7,938 matches
-
culegere de informații, va fi, de cele mai multe ori, un „profesionist”. Astfel, toate virtuțile „veghei” se degradează, se preschimbă în contrariul lor în cazul „supravegherii”: „veghea de noapte”, practică a comunității sau plăcere proprie celor ce nu agreează lumina zilei, se convertește, când vorbim de „supraveghere nocturnă”, într-o activitate de spionaj. Aici nimic nu mai este gratuit sau ludic, partenerii au identități precise (spion și spionat), iar misiunea, explicită, vizează doar eficacitatea. Supravegherea merge mână în mână cu neîncrederea. La baza
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
și comportamentul cobailor, evoluția pieței și comportamentul clienților. În principiu, o observare corectă exclude orice implicare sau apreciere: ea furnizează informații și doar atât. Dar linia de demarcație rămâne foarte fragilă: este suficientă o simplă intensificare pentru ca observarea să se convertească în supraveghere, căci, de îndată ce informațiile culese impun o intervenție, încep să apară simptomele supravegherii. Când observarea încetează să mai fie legată de procese îndelungate și de constituirea unui corpus de cunoștințe cu consecințe târzii, ea riscă să ia, cu multă
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
portăreasa - un membru deplin integrat în comunitate sau un potențial agent? Ambiguitatea aceasta îi permite, de altfel, să treacă ușor de la supravegherea „moale”, de proximitate, la supravegherea „dură”, polițienească. Informațiile culese grație intimității cu un ansamblu de locatari se pot converti în orice clipă în prezumții de vinovăție criminală ori în acuzații cu tentă politică. Se cuvine să ne amintim că supravegherea de proximitate este endogenă. Ea se exercită fără nici un fel de intervenție străină sau vreun emisar care să se
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
kyôgen este brechtian. Ele se succed de-a lungul unei zile întregi, atât în Grecia, cât și în Japonia, invitându-ne să nu uităm niciodată că nici o afirmație nu are o valoare absolută, că în orice clipă ea se poate converti în contrariul ei. O răsturnare este mereu posibilă. În viață, nimic nu poate fi definitiv, căci i-ar contrazice însăși esența, care nu este alta decât „mișcarea”. Același principiu reglează regimul supravegherii, iar dovada acestui lucru este însuși repertoriul constituit
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
celor din anturajul său, simulează o boală ce-l țintuiește la pat, stare ce-i permite să-i supravegheze nestingherit. De data aceasta, el însuși pune la punct strategia menită să-l protejeze și să-i apere bunurile. Volpone se convertește într-un „spion din interior” prin intermediul unei simulări deliberate. O situație aparent identică va fi exploatată de Pirandello în Henric al IV-lea, unde protagonistul, închis într-un ospiciu după o criză de nebunie prelungită, supraveghează intrigile și mașinațiunile celor
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
Supravegherea nu e niciodată strict operațională, ea provoacă uneori confuzii, stârnește patimi, înnoadă și deznoadă legături între oameni. În teatru, tocmai această „corupere” a bipolarității supraveghetor/supravegheat constituie o materie pe care scriitorii o explorează cu predilecție: claritatea inițială se convertește treptat în ambiguitate și revine, în cele din urmă, mai ales în comedii, grație unui deznodământ fericit. La Shakespeare, cât și la Marivaux, decizia de a supraveghea pe cineva produce o doză de necunoscut, căci travestirea pusă în slujba obținerii
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
Palace. Trebuie să vă fac o informare scrisă?”. Mai știi, un contact cu niște străini presupuși a fi spioni l-ar fi putut transforma într-un agent în solda dușmanului din afară... Orice informație, fie și neînsemnată, se poate oricând converti, după bunul plac al Puterii, într-o indicație importantă. Totul trebuie consemnat, pentru că totul furnizează informații. Absurdul capătă astfel o utilitate imediată, care la prima vedere ne scapă: există regimuri, comuniste sau fasciste, a căror lozincă - „Supravegheați totul!” - permite, în ciuda
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
lucru și mai grav, pune individul în fața unei năucitoare revelații. Urmările sunt întotdeauna tragice: omul o apucă pe căi greșite sau, cum se întâmplă la Strindberg, își constată eșecul total, de altfel ultimul din viața lui. Puterea „supraveghetorului” Gustav se convertește în disperarea „supravegheatului” Adolf. „Din spatele ușii”, prin mișcări bruște, necontrolate, acesta din urmă își exprimă exasperarea, iar semnalele lui o alertează pe Tekla, căreia Gustav, ca să o liniștească, îi va spune, cinic: „Cine știe, o fi vreun câine închis acolo
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
că derapajele acestea nu vor avea niciodată consecințe grave, funeste. Că totul se va aranja până la urmă... că greșeala va fi îndreptată. Durerea e aici trecătoare, zbuciumul nu ține mult, iar la orizont se profilează întotdeauna împăcarea. Suprainformația spectatorului se convertește în efect comic mai ales atunci când se cristalizează în jurul unui dispozitiv de supraveghere. De obicei, dispozitivul nu e programat, el se improvizează la repezeală ca soluție salvatoare impusă de situație: un personaj temut, a cărui prezență nu e dorită, își
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
alegerii. Cum să prezinți astăzi pe o scenă teroarea supravegherii? Oare trebuie să revenim la scena improvizată de bâlci, la acea „scândură pe patru picioare”, pentru a relua faimoasa definiție a lui Lope de Vega, sau, dimpotrivă, trebuie să o convertim în spațiu supertehnologizat? Casa Bernardei Alba trimite, de asemenea, la o supraveghere primitivă, familială, tot așa cum se prezintă și ca parabolă a climatului ce avea să fie instaurat prin dictatură. Ea reunește aceste două registre și invită la tratarea lor
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
cele din urmă, se spânzură. Bernarda Alba știe că, dacă nu o face, puterea ei se năruie, iar mama-tiran acceptă să suporte consecințele faptei sale. Stalin nu și-a sacrificat și el fiul pe care hitleriștii se gândeau să-l convertească într-o prețioasă armă de șantaj personal? Se spune că orice tiran își poate înfrânge sentimentele personale, stările sufletești: în realitate, s-ar putea să nu le aibă. Supravegherea integrată interesează pe plan dramatic în măsura în care caută să instaureze domnia unanimității
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
funcție, Kantor își depășește statutul și transformă supravegherea de parcurs, practică exterioară, în control exercitat din interior. Aici nimeni nu poate fi autonom, căci prezența maestrului e programatică, iar în absența lui universul operei se dezintegrează. Supravegherea de parcurs se convertește în supraveghere de funcționare, nedisociată de opera scenică. Cu toată diferența de substanță dintre actori și supraveghetori, ei formează împreună un ansamblu omogen, bazat pe o coexistență niciodată contestată și permanent relansată de Kantor însuși - care când dictează, când se
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
se instaleze în intimitatea noastră. Această cură, pe care o urmează mii de oameni foarte obișnuiți, își găsește apogeul și consacrarea la nivel suprem: creiere distinse propagă această adevărată religie urmînd ritualuri zilnice și nocturne la ultimul etaj al MIT, convertind pe toată lumea... Chiar într-un domeniu ca terapia analitică, cînd este vorba de pacient, de suferință și de cură, mișcarea tautistă găsește cuvîntul vindecător pentru a-l antrena în vîrtejul general. Vom examina, în acest sens, așa-numita quick therapy
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
amintit cazul lui M. Beniuc: "Cucuvaie fost-am până ieri/ iar de astăzi iată-s ciocârlie." Poetul vestitor își comunică menirea socială apelând la simboluri cunoscute; nu se vrea decât un "toboșar" imagine desprinsă din universul rustic pe care o convertește simbolic, un vestitor al evenimentelor ce zguduie lumea veche din temelii, pentru a fi reclădită. Există și o poezie a sentimentelor care evită însă situațiile de intimitate, fiind atrasă în special de sentimentele cetățenești; ființa umană este urmărită mai puțin
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
în poezie un drum care să-i ridice statuia râvnită, în ciuda atitudinii de indiferență simulată de-atâtea ori: "alt drum spre Hexametri/ mai pur și simplu nu-i/ Unde-am ajuns nu-i nimeni/ în candeli arde vin". Elegia se convertește într-o artă poetică prin care tristețea, melancolia percepute în fiecare vers își face loc direct: "mă cunoaște lumea/ ăla-s care scriu/ ăla ce-ndulcește/ lemnul de sicriu/ ăla ca deșertul/ și ca arabescul/ suflet de cămilă/ Ion Nicolescu
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
albi-gălbui ca mierea,/ Nuci proaspăt descojite și piersici sângerii./ Deasupra într-o vază, lung, ascultând tăcerea,/ Stau crizanteme albe-pe lujerii mlădii." Bogat este universul ei floral: nuferi, crizanteme, liliac, floarea de strugure; un adevărat paradis de mirosuri și culori se convertește în stări lirice: "Și cine-i de vină/ că-mi umblă-n grădină,/ de-o săptămână, Bucuria cu tristețea/ De mână?" În volumul "Umbra faptei" poezia devine discursivă; poeta meditează asupra unor sentimente ca singurătatea, destinul, cumpătarea, liniștea, precum și asupra
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
întreține cu eternul și universalul. "Cupa etruscă" a lui Tiberiu Utan este și ea o efigie a trecutului în dialog cu valorile umane perene: vitejia, visul, cântecul, iubirea sau ura: " Își amintiră golindu-și nectarul, Măcar odată dorul?" Evocarea se convertește în creație: "De ce taci trecutule orb/ Te umple cu vin să te sorb." La "Voroneț" poetul se redescoperă; el se confundă cu urmașii acestei lumi de albastru, căreia i se confesează. Va emoționa prin adevărurile spuse simplu, într-un spirit
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
este aglomerarea de fapte, întâmplări, imagini, fără legătură, într-un amalgam straniu. Iubita se ivește zugrăvită pe steag, spre râul soarelui, numele pescarilor zugrăvit cu pietre în brațe, apoi vin nevestele cu "lacrimile astfel pietrificate". Scrisorile esențiale" sunt poeme withmaniene convertite într-o expresie de ritual, într-o exaltare senzorială fascinantă mărturisind o teribilă trăire existențială: "Te-am iubit ca un țesător pe valurile de pânză proaspătă;/ în pământ, deasupra duhurilor și a amintirilor/ te voi iubi pe stâncile de gheață
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
celorlalte, pentru că, așa cum s-a putut observa și la ceilalți poeți, volumele următoare dezvoltă idei și dau sensuri noi universului odată conturat. Colorist, cu armonii încântătoare, într-o diversitate contradictorie de stiluri de la un volum la altul, Ion Gheorghe își convertește iubirile în cântec, după cum însuși mărturisește în poemul "Cel dintâi flăcău": "În întreaga noastră seminție/ am fost cel dintâi flăcău statornicit/ pe o iubire fără semeție/ care-n cântece s-a tălmăcit!"/. În 1968, publică volumul " Vine iarba", în care
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
care este cea a pământului, peste care Manimazos a aruncat sămânța, plămada plămadelor, sau "uterul culorii mame, împins de ochii șarpelui spre lume". Poemul îmbină basmul cu magia, narațiunea epopeică cu incantația psalmului, dar și a descântecului. Universul biblic este convertit într-un mare poem inițiatic, în care, așa cum s-a putut observa, Manimazoș a trebuit să se purifice în momentul în care din zeu a devenit om, pentru ca spiritul să poată să se întrupeze mai departe, în lungul drum al
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
din poemul care dă titlul volumului ("Tușiți"): "Răgușit, pițigăiat, dogit,/ Cu pauze, în accese, uscat, pistruiat,/ Ca la vocalize, ca la doctor./ Tușiți". De fapt, poemul ne trimite la poeziile manifest ale avangardiștilor, numai că la Marin Sorescu umorul se convertește în mască îndărătul căreia se ascunde sensibilitatea poetului, trădând totodată și o neliniște intelectuală: Credeți că spun rolul pentru voi,/ Ochii mei parcă se uită la voi,/ Când, de fapt, eu privesc peste capetele voastre". În volumul "Suflete, bun la
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
o analiză atentă, că fiecare individ are capacitatea de a dispune În mod liber, direct, de forța sa sufletească, de a o dirija conform intereselor, aspirațiilor sale. Aceasta se realizează prin voința individului care face ca forța sufletească să se convertească În acte sau conduite. Dar despre voință vom vorbi mai departe. În funcție de natura, de intensitatea și durata de manifestare a forței sufletești, persoanele sunt de mai multe tipuri, după cum urmează: aă tipul tare este cel care dispune de o forță
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
a lumii, această categorie de. indivizi este dominată de voința de putere și de schimbare. La originea acestor idealuri stau vechi situații psihotraumatizante din istoria lor personală (frustrări, carențe afective și educaționale, complexe de inferioritateă, pe care caută să le convertească compensator În idealuri mărețe, de factură mesianică, fiind convinși de această misiune nobilă pe care și-o asumă. fă Spiritele formative ocupă un loc special În această galerie de tipuri spirituale la care facem referință. Ele au ca scop educația
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
prevenirea violenței domestice se confruntă cu două dificultăți structurale majore: a) Lipsa autorității și a resurselor financiare necesare pentru demararea unor programe concrete și finalizarea lor. Nu există nici o strategie clară prin care obiectivele formulate în planurile naționale să fie convertite în activități concrete finalizate. Ceea ce lipsește îndeosebi este cadrul minim organizațional pentru serviciile publice specializate în domeniu, standarde calitative și proceduri ce ar trebui elaborate la nivel național pentru susținerea acestora. b) Inexistența unui sistem de servicii specializate de asistență
[Corola-publishinghouse/Science/2154_a_3479]
-
pe cont propriu. Indiferent de comportamentul celorlalți, putem: ● Să evităm să transformăm propriile fundamente în argumente pozitive pentru a câstiga o poziție de superioritate, ceea ce-l amenință pe celalalt și-l pune într-o poziție de inferioritate. ● Să refuzăm să convertim fundamentele celuilat în argumente negative pentru a-l amenința cu poziția de inferioritate. ● Să ne construim puterea interioară, încrederea în sine, o imagine de sine pozitivă, ceea ce ne va permite să ne apărăm mai bine împotriva atacurilor, criticilor, amenințărilor și
[Corola-publishinghouse/Science/2154_a_3479]