."105 Visul ofidian necesită o atenție specială. În mitologia popoarelor, șarpele și calul sunt animalele cele mai des invocate, le întâlnim pe o arie geografică extrem de extinsă și explicația constă în aceea că primele forme de civilizație economică au fost agricultura și păstoritul. Dicționarele de simboluri, ca și tratatele de antropologie insistă asupra ideii că șarpele constituie, pentru lumea
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
își petrec ultimele zile de viață în boli și lipsuri, trăind din mila vecinilor... Când neputincioși și lipsiți de bucurii, Părinții au mai multă nevoie de copii, Fără milă ei sunt abandonați Și la singurătate condamnați. Sprijinul la bătrânețe adesea invocat, atunci când este vorba de copii, se dovedește în multe cazuri o iluzie. În realitate unii copii devin poveri greu de dus pentru bieții părinți ajunși la vârsta senectuții. Dragostea față de copii este cel mai firesc și nobil sentiment uman fără de
Lumina Educaţiei by Vasile Fetescu () [Corola-publishinghouse/Science/1635_a_3037]
-
eșecul la examenul de admitere în 3 cazuri (13,6%). Pe parcursul studiilor, 6 foști deținuți politici (27,3 %) au fost exmatriculați din facultate și au fost ulterior nevoiți să reia în totalitate studiile în urma unui nou concurs de admitere. Motivele invocate ale exmatriculării au fost originile sociale ale persoanei („fiu de chiabur”) și faptul că nu au declarat „trecutul” la momentul înscrierii. Două dintre persoanele intervievate au declarat că au fost exmatriculate cu ocazia revoltei anticomuniste din Ungaria (1956). (g) Prejudicii
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
sunt după ea! De n-aș cunoaște setea infinită de tristețe, de n-aș iubi cu patimă tăvălirea în deznădejde, nu m-aș mai putea suferi și mi-aș ucide cugetul fără milă și fără îndurare” (481). În timp, boema invocată aici e stăpânită chiar de corp. Corpul îl va obliga pe Cioran, neeroicul, să treacă de pe marginea demenței în inima precauției. De asemenea, să-i vindece pe alții de sinucidere, după ce-și transformase nefericirea în ispită. La drept vorbind
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
umple fizic golul lăsat în spațiu prin plecarea sa. În paranteză fie zis, de neuitat versurile din Blaga „Boca del Rio, / rană în spațiu”, cu trimitere la același topos sibian (Gura Râului e lângă Sibiu), ca și versul shakespearean, abia invocat. Oricum, faptul că Cioran apare în piesa lui Matei Vișniec fără umbră este dovada cea mai sigură că ficțiunea nu minte. Și asta împotriva faptului că, pentru Cioran, ficțiunea Ă literatura, în general Ă devenise un artefact în care el
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
în preajma unui sens. Doar că mult mai la îndemână îi este demonul. Astfel, conchide: „Legea fundamentală a lumii este Ironia” (15 ianuarie 1975 Ă 606). Prin urmare, nu-i rămâne lui Cioran decât să dea dreptate vorbelor testamentare ale mamei, invocate ca pe un cod impersonal, care mută orice contextualizare în derizoriu: „Mama, înainte să moară, îmi scria chestia asta, atât de simplă: «Orice ar face omul, tot regretă până la urmă»” (1 aprilie 1971 Ă 494). În fine, la Paris, Cioran
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
acasă, recunoaște: „Nimic nu mă tulbură mai mult ca vârfurile golașe. Hotărât lucru, Carpații mă urmăresc ca o remușcare. Mi-am trădat originile, dar originile mele rămân acolo” (26 iunie 1973 Ă 503). Pe același motiv, alte câteva contexte merită invocate, cu atât mai mult cu cât, născute din nostalgie, ele fac și dovada faptului că, până și pentru Cioran, timpul există. De fapt, Cioran nu se poate elibera de presiunea și de servituțile lui. Dușman permanent, timpul îi devine un
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
mi-a fost tovarăș fidel de când m-am născut” (6 martie 1972 Ă 137). În fapt, marele vis al lui Cioran este să uite. Să se uite. Una dintre soluții e contemplarea mării până la pierderea sinelui. Alta e munca. Uneori invocată ca terapie, muzica: „Eu nu fac nimic bun, ascult toată ziua Schubert, Schumann, Brahms, mai ales Brahms; el e furnizorul meu de melancolie (parcă mai aveam nevoie!)” (24 noiembrie 1981 Ă 412). Alteori, poate complementar muzicii, îndepărtat, creștinismul. Orice altceva
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
vedem ce se întâmplă atunci când Cioran reușește să-și înfrângă acest viciu, blamat deseori, ridicat în slăvi, din perspectiva trăirismului, câteodată. „Nu ești nimic, dar poți fi ceva prin ceea ce simți” (II, 30), spune Cioran după consemnarea momentului de insomnie invocat mai devreme. Doar că și aici se crede neputincios: „Sunt nedemn de senzațiile mele” (idem). Altcândva, găsește în trăire o justificare, ultima. Își spune, după o criză de furie: „Senzație de rușine, evident, însoțită de invariabila reflecție: «Așa, măcar știu
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
contradictorii a lui Cioran, greu de prins într-o singură ecuație, fie ea oricât de complicată. Mărturisește: „De teamă să nu fiu un oarecare, am sfârșit prin a nu fi nimic” (I, 122). Nu discutăm acum această consecutivitate, ci doar, invocată adesea, teama Ă stimulativa teamă Ă de anonimat din tinerețe. Și nu numai din tinerețe. Prin noiembrie 1970, Cioran recunoaște: „Nu mă pot resemna să nu fiu nimic. Cu toate astea, n-am fost niciodată ceva. Lucru adevărat, cu rezerva
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
e în orice caz sămânța oricărei rugăciuni” (II, 295). La el, deznădejdea e legată chiar de neputința de a-l găsi pe Dumnezeu, de sentimentul vidului. Strigă la un moment dat: „Puteri ale cerului! Tânjesc după vremea când puteați fi invocate, când strigătul nu răsuna în vid, când vidul însuși încă nu exista!” (I, 23). Altundeva, i se adresează direct lui Dumnezeu spunând „Doamne!”, pentru ca imediat, în paranteză, să comenteze, detașându-se: „De-aș putea descrie cu exactitate starea în care
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
consumă minut cu minut” (III, 208). Or, nu stirpea l-a desființat pe Cioran; el însuși a făcut-o. Când și-a desființat țara, era ca și cum și-ar fi distrus propria identitate pe care o ura. Nu întâmplător, dincolo de nostalgia invocată anterior, ajunge să-și urască și trecutul, chiar dacă într-un loc afirmase că nu-l poate nega. Iată: „Garda de Fier? Demonii de dreapta, adepți ai ortodoxiei aflați ideologic la antipodul celor pe care i-a denunțat Dostoievski, dar psihologic
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
care corespunde în planul atitudinal cu o sporire a interesului social pentru abordarea și rezolvarea problemelor de integrare profesională (după 1940). Pentru a susține fundamentarea teoretică a deficienței mintale, specialiștii au propus mai multe teorii, dintre care cele mai frecvent invocate sunt: a) teoria etiologică - explică natura deficienței mintale prin multitudinea de factori care o determină; b) teoria simptomatologică - definește deficiența mintală prin raportare doar la anumite procese și fenomene psihice: gândire, inteligență, afectivitate, voință etc.; în cadrul acestei teorii au existat
[Corola-publishinghouse/Science/2355_a_3680]
-
a-și augmenta calificarea, de a desfășura activități utile pentru comunitate; 5) dorința de a răspunde favorabil unor asteptări sociale formulate de superiori ierarhici, consilieri, prieteni, asociații profesionale; 6) interesul personal, curiozitatea, nevoia de lărgire a orizontului spiritual. Între motivele invocate s-au mai calificat: a te menține în direcția de evoluție bună, a prinde vântul favorabil din teama de a nu fi depășit; gustul de a răspunde provocărilor, de a face față unor situații noi; dorința de a depăși pe
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
Anca este aici. Este o diferență esențială. Ea chiar este aici. Ficțiune și teatralitate Anca Hațiegan: Tocmai mă gândeam la fantoma lui Hamlet... La actorul-interpret al lui Hamlet, care zărește fantoma... Condiția actoricească presupune În mod definitoriu credința fără credulitate invocată aici de Mihaela În legătură cu alte contexte și circumstanțe. Celebrul paradox al comediantului nu vorbește despre altceva. Cât crede un actor În ceea ce se Întâmplă pe scenă? Aceeași Întrebare e valabilă și pentru spectator. El asistă la teatru la lucruri reale
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]