9,442 matches
-
viață. De obicei, scriitorii sunt altceva. Nu trăiesc, sau au o cu totul altă formă de agregare și, oricum, în nici un caz maică-mea, care preda limba franceză în comuna Bănești, nu ar fi putut să cunoască vreunul. Scriitorii sunt ficțiuni. Nimeni nu știe cu exactitate ce trebuie să facă un scriitor, cum trebuie să se comporte. Iar când cunoști unul, spunea cineva, ți se pare aproape indecent ca acesta să existe. E doar o ființă de hârtie și atâta tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1854_a_3179]
-
de ucenicie este nu un studiu, o Cartă, ci un roman, În felul aceluia al lui Thomas Mann despre felul cum a scris Doctor Faustus. Dezbaterea este absorbită În poezie sau, cu un cuvânt care spune exact același lucru, În ficțiune. Un roman pus sub semnul spectacolului popular În care apare masca evocată În titlu. Spectacolul popular care e circul ține de ce estetica numește grotesc și conține În sine un element sinistru, abea deghizat sub costumația și sub gesturile comice. Am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
minte și pe hârtie În preliminariile unui roman care Își căuta forma și să Încep, brusc, scrierea Plicului negru. Cele descrise În articolul de revistă (pe care nu Întâmplător cenzorul romanului le pusese la Îndoială) se găsesc, de altfel, În ficțiunea epică și Își au rolul lor În acutizarea atmosferei tenebroase și opresive a cărții. Faptul că apăruse Într-o revistă ca Flacăra (probabil singurul loc În care putea apare, dat fiind jocul adulărilor și sfidărilor, specific acestei publicații) și faptul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
amuzat, presupun, constatând că, acum, pantofii mei americani au valoare crescută pe piața dâmbovițeană. Acest amănunt nu Îl prevăzuse sau poate se ferise să mi-l Împărtășească. Aura acelei zile de vară bucureșteană a intrat, Între timp, În tărâmul imaginar. Ficțiune a trecutului, fabula unei biografii care se tot depărtează fără a se separa de ea Însăși. New York, ianuarie 2000 (Familia, nr. 4/2000) Dialog epistolartc "Dialog epistolar" Pe Radu Enescu l-am văzut doar o singură dată. Anume, Într-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
ale psihozei colective (moartea lui Preda etc.). Sunt cu totul de acord cu autorul (timpul a și probat-o, de altfel) că problemele acelei epoci bolnave, cu Întruchipările de iad glumeț și jegos, nu pot cristaliza epic, În proza de ficțiune. Am și scris, cândva, Într-o anchetă asupra romanului românesc, În același sens. Nu Îndrăzneam a spera, atunci, În prea multe jurnale și memorii autentice, cuprinzătoare, poate pentru că nu aveam, eu Însumi, răbdarea de a-mi depăși nevrozele zilnice, descriindu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
dintre cele mai incitante a fost, s-o spunem, recentul volum Întâlnirea, roman regândit și rescris după o anterioară nuvelă. Surpriză nu doar pentru Înnoirile strategiei narative, ci prin chiar apariția acestui excelent nou roman, după o lungă absență din „ficțiune” și după o atât de acaparantă dăruire jurnalismului, conectat oră de oră la metronomul social-politic agitat al țării și lumii. Tema Înstrăinării și a exilului refuză clișeele: soția germană a intelectualului român refugiat În străinătăți nu pare posesoarea unei existențe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
nevoie să „văd” locurile prin care s-a rătăcit sufletul Alejandrei... Ca un lector să caute locul unde a suferit un personaj de roman este deja ceva pueril, dar când o face chiar un romancier, care știe prea bine că ficțiunea n-a apărut decât din obsesiile creatorului, ar fi o dovadă nu doar că arta este uneori mai puternică decât viața, ci că această dovadă ar fi să poată servi artistului În impas, șansă de regăsire, stimulare activă. În locul Alejandrei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
tineri, deja ai secolului XXI, au răspuns inteligent și intens chemării, dialogând dezinhibat despre relația Între existență și creație, Între frumusețe și solitudine, Între boală, iubire și moarte. Evocarea Bătrânei Doamne, Veneția, pendulând Între Orient și Occident, Între realitate și ficțiune, Între „bucurie, mister și iresponsabilitate”, cum spunea Virginia Woolf, evocarea Înstrăinării, exilului, iluziei au stimulat o efervescență pe care n-aș mai fi crezut-o posibilă. Ceea ce nu pleda, neapărat, În favoarea vreunui „model cultural” desuet, ci Însemna, mai curând, o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
ca un biet vagabond sărac, fie și doar pentru o după-masă de prim contact și o altă dimineață a despărțirii, Într-un loc faimos până la a părea fictiv. Nimbul Întâmplării se revendica de la un personaj literar confratern, ieșit demult din ficțiune pentru a se confirma, din nou și din nou, În proximitatea diurnă și nocturnă a biografiei lectorului, ca interlocutor de gală. Cu trecerea vârstelor, Von Aschenbach părea deja un soi de elevat alter ego, Într-o metarealitate a refugiului de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
pare mai cumplită decât metamorfoza Însăși. Tonul alb, neutru, astfel Încă mai terifiant, ca și conținutul teribil fac textul kafkian relevant pentru un secol În care teroarea pândea continuu existența umană, un secol care a anulat diferența Între realitate și ficțiune, a metamorfozat orice În orice altceva și a făcut ca această radicală mutație să ni se pară normală. Metamorfoza este o scriere scandaloasă și importantă, ale cărei stil și temă sunt organice epicului restrâns, „economic”: Gregor Samsa se trezește, dimineața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
teme „fierbinți”, intens controversate, precum „political corectness” sau „industria Holocaustului”. Pe urma unor recenzii americane, comentariul re-declanșa și operația de de-mascare a personajelor, identificate prin eventualele modele din realitate și convocate Într-o „dezbatere” fastidioasă, inadecvată unei opere de ficțiune. Trebuie spus că Saul Bellow este unul dintre cele mai nepotrivite ținte ale vânătorii după „implicați” În obsesiva „corectitudine politică” a mediilor academice sau În excesiva(?) producție culturală prilejuită de Holocaust. Din amplul interviu, aproape șase ore, pe care am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
inteligent al lectorului stăpân pe regulile lecturii: „Când vorbim de romane, viața autorului nu e treaba nimănui. Dacă autorul Însuși difuzează știrea că personajul cutare este, de fapt, În viața reală, cutărică, cititorii continuă să aibă obligația- obligație față de farmecul ficțiunii - de a-și astupa urechile și a-și vedea de drum. Cititorul este eliberat de jocul corespondențelor. Ficțiunea este subterană, nu terestră. Sau este ca În Tao: dacă spui ce este, tocmai asta nu-i, de fapt. Modelele dispar; simulacrele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
autorul Însuși difuzează știrea că personajul cutare este, de fapt, În viața reală, cutărică, cititorii continuă să aibă obligația- obligație față de farmecul ficțiunii - de a-și astupa urechile și a-și vedea de drum. Cititorul este eliberat de jocul corespondențelor. Ficțiunea este subterană, nu terestră. Sau este ca În Tao: dacă spui ce este, tocmai asta nu-i, de fapt. Modelele dispar; simulacrele lor, puternicele lor miracole durează”. Naiva investigare publică a identității „reale” a personajelor, tipică unui rudimentar apetit al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
cu care cititorul american deloc nu este. Habar nu are, de fapt, că nu Nae Ionescu a Întemeiat Garda, or lansează anume enormitatea, pentru a-l copleși pe Chick? Are Însă răspunsul vreo importanță?... Ravelstein nu este istoric nici măcar În ficțiunea care Îi preia numele și n-ar fi, oricum, singura bazaconie pe care o lansează În spumoasele sale divagații paradoxale. „Ca un naționalist român al anilor ’30 fusese violent vizavi de evrei. Nu era Arian, firește, nu - era Dac”, continuă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
am descoperi Între albumul biografic și distribuția de măști ale romanului nu avem de-a face, se Înțelege, cu o simplă, reductivă translare-transcriere a realității. „Un roman, chiar când este autobiografic, nu este autobiografie. Cititorul este eliberat de jocul corespondențelor. Ficțiunea este subterană, nu terestră. Modelele dispar, simulacrele durează...” În conversațiile cu Ravelstein sau Rosamunda despre Radu Grielescu, Chick oscilează Între autojustificare și autoincriminare. „Ravelstein vroia să știe cu exactitate care era poziția lui Grielescu și i-am explicat că la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
cu siguranță, la scriitorul de valoare, mioapa confruntare cu realitatea. Cât despre realitatea istorică, În acest caz, ar fi greu s-o considerăm idilică, cum ne-ar lăsa să Înțelegem cei jigniți de excesiva, libertina extrapolare a adevărului la ambiguitățile ficțiunii. Agresat de reproșurile celor apropiați și de propriile remușcări, Chick nu renunță, totuși, nici până la urmă, a opune acuzațiilor lui Ravelstein dreptul la nuanță. „Ravelstein a văzut că refuzam să Întreprind neplăcuta acțiune de a gândi la toate astea. Aveam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
ar fi sesizat atunci când afirmase că Bellow evita, de fapt, să scruteze nu doar persoana reală a Alexandrei, dar și familia Bagdasar din România? N-ar mai urma decât să scrutăm, la rândul nostru, din nou, relația dintre realitate și ficțiune? Cât de „perfectă” ar fi să fie reproducerea realistă la un scriitor de tipul Bellow? Alexandra Bagdasar, modelul eroinei „pozitive” În romanul Iarna decanului și al celei „negative” În Ravelstein?... Ar fi atât de important, până la urmă, dacă „simulacrul”, cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
văzute prin convivialitatea apetitului. Li se părea că pot percepe, astfel, relația de iubire a autorului față de o patrie secundă, adoptivă, Portugalia, În a cărei limbă scrisese romanul și căreia Îi inventase rețete culinare la fel de fictive și de fascinante ca ficțiunea Însăși. Alții se Întrebau dacă halucinația, ca și visul nu sunt doar ale minții, iar cartea, un mod de a soluționa obsesia unui autor cu alt autor și cu Patria acestuia. Festinurile culinare păreau să confere forma tangibilă a ceva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
soluționa obsesia unui autor cu alt autor și cu Patria acestuia. Festinurile culinare păreau să confere forma tangibilă a ceva Încă amorf. „Subconștientul nu poate fi transcris, este mister. Visurile scrise nu sunt vise. Scrie autorul În vis sau În ficțiune, de fapt?”, Întreba Jared, studentul din California. „Putem avea Încredere În voci moarte?”, Întreba altă studentă. „Ce adaugă epicului sfidarea regulilor mortalității? Narațiunea devine o incursiune spirituală. Nu morții Îi obsedează pe cei vii, ci aceștia Îi somează să apară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
propriile sale părți incontestabile, pentru ca acest tenace simț al integralității să fie din nou adevărat. Zăcând în camera sa de motel la ora două noaptea, Weber aproape că simțea acest adevăr în membrele pe care și le număra - o singură ficțiune solidă e întotdeauna mai tare decât adevărul risipirii noastre. Se trezi agitat dintr-un vis în care munca lui o luase pe căi foarte greșite. Era încă hipnopomp. Puls accelerat și piele umedă. Un proces rece îi fremăta chiar sub
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
că în cazul ăsta văd vreo diferență. Literatura nu ne oferă nici un model de tratament sistematic. N-avem nici un eșantion reprezentativ cu care să lucrăm. Și cauzele psihiatrice sunt destul de rare. Cazurile induse de un traumatism aproape că sunt pură ficțiune. Dacă vreți să știți părerea mea... Neurologul își arătă palmele goale - nici un instrument ascuțit. — În medicină nu e ca la curse. Știți asta. Dacă Weber știa ceva după o viață întreagă de cercetare, era exact pe dos. — Aș recomanda terapie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
Există protocoale. Întotdeauna omit numele și adesea și datele biografice, când sunt importante. Uneori, un studiu de caz combină de fapt două sau mai multe povești, pentru a scoate în evidență cele mai frapante caracteristici ale unei boli. — Adică e ficțiune? întrebă altcineva. Weber făcu o pauză de gândire, iar camera deveni agitată. Karin începu din nou să-și roadă cuticulele, iar Barbara stătea țeapănă, ca o statuie perfectă. Mark fu cel care vorbi primul. —Ăsta-i un mare tun. Putem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
înțelegere, în lipsa unui lucru care exista doar în străfundurile unui interior impenetrabil. Studenții goliră sala, mocnind pe culoare în pâlcuri răzvrătite. Weber fu cuprins de o senzație, de o dorință de a suplimenta neurologia adevărată cu literatură de duzină, cu ficțiune care măcar era conștientă de propria sa orbire. O să-i pună să-l citească pe Freud, prințul povestitorilor: Istericii suferă în principal de reminiscențe. O să le recomande Proust și Carroll. O să le dea Funes al lui Borges, omul paralizat de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
-l învățase nimic. Unde se sfârșea sinele lui și unde începea al ei? Sinele supura - opera neuronilor-oglindă, a circuitelor empatiei, selectate și conservate cale de atâtea specii datorită valorii lor obscure pentru supraviețuire. Girusul supramarginal al micuței Jess evoca o ficțiune, un model imaginar al modului în care ar arăta corpul ei dacă l-ar imita pe el. Weber văzuse oameni cu leziuni în zona asta - apraxie ideomotorie. Reușeau să agațe un tablou, dacă li se cerea. Dar dacă li se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
o nouă tomografie, în prima săptămână din martie. Ciudat de docil, Mark se duse să discute cu tehnicienii de la laborator. N-are cum să fie de la medicament, îi spuse Hayes lui Karin. Literatura nu pomenește de așa ceva. —Literatură, repetă ea. Ficțiune totală. Îl simțea pe neurolog notându-și deja această nouă chichiță, ca s-o publice. Diagnosticul de Cotard nu schimba nimic important. Acum, că Mark începuse să ia olanzapină, doctorul Hayes insistase să continue fără să sară peste vreo doză
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]