7,938 matches
-
până atunci (cf. Fap 16). Situații analoge aflăm despre veteranul macedonean Gaius din Derbe, convertit la Evanghelie (Fap 19, 29 și 20, 4) și despre Sergius Paulus, proconsulul Ciprului (44 p.Chr.), care, înconjurându-se anterior de niște magi, se convertește (cf. Fap 13, 7-12) în urma unor semne miraculoase săvârșite de Paul la Pafos, în fața lui. Atitudinii inconfundabile a Bisericii timpurii i s-ar putea opune Predica de pe munte care, ilustrând decalogul moral al creștinului, impulsionează virtuțile nicicând recunoscute până atunci
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
simbol al puterii o sabie lungă, îngăduite de Dumnezeu pentru binele social. Concepția, exprimată într-un moment de tensiune deosebită pentru orânduirea imperială, voia să se opună ideilor antiromane, de factură iudaică extremistă care puteau persista chiar și printre cei convertiți la creștinism. Noul Testament produce o răsturnare completă a valorilor virtuților tradiționale, care nu aveau ca obiect precis vreo structură bine determinată ci individul însuși, a cărui mântuire se afla la baza construirii Împărăției și a incidenței omului nou în societate
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
credincioșii din Corint să se minuneze văzând un suflet atât de viguros în trupul său plăpând și bolnăvicios: Că scrisorile lui, zic ei, sunt grele și tari, dar înfățișarea trupului este slabă (2Cor 10, 10). Paul îi îndemna pe cei convertiți de el să fie tari în Cristos: În sfârșit, fraților, întăriți-vă în Domnul și întru puterea tăriei lui (Efes 6, 10). Evlavia creștină pretindea jertfe continue și bătălii dure, ce nu se puteau împlini dacă sufletul nu era suficient
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
cu Dumnezeu. Serviciul militar nu era văzut ca o îndatorire a cetățeanului, ci o activitate profesională egală celorlalte două meserii cunoscute, precum cea a agricultorului și cea a marinarului. Clement cunoaște sau cel puțin ia în considerație numai cazul creștinilor convertiți pe durata stagiului militar, fără a se referi la aceia care intrau în armată îndată după ce au primit botezul ori după convertire. Tot aici se evidențiază verbul katalambáno, care pune accentul pe puterea persuasivă a adevăratei gnoze capabile să cucerească
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
c) signum creștin, primit la botez, remarca neacceptarea celui mi-litar. Tot în acest context, relua și dualismul prezent în Apocalips despre apartenența la castra tenebrarum ori la castra lucis, afirmând că înrolarea în cele dintâi manifestă păcatul (transgressio); ipoteza soldaților convertiți la creștinism, după întreprinderea carierei militare, este comparată cu a omologilor lor din Noul Testament. În practică, după primirea botezului, soldatul care pretinde o ruptură cu un anumit tip de viață are trei posibilități, pentru a-și păstra intactă sinceritatea credinței
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
subestimau chestiunea etică în timpul serviciului militar disculpându-se că slujirea față de stat îi obliga să împlinească anumite fapte, Tertulian le atrăgea atenția asupra unicității și radicalismului Evangheliei: contrar lumii păgâne în care politica imperială oferea concesii și imunități militarilor, soldații convertiți la creștinism nu trebuiau să se considere imuni de martiriu ori îndreptățiți de nedreptățile le-ar fi săvârșit. În fața lui Dumnezeu soldatul și civilul creștin au aceleași îndatoriri: inevitabilitatea păcătuirii este inexistentă pentru cine are numai datoria de a nu
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
Roma, centurionul Cornelius a săvârșit multe convertiri; din Scrisoarea către Romani (54 p.Chr.) aflăm că erau numeroși creștinii în capitala Imperiului, lucru confirmat de Scrisoarea către Filipeni (60 p.Chr.) unde ni se spune că exista un nucleu de convertiți chiar și la curtea lui Nero. Printre acești convertiți unii erau: a) sclavi, liberți, funcționari civili, militari și poate vreun personaj important, precum nobila matroană Pomponia Graecina care, acuzată de superstiții noi și vătămătoare, puțin mai târziu după uciderea rudeniei
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
familiile nobile din Roma încă de la prima sa apariție în acest oraș, iar pentru alții ideea devine atât de îndoielnică încât se și întreabă dacă nu ar fi prea nesăbuită ipoteza ca unii membrii ai ginții Cornelia să se fi convertit la creștinism cu mult mai înainte de sosirea lui Paul la Roma și că Priscila ar fi aparținut acestei familii prin naștere sau ca libertă?. Exprimarea lui Holzner nu împiedică posibilitatea ca centurionul să fi aparținut ginții Cornelia, motivând că numai
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
dar și pentru susținerea și propagarea credinței. Este impresionantă dar și semnificativă dedicarea a două capitole întregi (Faptele Apostolilor 10 și 11) convertirii centurionului Cornelius! A fost un eveniment extraordinar nu atât pentru că era vorba despre un păgân care se convertea, cât mai ales pentru renumele și influența de care se bucura acesta, aspecte care vor contribui la o tot mai mare credibilitate a Evangheliei printre păgâni. În timpul domniei lui Claudiu (41-54 p.Chr.), potrivit tradiției creștine, Apostolul Petru ar fi
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
casa lui și care făcea multe milostenii poporului și se ruga lui Dumnezeu totdeauna. Autenticitatea acestei informații nu poate fi pusă la îndoială. Să fi fost așadar, centurionul Cornelius cel care ar fi format după sine sufletul religios al romanilor convertiți la Evanghelie? Potrivit mărturiei din Faptele Apostolilor se pare că da, iar aceasta în urma viziunii angelice, când Cornelius a chemat două din slugile sale de casă și pe un ostaș cucernic din cei care îi erau mai apropiați, cărora după ce
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
că Acacius, un ofițer roman, probabil creștin, care a participat împreună cu împăratul Hadrian la o expediție împotriva armenilor, împreună cu vreo 10.000 de soldați, după ce a pierdut o primă confruntare, rugându-se, a asistat la apariția unui înger care a convertit întreaga armată la creștinism și apoi spre victorie. După bucuria inițială a victoriei, aflând că cei 10.000 de soldați ai săi au trecut la creștinism, împăratul a poruncit să fie răstigniți cu toții, fără nici o excepție, pe muntele Ararat, chemând
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
a cărui cinstire nu se puteau sustrage fără a cădea ipso facto în delictul de insubordonare, punibil prin lege. 4.2. Antimilitarismul montaniștilor Montanismul era o sectă creștină fondată în Frigia, către anul 172 de Montanus, preot al lui Cybele. Convertindu-se la creștinism, cu entuziasmul specific tuturor convertirilor persoanelor instabile și capricioase, a promulgat doctrina a cărei mișcare s-a declarat oficial antimilitaristă, făcând din aceasta o misiune specifică. Intransigența absolută a montanismului față de prestarea serviciului militar, născută din programul
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
Claudius, Lupercus și Victoricus, și tot în Spania Faustus, Ianuariu și Marțial, Servandus și Germanus; se pare că nu au fost soldați; la Bononia: Proculos; la Brivas: Ferreolus și Iulianus; la Ferentinus: centurionul Ambrosius; la Lactora: 30.000 de soldați convertiți de Genius în ținuturile Galliei; la Marsilia: Alexandru, Longinus și Felicianus, convertiți de Victor; la Milano: Victor din Mauritania; la Nicomedia: Hadrianus și tribunul Quirinius, Fotie, Archelaus și cei 17 însoțitori din Nicomedia. la Saladora, în Elveția: Victor și Ursus
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
Servandus și Germanus; se pare că nu au fost soldați; la Bononia: Proculos; la Brivas: Ferreolus și Iulianus; la Ferentinus: centurionul Ambrosius; la Lactora: 30.000 de soldați convertiți de Genius în ținuturile Galliei; la Marsilia: Alexandru, Longinus și Felicianus, convertiți de Victor; la Milano: Victor din Mauritania; la Nicomedia: Hadrianus și tribunul Quirinius, Fotie, Archelaus și cei 17 însoțitori din Nicomedia. la Saladora, în Elveția: Victor și Ursus; la Tesalonic: soldatul Demetrius; la Tifernus: Crescentes; la Treviri: Tirsus, Boniphacius și
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
pe împăratul nostru și să venim la El?“. Theogenes a răspuns: „Dacă voiți, nimeni nu va putea să vă oprească; de altfel, dacă părăsiți tenebrele acestei lumi, gradele și onorurile pe care le aveți în această lume și vă veți converti la adevăratul Dumnezeu, Regele veșnic, și veți lupta pentru El, asemenea mie, veți trăi în viața veșnică“. 3. Înfuriindu-se ca un leu, tribunul Zilicentius, și scrâșnind din dinți contra lui, a poruncit ca toți soldații legiunii să se îndrepte
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
și creștin când începea să slujească în armata romană. Dacă momentul convertirii vizigoților s-a petrecut între 382-395 când s-au stabilit în Moesia, la înrolarea lor armata theodosiană erau cel puțin parțial păgâni. În secolul V soldații barbari se converteau pe durata serviciului și se întorceau acasă creștini. Această nouă situație schimbă complet datele problemei care apăreau în perioada dioclețiano-constantiniană (284-363). Pentru a doua jumătate a secolului IV nu mai putem vorbi de creștini în armată, în sensul contemplat de
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
determinat interdisciplinar, plurifactorial (Miled, 2005), fiind urmărită evoluția sistemului economic, social, cultural, transformările din câmpul muncii. Atunci educația analizează această cerere externă și definește adaptarea abordărilor pedagogice noi privind problematica ei, dar și modul cum nivelul dezvoltării științelor se poate converti în conținutul disciplinelor și cum are loc transpoziția lor didactică, cum pot fi concepute și utilizate rezultatele sistemului educativ sau nereușitele lui în acest context. De aici rezultă dimensiunea socioculturală și economică, cea metodologică, cea epistemologică, dimensiunea legată de nivelul
by ELENA JOIŢA [Corola-publishinghouse/Science/1005_a_2513]
-
ale școlii americane. Fenomenul "realiști împotriva războiului" (mulți cercetători realiști reputați și-au făcut publică opoziția față de războiul din Irak în The New York Times în 2002) este un exemplu privind modul în care poziția dominantă într-un domeniu poate să nu se convertească într-o poziție dominantă în altul. Este necesar să subliniem natura politizată a disciplinei deoarece politica Relațiilor Internaționale poate determina cât de larg poate fi în realitate spectrul "opiniei teoretice legitime". De exemplu, cercetătorii marxiști au subliniat limitele dezacordului permis
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
fost atras În mod deosebit este aceea a „demonicului”, prin care el Înțelegea acea putere de influențare magică pe care o dețin unii oameni și căreia nimic nu i se poate opune. La oamenii de geniu, această putere este sublimată, convertindu-se În acte creative de excepție; la ceilalți, demonicul ia aspectul unei energii brute, exaltate, debordante: „Mai grozav apare demonicul când se ivește Într-un om oarecare, copleșitor. În timpul vieții mele am putut să observ și mai de aproape, și
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
de tot felul de compromisuri și tendințe egoiste), singura soluție posibilă pare a fi, În viziunea celor care au realizat convertirea, opțiunea pentru trăirea În ideea de divinitate (singurul garant al păstrării purității unor astfel de valori). Cel care se convertește religios o face deci dintr-o aspirație de ascensiune spirituală și de securizare În „absolut”. Μ și binele făcut, la un moment dat, altuia poate fi considerat o formă de creație. Μ Psihologii spun că sentimentul de a fi sau
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
În măsura În care sînt capabili să nu refere la un « dincolo », ci să absoarbă ca semn orice transcendență. Este un travaliu cît se poate de actual, dar imposibil de dus la sfîrșit. Ieșirea În decor nu este absolută, expresia nu poate fi convertită În Întregime În experiență. Dar chiar de-ar fi, o astfel de literatură ideală nu anulează, ci instituie propria transcendență asupra tuturor celorlalte realități pe care le incoroprează ca semn, inclusiv asupra realității literare : ce altceva face un poem care
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
plăcut, așa cum Luc Ferry și Alain Renaut se feresc să facă măcar numai aluzie la metafizică. Cine s-a fript o dată suflă și-n iaurt. Dar tocmai În această prudență extremă rezidă și cel mai regretabil defect al cărții lui. Convertit la bunul simț, la o luciditate extrem-realistă, care să nu pună cititorului nici o problemă de validare, Compagnon Îngroapă pînă și proiectul teoriei literare. Neutralitatea bonomă cu care redă dueluri teoretice celebre au drept corolar afirmația din final cum că teoria
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
nu istoriei, oricît de suprarealist percepută, ci propriei libertăți de a-și afla sensul. Lumina Înflorește pe aceeași scriitură distorsionată, În același univers dizarmonic, corodat și decupat cu gesturi nevrotice, care proiectează un viitor apocaliptic. Escatologic o dată În plus, Volodine convertește aceste “scurte piese muzicale”, după cum el Însuși le numește metaforic, În niște fugi agonice, “muzică” ce ne amintește ritmurile macabre, de data aceasta În sens propriu, ale piesei formației cehești Leibach - Quel est le privilège des morts? Acela de a
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
parte ori de cealaltă, mereu în mijlocul vadului, sfâșiat între biografic și teoretic. Sunt un spectator care nu-și dezlipește ochii de la platoul de joc, pentru că vrea să regăsească acolo tot ceea ce poate căpăta sensul unui eveniment personal, tot ceea ce arta convertește în experiență. Atunci scrii pornind nu doar de la tine, ci de la eul tău fecundat de puterile scenei. O situație în care m-am aflat ca spectator stă la originea acestei cărți, o situație care mă urmărește de multă vreme. În
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
se află explicit sub stăpânirea privirii venite din înaltul cerului. Într-un spectacol sublim și neterminat din 1981, Victor Garcia crea un dispozitiv scenografic asemănător pupilei unui ochi uriaș în interiorul căruia evoluau personajele. Supravegherea, a priori absolută la Calderón, se convertea astfel în supraveghere interiorizată: instanța supraveghetoare și ființa supravegheată se confundau. Nu mai există disociere, iar Marele Supraveghetor se răspândește, fără să întâmpine nici o rezistență, în multitudinea personajelor supravegheate. Dar nu unei asemenea supravegheri i se consacră acest eseu, chiar dacă
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]