8,366 matches
-
uriașe muzee-acvariu În care te afli În mijlocul peștilor, și totuși la distanță de ei. La ora unsprezece, scriitorul se Întorcea acasă și se așeza la computerul din fața ferestrei. Uneori, făcea câte o pauză și ieșea pe balcon, unde stătea cu coatele sprijinite pe balustrada de fier, ca un păpușar deasupra scenei. Pufăind din pipă, mai trăgea cu urechea la discuția unor bătrâne, mai urmărea cearta dintre doi șoferi care-și bușiseră mașinile sau flirtul unor tineri, Întorcându-se apoi la computer
Câteva sfârşituri de lume by Georgescu Adrian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1315_a_2385]
-
știe cum, în cele din urmă s-a aflat că vina o poartă originea mea socială. Acum se explicau toate. Eram un dușman de clasă tolerat, de aceea îmi prevestiră zile rele cu Fărocoastă. Mai mult. Silite să se așeze cot la cot cu un proscris, ele însele puteau fi atinse de lepra socială. Simpla mea prezență le făcea pe aceste dragi ființe să se simtă amenințate, nici ele nu știau în ce fel. Era un sentiment la zona de interferență
CARTIERUL SULAMITEI by MARCEL TANASACHI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/513_a_701]
-
în cele din urmă s-a aflat că vina o poartă originea mea socială. Acum se explicau toate. Eram un dușman de clasă tolerat, de aceea îmi prevestiră zile rele cu Fărocoastă. Mai mult. Silite să se așeze cot la cot cu un proscris, ele însele puteau fi atinse de lepra socială. Simpla mea prezență le făcea pe aceste dragi ființe să se simtă amenințate, nici ele nu știau în ce fel. Era un sentiment la zona de interferență, un soi
CARTIERUL SULAMITEI by MARCEL TANASACHI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/513_a_701]
-
învățătorul lor, șapte copii se ridicaseră în picioare: niciunul nu știa să scrie. Dealtfel chiar cea mai bună școlăriță de abia putea silabisi. Ce mă ului cu adevărat însă fu priveliștea celor trîntiți la podea care, în genunchi și-n coate, se zgîiau, răsucindu-și privirile la mine. Am dictat rar cuvintele, pășind printre mîini și picioare pînă la poponetele care. absent, ședea în bancă cu coatele îndoite la spate: n-avea caiet, condei, caiet, nici cărți, nici traistă. Doar puțea
CARTIERUL SULAMITEI by MARCEL TANASACHI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/513_a_701]
-
cu adevărat însă fu priveliștea celor trîntiți la podea care, în genunchi și-n coate, se zgîiau, răsucindu-și privirile la mine. Am dictat rar cuvintele, pășind printre mîini și picioare pînă la poponetele care. absent, ședea în bancă cu coatele îndoite la spate: n-avea caiet, condei, caiet, nici cărți, nici traistă. Doar puțea, ceea ce nu mă miră în școala în care chiar directoarea mirosea a gaz. Eram hotărît să-l întreb pe Costică cum își justifică salariile, mai numeroase
CARTIERUL SULAMITEI by MARCEL TANASACHI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/513_a_701]
-
putea păși dincolo cu capul sus: își făcuse datoria de țăran. Și, iată, niște tercheaberchea care habar n-aveau de tot ce îndurase el veneau să-i spună: „Bicleanu Neculai, tu, om cinstit și muncitor, de azi înainte treci la cot cu leneșii și neisprăviții. Să le dai lor pămîntul pe care, țandură cu țandură, l-ai agonisit”. Fierbea numai la gîndul că moștenitorul cinstei lui de țăran, propriul său fecior, venise asupra sa cu vorbe de această teapă. Faptul îl
CARTIERUL SULAMITEI by MARCEL TANASACHI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/513_a_701]
-
la trombon. Pentru el, socrul său făcuse ce făcuse ca să obțină catedra de muzică la școala din centru. La nuntă, profesorul și-a distrat mireasa ieșind cu lanțul de gît, în patru labe, din cușca cîinelui. În vremea asta, cu coatele pe gard, toți vecinii se amuzau copios. Un țigan isteț, cu ochii bulbucați, umplea cu trupeșia sa un sacou în picățele. De culoarea cuibarelor de viespi, peste urechile sale cojite, se lățea, scămoasă, o șapcă model Șoptelea. Perorînd despre deviatoriștii
CARTIERUL SULAMITEI by MARCEL TANASACHI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/513_a_701]
-
munca pe care o faci, îl dojenește mama. Există lucruri mai frumoase, iar eu chiar știu care‑s alea, se înfurie Hans. Și pentru asta a murit tatăl tău. Din partea mea n‑avea decât să nu moară, mă doare‑n cot (Hans). Gândește‑te ce‑ar fi, mamă, dacă ar mai fi încă o persoană aici, n‑ai mai avea loc să te miști. Dar, Hans, există oameni care dispun de mai mult spațiu decât au nevoie. În Helenental se află
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1971_a_3296]
-
vânt de februarie care răscolește foile foșnitoare pe care scrie tentativă de puci. Dedesubt, privirile uimite ale morților, pe niște fețe subnutrite, cine‑mi face mie una ca asta și de ce, din moment ce și eu sunt de‑ai lor, fiul unui coate‑goale ca și ucigașul meu, un firicel de sânge se scurge din colțul gurii și din ambele urechi. Din firele astea e țesută istoria, nu din firele de aur din mantiile împăraților Austriei și ale regilor Ungariei. Cred că visez
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1971_a_3296]
-
în materie de proprie inițiativă, ceea ce presupune multă energie, pe care el o are. Nu învățăm pentru școală, ci pentru viață; cine învață mai mult, trăiește mai intens. Eu oricum vreau să învăț pentru viață, de școală mă doare‑n cot. Oricum poți să rămâi de căruță și s‑o sfârșești tragic. Să fii un ratat și la școală și‑n viață. Dacă e să ne gândim la felul ei de‑a fi, Anna ascultă toate astea surprinzător de răbdătoare. Între
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1971_a_3296]
-
și dorește. Spune încă o dată că Rainer, dacă ar avea altă situație materială, n‑ar trebui să fie artist, fiindcă arta e singurul lucru care, deși imaterial, are oarece valoare în fața oamenilor. Rainer respinge această definiție pentru că‑l doare‑n cot de oameni, el face artă doar pentru sine însuși, dacă mai interesează și pe alții, bine, n‑au decât. Poate că o dată va fi chiar publicat! Își pune capul pe abdomenul Sophiei, care e plat și foarte cald, fără pietriș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1971_a_3296]
-
Mai rar, toți cei trei amintiți mai devreme. Cașiș era nou, intrus. Deși prieten cu Leac, trezea suspiciuni. Suspiciuni literare, vreau să spun. Auzisem deja că-și doreau o revistă. Îi spuneau Barca. Deci: ce-i cu voi? Își dau coate. Cașiș, mai să pice de pe scaun. Se hlizește. Să spună Căăătă. Păăăii, să vezi... Nici noi nu știm Încă. Să vedem dacă iese ceva. Rămâi cu noi? Spune-i tu, Cătă. Cătă, abrupt: - Mai știi când te-ai Întors de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1895_a_3220]
-
la câinele ei cum hăpăie apa pe plajă. Mai aprind o țigară, mă Întind pe spate În iarbă. Se Întinde și ea, Îmi cere un fum. Mă rostogolesc Într-o parte ca să-i Întind țigara. Rămân așa, sprijinit Într-un cot. Mă Înfiorez din nou. Între noi sunt doar câțiva centimetri. Îmi dă țigara Înapoi, umezită. Acum am mâinile ocupate. Mai trag repede câteva fumuri, apoi vreau să arunc țigara la jumătate. Nu, mai dă-mi și mie. Am din nou
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1895_a_3220]
-
n-am apucat să ies de-acolo, s-o Întâmpin cum se cuvine. Ea s-a apropiat cu pași mari, s-a oprit un pic descumpănită În fața pultului, a dat mai Întâi să-l ocolească, apoi s-a cocoțat cu coatele pe tejghea, și-a țuguiat buzele sângerii, eu m-am aplecat oferindu-i obrazul. - Ce faci, ce-i cu tine? Nimic, ce să fie, sunt terminat, mi-am dat seama că-s Îndrăgostit de tine, lua-m-ar naiba. - Sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1895_a_3220]
-
cu imaginile pe care le filmau chiar atunci cu privirea năucă, le ieșea un film nou. Sorin zicea că Întâlnise chiar semne ale unei halucinații colective, fiindcă de câteva ori Îi surprinsese râzând sau țipând În același timp, dându-și coate și șoptindu-și unii altora: Ai văzut, mă, ai văzut ce i-a tras-o? * Ne simțiserăm bine alături de năpăstuiții soartei. Jucaserăm teatru, dar chiar și așa, travestiți, ne simțiserăm bine. Puseserăm, În definitiv, În aplicare un program politic. Însă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1895_a_3220]
-
gândesc bine, la câți bani aveam, nu știu cât de mult ne-am implicat emoțional. Poate că, pentru a scoate și niște sentimente la iveală, ar fi fost nevoie și de ceva muncă. Dar, după cum scriam mai devreme, nici vorbă de travaliu cot la cot. Falansterul nostru nu presupunea așa ceva. Doar Cristina ne-a pus pentru puțină vreme la muncă. Nu renunțase la editura ei, deși avea acum doi susținători generoși, pe Cătă și Andreea, așa că ne-a provocat la un moment dat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1895_a_3220]
-
la câți bani aveam, nu știu cât de mult ne-am implicat emoțional. Poate că, pentru a scoate și niște sentimente la iveală, ar fi fost nevoie și de ceva muncă. Dar, după cum scriam mai devreme, nici vorbă de travaliu cot la cot. Falansterul nostru nu presupunea așa ceva. Doar Cristina ne-a pus pentru puțină vreme la muncă. Nu renunțase la editura ei, deși avea acum doi susținători generoși, pe Cătă și Andreea, așa că ne-a provocat la un moment dat să participăm
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1895_a_3220]
-
încântat și curios, ca un copil, întrebând în stânga și în dreapta dacă li se pare „scenic“, dacă va interesa publicul... Întreabă și acum, oprindu-se mereu la alt grup : de ce n-a venit cutare, dacă au privit Dunărea în amurg, la cotul dinspre insule, cine este tânăra ciudată care îl însoțește pe cunoscutul publicist. Mai sunt zece minute până la ultimul gong. Apar oficialitățile locale, dar și doi miniștri, vechi prieteni ai autorului, ba și președintele Uniunii Scriitorilor, cu o escortă de colaboratori
Cartea fiului by Norman Manea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/597_a_1348]
-
neobișnuit în acea zi. Acum, când găsise, în sfârșit, puterea de a se desprinde din loc. Ceilalți s-au întors, uimiți. Atât de bruscă fusese mișcarea femeii. Pornise, dintr-odată, cu pași mari, spre prima fereastră din stânga. Se rezemase cu coatele de pervaz, rămânând, multă vreme, tăcută și singură. Fantezistă, poate, ipoteza că apariția tinerei necunoscute ar fi declanșat cândva, în vastul hol al casei Hariga, asemenea murmur, reminiscențe culturale atât de puțin obișnuite ?... Greu de crezut, probabil, că încântarea ar
Cartea fiului by Norman Manea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/597_a_1348]
-
a vă pedepsi. Să repetați ce ați afirmat, să vă spună că ceilalți susțin altfel. Că și dumneavoastră vă contraziceți, ieri ați spus una, azi alta. Mereu ar fi găsit pretexte. Nu aștepta vreo replică din partea ei. Se aplecase cu coatele peste birou, o privea, fără să-i ceară vreo partici pare. — Nimic de făcut. Asta le e meseria. Uneori, obțin totuși rezultate. Greu să demonstrezi pe înțelesul lor că e un consum în gol. Băieții ăștia voinici ar trebui folosiți
Cartea fiului by Norman Manea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/597_a_1348]
-
în decursul nopții, ca un mic semn de viață, încăperea. Voia să-și întindă, să-și dezmorțească picioarele. Să se lase în uitarea și moliciunea unor perne groase. Renunță să ajungă la fotoliu. Se ghemuise, frântă, pe pervaz, rezemată în coate. Auzi, după multă vreme, ușa deschizându-se. Nu se clinti, n- aveau decât s-o târască unde vor. Ușa se închise, nimeni n-o striga. „Așteaptă să mă întorc speriată sau buimăcită spre dânsul. Să-mi poată zâmbi cu înțelegere
Cartea fiului by Norman Manea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/597_a_1348]
-
dreptunghiul de pânză albă, pata unui trup, picioare lungi, pelicula arămie, perfect întinsă a pielii, bust trufaș, zbătându-se, greu să-ți ferești privirea. — N-ai venit aseară. Nu cu noi îți vindeci astenia, bineînțeles. Vera se rezemase într-un cot. Mișcare neprevăzută, bruscând imaginea. Capul, străin trupului. Nas frânt, obraz ascuțit, isoscel, haotice pete brune, fruntea ascunsă sub părul roșu, sârmos. Același chip, în urmă cu zece ani : proaspăt, gingaș, de o stranie suavitate. — Eram obosiți. Lasă ! N-aveați chef
Cartea fiului by Norman Manea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/597_a_1348]
-
Nu prea îl amuzau vecinii, se ținea deoparte. „Ce-ar fi să mă ridic, acum, brusc, spre toți ? Să-i întreb : știți că proiectul la care lucrăm va ruina țara, va fi un crematoriu ?...“ Încordat, vecinul se răsuci de pe un cot pe altul, apoi se înălță, prudent, să nu atragă atenția. Abia se așezase, se ridica din nou, se depărta. Blondul percepu distanțarea cu întârziere, n-avea putere să-l urmărească, simți că nu mai era în preajmă și nici în
Cartea fiului by Norman Manea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/597_a_1348]
-
Blondul percepu distanțarea cu întârziere, n-avea putere să-l urmărească, simți că nu mai era în preajmă și nici în apă nu intrase, se îndepărta... „Sunt destinși, întrebarea cade aiurea. M-ar considera, cu toții, nebun...“ Se sprijini într-un cot, lipit de trupul de alături și sări brusc, dintr-un salt, în picioare. — Vera, nu rămân aici singur cu tine. Mi-ajunge câte se spun la birou. — Ești un caraghios... Se împletici, mișcări desfăcute și scurte, fracțiuni de gesturi fără
Cartea fiului by Norman Manea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/597_a_1348]
-
fotbal desfășurate duminică. Vera se află din nou în con fesionalul doamnei Mitulescu. Lucian continuă să rămână inabordabil.Trec orele, ziua scâncește, într-un ultim efort, scaune și planșete împinse cu furie la o parte, părăsite. Lucian dăduse, enervat, cu cotul în spătarul scaunului. Se și ridicase în picioare, adună hârtiile, strânge rigla, creioanele, închide sertarele. Schițează un gest mic - în aer - de salut, Lucian nu-l mai așteaptă la plecare pe vecinul și amicul său. Semnase repede condica, pleca singur
Cartea fiului by Norman Manea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/597_a_1348]