7,733 matches
-
nu are autonomie, ci se află sub "comandă socială", spune Berdiaev în lucrarea Destinul omului în lumea actuală. Temeiurile ei autentice sunt de natură religioasă, or tocmai aceste temeiuri sunt imperfecte, pentru că nu au impus, pe lângă primele ei două forme "revelația legii (Tatălui), revelația ispășirii (Fiului)" pe cea de-a treia: "revelația creației (Duhului)"204. Abia ajunsă aici, în faptul celei de-a treia revelații, lumea va intra în zona autenticului ei, temeiurile religioase ale culturii se vor desăvârși; în urmare
Filosofia umanului: personalism energetic şi antropologie kantiană by Viorel Cernica [Corola-publishinghouse/Science/1444_a_2686]
-
ci se află sub "comandă socială", spune Berdiaev în lucrarea Destinul omului în lumea actuală. Temeiurile ei autentice sunt de natură religioasă, or tocmai aceste temeiuri sunt imperfecte, pentru că nu au impus, pe lângă primele ei două forme "revelația legii (Tatălui), revelația ispășirii (Fiului)" pe cea de-a treia: "revelația creației (Duhului)"204. Abia ajunsă aici, în faptul celei de-a treia revelații, lumea va intra în zona autenticului ei, temeiurile religioase ale culturii se vor desăvârși; în urmare, cultura însăși se
Filosofia umanului: personalism energetic şi antropologie kantiană by Viorel Cernica [Corola-publishinghouse/Science/1444_a_2686]
-
în lucrarea Destinul omului în lumea actuală. Temeiurile ei autentice sunt de natură religioasă, or tocmai aceste temeiuri sunt imperfecte, pentru că nu au impus, pe lângă primele ei două forme "revelația legii (Tatălui), revelația ispășirii (Fiului)" pe cea de-a treia: "revelația creației (Duhului)"204. Abia ajunsă aici, în faptul celei de-a treia revelații, lumea va intra în zona autenticului ei, temeiurile religioase ale culturii se vor desăvârși; în urmare, cultura însăși se va elibera de "comanda socială", devenind viață spirituală
Filosofia umanului: personalism energetic şi antropologie kantiană by Viorel Cernica [Corola-publishinghouse/Science/1444_a_2686]
-
religioasă, or tocmai aceste temeiuri sunt imperfecte, pentru că nu au impus, pe lângă primele ei două forme "revelația legii (Tatălui), revelația ispășirii (Fiului)" pe cea de-a treia: "revelația creației (Duhului)"204. Abia ajunsă aici, în faptul celei de-a treia revelații, lumea va intra în zona autenticului ei, temeiurile religioase ale culturii se vor desăvârși; în urmare, cultura însăși se va elibera de "comanda socială", devenind viață spirituală veritabilă. Posibilitatea acestei răsturnări vine prin creația eliberată de scopurile desăvârșirii personale și
Filosofia umanului: personalism energetic şi antropologie kantiană by Viorel Cernica [Corola-publishinghouse/Science/1444_a_2686]
-
a fost croită dintru început, este posibilă desăvârșirea persoanei omenești. Cultura este mediul prielnic apariției personalității energetice și domeniul în care se acumulează creațiile oamenilor de vocație. Persoana omenească este scopul. Berdiaev consideră că a treia epocă (cea care corespunde revelației creației, Duhului) va dezvălui limitele culturii. " Creația acestei epoci este, în esența ei, îndreptată către ultim, nu către penultim, toate realizările ei trebuie să nu mai fie simbolice, ci realiste, să nu mai fie culturale, ci existențiale"205. Desăvârșirea are
Filosofia umanului: personalism energetic şi antropologie kantiană by Viorel Cernica [Corola-publishinghouse/Science/1444_a_2686]
-
nu mai fie simbolice, ci realiste, să nu mai fie culturale, ci existențiale"205. Desăvârșirea are loc într-un plan suprapersonal. Într-un fel, personalismul, care face din persoană centrul existențial al lumii, este negat. Totuși, a treia formă a revelației nu este posibilă decât prin reformarea persoanei și supunerea tehnicii mecanice, care îi domină pe oameni, spiritului; în alte cuvinte, prin punerea în acord a culturii și civilizației cu "omul total". Tehnica actuală, nesupusă spiritului, apare ca o amenințare: "De
Filosofia umanului: personalism energetic şi antropologie kantiană by Viorel Cernica [Corola-publishinghouse/Science/1444_a_2686]
-
că e vorba pur și simplu de idei, valori, stiluri intelectuale, retorici, chiar identități. În vreme ce televiziunea de stat rămânea unică și continua să emită sub control politic fără să asculte, profitând de poziția ei monopolistă și de setea insațiabilă de revelații și scandaluri a unei societăți lipite de ecranul pe care se putea în sfârșit contempla, după un deceniu în care consumase în special imaginea catodică a cuplului tiranic - formă postmodernă a „servituții voluntare” -, explozia presei scrise a emancipat cuvântul tipărit
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
ci îl menține la nivelul interviului și „anchetei”, adesea interesante, dar fără bătaie lungă. În sfârșit, dintre numeroasele reviste culturale centrate pe literatură, alte câteva au tratat mai frecvent chestiuni ideologice și politice, între care Orizont, Vatra, Apostrof, Timpul și revelația de acum câțiva ani, acum confirmată strălucit, Contrafort. Dar, așa cum am spus de câteva ori, direcțiile și orientările multor periodice culturale sunt încă prea confuze și abrupt schimbătoare pentru a se structura cu adevărat într-o piață funcțională și inteligibilă
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
ar fi cunoscut studiul lui Sorin Alexandrescu din 1983 despre „Junimea” ca grup de presiune (reluat în volumul acestuia Privind înapoi, modernitatea, Univers, București, 1999), multe din afirmațiile sale ar fi fost probabil mai reținute (uneori, sentimentul că anunți o revelație te duce la inflamare retorică); dacă ar fi acceptat că „piața liberă” - un deziderat peste tot, chiar și în America, de la mărfuri la idei - din România a avut un rol mai mare în lansarea lui Patapievici și în menținerea „Grupului
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
1980, Saul Bellow: Drumlin Woodchuck, îi era dedicată), Stern s-a întâlnit și împrietenit cu Mircea Eliade, căruia îi păstrează și azi, aproape împotriva tuturor celor din anturajul comun de altădată, o frumoasă amintire, desigur afectată (dar nu anulată) de revelațiile privind trecutul politic al savantului român. Așa am citit capitolul publicat în revista cu apariție neregulată și de circuit relativ restrâns News from the Republic of Letters, editată de însuși Bellow și de Keith Botsford 3. Textul, plasat în cronologia
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
e Nae Ionescu), date „în clar” în același context, reprezintă „efecte de real” în sens barthesian. Cunoscătorii l-au identificat imediat pe Mircea Eliade, iar unii recenzenți, în Statele Unite și în Israel, au comunicat această descoperire în scris 12. Desigur, revelația a rămas secundară, fiind acoperită de scandalul „dării în vileag” a lui Allan Bloom. Imaginea lui Eliade ca „Grielescu” este la fel de răuvoitoare ca portretul-șarjă central: „Grielescu”, dincolo de manierismele, bovarismele geoculturale și galanteriile sale vieux jeu, atașante până la urmă, pe care
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
și acesta, cu homosexualitatea. Ironia face ca Susan Sontag, analista fenomenului, care s-a și lansat cu un articol pe această temă publicat în toamna lui 1964 de Partisan Review, să fi fost lesbiană ea însăși și să fi avut revelația reconcilierii culturii populare cu înalta cultură și cercetarea academică grație mentorului ei din acea perioadă (pariziană), Alfred Chester, homosexual excentric. Prezența în canonul culturii înalte americane a altor elemente din cultura populară este asemănătoare: „Abe” e fan de baschet (Chicago
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
numără totuși figuri ca: Wendy Doniger, fostă colegă și prietenă a lui Mircea Eliade (ca și, dintre actualii membri, specialiști în studii religioase precum David Tracy și Anthony C. Yu), numită pe catedra care încă poartă numele savantului român, în pofida revelațiilor privind tinerețea lui politică, reprobată energic de titulară; inteligentul și spumosul Marc Fumaroli, o importantă legătură cu mediul parizian; temeinicul Ralph Lerner, filozof politic specializat în Evul Mediu și în secolul al XVIII-lea, între altele, exeget al lui Tocqueville
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
liberă după ceea ce s-a considerat a fi eșecul ultim al „proiectului luminist” (Holocaustul), precum și după mult mai îndelungata și neterminata „despărțire” de marxismul stalinist, tot mai greu de susținut după 1956 (revoluția maghiară), 1968 (invazia sovietică în Cehoslovacia) și revelațiile lui Soljenițân despre Gulag. Deceniile postbelice trebuie văzute ca epocă de vaste redefiniri metafizico-epistemologice și de conflicte ideologico-politice, legate deopotrivă de implozia „marilor narațiuni”/„narațiunilor hegemonice” și de geopolitica polară a Războiului Rece, tradusă metonimic în toate ungherele vieții intelectuale
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
anilor ’20-’30 privind ororile leniniste și staliniste, revenirea la rațiune a unor adulatori inițiali ai Uniunii Sovietice după descoperirea pe cont propriu a adevăratei fețe a „societății fără clase”, inclusiv cu prilejul războiului civil din Spania, precum și alte asemenea revelații nu reușiseră să submineze decisiv fascinația exercitată de comunismul de stat asupra intelectualilor și artiștilor occidentali. Bine finanțați și sprijiniți logistic de Moscova, „tovarășii de drum” aveau după război un avantaj moral nesperat, un alibi etic greu de demontat: antifascismul
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
acesta era a little Deminform (dem vine, evident, de la democracy), o replică pe măsura și, greu de reprimat acest gând, în stilul Kominformului. În 1967, revista Ramparts a dezvăluit întreaga afacere a finanțării și coordonării strategice a Congresului de către CIA, revelațiile fiind confirmate în același an de coordonatorul „războiului cultural” antisovietic în cadrul CIA, Tom Braden. Scandalul care a urmat a dus la dizolvarea Congresului, grăbită și de noua conjunctură: războiul din Vietnam și efectele sale devastatoare asupra prestigiului Statelor Unite în lume
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
mai structurează dezbaterile naționale. În schimb, tot în spiritul „politicii abstracte și literare”, intelectualii noștri caută acum politică și ideologie peste tot în cultură, angajându-se în „războaie culturale”. Febra noutății, siguranța că poți spune ce vrei fără vreun risc, revelațiile și cunoștințele propriu-zise aduse de studierea trecutului național și de racordarea la conversația internațională, tentația atât de democratică a „separației” (în sensul lui Pierre Manent) și nervozitatea timpurilor noi au impus un stil ideologic-intelectual radical, precum și o „agendă” extrem de cuprinzătoare
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
a fost citit vreodată „inocent”, ci prin filtrul celor trei clasici amintiți. Bloom, așa cum spuneam, vede America timpului său ca pe un produs derivat al Europei, incapabil de emancipare intelectuală veritabilă: un fel de sălbatici care nu au trăit drama revelației, deci sunt evanghelizați în zadar, și care depind de misionarii și intermediarii germani pentru a cunoaște restul lumii, de la Grecia (americanii, susține autorul, nu auziseră de Oedip înainte de Freud!), Roma, iudaism și creștinism la modernitate. Cariera modernității în Lumea Nouă
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
multe poeme (Arlechini la marginea câmpului, Finita la commedia, Poema porților) continuă această linie a travestiurilor: jocul încremenit al identităților-măști - eul și dublul său - devine substanța poemului, care se reduce adesea la un joc de repetiții și dedublări: nu există revelație sau schimbare, „trecerea” e de fapt încremenire, „eu” și „celălalt” sunt totuna, șiruri de indivizi sau evenimente identice se substituie periodic într-un joc fără sens. Halucinantul Câmp negru, scris într-un registru dublu, amestec de oralitate și oracular, de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286685_a_288014]
-
într-o noapte de vineri spre luni. Luni stătu toata ziua și plânse aplecat peste fratele său Daniel. [...] Dedesubtul lui plângea celălalt Daniel. Era o sâmbătă neagră, fără sfârșit.” (IX. Coborârea lui Daniel). Dacă poezia autentică e „coborâre” în fântâna-infern, revelație și blestem, lepădare de sine, așa cum mărturisesc cele Nouă variațiuni..., în Arlechini la marginea câmpului (1985; Premiul Asociației Scriitorilor din Iași), viziunea poetului pare că se obiectivează: el privește și se privește oarecum din afară, cu detașare, poemele au un
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286685_a_288014]
-
căpitan Cervenco, cel care se ducea la atac înarmat cu o nuielușă pentru că nu concepea să ucidă pe nimeni și repeta că doar iubirea poate salva omenirea. Mai departe, Titus Popovici, cu cenzura comunistă în spate, nu merge. Iată momentul revelației îndumnezeirii trăit de Bologa : Apoi toate simțămintele, cele tulburi, ca și cele clare se adunară într- un mănunchi solid, puternic, și îndată îi apăru în creieri un gând viu ca un trăsnet : — Sufletul meu a regăsit pe Dumnezeu ! O dâră
Filmul surd în România mută: politică și propagandă în filmul românesc de ficţiune (1912‑1989) by Cristian Tudor Popescu () [Corola-publishinghouse/Science/599_a_1324]
-
Coman, care nu stă mult pe gânduri : „Ce-ai spus, Guriță ? Nu se poate ? Mărește turația la maximum și trage maneta până la fund !”. Indicații „prețioase” de o inestimabilă valoare teoretică și practică, așa cum dădea N. Ceaușescu în fiecare domeniu, producând revelații : „Hai, că se poate !”. Îndată ce piesa uriașă începe să se ridice, scena e filmată în așa fel încât pare că privirea-laser a lui Coman e cea care mișcă totul. Așa cum maestrul Jedi, bătrânul Yoda, ridică nava lui Luke Skywalker din
Filmul surd în România mută: politică și propagandă în filmul românesc de ficţiune (1912‑1989) by Cristian Tudor Popescu () [Corola-publishinghouse/Science/599_a_1324]
-
practică o lirică relativ „naivă”, artizanală, fără enormități, dar și fără sclipire, reușind să apară ca un fel de Panait Cerna întârziat. În mesajul lui se pot desluși o neliniște difuză, aprehensiunea - discret sugerată - a neîmplinirii, a senectuții, crâmpeie de revelații, de vaticinări ori imprecații (câteodată obscur-vindicative), plăcerea contemplației, uneori înfiorări convenționale pe teme istorice, considerații pe teme etice - totul schițat indecis și plat. Câteva caligrafieri intimiste nu sunt lipsite de oarece grație. Dar P. pare dispus să prelucreze liric, fără
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288774_a_290103]
-
mari și realizările de excepție cad din cer, ca din întâmplare, și nu s-ar zămisli din truda și neodihna celor care ani buni din viață se dăruiesc științei. Până și asceții recurg la izolare și meditație pentru a avea revelații lămuritoare, ceea ce un psihiatru, care presupune automat și noțiuni elementare de psihologie umană, ar trebui să știe înainte de a credita o asemenea aberație, mai ales în cazul lui Banting care putea avea orice, numai idei geniale nu. De altfel evoluția
Nicolae C. Paulescu între știința vieții și metafizica existenței by VALERIU LUPU () [Corola-publishinghouse/Science/91893_a_92858]
-
Pentru că așa cum spunea Nichifor Crainic în nemuritoarele pagini dedicate lui Paulescu “Naturalul și supranaturalul nu se exclud, ci se completează; Hristos n-a venit să strice natura, ci s-o desăvârșească. Căci natura este creația lui Dumnezeu, iar creștinismul este revelația aceluiași Dumnezeu”. Cunoașterea operei paulesciene și mai ales integrarea sa în conștiința publică românească este nu numai o datorie ci mai ales o obligație, pentru că așa cum spunea Răzvan Codrescu în prefața reeditării volumului I din Fiziologie Filosofică “Nu ne putem
Nicolae C. Paulescu între știința vieții și metafizica existenței by VALERIU LUPU () [Corola-publishinghouse/Science/91893_a_92858]