8,218 matches
-
Nu m-am putut bucura de el nici măcar o secundă; îmi stârnea doar rușinea. În cele din urmă, l-am aruncat de pe un pod. Am zâmbit. — Asta a făcut o fată care colecționează laptopuri? — Ideea e că trebuie să te prefaci că eu sunt Iisus și că asta e-o parabolă, bine? Încerc să spun că eu nu fac nimic dacă a doua zi o să mă simt ca naiba din acea cauză. M-am gândit la spusele ei. — Adică pe mine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1862_a_3187]
-
carnețelul roșu în aer. — L-ai lăsat pe jos. Nu voiam să-l citesc sau altceva. Doar îl luam de acolo. — Eric. — Bine, am arătat în spatele meu cu carnețelul, ținând brațul drept. O să-l pun la loc și-o să mă prefac că nici... — Eric, taci dracului din gură și nu te mișca. Și am văzut expresia de pe fața ei. Inima îmi sări din piept, execută un zvâcnet de panică electrizantă. Am rămas șocat pe loc, cu mâna în care țineam carnețelul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1862_a_3187]
-
lucrurile cât ai zice pește și am stat în tăcere o vreme, cu spatele lipit de-un raft cu cărți groase, de geografie. Ian era bine, morocănos și furios, dar în principiu bine. După ce mârâi câteva minute, ne întoarse spatele, prefăcându-se că doarme. — La naiba, am spus. Scout încuviință din cap, cu niște ochi neliniștiți, uitându-se drept în față. Am tăcut vreme de trei sau patru minute. — Scout? — Hmmm? — Ai spus că ai o soră. Vrei să-mi vorbești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1862_a_3187]
-
cine a fost. Și-a ascuțit mult spiritul. Asta se întâmplă, ar trebui să știi. Nu trebuia să spun lucrurile alea. — De ce-mi spui asta acum? Pentru că e adevărul. — Nu, mă refer la faptul că, înainte, nu te-ai prefăcut că m-ai plăcea foarte mult. Doctorul se întoarse din nou spre mine. — Asta crezi? — Păi, da. Am observat pentru prima dată cât de deschiși la culoare îi erau ochii în spatele ochelarilor à la Michael Caine. Chiar și în lumina
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1862_a_3187]
-
ce? zise ea. Putem să nu facem asta? Se întoarse, iar ochii ei erau sticloși și umflați de plâns. — Sunt obosită și încerc să rămân trează și să mă concentrez și, în orice caz, nu e nevoie să mă mai prefac că-mi pasă de tine, nu? Ți-amintești? Așa-i, nu? — Tu ești cea care a mințit. Ce lucru copilăresc am putut să spun! — Cum ar trebui eu să... — Așa-i, pentru că tu știi totul, nu? Știi tot ce gândesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1862_a_3187]
-
nu-i așa? Ei bine, mă bucur că nimic din toate astea nu-ți afectează prea mult rutina. De deasupra cutiei sale de carton, una dintre urechile lui Ian se roti ca să mă asculte în vreme ce tot restul corpului său se prefăcea adormit. — De ce a-i vrea să cobori aici, totuși? Era frig și... nepotrivit pentru Ian. Urechea se zbătu de câteva ori, apoi se îndreptă din nou în față, dându-mi nepăsătoare de veste că nu va lua parte la discuția
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1862_a_3187]
-
Dacă ura tot restul, cel puțin îi plăcea vremea. Fidorous ședea în scaunul de pescar la pupa navei, undița și firul puternice, industriale, venind încet după noi. Găsise undeva o șapcă Park Rangers verde și și-o trăsese peste ochi, prefăcându-se că doarme. Hainele mele ude țopăiau la capătul firului său ca momeală, un ghemotoc de aproape-mine cu un cârlig mare și greu agățat în capăt, pregătit. Vechea mea haină vălurea, se legăna și se rostogolea în apa de-un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1862_a_3187]
-
la goană pe mare. Doctorul tresări, pierzând cârligul și aproape pierzându-și și echilibrul. Eu am aruncat sulița și am sărit să-l apuc și să-l trag în spate de la marginea navei. — Aia a fost..., am zis. Iisuse, se prefăcea mort? Fidorous se desprinse din brațele mele și se întoarse să vadă butoiul gonind pe marea liniștită. — Scout, coboară și mai leagă un harpon. Eric, tu va trebui să cârmești. Repede, haideți amândoi, mișcarea, mișcarea, mișcarea. O să prindem rechinul isteț
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1862_a_3187]
-
a trecut pe acasă acum cam o săptămână să ia niște fotografii și o eșarfă veche, pe care Clio o purta în copilărie și pe care, cine știe cum, a păstrat-o toată viața. Nici măcar nu văzusem eșarfa vreodată, dar m-am prefăcut că e ceva important pentru Clee și am încuviințat din cap atunci când mi le-a cerut și am dus niște șervețele de hârtie când mama ei a început să plângă. Adusese cu ea câteva albume și mi-a arătat poze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1862_a_3187]
-
Hilfe se uită pe fereastră. — Vino Încoace puțin, domnule Rowe, spuse el. Îl vezi pe omulețul acela cu o pălărie maro, ponosită? A sosit imediat după dumneata, și parcă așteaptă... Uite-l cum se plimbă de colo pînă colo. Se preface mereu că-și aprinde o țigară, dar o face prea des. Iar acum cumpără a doua oară un ziar. Nu trece niciodată pe trotuarul celălalt, ai băgat de seamă. Mi se pare mie că ești urmărit... — Îl cunosc, zise Rowe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1985_a_3310]
-
o senzație de viață Îndestulată, liniștită și trainică, tulburată doar de ghimpii unui dulce neastîmpăr, ai unei nerăbdătoare pasiuni tinerești, datorită căreia, Însă, amintirea acestei seri avea să rămînă și mai prețioasă. Dar dintr-odată, fără nici un avertisment, visul se prefăcu Într-un coșmar: În Întuneric, cineva scoase un urlet de groază! Nu era fata pe care o așteptase, pe care Încă nu o sărutase și pe care probabil n-avea s-o sărute niciodată, ci altcineva, foarte cunoscut, mai cunoscut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1985_a_3310]
-
acum - dumneata cu un ziar În mînă, iar eu... Eram buni prieteni, nu-i așa? — Da, desigur. — Trebuie să revenim la ce-a fost. N-are rost să stăm așa. Hai, șezi aici. Să Închidem amîndoi ochii și să ne prefacem că trăim În zilele de dinaintea exploziei acelei bombe. Despre ce-mi vorbeai atunci? Anna se așeză, tăcînd stînjenită. — Nu plînge! exclamă el, uimit. — Era vorba să Închidem, amîndoi, ochii... — I-am Închis. Salonul luminos și artificial, unde se simțea atît
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1985_a_3310]
-
cobora Împleticindu-se pe strada La Harpe și termina la patiseriile tunisiene. În drum spre casă, se oprea În față la cinema Latin, care propunea două filme porno pentru un singur bilet. Uneori rămânea câte jumătate de oră În fața cinematografului, prefăcându-se că studiază traseele de autobuz, cu scopul niciodată atins de a vedea intrând o femeie sau un cuplu. Cel mai adesea cumpăra totuși, până la urmă, un bilet; odată intrat În sală, se simțea mai bine, plasatoarea era de o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2052_a_3377]
-
spune, dar, având În vedere că un sfert de cap a trebuit recuperat din spatele șifonierului, iar un alt sfert din frigider, putem vorbi și de o oarecare asamblare. În dreptul liftului, madame Kropotkina se Învârtea ca o muscă prinsă În borcan, prefăcându-se că uda rododendronul artificial din hol. — Domnu’ Igor, e frumos că țineți legătura cu rudele. — Verii mei au venit cu unda de șoc de la Cernobîl... Ghiontul haidamacului m-a aruncat În lift, lăsând-o pe madame Kropotkina cu ochii
Câteva sfârşituri de lume by Georgescu Adrian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1315_a_2385]
-
ales acasă la el omul e un portret care merită descifrat. Îmi urmărise deci privirea. - Gospodăria asta a primenit-o bătrînul meu cînd s-au schimbat obiceiurile vechi. A păstrat prispa și tinda pe care, după moda nouă, le-a prefăcut în verandă și salon. Cu timpul hibridul a căpătat patină: cu greu îi poți descoperi vreun cusur. Toate au un aer de familie, ca vitele și cîinii bătrîni care încep să semene cu stăpînii lor. Timpul a fost eliminat iar
CARTIERUL SULAMITEI by MARCEL TANASACHI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/513_a_701]
-
o casă cu livadă și florărie îngrijită, ea blîndă, el bonom, avînd o figură a cărei expresie nu părea să fie tulburată de nimic. Dom’ Tomulescu se arăta cu deosebire încîntat de un cățel care, la poruncă, știa să se prefacă mort. În timp ce domnișoara Cornelia făcu prezentările, dihania nărămzie își executa numărul, privindu-ne cabotin cu un ochi deștept. Șapte ani din viața sa învățătorul și-i pierduse în prizonierat, tăind lemne în pădurile siberiene. Despre asta însă nu i plăcea
CARTIERUL SULAMITEI by MARCEL TANASACHI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/513_a_701]
-
se poate face una ca asta, cred ei. Din colțurile burdușite cu lucruri ale camerei se ițește chipul grotesc al sărăciei care‑i amenință - și care, de fapt, e de mult prezentă - și face prietenos cu ochiul. Cu blugii lor prefăcuți de atâtea ori și pe care s‑au aplicat deja atâtea petice de protecție, gemenii taie brazde în praful gros de pe podele. Mama e nevoită să facă curat la oameni străini, așa că propriul cămin e lăsat de izbeliște. La acești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1971_a_3296]
-
iar alții înoată ca niște delfini, cu eleganță și măiestrie. Anna și Rainer nu fac parte dintre aceștia. Pentru ei e îngrozitor să fie nevoiți să facă ceva la care nu se pricep mai bine decât restul lumii. Așa că se prefac. Totuși, trebuie să se dea prea des la o parte când vreunul, de jos, se strecoară cu abilitate pe sub ei, iar de sus trebuie să se ferească mereu când careva amenință să le sară în cap. Fă loc celui destoinic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1971_a_3296]
-
de curioși, voiau să știe cum merge treaba la Joy’s. Ca dracu’, cum să meargă, belitule, dacă vii aici cu gagica și-o tratezi cu Cola! - Merge cum merge. Mai am și probleme cu unii clienți. Ridic sprâncenele, mă prefac curios, de fapt sunt fericit că tâmpenia nu mi-a fost pedepsită. Poate că unii nu-s chiar așa sensibili la cum merge treaba. - Alaltăieri m-am dus la unul, a vrut să mă violeze. Nasol! Ce naiba să mai zic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1895_a_3220]
-
Andreea Încă nu ajunseseră. Așa că m-am decis să mă duc lângă el, fentând un pic, fiindcă pe o canapea alăturată lui era Alexi cu țiganca amatoare de sex anal. Am intrat În vorbă cu ei, părăsindu-mi viviana, apoi, prefăcându-mă surprins, am căscat ochii și-am exclamat: - Domn’ profesor, ce mai faceți? Ce să facă? Îi vine să intre-n pământ. Nu-i pică bine să fie recunoscut Într-un așa local. Dar mie nu-mi pasă, mă apropii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1895_a_3220]
-
nasul, Andreea la fel. Vorbește În gura mare de marfă. Cocaina e un drog de lux, un drog yuppie, n-a prea ajuns pe nările producătorilor de argou. - Mai ai marfă? Hai, Adi, mai ai? Pârvu ciulește urechile, eu mă prefac speriat. Îi spun Andreei să Înceteze, ea se lipește de mine și mă roagă să-i dau și ei puțin. Acum e momentul să intrăm În vestiare. Pârvu e pe jar, să luăm așadar o pauză. Eu nu vreau decât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1895_a_3220]
-
printre copaci. I-am văzut prima oară pe la amiază. Se furișau prin spatele trunchiurilor cele mai groase, cu ochii țintă la mine. Auzeam În minte ce-și spuneau, Îi simțeam ce gânduri aveau, că ăsta mi-era blestemul, dar mă prefăceam că habar n-aveam de ei și continuam să merg de-a lungul potecii, potolit. Las’că, mai devreme sau mai târziu, aveau să-mi iasă ei În cale! Trebuia doar să fiu cu ochii-n patru, ca să nu-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2280_a_3605]
-
mă convingă să nu fac ceea ce am făcut deja. - Convingă? - am Întrebat căci pe atunci nu auzisem Încă acest cuvânt. - Of, da. Adică să ajung să fac ce spun ei. Dar cuvintele sunt bune și pentru minciună, așa că o să mă prefac că nu pricep ce vor. Oricum, nu trebuie să afle că mi-am Învățat oamenii să vorbească. - Asta să fie treaba lor? Să nu lase oamenii să vorbească? - Așa sper. De fapt, habar n-am ce-or fi pus ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2280_a_3605]
-
Înfricoșat peste măsură, dar curios nevoie mare. Simțeam asta din felul În care acreala mirosului lui abia dacă-i acoperea izurile dulcege ale cărnii. Of, of. Omul speriat e În stare de mult rău dacă Îl stârnești, așa că m-am prefăcut că nu-mi dau seama că sunt pândit și am pornit iarăși la drum. Pământul era din ce În ce mai uscat și, până și ciulinii se răreau din ce În ce. Am simțit o boare răcoroasă care Îmi bătea din față, semn că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2280_a_3605]
-
grei de apă, amestecați cu pietricele de grindină. Când să intru Într-un crâng de copaci pitici care abia dacă te fereau de ploaie, Îl aud pe Enkim În spatele meu. - Măi, Krog, măi! Stai că vin și eu! M-am prefăcut supărat, asta ca să arăt că Învățasem și eu ceva de la Vinas. Am Început să merg cu pași din ce În ce mai mari, obligându-l pe scundacul de Enkim să țopăie ca să mă prindă din urmă. - Nu te mai bosumfla! Îmi strigă el. Runa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2280_a_3605]