9,442 matches
-
Genette nu acceptă nici o definiție a autoficțiunii, considerând că această construcție a unui personaj scindat între ficțiune și realitate este de neprimit. Pentru el acest concept nu este nici inovator, nici pertinent în măsura în care el răspunde unuia dintre acele procedee ale ficțiunii care constă în a preface intrarea autorului în ficțiune. Genette merge până la a ignora tehnica doubrovskiană în Fiction et Diction și pe Doubrovski însuși. La Holban confesiunea a îmbrăcat hainele ficțiunii romanești, autorul și-a creat un alter-ego viabil, un
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
această construcție a unui personaj scindat între ficțiune și realitate este de neprimit. Pentru el acest concept nu este nici inovator, nici pertinent în măsura în care el răspunde unuia dintre acele procedee ale ficțiunii care constă în a preface intrarea autorului în ficțiune. Genette merge până la a ignora tehnica doubrovskiană în Fiction et Diction și pe Doubrovski însuși. La Holban confesiunea a îmbrăcat hainele ficțiunii romanești, autorul și-a creat un alter-ego viabil, un personaj. Alexandru Călinescu observă că „a căuta corespondențe reale
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
pertinent în măsura în care el răspunde unuia dintre acele procedee ale ficțiunii care constă în a preface intrarea autorului în ficțiune. Genette merge până la a ignora tehnica doubrovskiană în Fiction et Diction și pe Doubrovski însuși. La Holban confesiunea a îmbrăcat hainele ficțiunii romanești, autorul și-a creat un alter-ego viabil, un personaj. Alexandru Călinescu observă că „a căuta corespondențe reale ale situațiilor și personajelor lui Holban (așa cum s-a procedat în special în scrierile romanticilor) ar fi absurd și inutil: oricâte elemente
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
personaj. Alexandru Călinescu observă că „a căuta corespondențe reale ale situațiilor și personajelor lui Holban (așa cum s-a procedat în special în scrierile romanticilor) ar fi absurd și inutil: oricâte elemente autobiografice ar exista în cărțile lui Holban, acestea sunt ficțiuni, sunt romane (sau <<fragmente>> ce stau și ele sub semnul romanescului) și nu jurnal intim sau memorialistică.”<footnote Alexandru Călinescu, Anton Holban. Complexul lucidității, Editura Albatros, București, 1972, p. 13 footnote> Datele experiențelor personale sunt folosite nu ca niște reproduceri
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
și ele sub semnul romanescului) și nu jurnal intim sau memorialistică.”<footnote Alexandru Călinescu, Anton Holban. Complexul lucidității, Editura Albatros, București, 1972, p. 13 footnote> Datele experiențelor personale sunt folosite nu ca niște reproduceri mecanice, ci sunt ridicate la înălțimea ficțiunii prin cultul autenticității care îi conferă lui Holban o notă de modernitate. Deși prin obsesia singurătății, a morții și prin vocația nefericirii, scriitorul este un romantic, la nivelul scriiturii și al compoziției, prin autenticitate și prin tehnica analizei psihologice, el
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
scrie pentru toți, și anume să scrii fără să te gândești la nimeni, ceea ce este esențial și profund se află în tine însuți. Criticii interbelici au fost îndeosebi preocupați de tipul de analiză din romane, iar materiei biografice integrate în ficțiune, nu i s-a acordat importanță. Pe tematica iubirii sau a morții s-a insistat însă fără a se avea în vedere biografia autorului decât la modul senzațional. Însă Serge Doubrovski, părintele teoretic al autoficțiunii, merge de la operă la autor
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
tipologică nunațată în sensul biografic și al pactului nominal care poate pune alături romanele lui Holban, pe cele ale lui Blecher și Maitrey de Mircea Eliade. Autoficțiunea nu e jurnal intim, nu e nici memorialistică, dar se refuză ca și ficțiune pură. În cazul de față, e o modalitate de a repune biografia în drepturi, chiar în cadrul ficțiunii.”<footnote Marius Chivu, în Conversații cu o moartă, Editura Polirom, Iași, 2005, p. 14 footnote> Pentru Holban, literatura stă sub semnul „dificilului”, nu
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
cele ale lui Blecher și Maitrey de Mircea Eliade. Autoficțiunea nu e jurnal intim, nu e nici memorialistică, dar se refuză ca și ficțiune pură. În cazul de față, e o modalitate de a repune biografia în drepturi, chiar în cadrul ficțiunii.”<footnote Marius Chivu, în Conversații cu o moartă, Editura Polirom, Iași, 2005, p. 14 footnote> Pentru Holban, literatura stă sub semnul „dificilului”, nu numai în sensul creației ci mai ales în acela al abordării unei problematici existențiale, în stare să
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
epicului. Pe lângă avantajul “obiectivității”, această dramatizare îl mai are și pe acela că pune în relație directă psihologia eroului cu timpul. Personajul evoluează în timp real, timpul discursului, al evocării fiind eliminat, astfel încât timpul lecturii se va confunda cu timpul ficțiunii. Realitatea psihologică a individului stă tocmai în felul unic în care vede lumea. În Creație și analiză Garabet Ibrăileanu face distincția între “creație” și “analiză”, adică între literatura care arată viața, o reproduce, o individualizează și o concretizează în personaje
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
a transcrie existența ta într- un caiet pare să-l atragă pe narator deși e clar că autorul nu face literatură memorialistică. Scriitorul renunță la evocările semănătorist pășuniste și, după cum remarca Iulian Băicuș în eseul Anton Holban sau casa ficțiunii cu o singură fereastră, bunica lui Sandu are rude îndepărtate, mai exact, o soră geamănă în literatura franceză, pe bunica lui Marcel. Și între eroi există asemănări: Marcel doar înregistrează moartea bunicii sale, Meursault privește cu detașare corpul defunctei sale
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
oricât de puțină încredere aș fi avut în mine însumi, din cauza structurii ei care nu suportă realitatea.” Sandu observă luciditatea cu care a fost întâmpinat și reconstituie gândul ei: „Numai ăsta ești tu?” Realitatea va fi întotdeauna mai săracă decât ficțiunile. Cei doi se despart prin telefon și astfel începe calvarul contrapunctului. În romanele anterioare contrapunctul era sincronic, se surprindeau trăirile unui singur narator, pe când în romanul acesta postum, primul tip e însoțit de cel diacronic, practicat de Huxley și teoretizat
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
care desemnează povestirea vieții în care se confundă autori și personaje. Teoreticianul conceptualizează acest termen ca reacție a încercării lui Philippe Lejeune în Pactul autobiografic de a stabili o clasificare a scrierilor despre sine. Autoficțiunea ar fi, după Serge Doubrovski, ficțiune de evenimente și de fapte strict reale, îmbinare de adevăr și mistificare ce se realizează în opera lui Anton Holban, proiectul unei autoficțiuni avant la lettre. Toată literatura autorului e alcătuită din patru teme, fără excepție: călătoria, iubirea, muzica și
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
percepției elementare. Este ceea ce se petrece, de pildă, în actul narativ sau literar, în mituri sau utopii, în jocul unor concepte speculative. Nu doar evenimentele din lumea artei înseamnă transfigurări, „schimbări la față ale locurilor comune“, nu doar creațiile de ficțiune au un sens indeterminat față de cel comun. Pe de altă parte, locurile comune nu sunt în orice privință comune, lucrurile obișnuite nu sunt întotdeauna lipsite de ceva neobișnuit. Cu orice formă de expresie poate să survină o anume distanță - uneori
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
să-l confirme, căci multe întrebări și propoziții filozofice îi apar lipsite de sens, deși nu-și ascunde admirația pentru unele viziuni metafizice. Probabil că metafizica e greu de concurat în explorarea celor „absurde“. E adevărat, narațiunea și literatura de ficțiune par să ducă mult mai departe o asemenea posibilitate, numai că nu pretind să ne spună o dată pentru totdeauna cum arată această lume. Încât „nonsensul“ pe care îl cultivă pare să dispună de o altă libertate, aproape gratuită. Cât privește
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
de primă instanță - și altceva de secundă instanță. De pildă, între faptele petrecute efectiv și cele ce ajung relatate. Firește, nu poți spune că există fapte simple, ca atare (, cum avertizează Nietzsche). Însă relatarea lor tinde uneori să devină pură ficțiune. Dispune de o libertate similară celei a jocului gratuit. Ficțiunea este în stare să le acorde imediat o altă realitate, complet diferită. Sau, dacă nu au avut nici una, oricâtă realitate au nevoie. Este vizibil acest lucru mai ales în cazul
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
între faptele petrecute efectiv și cele ce ajung relatate. Firește, nu poți spune că există fapte simple, ca atare (, cum avertizează Nietzsche). Însă relatarea lor tinde uneori să devină pură ficțiune. Dispune de o libertate similară celei a jocului gratuit. Ficțiunea este în stare să le acorde imediat o altă realitate, complet diferită. Sau, dacă nu au avut nici una, oricâtă realitate au nevoie. Este vizibil acest lucru mai ales în cazul celor a căror relatare începe cu „se spune“. Nu ai
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
avut nici una, oricâtă realitate au nevoie. Este vizibil acest lucru mai ales în cazul celor a căror relatare începe cu „se spune“. Nu ai cum recunoaște, acum, fapte fruste, la un nivel elementar de percepție sau de interpretare. Nici dacă ficțiunea se suprapune peste vechi reprezentări. Afli doar că „s-a spus“ ceva și vezi cum cele rostite configurează ele însele o realitate mai densă decât oricare alta. Distincția de mai sus - între ceva de primă instanță și altceva de secundă
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
devine mai real și mai sensibil decât cele văzute nemijlocit. Realitatea sa poate fi resimțită întocmai, aproape carnal. Nu mai poți afirma că, față de cele de primă instanță, reprezintă o simplă compoziție simbolică. Observi, firește, că e vorba de o ficțiune sau de un mit, însă acest lucru nu o face mai puțin reală. Desigur, (Paul Ricœur). Numai că, în unele cazuri, trece în umbră latura ei simbolică și pretinde să stea alături de cele fizice, care pot fi văzute cu ochii
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
fel, însă cuprinde imediat și cu totul pe cel părăsit acolo. Nu suportă limitele unui orizont de constituire, nici perspectiva unui anumit eu. Distincțiile obișnuite, precum cea între aici și acolo, își pierd orice însemnătate. La fel și distincția dintre ficțiune și realitate. Cum să l descrii atunci și cum săl figurezi ca atare? 52 PRIVIND ALTFEL LUMEA CELOR ABSURDE Întro privință, excesul intervine și în cazul unor edificii ridicate de oameni. Ne amintim cuvintele lui Borges în legătură cu labirintul înălțat în
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
absurditate. În același timp, nu se poate ignora nevoia ei de a se orienta către cele necondiționate, libere, de a depăși limitele experienței sensibile și ale celei formale. Prin urmare, trebuie admis că lucrul în sine nu este o simplă ficțiune și că poate fi gândit. În alt loc, vorbind despre cele patru specii ale nimicului, Kant observă că lucrul în sine înseamnă altceva decât nihil negativum, „un obiect vid fără concept“. Căci afec tează totuși simțurile, reprezintă sursa inepuizabilă a
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
zin tă impor tanță. Camera obscură, ce nu are uși sau ferestre, pare un fel de athanor în care este preparată lumea ca atare. De fapt, lumea văzută în afară este cea compusă înăuntru - din calcule geometrice, imagini metafizice și ficțiuni savante. Întâmplarea, mereu la lucru, se ocupă de dozajul acestora. Lângă cele visate de savanți se află „un șir finit de bame uscate“, alături de care - dacă mai poate fi vorba de un „alături“ - lumea însăși infinită și inutilă. Iar când
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
54, 107, 115, 129, 130, 159, 160, 163, 184- 186, 189 limite ale ~ (vezi „limită“) extravaganță 44, 73, 74, 75, 136-137, 142 absurdul înțeles ca ~ (vezi „absurd“) F fenomenologie 8, 14 (n. 3), 97 (n. 90), 126 (n. 123), 130 ficțiune 18, 28, 33, 52, 81, 140 (n. 139) ființă 56, 58, 65-66, 100-102, 104, 106, 121, 140, 166, 193 ~ abisală 130-131 ~ divină 83, 152, 158, 160 (158), 162, 163 ~ proprie omului 94 (n. 89), 120-131, 140-141, 155, 150 (n. 155
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
Să dăm fuguța din real în ficțional / 97 Huntington și cercetașii / 99 La o sindrofie / 103 O alegorie cu anonimul provincial / 107 Viața operei și viața cealaltă, aceea de la bere / 111 Boneta de partid / 115 La taifasul european / 119 O ficțiune anapoda / 123 Partea a doua. TĂIETURI DIN ZIARE / 127 Învățământul între agonia specializării și extazul salarial (I) / 129 Învățământul între agonia specializării și extazul salarial (II) / 133 Politica fostei Securități în anul 1990 (I) / 137 Politica fostei Securități în anul
Comisia de împăciuire: marafeturi epice, tăieturi din ziare by Daniel Vighi [Corola-publishinghouse/Imaginative/917_a_2425]
-
becuri de Fieni arse, o mare de mobile descleiate. Ce-i de făcut în această situație vă spun eu, dragi muncitori îndrăgostiți de muncă! Ori trecem să muncim la patron, adică privatizăm tot ce se poate, ori ne apucăm de ficțiuni. Huntington și cercetașii De câteva ori m-am destăinuit unor cunoscuți, la o bârfă, că mie nu știam de ce, acum știu nu-mi plăcea faptul că administrația Bush nu se prea implică în ceea ce se întâmplă în Orientul Apropiat. Cred
Comisia de împăciuire: marafeturi epice, tăieturi din ziare by Daniel Vighi [Corola-publishinghouse/Imaginative/917_a_2425]
-
să fie, îmi zic în barbă, te pomenești că la noi nu există tăifăsuitori, sau ai noștri socialiști vorbesc o limbă, ceilalți alta, sau, Doamne ferește, mai rău!, te pomenești că în România nu or fi existând partide de stânga. O ficțiune anapoda Într-una din zile, să fi fost trecut de ora patru din după amiază, vreme incertă de început de ianuarie, debut de mileniu, burniță fină cade peste hăurile de prin lacurile de acumulare, mai nimicul cotidian mă cuprinsese când
Comisia de împăciuire: marafeturi epice, tăieturi din ziare by Daniel Vighi [Corola-publishinghouse/Imaginative/917_a_2425]