9,986 matches
-
funesta călătorie, Burke încă nu se născuse și că urma să vadă lumina după douăzeci de ani. Nu ar fi trebuit să aibă vreo importanță. Pe plan fizic aveau aproximativ aceeași vârstă. ― Îmi pare rău, spuse el cu același zâmbet vesel. Am încercat să recuperez întârzierea, dar iată-mă în sfârșit. Lui Ripley nu-i plăcea să vorbească fără să spună nimic. Iar de când se trezise, viața îi părea scumpă pentru a o pierde cu pălăvrăgeli fără de nici un rost. De ce nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
dea tuturor scenariile, inclusiv împricinatului. Ar fi mai simplu să le zică ce vor să audă decât să încerce să-și memoreze faptele. Știi ce cred ei? ― Îmi închipui. Și mușcă din gogoașă. ― Cred că sunt nebună. ― Ești, zise el vesel. Ia o gogoașă. Ciocolată sau frișcă? Ea privi cu dezgust inelul de cocă pe jumătate coaptă pe care i-l întindea. ― Care-i diferența? ― Culoarea. Ea nici nu zâmbi. "Deliberările" nu se prelungiră. N-aveau nici un motiv, se gândi ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
este un roman documentar, optzecist, dar mai ales postmodern, scris la șase mâini, în doar 17 zile. Cei trei autori, Mircea Nedelciu, Adriana Babeți și Mircea Mihăieș, în roman Emdoi, A., respectiv Emunu, pornesc pe „drumul fantomelor“ (o plecare „nici veselă“, „nici tristă“) în căutarea unui personaj enigmatic, „femeia în roșu“, dar și în căutarea romanului, care „se scrie pe măsură ce se comentează ceea ce nu s-a scris încă“, așa cum spune Mircea Cărtărescu în prefața cărții. Autorii, teoreticieni și critici literari, săvârșesc
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2205_a_3530]
-
nu era de durată, nu se potriveau lucrurile niciodată, dar eu nu aveam teamă, fiindcă ai mei potriveau lucrurile pentru mine. Ei mă încălțau cu pantofi ce-mi rămâneau mici, iar eu îi purtam cum nu se mai poate de vesel, fiindcă ieșeam afară. Adevărul e că nu era nici-nici, nici foarte-foarte, calm, călduț, era copilăria copilului universal de la bloc. Citeam cât vroiam și cum vroiam, înțelegeam ce aveam eu chef din biblioteca plină de cărți „Colecția de dragoste“ a mamei
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2166_a_3491]
-
citit. S-a uitat apoi la mine, surâzând luminos, larg, îmbietor... O rugasem, sfios, plin de inocență, candid... să stea cât mai aproape de mine și să mă lase s-o mângâi pe picioare... La ora care-a urmat a intrat veselă, pășind săltat într-o fustă înflorată, cu falduri late. Așteptam cu sufletul la gură. A început să dicteze aruncându-mi o privire lucioasă, ațâțată, promițătoare... Și totul a fost ca un vis. Nici nu știu când s-a lipit de
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2208_a_3533]
-
mă plimb, să-mi deschid sufletul cuiva... Știi, domnule călugăr, eu n-am fost niciodată la mare... Iovănuț stătea cu capul în piept, jucându-se cu un ciucure de la sutană. Mărturisirile Huruzumei îl tulburau nespus. — Cu toate acestea, urmă deodată veselă Huruzuma, în general n-o ducem rău. Seara mai facem câte-un foc de tabără, mai punem vreascuri, glumim, râdem, cântăm... Vrei să-ți cânt ceva? Și, fără să mai aștepte încuviințarea, Huruzuma, lăsându-și capul pe spate, începu să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
tatălui Cosettei, un țigan masiv cu perciuni și mustață pe oală, cu cercei în urechi, ușor încruntat în momentul pozării. — îi murise calul - lămuri Cosette, văzând privirea întrebătoare a lui Broanteș. îl rugam toți să zâmbească, că era un om vesel, dar lui nu-i ieșea din minte calul. Episodul 57 FOARTE CALD în vreme ce Broanteș răsfoia albumul cu amintiri al Cosettei, iar țigăncușa fierbea cafeaua, arcuindu-se ca o șerpoaică peste ibric, turcii intrau în Camenița. Dar cine-i poate acuza
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
oameni cu carte, poate cei mai luminați din vremea lor, cu o adâncă înțelegere a faptelor și lucrurilor lumii acesteia. Să-l luăm, de pildă, pe proorocul Iezechiel: în capitolul I, versetul... — Bună dimineața, dragii mei! - se auzi atunci glasul vesel al viziriului și-apoi se văzu intrând pe ușă și trupul său, mai trist. Cum ați dormit? Bine? DA? Mă bucur. Și care din voi a tras de șnur? Crailor, nu v-astâmpărați deloc, he, he! Ei? Care? Și cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
hudițele Țarigradului. Și tocmai când, dumiriți de propria lor sărăcie salvatoare, se opriseră cu caii în spume într-o fundătură mirosind a levănțică, îl zăriră pe Broanteș mergând pe lângă ziduri și ținând-o de mână pe Cosette. — Hei, Iacopone!* - strigă vesel spătarul. Ia vino-ncoace! Broanteș se apropie sfios, fără să o lase de mână pe Cosette. Da’ văz că ne înmulțim! surâse spătarul. Cine e dumneaei? — Sunt Cosette, de la han - ciripi cu vioiciune țigăncușa. Noi doi ne iubim - adăugă ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
murmură în barbă vistiernicul Ximachi. Ruxăndrița se ridică și dintr-un nou salt, fu din nou pe genunchiul tremurător al lui Sima-Vodă. Se aplecă și-i șopti ceva. Papagalul plecă și el urechea. — Sunt de aur, sunt de aur! - chițăi veselă pasărea. Am întrebat și eu! — Taci, Alfred - făcu moale Sima-Vodă. Da, Ruxăndrița, lumina mea, crucile cuvioșiilor lor sunt de aur. Zâmbi călugărilor: Știți și dumneavoastră, femeile... Apoi se întoarse spre Ruxăndrița și spuse cu părintească dragoste: N-ai vrea, fulgul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
socio-economice necesare trecerii la o nouă orânduire, ospățul lui Sima-Vodă era, din păcate, în toi. Cu acea inconștiență specifică claselor aflate pe buza prăpastiei, nebănuind că peste numai două veacuri vor fi înghițiți treptat de burghezie, boierii benchetuiau așa de veseli, de umani în fond, încât, dacă nu ți s-ar fi făcut milă de ei știind ce-i așteaptă, ți-ar fi fost mai mare dragul să-i privești. Uitând de prezența inoportună, scrutătoare a lui Husain Ramza-pașa, jitnicerul Haralambie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
pe tine, Mitenka? - întrebă părintește Vasea. — Unchiu’ Vasea - rânji blând flăcăul. — Și îl iubești tu pe unchiu’ Vasea? întrebă Vasea. — îl iubesc - zise flăcăul. — Și se supără Mitenka dacă unchiul Vasea îi ia doi dinți? — Mitenka nu se supără - zise veselul flăcăul. Atunci, fulgerător, Vasea îi trăsni nepotului un așa pumn în plină figură, încât acesta căzu într-o rână cât era de lung, scuturându-și încet capul. — Ei? - făcu Vasea curios. — Uite-i! - zise cu veselie flăcăul și adunându-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
cu un păr negru, bogat, în care câteva răzlețe fire de fân mărturiseau belșugul acelor ținuturi. Ivirea lor tinerească din cadrul ușii, ca doi copii neastâmpărați care veneau de la o neastâmpărată, îndelungată hârjoană, fu atât de fermecătoare, încât doamna Potoțki bătu veselă din palme: — Dragii mei copii! zise ea încântată. Pan Bijinski tuși discret, atrăgându-i atenția că nu e cazul. — Ne-am jucat puțin pe-afară, mamă! - zise volubil Zbignew, înaintând un pas, doi, trei. I-am arătat unde o să facem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
obține imediat, după o prealabilă spălare pe ochi, imaginea reconfortantă a unei dimineți de octombrie în care șiruri-șiruri de personaje se duc la muncă, să-și ocupe posturile de lucru în textul nostru. A răsărit și soarele, un soare arzând vesel, arătându-și dinții. Gospodinele au început să-și bată tapetele, făcând să cadă cuvintele, virgulele inutile, copiii merg voioși spre Școala de literatură, printre blocuri au oprit câțiva editori strigând „Texti cumpar! Texti goali!”, la ușă sună politicos un controlor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
și pătrunseră aplecându-se în colibă. în colibă - călduț. în partea opusă punctului de vedere al povestitorilor arsamatoriști erau paiele rezervate culcușului copiilor: paie proaspete, lucind frumos-gălbui la lumina opaițului. Copiii lui Covaliov, ca toți copiii din lume, se hârjoneau veseli și neastâmpărați și poate că am zăbovi cu privirea și condeiul asupra șturlubaticei lor goane prin colibă dacă nu ne-ar fi luat-o înainte povestitori mult mai înzestrați, în nepieritoare pagini peste care nu se poate trece. De aceea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
vioaie, intră împingând un cazan alunecând pe rotile. Episodul 156 CĂPITANUL TRESORO POVESTEȘTE Un damf puternic de lobodă fiartă însoțit de-o adiere de rântaș deschise nările tuturor. Și parcă pentru a risipi orice urmă de îndoială, solida femeie anunță veselă și tautologică: — Lobodă! într-adevăr, vitaminoasa plantă tăiată masiv se lăfăia într-un dulce balans în gura de crater a cazanului. Fără să mai piardă timp, vioaia slujnicuță, căreia să-i fi dat vreo 17 ani și vreo 13 de când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
întrebă Tresoro. — Nu știu dacă ați fost vreodată la Ursuline - spuse Fibbia. — Am fost o dată, în treacăt - spuse căpitanul Tresoro. — Ei, o dată, mai treacă-meargă, dar să stai acolo ani în șir, fără o lescaie... - spuse Amada. — Noi eram două fetițe vesele, zvăpăiate, învățate cu surugiii, cu călătorii, cu hanurile - urmă Fibbia. Ciocnindu-se brusc cu rigorile sistemului monahal, cu sculatul la cinci și culcatul în chilie, adolescența noastră, care prinsese să se dezvolte, s-a prăbușit. — Unde mai pui că de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
cu acea tinerețe care colcăie de visuri în așteptarea unei realități tangente... — Tangibile se spune - o corectă Fibbia. — Mă rog, ce mi-e tangibil, ce mi-e tangent - zise Amada. Important era că se vestea o zi primăvăratecă; soarele ardea vesel, apa se scurgea în rigole, de pe-acoperișuri cădeau sunând cristalin... — Vai, nu-mi mai aduce aminte! - izbucni deodată Fibbia. — Dar ce s-a întâmplat? - zise căpitanul Tresoro. — Cunoști dumneata, vajnice căpitan - se-ntoarse Amada spre el - senzația tâmpită când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
mare, ciobănesc, ce adăsta prin curte - și cu cât e schimbat mai des, cu atât tristețea e mai mare, căci tristeții sale i se adaugă tristețile mai mici ale supușilor ce-l urmează în surghiun. Să trecem la altele mai vesele, cinstind astfel această masă de la care nu văz să lipsească vreun lucru. Frumos și adevărat ai grăit - zise Barzovie-Vodă, aruncând și dânsul un os grasului de câine ce latră mulțumit de două-trei ori. — Iată - continuă Vulture - Măria-Sa pomenea că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
înțepenit de tot stând așa. Ori taie-ne, ori scoală-ne, numai nu ne ține în halu’ ăsta. — Bine, sculați-vă - zise Barzovie. Ia spuneți-mi, cum e țara acum? — Cum ai lăsat-o - răspunse Samoilă ridicându-se. Săracă și veselă. — Poporul? — Poporu-i la țară, habar n-are. — Turcii? — Turcii știu, da’ ce să facă? Asta au vrut, asta au. — Fumăritul? — Slab de tot - răspunse Samoilă. Din trei case numai una fumegă. — Văcăritul? — Vai de mama lui! Te sperii când îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
nimic altora. Episodul 226 ECHINOCȚIU DE PRIMĂVARĂ E duminică. A venit primăvara. Păsările călătoare s-au întors toate din țările calde, apucându-se grăbite să-și construiască frumoase, spațioase cuiburi. Pe ogoare duduie tractoarele, între blocuri duduie covoarele. Soarele râde vesel, încălzind fețele trecătoarelor. Să-ngăduie măritul Cetitor umililor naratori ca-ntr-această binecuvântată zi să lase deoparte firul subțire al poveștii pe care-o deapănă de-atâta vreme și să se cuprindă și ei de farmecul firii din jur, căci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
privesc pe geam și se desfată cu luminoasa priveliște. La parterul școlii de vizavi se văd într-o sală busturile sobre ale pensionarilor reuniți într-o pașnică ședință de bloc. Alături de școală, în piață, s-au adus garoafe și tineri veseli cumpără buchet după buchet. Pe alei se aud strigătele prelungi ale celor care printr-o salutară inițiativă ajută gospodinele să se debaraseze, economisind timp, de sticlele și borcanele goale prisosind prin debarale. Din bucătăria naratorilor vine un indescriptibil miros de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
când ești în picioare, era adus de spate, iar fruntea îi era încrețită de griji. —Bill, e totul în ordine? am întrebat. Brusc, ai fi zis că e vânat. Ce vrei să zici, Sammy? Nu știu. Te întreb. Nu pari vesel, cum ești tu de obicei.. Îmi evita privirea. În schimb, făcu semn cu capul în direcția sălii de recepție. —Sunt bine, Sammy, chiar bine. N-ar fi mai bine să te duci acolo? Să nu zică nimeni că nu am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
să aibă culoare și apoi i-ar fi stropit cu apă de colonie înainte să le dea voie să iasă din casă. Unul dintre motivele pentru care preferam cartierul Camden era că acolo nimeni nu se simțea obligat să fie vesel; aveam voie să ne prăbușim ca niște cadavre și deprimați din cale-afară. În zona de sud-vest, oamenii se simțeau obligați să se bată pe spate și să râdă zgomotos, plini de voioșie, indiferent de cum s-ar fi simțit. Pun pariu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
-mi facă semne. —James își face un bine, observă Simon Grenville - nu-i puteam spune „Minorul“, suna prea stupid - în timp ce respectivul se înfigea cu voluptate într-o farfurie plină ochi cu măruntaie maronii și suculente. Nu e revoltător? spuse Suki veselă. Stătea de cealaltă parte a lui Simon, ciugulind dintr-o farfurie cu pui la grătar. Măcar binevoia să mănânce; observasem că sora ei geamănă se mulțumea să împingă mâncarea dintr-o parte a farfuriei în alta, fără a ridica niciodată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]