8,226 matches
-
ghes cailor. - Se grăbește jupînul! ziceau căruțașii. Îi dă inima brînciî Au trecut bariera orașului într-o goană sălbatică. Urcușul era ușor. Drumul îngust și întortocheat printre viile negre i s-a părut nesfârșit lui Stere. Oamenii -lau primit bucuroși. Mirosea a must și a strugure strivit cu picioarele. Între români lipsea Voica. A întrebat. Lumea a râs cu înțeles. O muiere a îndrăznit: - A găsit și ea unul tânăr, ce să te-aștepte pe tălică? O s-o ducă la Cepari
Groapa by Eugen Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295563_a_296892]
-
un săculețe de fasole, la vremea asta ajuns pe fiind. Ar fi trebuit să aprinzi o luminare dacă n-ai fi cunoscut, dar văduva cunoștea. Pe podeaua de lut amestecat cu bălegar stătea aruncat un strat mai mărișor de nisip. Mirosea stricat, pentru că în el se mai ușurau motanii babei, dar dedesubt, în răceala lui, stăteau morcovii, niște cotolani roșii, înverziți, buboși și tari, numai buni de mâncat la vremea asta, verzitură de împrospătat sângele. Marghioala se lăsa pe vine, scormonea
Groapa by Eugen Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295563_a_296892]
-
a spart un geam. Sticleții au pus mâna pe gagică. Pe manglitori n-au mai avut de unde să-i ia. Săriseră în curtea cârciumii și se strecuraseră pe lângă niște butoaie goale. De acolo au trecut maidanul spre groapă. I-au mirosit. Îi cunoșteau. Făcuseră moarte de om și nu i-au slăbit. Ăl bătrân gâfâia, fără putere. Își ținea mâinile în buzunare, să nu piardă banii. Paraschiv îl grăbea: - Haide mai repede, că ne prind! Ce dracu ai, de-abia te
Groapa by Eugen Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295563_a_296892]
-
autoarei. Marea prozatoare Îl surprinde În toată splendoarea sa tragică. Înfometat, cu gândul doar la câțiva biscuiți, pentru care Își vinde ultima comoară și bucurie, cutia cu tutun de prizat, tot mai neglijent Îmbrăcat, cu un fular negru În jurul gâtului, mirosind respingător, cu mințile rătăcite, o vede coborând scările pe ducesa de Devonshire și Îi face o reverență ca În vremile bune. Numai că ducesa e moartă demult. Regele de odinioară al saloanelor a ajuns „doar un maldăr de umori, o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
pe numita scară În vârful căreia regii Își exercită menirea. Așa se face că blazonul, livreaua servitorimii, Însoțitoarea Doamnei, părul lung, girueta din vârful turlei, tocurile roșii, mitra, porumbarul din curtea castelului, pernița pentru Îngenuncheat la biserică și tămâia pentru mirosit, numele precedat de particulă, panglicile, diademele, falsele alunițe, rujul, coroanele, Încălțările cu vârful Întors, toca oficialilor, mantia lungă, romburile alb-albastre de pe blazon, purpura veșmintelor, pintenii etc., toate au devenit, rând pe rând, Însemnele materiale ale porției de repaus de care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
spre economie este lipsit de eleganță. Într-adevăr, economia este un mijloc. Ea este nervul unei bune administrări, Însă se aseamănă cu uleiul care dă suplețe și eficacitate roților unei mașini: nu trebuie nici să Îl vezi, nici să Îl miroși. Aceste neajunsuri nu sunt singurele pedepse care Îi ajung pe cei zgârciți. Restrângând amploarea propriei lor existențe, ei coboară din sfera În care se află și, cu toate că pot mai mult, se plasează la nivelul celor pe care Înfumurarea Îi aruncă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
parodii, ei simțeau, În mod instinctiv, că ea rămâne singura lor scuză și adevărata lor noblețe. De aceea, moștenirea romantismului nu este preluată de Hugo, pair al Franței, ci de Baudelaire și Lacenaire, poeți ai crimei. „Totul În lumea asta miroase a crimă, spune Baudelaire, ziarele, zidurile și chipul omului”. Dar atunci, această crimă, lege a lumii, să aibă măcar o figură distinsă. Lacenaire, primul, cronologic, dintre nobilii criminali, o folosește efectiv; Baudelaire are mai puțină rigoare, dar are geniu. El
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
toți blestemați. Mă ridicai în picioare, ștergându-mă de praf pe fund. Eu m-aș duce înapoi înăuntru, zisei, adăugând cu o nepăsare studiată: deși faza zilei fuse și se duse. Parcă-l vedeam pe Hugo ciulind urechile. —Sam? Îmi miroase a bârfă. Ne sări în față, împiedicându-ne, pe mine și pe Sophie, să ieșim pe poarta cimitirului. Nu pleacă nimeni de aici până nu-mi spune Sam ce s-a mai întâmplat. Soph, știu că și tu ești la fel de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
Nu vedeți că a leșinat? *** — Asta da diversiune, zisei eu mai târziu, după ce Tabithei îi fusese făcut vânt cu evantaiul și i se turnase apă pe gât. Propusesem să luăm niște amoniac de la bucătărie și să i-l dăm să miroasă, în loc de săruri amare, dar nimeni, în afară de Hugo, n-a fost de acord cu ideea mea. Între timp, majoritatea actorilor discutau, în termeni tehnici, ce leșin reușit fusese. Helen pufni. După mine, a fost destul de eficient, recunoscu ea, dar cât de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
iar eu nu avem de gând să devin următoarea lor victimă. Am presupus că prima fusese Tabitha; îi remarcasem deja absența. Sau poate citeau viitorul în măruntaie. Caz în care îi uram augurului mult succes cu ficatul meu. În interiorul sălii mirosea, ca de obicei, a praf, a soluție de curățat podeaua și a fum de țigară. M-am opri în prag, să verific încă o dată, dar n-am prins nici cea mai mică urmă de sânge proaspăt în aer. Poate de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
începu să-și uite replicile și să bălmăjească cuvintele pe care nu și le mai amintea. — N-a băut nimic, nu? îi spusei eu lui Sally, neștiind ce să cred. Nu, bineînțeles că nu. Cu toate astea, se aplecă și mirosi cafeaua din care băuse Violet. —Atunci care e problema? Parcă a lovit-o soarele în moalele capului. —„If then true lovers have been crossed/ it stands - it stands 1...“ Violet se opri. Îmi pare tare rău! zise ea, într-adevăr
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
zise Hugo pe un ton mieros. Deși fac o conversație fascinantă. M-am uitat urât la Hugo; nici dacă ar fi ridicat un picior, ar fi făcut roată în jurul meu marcându-și teritoriul și apoi ar fi început să-l miroasă pe Hawkins la fund, mârâind în tot acest timp, nu și-ar fi făcut cunoscute intențiile într-un mod mai evident de atât. Hawkins își luă jacheta de piele neagră și și-o aruncă pe un umăr. —Să-mi dai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
-și aduce mai bine aminte în ce ordine își făcuse rănile decât cum arăta atacatorul. — De unde ai tras concluzia că era înalt? — Păi, părea înalt, făcu Violet, irascibilă. Și era foarte puternic. — Și mâinile? I le-ai văzut? Sau dacă mirosea a loțiune de după bărbierit sau ceva de genul ăsta? — Ce e asta, The Bill1? mormăi Helen. —Sam îi pune lui Violet niște întrebări foarte importante, sări Hugo, și cine nu vrea să audă răspunsurile, poate foarte bine să plece. E
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
treptat culoarea. Cu siguranță nu-i făcea deloc rău să se afle în centrul atenției. De fapt, nu e nimic special, îmi pare rău, declară ea. Vreau să zic că avea o mână de dimensiuni normale, mă înțelegeți, și nu mirosea a vreun parfum puternic. Nu purta un parfum cum e Comme sau Angel for Men, pe care le recunoști imediat. Totuși, dacă mă gândesc mai bine, parcă am simțit un aftershave. Poate un cKone. Ah, minunat, oftă Hugo. Asta da
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
plutit împreună și ne vom scufunda tot împreună. Mâine, pe drumul pribegiei...“ Simțind că mersese prea departe, s-a întrerupt și, pentru a-și mai îndulci efectul spuselor, m-a cuprins cu brațele ce-i fluturau în niște mâneci largi mirosind a mosc și s-a pus pe plâns, rezemată de umărul meu. Cu toate astea, nu eram supărată pe ea, pentru că aceleași imagini care o înspăimântau îmi bântuiau și mie mintea, și când eram trează, și când visam, iar în privința
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
începea în felul ăsta cea mai extraordinară dintre călătoriile mele? IV CARTEA DE LA ROMA Nu mai vedeam nici uscat, nici mare, nici soare, nici capătul călătoriei. Limba îmi era sălcie, capul, doar greață, cețuri și dureri. Cala unde fusesem zvârlit mirosea a șobolan mort, a scânduri putrede, a trupuri de captivi care o umpluseră înaintea mea. Așadar, eram rob, fiule, iar sângele meu se simțea rușinat. Eu, ai cărui strămoși pășiseră în chip de cuceritori pe pământul Europei, urma să fiu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
zece minute în birou, cât să ia actele și să plece. Doar că „birou“ nu era cuvântul potrivit. Cele două lacăte grele care blocau ușa metalică o dovedeau cu prisosință. „Cameră de lucru“ era mai potrivit sau chiar „depozit“. Înăuntru mirosea ca într-un grajd. Becurile fluorescente pâlpâiau și puneau astfel în lumină rafturi în care nu se găseau hârtii, dosare sau dischete, ci cutii de carton. Și în ele erau fragmente de vase antice, materiale pe care Ahmed Nour le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
mai energic. La a doua încercare, ușa se deschise ușor. Fusese lăsată întredeschisă, exact ca în casele de doliu pe care Maggie și le amintea din Dublin, deschise tuturor vizitatorilor, zi și noapte. Holul era pustiu, dar casa părea primitoare. Mirosea chiar, Maggie era sigură de asta, a mâncare gătită. Bună seara! Doamnă Guttman? Nu primi nici un răspuns. Poate că bătrâna adormise în scaunul ei. Maggie intră șovăind, nedorind să dea buzna într-o casă străină. Căuta camera principală, care cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
mai simt formele dinăuntru; i-a apreciat, de asemenea, și greutatea. Cât despre cercei, știa că se aflau într-un loc foarte sigur. Se făcuse miezul nopții când a coborât din autobuz. Nu și-a dat seama cât de urât mirosea până când nu s-a dat jos, duhoarea aceea fiind eliberată în valuri de pasagerii transpirați, extenuați, care se pierdeau în noapte. Trase în piept aerul Amanului, lăsându-se pătruns de emoția unui loc care nu era Bagdadul. Ultima dată când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
trebuie. BĂRBATUL CU BASTON: Mie mi-ajunge. BĂRBATUL CU: PĂLĂRIE: Mai bine recunoaște că ți-e frică. BĂRBATUL CU BASTON: Recunosc. De ce să nu recunosc? Dar și ție ți-e frică. La toți ne e frică.( Pauză. Tăcere vinovată.) Iar miroși îngrozitor. BĂRBATUL CU PĂLĂRIE (Se miroase.): Eu nu simt nimic. BĂRBATUL CU BASTON: Tu nu simți, dar eu simt. BĂRBATUL CU PĂLĂRIE: Și ce vrei să fac? BĂRBATUL CU BASTON: Nu știu. Să nu-ți facă rău. BĂRBATUL CU PĂLĂRIE
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
ajunge. BĂRBATUL CU: PĂLĂRIE: Mai bine recunoaște că ți-e frică. BĂRBATUL CU BASTON: Recunosc. De ce să nu recunosc? Dar și ție ți-e frică. La toți ne e frică.( Pauză. Tăcere vinovată.) Iar miroși îngrozitor. BĂRBATUL CU PĂLĂRIE (Se miroase.): Eu nu simt nimic. BĂRBATUL CU BASTON: Tu nu simți, dar eu simt. BĂRBATUL CU PĂLĂRIE: Și ce vrei să fac? BĂRBATUL CU BASTON: Nu știu. Să nu-ți facă rău. BĂRBATUL CU PĂLĂRIE: Nu cred să-mi facă rău
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
ARTUR (Vehement.): De unde știți voi că e mai bine? GARDIANUL: În primul rând că se fac economii. Ș-apoi, dacă osânditul e sătul, poate să facă pe el, în timpul execuției. Nu? Ș-atunci e groaznic... ARTUR: De ce e groaznic? GARDIANUL: Miroase... ARTUR: Și ce dacă miroase? GARDIANUL: Miroase, domnule! V-ar plăcea să fiți îngropat... așa? ARTUR (Îmbufnat.): Ce-mi pasă mie cum voi fi îngropat? GARDIANUL: Dar îmi pasă mie, pentru că tot eu vă îngrop... ARTUR (Înduioșat.): Dumneata? Dumneata le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
că e mai bine? GARDIANUL: În primul rând că se fac economii. Ș-apoi, dacă osânditul e sătul, poate să facă pe el, în timpul execuției. Nu? Ș-atunci e groaznic... ARTUR: De ce e groaznic? GARDIANUL: Miroase... ARTUR: Și ce dacă miroase? GARDIANUL: Miroase, domnule! V-ar plăcea să fiți îngropat... așa? ARTUR (Îmbufnat.): Ce-mi pasă mie cum voi fi îngropat? GARDIANUL: Dar îmi pasă mie, pentru că tot eu vă îngrop... ARTUR (Înduioșat.): Dumneata? Dumneata le faci aici pe toate? GARDIANUL
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
mai bine? GARDIANUL: În primul rând că se fac economii. Ș-apoi, dacă osânditul e sătul, poate să facă pe el, în timpul execuției. Nu? Ș-atunci e groaznic... ARTUR: De ce e groaznic? GARDIANUL: Miroase... ARTUR: Și ce dacă miroase? GARDIANUL: Miroase, domnule! V-ar plăcea să fiți îngropat... așa? ARTUR (Îmbufnat.): Ce-mi pasă mie cum voi fi îngropat? GARDIANUL: Dar îmi pasă mie, pentru că tot eu vă îngrop... ARTUR (Înduioșat.): Dumneata? Dumneata le faci aici pe toate? GARDIANUL (Bravând.): Tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
discurs, unul mic, simbolic, mic de tot... GARDIANUL (A ascultat fascinat; se scutură.): Nu! Guvernatorul e bolnav de stomac. Nu suferă sângele. ARTUR: În sfârșit, soția lui... Pentru c-am putea aranja o lojă pentru doamne... Nu? Și totul ar mirosi a vopsea proaspătă și ar fi mai intim, mai deosebit... Nu? Nu simți nimic? Nu simți niciodată nimic? GARDIANUL (Scuturându-se din starea de prostație.): Nu. ARTUR: De ce nu? GARDIANUL: Auziți? (Bate ceasul municipal.): Suntem deja în întârziere. ARTUR: Ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]