9,091 matches
-
se manifestă printr-o serie de simptome de agresivitate, furie și neascultare. Copiii afectați au în mod repetat comportamente negative față de autoritate, sunt obraznici, neascultători și ostili (APA, 2000). Diagnosticul provizoriu pus lui Matthew este cel de tulburare opozițională sau depresie. Cazul lui Rachel Fiica de trei ani a psihologei are accese de furie la grădiniță atunci când este nemulțumită, aceste manifestări devenind mai frecvente în ultimele șase luni. Din discuțiile cu personalul de îngrijire, mama află că la originea acestor crize
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
factorii culturali și grupurile culturale de referință. De reținut Simptomele precum lipsa de atenție și de concentrare, neliniștea, agitația, uitarea și dezorganizarea pot toate indica un caz de ADHD. Totuși, este nevoie de un diagnostic diferențial pentru a exclude anxietatea, depresia, tulburarea de stres posttraumatic, abuzul, dizabilitățile de învățare și o întreagă serie de alte probleme cu manifestări similare. După cum vom vedea mai jos, folosirea celor „patru D” poate fi foarte utilă pentru distingerea comportamentului normal de cel deviant. Devierea. Determinarea
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
Dodge et al., 1990). Teoriile cogniti-comportamentale. Perspectiva cognitivă behavioristă își propune clarificarea asocierilor între gânduri și comportamente. Prin urmare, accentul cade pe înțelegerea modului în care sistemul de credințe greșite al copilului conduce la comportamente dezadaptative cum ar fi agresivitatea, depresia și anxietatea. Cognitiviștii precum Aaron Beck (1976) susțin că depresia este determinată și menținută de auto-atribuiri rezultate din triada cognitivă care determină sentimente de neajutorare, disperare și subapreciere. Seligman și Peterson (1986) sugerează că neajutorarea poate apărea ca urmare a
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
propune clarificarea asocierilor între gânduri și comportamente. Prin urmare, accentul cade pe înțelegerea modului în care sistemul de credințe greșite al copilului conduce la comportamente dezadaptative cum ar fi agresivitatea, depresia și anxietatea. Cognitiviștii precum Aaron Beck (1976) susțin că depresia este determinată și menținută de auto-atribuiri rezultate din triada cognitivă care determină sentimente de neajutorare, disperare și subapreciere. Seligman și Peterson (1986) sugerează că neajutorarea poate apărea ca urmare a unor autoatribuiri negative repetate ce dau sentimentul de lipsă de
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
De reținut Pentru a înțelege traiectoria de dezvoltare, trebuie știut că există mai multe căi prin care se ajunge la același rezultat, situație numită echifinalitate (de exemplu, mai mulți factori pot sta la baza unei tulburări unice, cum ar fi depresia infantilă), și că riscuri similare pot produce rezultate diferite, situație numită multifinalitate (de exemplu, neglijarea copilului poate determina un comportament agresiv într-un caz și retragere în sine în altul; Cicchetti § Rogosch, 1996). Clinicianul care lucrează cu copii trebuie să
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
a diagnosticului? Disfuncția (dysfunction) Distress (distress) Pericolul (danger) Negarea (denial) Conform lui Erikson, prima criză psihocială pregătește terenul pentru autonomie / rușine încredere / neîncredere îndemânare / inferioritate indentitate / confundarea rolurilor Existența mai multor căi ce pot conduce la același rezultat (de exemplu, depresia poate fi pusă pe seama a mai mulți factori) este un exemplu de multfinalitate. echifinalitate. finalitate triadică. reciprocitate triadică. Conform lui Bronfenbrenner, cercul de influență situat cel mai în exterior este reprezentat de cultură. școală și familie. copil. situația economică. Întărirea
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
cvasi-experimentale Adesea, în studiile clinice, este dificil de făcut o împărțire aleatorie în grupuri, iar în unele cazuri nici nu se recomandă. Această problemă poate fi rezolvată folosindu-se un grup martor. Caz practic Un cercetător vrea să studieze rolul depresiei materne în cazurile de abuz asupra copiilor. Copiii abuzați sunt comparați cu cei dintr-un grup provenind din aceeași categorie demografică și având aceleași caracteristici (vârstă, sex, statut socioeconomic, poziție în familie, etc.), dar nesupuși abuzurilor. Comparând ratele de prevalență
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
în cazurile de abuz asupra copiilor. Copiii abuzați sunt comparați cu cei dintr-un grup provenind din aceeași categorie demografică și având aceleași caracteristici (vârstă, sex, statut socioeconomic, poziție în familie, etc.), dar nesupuși abuzurilor. Comparând ratele de prevalență a depresiei materne în cele două grupuri, s-ar putea obține date care să arate dacă mamele copiilor abuzați suferă de depresie mai severă. Tratamentele validate empiric În ultimul timp, s-a pus tot mai mult accentul pe tratamentele validate empiric și
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
și având aceleași caracteristici (vârstă, sex, statut socioeconomic, poziție în familie, etc.), dar nesupuși abuzurilor. Comparând ratele de prevalență a depresiei materne în cele două grupuri, s-ar putea obține date care să arate dacă mamele copiilor abuzați suferă de depresie mai severă. Tratamentele validate empiric În ultimul timp, s-a pus tot mai mult accentul pe tratamentele validate empiric și în special pe găsirea celei mai bune soluții pentru rezolvarea unor probleme specifice ale copiilor. În 1995, Echipa pentru Promovarea
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
risc de vătămare mai mare. Alte studii se concentrează asupra formelor (simptome și conduite) pe care le poate căpăta comportamentul dezadaptativ la diferite vârste, în funcție de transformările de conduită ce pot apărea în diverse stadii ale dezvoltării (Stroufe, 1989). De exemplu, depresia se poate manifesta prin acting-out la 2 ani și prin autoizolare socială la 11 ani. Studierea traiectoriilor de dezvoltare a scos, de asemenea, în evidență, necesitatea de a ține cont de rolul echifinalității (posibilitatea ca același rezultatul să fie atins
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
să fie atins pe căi diferite) și al multifinalității (posibilitatea ca, pe căi similare, să se ajungă la rezultate diferite) în obținerea rezultatelor. De reținut Echifinalitatea este posibilitatea ca mai multe căi să determine apariția aceleiași tulburări. De exemplu, la depresie se poate ajunge ca urmare a pierderii unei persoane dragi, a unui eșec școlar, a respingerii de către cercul celor de aceeași vârstă și așa mai departe. Multifinalitatea poate fi cel mai bine înțeleasă în contextul factorilor de risc și de
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
respingerii de către cercul celor de aceeași vârstă și așa mai departe. Multifinalitatea poate fi cel mai bine înțeleasă în contextul factorilor de risc și de protecție. Dintre doi copii respinși de egali, unul dintre ei poate fi mai vulnerabil la depresie din cauza altor factori de risc (stimă de sine scăzută, sprijin familial redus), în vreme ce celălalt poate fi mai rezistent datorită unor factori de protecție care acționează asemenea unui tampon în calea experienței negative (reușită școlară, inteligență, sprijin familial pozitiv). Designuri experimentale
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
Cercetările au demonstrat că problemele apărute în relațiile cu cei de aceeași vârstă prevestesc efectele pe termen lung ale neadaptării: abandon școlar, comportamente crimminale, delincvență (Blum și colab., 2000; Parker & Asher, 1987). La acest nivel, factori de risc pot fi depresia maternă, relația de atașament insecurizantă, educația precară oferită de părinți, violența domestică, relațiile proaste cu copiii de aceeași vârstă și problemele școlare. Printre factorii de protecție se numără relațiile bune cu egalii, implicarea în activități extrașcolare și prezența unui părinte
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
metode empirice (analiza factorială) mai multe seturi de subscale. De reținut Analiza factorilor și grupurilor de simptome a scos în evidență două dimensiuni comportamentale majore: comportamentele introvertite și cele extrovertite. Din categoria primelor, numite și comportamente supracontrolate, fac parte anxietatea, depresia, izolarea socială, somatizarea și timiditatea. Printre comportamentele de exteriorizare sau subcontrolate se numără manifestările de acting-out, precum agresivitatea, încălcarea regulilor și delincvența. Sistemul Achenbach de Evaluare Empirică (ASEBA) ASEBA este una dintre cele mai populare metode de evaluare folosite în
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
sistemului de clasificare dimensional Studiile multivariate privind problemele comportamentale și emoționale ale copilului și adolescentului permit identificarea a două mari categorii de probleme: comportamentele extrovertite (disruptive, cum ar fi agresivitatea, delicvența, sau încălcarea regulilor și hiperactivitatea) și comportamentele introvertite (anxietatea, depresia, acuzele somatice, izolarea). Cazurile de extroversiune ajung mai frecvent la specialist decât cele de introversiune și s-a constatat că scorurile copiilor din prima categorie în ceea ce privește inteligența, reușita școlară și acceptarea școlară sunt mult mai slabe decât la cei din
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
clinice ridicate în ceea ce privește tulburările de extroversiune (scor T de peste 70), iar 74% prezentau concomitent tulburări de introversiune. Aproape jumătate dintre subiecți (47%) aveau patru tulburări, cea mai frecventă combinație fiind între tulburarea opozițională, ADHD, tulburarea de conduită și, deloc surprinzător, depresie. În acest studiu, starea copiilor cu scoruri ridicate pentru tulburările anxioase s-a agravat în cursul tratamentului spitalicesc decât în cursul tratamentului la domiciliu. Aplicarea sistemului de clasificare dimensională/empirică CBCL în cazul tulburărilor infantile: avertisment cu privire la folosirea scalelor de
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
natura problemei copilului. Ea necesită cunoașterea metodei de intervievare și a tehnicilor de observare potrivite, precum și a instrumentelor generale de evaluare (de exemplu, cele de măsurare a funcționării cognitive, comportamentale și emoționale) și a instrumentelor specifice (de măsurare a anxietății, depresiei, etc.). Informațiile astfel obținute vor permite clinicianului să își confirme anumite ipoteze și îi vor oferi argumente suficiente pentru a exclude alte diagnostice potențiale (diagnostic diferențial). Evaluarea clinică individuală Premisele teoretice discutate în Capitolul 2 asigură cadrul necesar înțelegerii psihopatologiei
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
întrebări privind gradul în care un anumit comportament deviază de la normă. Accentul cade aici pe determinarea gravității problemei. Instrumentele psihometrice permit evaluarea copilului în raport cu cei de aceeași vârstă pe mai multe planuri: funcționare intelectuală, funcționare neurologică, comportament, stare emoțională (anxietate, depresie, etc.), personalitate, funcționare socială. Testele psihometrice pot fi sub formă de scale de evaluare sau teste creion-hârtie și se pot administra ca baterii de teste individual sau în grup. Susținătorii acestui tip de evaluare apreciază faptul că unitățile de măsură
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
de laborator (validitate internă) și eficiența sau utilitatea clinică (validitate externă). De reținut Scopul comitetului special al Asociației Americane de Psihologie a fost acela de a identifica intervențiile psihosociale adecvate pentru problemele de sănătate mintală cu incidență crescută la copii: depresie, tulburări anxioase, tulburare de conduită, ADHD și autism. În vederea rezolvării problemelor de validitate internă, comitetul a recomandat folosirea de teste clinice pe eșantioane, compararea metodelor terapeutice alternative și repetarea testelor de către echipe de cercetare diferite. În ceea ce privește utilitatea clinică, se ridică
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
1998 al Journal of Clinical Child Psychology, număr special dedicat intervențiilor psihosociale la copii. Comitetul a constatat că există mai multe proiecte de cercetare privind tratamentul tulburărilor de extroversiune (probleme de conduită, ADHD) decât cel al tulburărilor de introversiune (anxietate, depresie) și un număr considerabil mai mare de studii încadrabile în categoria tratamentelor potențial eficiente decât în cea a tratamentelor psihosociale consacrate. Funcționează terapiile țintite la grupuri specifice de copii? Conform lui Ollendick și King (2004), progresele importante din ultimii ani
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
consacrate și potențial eficiente la copii și adolescenți, Ollendick și King (2004) pun în evidență mai multe aspecte ce continuă să pună probleme. Ei sugerează că tratamentele folosite pentru unele dintre cele mai comune tulburări, cum ar fi anxietatea și depresia, le lipsește o bază empirică validată. În plus, metodele cognitiv-comportamentale sau comportamentale de tratament au fost verificate foarte amănunțit, în vreme ce tratamentele cu fundamente teoretice diferite, cum ar fi sistemele psihodinamice sau familiale, au avut mai puține ocazii de a fi
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
sine bazată pe acceptarea de către cei de aceeași vârstă și pe competență. Adolescenții care, în trecut, au avut rezultate școlare slabe concomitent cu probleme sociale prezintă un risc sporit de a suferi tulburări de introversiune, cum ar fi anxietatea sau depresia (Biederman, Faraone & Lapey, 1992) și de extroversiune, cum ar fi agresivitatea, sfidarea și diversele forme de comportament delincvent (Barkley, Fischer, Edelbock & Smallish, 1990). Alte probleme sociale și emoționale specifice populațiilor de adolescenți cu ADHD sunt reprezentate de riscul sporit de
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
în Capitolul 6, simptomele tulburării depresive și ale tulburării bipolare se manifestă diferit la adulți și la copii. La aceștia din urmă, ele se suprapun cu simptomele de ADHD, ceea ce îngreunează diagnosticul diferențial. De exemplu, unul din simptomele majore ale depresiei la copii este iritabilitatea. Or, aceasta se manifestă de multe ori prin neliniște, agitație, intervale scurte de menținere a atenției, probleme de concentrare și reacții impulsive, toate manifestări ce seamănă cu simptomele de ADHD. Cât despre tulburarea bipolară, la adulți
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
ușor confundate cu cele ale tulburării ADHD. De asemenea, și unele simptome ale anxietății (distractibilitatea, agitația nervoasă, neliniștea, concentrarea slabă) seamănă cu simptomele ADHD. De reținut Problemele de introversiune reprezintă reacții supracontrolate ce indică „probleme interioare, cum ar fi anxietatea, depresia, acuzele somatice fără bază medicală cunoscută și izolarea socială” (Achenbach & Rescorla, 2001, p. 93). În urma unui studiu, Biederman și colegii săi (1995) au constatat că până la 70% dintre copiii depresivi au și ADHD. Conform unui alt studiu, aproximativ 90% dintre
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
dintre copiii cu ADHD adorm greu și se trezesc în somn. Atenție Diagnosticul diferențial între ADHD și tulburările de introversiune poate fi un proces complex deoarece trei dintre caracteristicile de bază ale ADHD (neatenția, hiperactivitatea și impulsivitatea) seamănă cu simptomele depresiei, tulburării bipolare și anxietății. În plus, cele trei afecțiuni sunt frecvent comorbidități. ADHD și tulburările de extroversiune. Gradul de inadaptare al copiilor și adolescenților cu ADHD care au și tulburări comportamentale disruptive (tulburare opozițională și tulburare de conduită) este mult
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]