8,653 matches
-
într-o clipă demonstră că dispariția în spațiul Hilbert a lui Any Palade era inevitabilă. Gustav învinui Matematica și pe Moș Eveniment. Ăsta ne știe și ora morții! șopti Prunilă. În spațiile Prehilbertiene ne întâlnirăm cu Chirilă și Halipa. Erau fericiți, spunând că ei trăiesc matematica pură, iar noi bâjbâim prin zoaiele ei. Și Moș Eveniment? întrebă Nilă. Și el! răspunseră lipovenii. Aici știm rezultatul din clipa formulării teoremei. Necunoscutele fac o gălăgie de nedescris, dar sunt închise între paranteze pătrate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
a zborului înlănțuit tremură o secundă în delirul pătimaș al dragostei. Moș Eveniment înțelese că niciun adevăr matematic nu este la fel de important ca adevărul propriei sale dorințe, vrednic de a sluji Marele Plan al Naturii. Îți ofer tainele mele, fii fericit! Dar pentru aceasta va trebui să plătești prețul cuvenit! Și prin ochii umbriți de moarte, Profesorul văzu, în timp ce era dus în brațele iubitei spre Pământ, cum Ulise întors cu spatele, pictat pe armură cu un Soare strălucitor, se prosternează în fața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
sau ce gânduri clocesc. Rareori pot face acest lucru doar după expresia feței sau după licărul din priviri. Uneori, trebuie să mă uit numai la mersul lor sau la postură. Sunt dăți când mă mai înșel. Un om poate fi fericit într-o dimineață și din cauză că a avut o noapte nemaipomenită cu soția, sau amanta, sau că a primit o mărire de salariu, chiar dacă viața lor, în general, e infectă, și personal ai prefera să mori decât să trăiești în halul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
noapte nemaipomenită cu soția, sau amanta, sau că a primit o mărire de salariu, chiar dacă viața lor, în general, e infectă, și personal ai prefera să mori decât să trăiești în halul ăla, ei sunt cum nu se poate mai fericiți în dimineața aia, căci știu că ziua de mâine poate să nu fie la fel de bună cum a fost și cea de dinainte. Sau poate nu. Urc panta dealului artificial pe care este așezat liceul și mă opresc să răsuflu puțin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
genunchi și, acoperindu-și fața cu mâinile murdare, vroiau să moară ca să nu mai simtă durerea din interior. Se târâiau, după ceva timp, fără voința de a mai trăi, înapoi între cei patru pereți, în casa în care cândva fuseseră fericite. Se stingeau ușor, ca o lumânare, sub privirile disperate ale soților și, în câteva zile, majoritatea înnebunea și își găsea sfârșitul în mila gravitației pământului, care le primea în îmbrățișarea ei dură. Bărbații căutau la fiecare colț de stradă și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
plin de durere și cu reminiscențe puternice. Pieptul i se ridica din nou și cobora înapoi. Respira. Trăia! Era minunat. Era grozav! Era tot ce își dorise el vreodată. "Te iubesc, Ana!" Era amețit și teribil de slăbit, dar era fericit. Îi puse o mână pe obrazul ei și îl simți cald pentru că el era tot timpul rece. Îi mângâie încet nasul, sprâncenele, ochii închiși. O sărută încet pe frunte. Îi luă mâna în ale sale și o sărută. Era atât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
-l cunoască. Nimic din toate acestea nu-l păcăleau pe Barton Williams, dar îl amuzau și se aștepta ca partenerul lui de afaceri să se agite puțin pentru el. Când valorezi zece milioane de dolari, oamenii fac eforturi să fii fericit. Așa mergeau treburile. Considera asta un fel de omagiu. Și totuși, în acel moment, Barton voia, mai mult decât orice altceva, să o satisfacă pe cea cu care era căsătorit de patruzeci de ani. Din motive inexplicabile, Evelyn, în vârstă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
cu mâna și întrebă: — L-a văzut cineva pe Willy Johnson? Și Brad auzi o voce înăbușită răspunzând: — Willy Johnson e un puțoi! Stând la intrarea camerei de urgență, slăbit și cu dureri groaznice în bărbie, Brad nu era prea fericit de ce auzea. — L-ați găsit pe dl. Johnson? — O clipă, domnule, îl căutăm ... Închise. Îi venea să plângă. Se duse să servească micul dejun, dar îl durea prea tare când mânca, iar oamenii din cafenea îl priveau ciudat. Își văzu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
te avertizez. Este viața mea... nu uita! cântă pasărea, țipând cât putea de tare. Parcă toată mașina vibra. Stan se temu să nu se spargă geamurile. Se crispă și strânse volanul mai tare. Deodată, țipătul se opri. Suntem atât de fericiți că ați venit atât de mulți aici, în această seară, spuse Gerard, pe tonul unui prezentator. Stan clătină din cap. — Dumnezeule! — Să fim fericiți, fericiți, fericiți, repetați și voi acum. Fericiți, fericiți, fericiți, încercați și voi acum ... — Încetează, zise Stan
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
spargă geamurile. Se crispă și strânse volanul mai tare. Deodată, țipătul se opri. Suntem atât de fericiți că ați venit atât de mulți aici, în această seară, spuse Gerard, pe tonul unui prezentator. Stan clătină din cap. — Dumnezeule! — Să fim fericiți, fericiți, fericiți, repetați și voi acum. Fericiți, fericiți, fericiți, încercați și voi acum ... — Încetează, zise Stan. Gerard continuă: — Fericiți, fericiți, fericiți, fericiți, oh, baby, da, fericiți, fericiți ... — Gata! urlă Stan, trăgând mașina la marginea drumului. Coborî și trânti portiera. — Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
de gard? Uneori, cânta încet, dar ierburile îl auzeau bine și înfloreau, parcă le fermeca cineva sau ceva, el înțelegea graiul lor, câtă apă le trebuia, câtă căldură, înțelegea păsările care se așezau pe crengile copacilor din jur, toate erau fericite când îl vedeau. Alteori, pe vârfurile merilor din livada nesfârșită de dincolo, de după gardul și poarta ușoară, o vedea pe Anita, iubita lui din tinerețe, fata era mereu cu spatele la el, pleca undeva, plutea pe vârfuri de copaci simplu, egal, mergea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
luam la întrecere cu fetele de la bloc - din vârf de munte, ne mutaserăm la oraș, în Suceava, stăteam în centrul orașului, chiar vizavi de Casa de Cultură, aveam în spate o curte interioară destul de mare, ca noi, copiii, să fim fericiți și să alergăm prin toate grădinile alea, era și o școală de muzică lângă noi, aveam „copii de copii” acolo, ce vremuri! -, vă spuneam că mă luam la întrecere cu fete, numai fete, era obligatoriu, băieții nici nu știau ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
ce mare e regizorul... — Apoi, continuă Laszlo, ca și cum nu l-ar fi auzit pe Maestru, nu cred că în artă combustibilul ar fi entuziasmul, fericirea, optimismul. Dacă ai coaie tari, combustibilul înseamnă disperarea, nefericirea. Credeți că I.L. Caragiale a fost fericit?, nu, n-a fost, de-aia a și plecat din țară, că era disperat, i se făcuse greață. Dramaturgia și, paradoxal, comicul izvorăsc la el din nefericire. Râdeți?, ei bine, greșiți, sigur a fost așa... — Da, te cred. Și, înainte de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
de la firma noastră, cu Nicu Ciot, Nicu ăsta lucrează și la facultatea particulară a Maestrului, și la noi, că doar suntem în capitalism... Am intrat la teatru, eram o provincială grăsuță, îmbrăcată în rochii tricotate de mama, tata a fost fericit, pentru el mi-am păstrat numele de Buzescu, n-am luat numele Maestrului, poate suna mai bine Loredana Iacob, dar n-am vrut, pentru tata, Dumnezeu să-l ierte!, mă cheamă astăzi Buzescu, bărbatul meu nu s-a supărat. I-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
aproape toți bătrâni, comuniști înrăiți, aveau o cruzime teribilă a replicii, te întrebau: ce mai faci?, știind că ești rău, că ești la pământ, dar acesta nu te înghite încă, te priveau cu ochi „suficienți”, termenul e al Maestrului, erau fericiți de micimea lor de aprozar, râdeau degeaba, căci unii te privesc în față și râd, alții te vorbesc în absență și râd, te urmăreau unde intrai, cu cine și la cine, lăsau ușile deschise la intrare, o babă nebună de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
de tânără! — Juravle înseamnă la noi scul de in, de cânepă, m-a visat că înșiram sculurile printre oameni, era un fir alb, cântam și îi înconjuram pe oamenii de-i întâlneam pe un drum ce urca mereu, oamenii erau fericiți, luminoși când puneau mâna pe firele alea. Eu îi conduceam. Ne-ai făcut fericiți, îmi spuneau ei, trăim în lumină! Ursitoarele au urat bine, ghiuleaua de foc intrase în mine, dar 1948 a fost pentru România un moment crucial, de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
recitare la Dialog la distanță, recitam din... nalt la stat/ mare la sfat/ și viteaz cum n-a mai stat, adică din Toma Alimoș, că balada asta ar trebui să fie emblema poporului român, nu Miorița. Atunci am mai fost fericit, când am reușit un rol, când a apărut o cronică bună de spectacol, dar și-aici e o problemă, ori eram, cum scriau cronicile, un actor foarte bun într-un spectacol foarte prost, că se poate și așa, ori o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
cu tandrețe și forță, atent mereu la mine, să-mi placă mie, să zbor eu, să transpir eu, când transpiri îți e bine, nu? Ținea mâna pe sânul meu stâng și-mi număra puseurile, îmi spunea la ureche că e fericit, fericirea mea depinde de tine, zicea, simțeam că mereu vroia să-mi placă mie, parcă ar fi făcut dragoste doar pentru mine... Și-a dispărut, a dispărut, nu m-a mai vrut... Timpul trecea, știi ce înseamnă să treacă timpul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
în living, te văd... Poate chiar ești. Și cânt o veche melodie: „Plângeți-l pe acel ce n-are viața și Moldova lui”, îți spun ceva cuvintele astea?, nu-ți spun?, eheee, ce știi tu despre Moldova, Doamne, cât de fericit am fost acolo, în garsoniera mea din fața Copoului, în primii ani de meserie. Cu Anita mea... Se apropie închiderea stagiunii și voi avea muuult mai muuult timp liber. Înțelegi. Octavă al tău. — Am pornit grădina asta, grădina la care dumneavoastră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
bine, să nu-l mintă, apoi îi spune la ureche, cu vocea aia a lui: zâna mea bună!, zâna mea!, nu-mi ajungi niciodată, ești nesfârșită ca singurătatea asta în care stai, ești secretul meu, dac-ar ști bărbații ce fericit mă faci!!!... În patul salvator, o iubește cumva în ciudă, apăsat, ține ochii închiși, repetă aproape dușmănos: zâno!... ca și cum ar fi spus „ștoarfo”. Ești caldă și transpiri ca ea, miroși ca ea... Când îl simte, Tina transpiră, nu se poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
luminat de ea. Terminasem școala, mă angajasem la Teatrul din Iași, deja făceam repetiții, din primăvară, la Hamlet, eram deja actor de succes, nu?, câți actori au făcut Hamlet?, apoi, mă iubea Ani, o cerusem de nevastă și acceptase, eram fericit. Cu mai vârstnica actriță eram pe sfârșite, știam că se termină, dar... am văzut-o pe stradă, urcând spre Copou, pe Rita, tânără, cu, muicăăă!, curul ei mare, cu părul ca mierea, o femelă... Cât m-am păcălit!!! Am agățat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
un actor inteligent trebuie să-și lase inteligența acasă, dacă o are... -, am și sfătuit-o să facă regie, ar fi fost mult mai bine decât actorie. Complicată, complicat eram și eu, deci... Doar Teatrul mă mai făcuse atât de fericit. Maică-mii îi plăcea, îți mai zisei asta, mi-a spus între patru ochi că ar trebui să o duc acasă la mine, noi am hotărât să te însori cu băiatul meu, a mângâiat-o mama, Ani s-a uitat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
începeau viața amoroasă prin el, artă adevărată! Dar asta nu-i iubire!, își mai spune Maestrul, uneori, dar rar de tot. A căutat-o pe Anita în celelalte femei cu o forță sexuală teribilă, toate gângureau, transpirau, țipau, se întindeau fericite în așternuturi, sexul!, le cânta el la ureche, fă sex și trăiești o sută de ani, carnea trebuie liniștită, fă-o fericită, capul tău e totul, spiritul, în rest, nimic nu mai contează, fetițo!!! Era asul din mâna lui. Măiestrie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
știe nimeni. Cum iubim? Ca sarea-n bucate. Dar e greu de înțeles. Kalepa takala... Se uită lung la ecran, trece pe Internet și îi scrie Maestrului un e-mail, un e-mail trebuie să-i trimită: Brazii albi Unde am fost fericită altădat N-am să mă mai întorc nicicând. Timpul a șters aproape totul A ridicat bariere din oasele mele de lut. De ele se vor lovi vorbele tale... Timpul a țesut mortul acesta În vreme ce lipseai Iar eu smulgeam Câte un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
ele se vor lovi vorbele tale... Timpul a țesut mortul acesta În vreme ce lipseai Iar eu smulgeam Câte un ac din brazii albi Crescuți în picioarele mele. Orice poveste supraviețuiește Numai dacă nu te mai întorci nicicând Acolo unde ai fost fericit. Și atunci, dacă nu te mai duci acolo, Timpul, smerit și evlavios Ca preotul de la Mănăstirea Tanacu, Îți înfige cuțitul În osul de lut Îți înșurubează ace de brad în adânc, Doar ca să dispari. Și să rămână Povestea aia. Știi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]