8,716 matches
-
ca o vâjâitură; o scăpărătură de amnar pare o detunătură de pistol. Fenomenele de reflexie a sunetului au o deosebita importanta in spatiile mari destinate spectacolelor sau altor manifestări. Preocupările pentru realizarea unei bune audiții in edificiile publice datează din antichitate (amfiteatrul in forma de potcoavă de la Epidaur). II.3. Ultrasunete Clasificarea sunetelor in audibile si neaudibile pleacă de la considerente subiective legate de simțul auzului. Intr-o clasificare bazata pe frecventa de vibrație, sunetele se împart obiectiv in: infrasunete, cu frecventa
Acustică muzicală by Aurora Agheorghiesei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/343_a_615]
-
făcut greșeli minore, dar erau locuri în care înțelesul, chiar dacă descifrau ideograma, era atât de obscur, încât efortul lor de a pricepe textul nu era cu nimic mai prejos decât cel al unui arheolog care încearcă să descifreze hieroglife din antichitate. — Eu renunț, declară Tomoe în cele din urmă. Dă-mi-o mie. Takamori, din ce în ce mai curios, își storcea creierii să priceapă ceva. A, înțeleg. — Ce anume? — Ideograma asta nu înseamnă „burtă“, ci „timp“... „Am reușit în cele din urmă să-mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
Întorc acasă să-mi iau un pulover din cașmir, pentru că sistemul de Încălzire din biroul ăsta nu merge deloc. Chiar ești un tip ciudat! Uriașul din fața mea se Întoarse Înspre computerul de pe birou, care părea să fie o piesă de antichitate. Mâinile Îi umblau repede pe tastatură, dar când m-am uitat mai bine, am văzut că de fapt nu era decât un joc de cuvinte Încrucișate. Secretara citea o revistă specializată pe ultimele bârfe mondene. Din când În când suna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
reușeam să-l alung. Că poezia cea mai frumoasă nu e decât o formă de eșec și de trădare. Vă mirați? Am cunoscut un mare poet. Tot ce atingea el se prefăcea în poezie, așa cum tot ce atingea Midas în antichitate se prefăcea în aur. Când îi citeam poeziile asistam parcă la un seceriș magic. Cuvinte banale, obișnuite, ajungeau să-ți ardă buzele când le repetai. Tristețea devenea poezie, revolta devenea poezie, disperarea devenea poezie, remușcarea devenea poezie. Speranța devenea poezie
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
remușcărilor noastre, aveam nevoie de speranță. Și, brusc, ne vedeam deposedați de toate acestea. Ele deveniseră poezie. Revolta se consolase să devină sacră. Remușcarea se consolase să fie rostită în altar. Speranța se resemnase să fie cântată. Așa cum Midas în antichitate n-a mai avut ce mânca și ce îmbrăca pentru că tot ce atingea se transforma în aur, pe culmea poeziei nu mai aveam revolte, nu mai aveam remușcări adevărate și speranțe adevărate pentru că toate deveniseră poezie, toate uitaseră să vorbească
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
robotul care fâșâie pe fundul ei. Implacabil, ca tânăra lui soție. Îi pare rău după Martine, marioneta cu arc. De câte ori poate, în drumurile lui, la congresele din ce în ce mai frecvente, se oprește la Geneva și îi face o vizită la magazinul de antichități cu multe statuiete care îi seamănă. Este singură, decrepită și fericită. El îi dă cecuri, vrea să cumpere tot. Îmi place să te ajut, zice. Ea zâmbește și rupe cecurile în bucățele: — Mulțumesc, n-am nevoie, Manliò. Accentul pus pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
privind pregătirea unor sechestrări reale, putând astfel să intervin la timp, fie pentru a mă apăra, fie pentru a profita de nenorocirile adversarilor mei. În acest punct, povestirea ar putea aminti că între virtuțile oglinzilor despre care tratează cărțile din Antichitate e inclusă cea de a arăta lucruri îndepărtate și oculte. Geografii arabi din Evul Mediu, descriind portul Alexandria, amintesc de coloana ce se-nălța pe insula Pharos, în vârful căreia se afla o oglindă de oțel; în ea se vedeau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
atâta în tratatele de științe oculte și în anatemele inchizitorilor: să-l constrângă pe zeul tenebrelor să se manifeste și să-și combine imaginea cu cea reflectată de oglindă. Trebuia să-mi măresc colecția într-o nouă direcție: specialiștii în antichități și casele de licitație din lumea întreagă au fost avertizați să-mi țină la dispoziție exemplarele cele mai rare de oglinzi din Renaștere, care, prin formă, sau prin tradiție scrisă, pot fi clasificate drept magice. Era o partidă dificilă, în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
era sfârșită... Romanul nu era povestea lui... — Dar nu asta este povestea al cărei sfârșit aș vrea să-l aflu... Te întrerupe un al șaptelea cititor: — Dumneavoastră credeți că orice poveste trebuie să aibă un început și un sfârșit? În Antichitate, o povestire se putea încheia doar în două moduri: trecând prin toate probele, eroul și eroina se căsătoreau sau mureau. Sensul ultim la care trimit toate povestirile are două fețe: continuitatea vieții, inevitabilitatea morții. Te oprești o clipă să reflectezi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
să se ducă într-un apartament plicticos din Upper East Side. Cu siguranță avea să fie înțesat cu vechi obiecte de artă și mici obiecte prețioase de colecție, numai gândindu-se la ele și o lua amețeala. Făcea alergie la antichități. Și la obiecte de artă! Numai cât se uita la cutiuțele alea mici și simțea că-i vine să vomite. S-a plâns ea cât a îndrăznit în momentul în care Toby a anunțat-o care era planul pentru seara
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
sigură că, eu, americanca născută să mă lăfăi într-o căldură plăcută, creată artificial, aș fi făcut față, cu constituția mea fragilă, temperaturilor scăzute pe care le presupune căsătoria cu un filfizon. 3. Tata Tata își spune „întreprinzător în domeniul antichităților“, dar este atât de întreprinzător, încât e fraierit la fiecare afacere, cum s-a-ntâmplat și cu scaunele Chippendale false, pe care le-a vândut contelui. Afacerea asta l-a întors pe dos în așa hal, încât a devenit un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
mă răzgândesc de mii de ori asupra toaletei când ies în oraș, așa că-mi închipui că am nevoie de mai multe variante pentru ziua nunții. Nu se poate. —Ba da. Aah, ai văzut ce casă formidabilă are Charlie? Și toate antichitățile alea. Mă-ntreb dacă o să mă mai invite la el după ce am fost atât de rea și am ieșit cu Todd la Paris. Iâh, când mă gândesc c-am avut câte trei iubiți deodată. Henry chiar a avut un efect
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
societății noastre”. Eludam întotdeauna tema. Altfel înnebuneam, mă tâmpeam pur și simplu și, mai rău, îi tâmpeam și pe alții. Le dădeam de citit romanele despre colectivizarea forțată, le predam tipologii de partide politice și, respectiv, modele ale umanului din antichitatea elină până la umanismul modern. În final, le ziceam: cine are alte curiozități, să citească din manual. Ei chicoteau, făceau mișto. Erau tineri în jur de 17-18 ani. Deștepți foc, cei de la Mate-fizică 3. Cu alte cuvinte, alte vârste, alte discipline
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
ea și intru în apartament. Spre rușinea mea, îmi dau seama că e prima oară când intru. În cei trei ani de când o cunosc, nu i-am trecut niciodată pragul. Locul strălucește de curățenie și e plin de servante și antichități, iar pe măsuța de cafea se află un vas cu petale de trandafiri. — Stați jos, spun. Găsesc eu ce-mi trebuie în bucătărie. Încă bulversată, doamna Farley se așază pe un scaun tapițat cu spătar înalt. — Te rog, spune pierită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
vieții lui, ceea ce, dacă suntem atenți, e tot una. Am văzut că lutul e frământat aici în modul cel mai artizanal posibil, am văzut cât sunt de rustice instrumentele, aproape primitive, am văzut afară cuptorul care păstrează trăsături de inadmisibilă antichitate pentru epoca modernă, care, în ciuda scandaloaselor defecte și intoleranțe care o caracterizează, a avut bunăvoința să admită până acum existența unei olării ca aceasta când există un Centru ca acela. Cipriano Algor se plânge, se plânge, dar nu pare a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
nostru, femei care tocmai Își pierduseră un soț și copii care deveniseră orfani. Dar m-am ferit să-i țin predici. Știam că Manuscrisul Însemna pentru ea, ca și pentru mine, mai mult decât un giuvaer, mai mult decât o antichitate prețioasă, că reprezenta, Într-un fel, rațiunea noastră de a fi Împreună. Dispariția lui, survenită după atâtea nenorociri, nu putea decât s-o tulbure adânc pe Șirin. Simțeam că ar fi fost Înțelept să las timpul să-și săvârșească lucrarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
de spirit urmează un traseu accidentat? Astăzi marea și cerul sînt la fel de limpezi. Și dacă e adevărat că dificultățile artei moderne provin din faptul că ochiul nostru s-a exersat să vadă formele În felul În care le-au reprezentat antichitatea și Renașterea, orice zi ca aceasta ar trebui să ne depărteze de Înțelegerea unui Rouault sau Braque. Pe un țărm respectul pentru clasicitate e atitudinea cea mai firească. Cu totul altceva e să stai lîngă un rîu de munte, să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
l-a pierdut. Nefericitul fiu al regelui Cephisus și al nimfei Liriope nu vroia decît să aplice o maximă a gîndirii grecești, cunoaște-te pe tine Însuți; era Însă prea naiv ca să Înainteze prudent pe acest drum. Fiecare găsește În antichitate ceea ce caută, scrie undeva Eugen Lovinescu. Întrebarea pe care mi-o pun În continuare este inevitabilă; dar ce caut eu? Între clipa care Îmi atinge degetele și setea de a-i construi o piramidă pentru a o apăra există suficient
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
profund grav În care nu există alternativă; Icar va zbura cu orice risc. Iată răspunsul la zîmbetele celor ce arată cu degetul piramidele goale pentru a demonstra zădărnicia lor. Adevăratul artist dintre cei doi era Icar, deși Dedal a uimit antichitatea cu geniul său inventiv, iar fiul său n-a creat decît sacrificiul propriu. Dedal știa exact cît va rezista ceara În funcție de altitudine. În schimb, fiul său era capabil să creadă În aripile sale, zburînd cu fața strălucitoare, turmentat de lumina
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
De aceea l-a și pedepsit Apolo pe Marsyas Într-un fel atît de crud, pentru că fluierul lui suna ca o voce omenească În loc să-i imite pe zei...) Brutalitatea Învingătorului n-are de ce să ne surprindă. Nu mai putem privi antichitatea cu ochii Renașterii, care o vedeau exclusiv amicală. Și cu atît mai puțin cu ochii lui Leconte de Lisle, acest mistic al Frumosului care considera că din antichitate decadența și barbaria au invadat spiritul uman. Apolo vine dintr-o lume
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
Brutalitatea Învingătorului n-are de ce să ne surprindă. Nu mai putem privi antichitatea cu ochii Renașterii, care o vedeau exclusiv amicală. Și cu atît mai puțin cu ochii lui Leconte de Lisle, acest mistic al Frumosului care considera că din antichitate decadența și barbaria au invadat spiritul uman. Apolo vine dintr-o lume cu pumnale ascunse sub ramuri de mirt. E suficient, poate, să ne reamintim că, Întemeind noi cetăți, grecii au procedat adeseori ca la Milet, unde au omorît toți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
și pune altă Întrebare. Procesul său Îi confruntă din nou pe Apolo și Marsyas. Și mă Întreb dacă peste optsprezece secole judecătorii lui Socrate n-ar fi fost personaje de Renaștere, În măsura În care Renașterea și-a făcut un ideal dintr-o antichitate dogmatizată, recompusă din arta grecilor, nu din istoria lor. Dar justificarea Renașterii trebuie căutată nu În recapitularea antichității, ci În faptul că a descoperit, cum spunea Jules Michelet, o nouă credință. Ulise Însuși, cîtă vreme e fascinat de aventuri necunoscute
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
peste optsprezece secole judecătorii lui Socrate n-ar fi fost personaje de Renaștere, În măsura În care Renașterea și-a făcut un ideal dintr-o antichitate dogmatizată, recompusă din arta grecilor, nu din istoria lor. Dar justificarea Renașterii trebuie căutată nu În recapitularea antichității, ci În faptul că a descoperit, cum spunea Jules Michelet, o nouă credință. Ulise Însuși, cîtă vreme e fascinat de aventuri necunoscute, este un om baroc. Acest om baroc se revoltă Împotriva cercului Închis și rîvnește un zbor ca Icar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
Încît Afrodita poate ieși oricînd din apă cu un zîmbet imprecis și ușor obosit ca al statuilor lui Praxitele, fluturîndu-i pe buze. Pe nisipul Înălbit de soare o statuie a Afroditei e, dealtfel, mai firească decît În orice muzeu de antichități. Ce putea face grecul antic, Îndrăgostit de frumos și Însetat de dragoste, În această singurătate calmă și luminoasă? Pe nisipul cald și lins de apa sărată? Și ce putem face noi după exemplul lor? Să Întoarcem privirea spre mare și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
o căuta printre ruine. Căci pentru un Ulise gotic, Ithaca n-ar mai exista. El și-ar căuta salvarea și adevărul În larg, adică tocmai acolo unde Ulise se ferește să ajungă corabia sa. Poate și datorită acestei experiențe gotice antichitatea redescoperită În Renaștere nu mai este aceeași cu cea dispărută. Ieșind din nou pe țărmul mării, Afrodita arată altfel. Tocmai marea artă a Renașterii e cea care, conștient sau nu, a fost eretică față de idealul pe care-l adora. În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]