7,750 matches
-
poate converti în contrariul ei. O răsturnare este mereu posibilă. În viață, nimic nu poate fi definitiv, căci i-ar contrazice însăși esența, care nu este alta decât „mișcarea”. Același principiu reglează regimul supravegherii, iar dovada acestui lucru este însuși repertoriul constituit de-a lungul timpului. Există răsturnări comice ale supravegherii, cu efecte contrare celor ce se produc de obicei. Ele reprezintă o alternativă, bazată însă întotdeauna pe procedeele tradiționale ale dispozitivelor de supraveghere, cu deosebirea că, de data aceasta, consecințele
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
toate iluziile pe care aceasta le întreține. Supravegherea este un test ale cărui rezultate sunt refuzate în comedia bulevardieră, pentru ca nu cumva fisura astfel revelată să amenințe perenitatea cuplului! Dar cu ce preț! Recentele montări ale unor piese din acest repertoriu, de la Grüber la Bezace, de la Lassalle la Lavaudant, refuză să mai vadă în dezvăluirile supravegherii aleatorii niște simple accidente de parcurs, insistând asupra ticăloșiei care se ascunde în spatele unor cârpeli de reputație botezate cu nerușinare „reconcilieri”. Ele invită spectatorul suprainformat
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
pentru a apăra suflul viu pe care orice repetare abuzivă riscă să-l înăbușe. Maurice Blanchot nu identifica oare, în faptul de a repeta, un simptom de slăbiciune existențială? Dată fiind longevitatea net superioară a exploatării spectacolelor în teatrele de repertoriu, e normal ca supravegherea de parcurs să fie exercitată aici cu o mai mare perseverență. Ea vizează evitarea efectelor rutinei, a capcanelor succesului comic, a relaxării ritmului, rămânând în intimitatea dialogului dintre spectacol și spectatori după o serie de turnee
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
auzit. Supraveghere de proximitate! Fiind de neînlocuit, ea e unică. Am scris această carte din perspectiva unui om care a cunoscut îndeaproape supravegherea și, fără îndoială, experiența biografică m-a făcut să devin sensibil la „scena supravegheată”, la textele din repertoriu și la provocările de pe platoul de joc. Ca spectator, am descoperit cât de mult îmi place să fiu martor al supravegherii, al dispozitivelor și al strategiilor ei, în timp ce, în viața de zi cu zi, m-ar scârbi la fel de mult să
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
dacă el nu reintră în norme, se lansează alt program (trunchiat sau reprelucrat după caz). Unul din motivele pentru care clasificările permit o comunicare mai economicoasă este că cea mai mare parte a coordonării poate fi programată: organizația are un repertoriu de răspunsuri la stimuli, și are nevoie numai de a ști în fața cărui tip de stimul se găsește, pentru a executa un program elaborat. Dacă am înțeles bine, acolo, comunicarea permite răspunsuri standard. Iată-ne în plină "comunicare artificială", analogă
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
se apropie mult de formele definibile geometric și, în consecință, majoritatea clădirilor seamănă cu diagramele teoretice ale analizei noastre mult mai mult decât alte mijloace artistice. Pictura și sculptura au tendința să fie evitate din cauza complexității formelor lor: deseori tributare repertoriului infinit al figurilor umane, animalelor sau peisajelor, își dezvăluie structura compozițională proprie doar indirect, ca șarpantă implicită. Prin contrast, clădirile se conformează prin formele lor abstracte regulilor simple ale staticii fizice, bazându-se mai ales pe verticale și orizontale, pe
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
de grotesc și de macabru ("Foca verde"): "Tăcerile necoapte sunt prea verzi/ Vitele se bat și se rănesc,/ în răni se înșurubează viermii/ Soarele e dud, e nefiresc." Lumea Floricăi Mitroi este mișcată "forțat" pe o imensă scenă, într-un repertoriu de măști ce râd și merg forțat: "Venirea clovnului va fi pur formală/ A râs forțat, a mers forțat/ când lumea sta ca o cătușă/ oglinzile au chei de fum,/ O, întâlnire râncedă/ cu semnul din oglindă/ abur al crimei
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
ei, de specificul instrumentelor, sau dacă n-ar sugera corespondențele cu stările sale sufletești. Lucrurile diferă de la o vîrstă poetică la alta. în Plumb, Scîntei galbene, Cu voi..., Comedii în fond, sunetul muzicii e dur, metalic. Fanfare militare execută un repertoriu alcătuit din piese făcute să provoace sau să accentueze melancolia: arii triste, marșuri funebre, cîntece de jale. Muzica lugubră, cîntată în aer liber, alternează cu cea exaltată, „de bal”, cîntată în interioare, unde orchestrele încep „cu o indignare grațioasă”, apoi
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
de Pantazi Ghica.2) Caragiale a compus și el una, „O sută de ani”, jucată pe scena Teatrului Național București. Proliferarea „revistelor” e legată de înmulțirea „grădinilor de vară”, care, pe lîngă „varieteu” (balet, muzică), aveau nevoie de un atare repertoriu pentru a-și distra consumatorii. în anul deloc vesel 1918, de pildă, se jucau: „Hop și eu cu țața Lina” de Sternberg și Botoșansky, „Țațo, nu te supăra” („ghiveci național în două acte”) de A. de Herz, „Bac!” de același
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
evadare. „Am văzut două filme - notează eleva Jeni Acterian în Jurnalul său. Asta e singura mea satisfacție. Cinematograful!” Dar sînt zile în care vede și cîte patru! în versul „Ning la cinematografe grave drame sociale”, Bacovia se referă și la repertoriul la care el era sensibil. Formula prin care-l definește nu-i însă o creație a sa. Era prezentă în limbajul cronicarilor de teatru și de film. „Onoarea [de Sudermann] e mai întîi de toate - scria, de pildă, G. Ibrăileanu
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
exemplelor, dar unele din aceste nume se întîlnesc (chiar și Rada) la mulți poeți de la sfîrșitul secolului al XIX lea și începutul secolului XX. Subiectul e interesant și, odată, ar merita stăruit asupra lui. De la Elenca „politeistului” Conachi (al cărui „repertoriu” cuprindea 13 nume de femei) pînă la Ileana celor citați e nu numai o distanță de două generații, ci și de numeroase prefaceri sociale și de mentalitate. în Bacovia e, în măsuri aproape egale, și proletarul intelectual, și aristocratul, acesta
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
Un băcăuan (Gh. Gheorghiță, „Influențe în poezia lui Bacovia”, „Lumea”, nr. 5763, 5 iulie 1937, p. 4) susținea că „a pus pe note (și) multe poezii ale lui Eminescu”. Cînta de asemenea - spun mai mulți - „Steluța”, o piesă nelipsită din repertoriul tarafurilor de lăutari. Ascultînd-o într-o cîrciumă de provincie, Dimitrie Anghel, în schița omonimă, a scris: „Nicicînd durere mai adevărată nu m-a înduioșat și nu mi-a adus lacrimi în ochi fără de voie”. Romanța pe versurile lui Alecsandri sau
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
Cîntecele populare îl încîntau și pe acestea le cînta el cu mare plăcere. Patru cîntece îi plăceau însă cu deosebire; acestea erau cîntecele sale de predilecție. Cînd se hotăra să cînte, atuncia cu bună seamă aceste cîntece nu lipseau din repertoriul său, iar în cele mai multe cazuri, numai pe acestea le cînta. Întîiul cîntec era: "Eu sunt Barbu Lăutarul, Starostele și cobzarul Ce-am cîntat pe la Domnii Și la mîndre cununii... (ș.a.m.d.) Al doilea cîntec era: Dragi boieri, din lumea
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
mentalității eroului pornit în căutarea autocunoașterii, obsesiei lui de a înțelege lumea înșelătoare din jur. Yourcenar demonstrează că Zenon nu poate transcende timpul și locul lui. Este o creatură modelată de alchimie, magie neagră și vrăjitorie, ca și de un repertoriu lung de sexualitate aparent deviantă, care înfloriseră în Europa renascentistă târzie într-o lume în care ereticul legendar și presupusul sodomit din secolul al XVI-lea, Michael Servetus, ca și alții, a fost condamnat la moarte în contumacie de către Inchiziția
by George Rousseau [Corola-publishinghouse/Science/1102_a_2610]
-
și "roșii" din trecut, protocroniștii și sincroniștii din perioada comunistă, naționaliști și antinaționaliști. Miturile ar fi (după opinia lui Vintilă Mihăilescu) în aceste cazuri "criterii de afiliere și categorizare socială", iar "discursul mai mult mijloc decît scop", în orice caz "repertoriu de legitimare și de construire a unor afiliații și excluderi". Dar, ca și în celelalte cazuri de mituri politice, ele nu aparțin în exclusivitate societății românești. Dimpotrivă. Exemplul Ungariei, cu îndelunga polemică, reluată și azi, între "urbani" și "rurali", este
by RAOUL GIRARDET [Corola-publishinghouse/Science/1114_a_2622]
-
să grăbească acele demersuri ce favorizau comploturile." Ținînd de același gen literar de romanul-foileton, așa cum a fost el conceput și practicat în secolul trecut adresîndu-se aceluiași public sedus de aventură și de senzațional, cele trei povestiri alcătuiesc mai ales un repertoriu privilegiat de teme, de imagini și de referințe. Prezente și în texte de alt gen, dar sub o formă bineînțeles mai discretă sau mai inconsistentă, aceste teme, aceste viziuni, aceste referințe, simplificate sau amplificate, apar aici foarte clare, fără echivoc
by RAOUL GIRARDET [Corola-publishinghouse/Science/1114_a_2622]
-
politic, nu există constelație mitologică mai stabilă, mai actuală decît aceea a Vîrstei de aur. Datorită numărului mare și diversității exprimărilor potențiale, dificultățile (deosebite) apar atunci cînd se pune problema de a trece în revistă temele, de a alcătui un repertoriu al formulelor, de a le clasa și de a le cataloga... La nivelul cel mai elementar al construcției mitice, analistul vine în contact cu ceea ce se poate numi fie "minunatele vremuri străvechi", fie "frumoasele epoci". Și nu e vorba aici
by RAOUL GIRARDET [Corola-publishinghouse/Science/1114_a_2622]
-
intelectuală. Celui căruia i se dezvăluie imensitatea și instabilitatea unei lumi ce trebuie explorată îi este greu să ignore niște apeluri, să renunțe la depășirea unor limite. În asemenea condiții, reflecția poate ea să se mărginească doar la studierea unui repertoriu al temelor, al imaginilor, al simbolurilor? Poate ea să nu se extindă dincolo de datele pe care le-a adunat? Chiar și aceste date pot ele să-și găsească semnificația adevărată în afara unei lecturi globale, dincolo de abordarea unei problematici generale? În
by RAOUL GIRARDET [Corola-publishinghouse/Science/1114_a_2622]
-
macrosemantică, pe cînd celelalte (asimilarea, aspectua-lizarea și tematizarea despre care vom discuta în capitolul 3) afectează în mod direct suprastructura descriptivă. 2. Operativități interne și externe În Sémiologie du raisonnement 8, D. Apothéloz face distincția dintre "operativitatea internă", legată de repertoriul obiectului și operativitatea externă, legată de potențialul argumentativ al obiectelor schematizate prin discurs. Prin operativitate internă se înțelege manipularea reprezentării: "repertoriul" ce ține de memorie și de practicile discursive anterioare care au permis subiecților să dobîndească cunoștințe (am văzut mai
by Jean-Michel Adam, André Petitjean în colaborare cu F. Revaz [Corola-publishinghouse/Science/1084_a_2592]
-
2. Operativități interne și externe În Sémiologie du raisonnement 8, D. Apothéloz face distincția dintre "operativitatea internă", legată de repertoriul obiectului și operativitatea externă, legată de potențialul argumentativ al obiectelor schematizate prin discurs. Prin operativitate internă se înțelege manipularea reprezentării: "repertoriul" ce ține de memorie și de practicile discursive anterioare care au permis subiecților să dobîndească cunoștințe (am văzut mai devreme exemplul cu Popeye). Cît despre operativitatea externă, este vorba de efectele și transformările cunoștințelor; despre acțiunea discursului asupra reprezentărilor și
by Jean-Michel Adam, André Petitjean în colaborare cu F. Revaz [Corola-publishinghouse/Science/1084_a_2592]
-
Acestor două "operativități" le corespund ceea ce noi am numit dimensiunile configuraționale și secvențiale ale textului. Și, dacă D. Apothéloz poate să afirme că operativitatea externă trece prin operativitatea internă, adăugînd că "potențialitatea argumentativă a obiectelor discursului este evident legată de repertoriul lor" (1983, p. 193), aceasta se datorează faptului că interacțiunea, ca principal obiectiv al descriptorului-enunțiator asupra cunoștințelor destinatarului-co-enunțiator, este legată de activarea "repertoriului" din memorie (memoria pe termen lung → memoria pe termen scurt). Tema-titlu joacă un rol fundamental în această
by Jean-Michel Adam, André Petitjean în colaborare cu F. Revaz [Corola-publishinghouse/Science/1084_a_2592]
-
operativitatea externă trece prin operativitatea internă, adăugînd că "potențialitatea argumentativă a obiectelor discursului este evident legată de repertoriul lor" (1983, p. 193), aceasta se datorează faptului că interacțiunea, ca principal obiectiv al descriptorului-enunțiator asupra cunoștințelor destinatarului-co-enunțiator, este legată de activarea "repertoriului" din memorie (memoria pe termen lung → memoria pe termen scurt). Tema-titlu joacă un rol fundamental în această declanșare prealabilă sau întîrziată, explicită sau implicită. Cu alte cuvinte, orientarea configurațională nu poate fi separată de stabilirea coeziunii semantice a reprezentării (operativitate
by Jean-Michel Adam, André Petitjean în colaborare cu F. Revaz [Corola-publishinghouse/Science/1084_a_2592]
-
a mai insista asupra acestui punct, vom reține doar că structura ierarhică a reprezentării descriptive asigură, în dependență ierarhică de tema-titlu, coeziunea referențială a secvenței descriptive. Ceea ce corespunde cum s-a văzut mai sus raportului descriptivului cu ceea ce este baza "repertoriului": structura Denumire → Expansiune-definiție, specifică dicționarului. În observația făcută de A.-J. Greimas, pentru care expansiunea-definiție a articolului de dicționar presupune condensarea denumirii, noi regăsim o confirmare, de fapt, a operației de ancorare. De asemenea, atunci cînd precizează că, în tipul
by Jean-Michel Adam, André Petitjean în colaborare cu F. Revaz [Corola-publishinghouse/Science/1084_a_2592]
-
îndreptat și către teatru. Încercările dramatice, comedii, farse, monologuri, unele rămase în manuscris, altele pierdute (Învățătorul Policarp, Flușturaticul, Gusturile nu se discută, Să vii mai des, monșerică!, Pacienta, În cămin, Lacheul pedagog, Pe la miezul nopței), sunt traduceri și localizări după repertoriul francez la modă. În Pacienta se introduce limbajul autentic, local, în vorbirea unor personaje provenite din mediul rural. Câteva compuneri au fost jucate la Lugoj (Pacienta, În cămin). Paginilor de proză ce consemnează impresii de călătorie le lipsește notația plastică
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290602_a_291931]
-
moravuri și despre literatura folclorică, precum și un altul în care analiza muzica populară. În afară de cronici plastice, C. Esarcu a mai scris și comentarii la spectacolele Teatrului Național din București, prilej de a discuta menirea primei instituții scenice românești și structura repertoriului dramatic. Tot de situația teatrului românesc se ocupă și Șt. Vellescu, într-o conferință ținută la Ateneul Român și publicată, după aceea, în revistă. Șt. Vellescu semnalează, printre primii, influența negativă pe care „drama de bulevard” o are asupra moravurilor
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285489_a_286818]