8,455 matches
-
lor, din prima jumătate a secolului al X-lea, să fi determinat un reflux al romanicilor din Panonia și Dacia (Transilvania) spre sud și de-aici numărul considerabil de "vlahi" din sudul Dunării, după anul 1000. Din șirul interminabil de migrații peste Dunăre care au avut loc aproape secol de secol, de la retragerea stăpânirii romane (275) și până la restabilirea suveranității Imperiului (971-1018), se cuvine să reținem că nu a existat niciodată o separare totală, o "cezură definitivă" între cele două maluri
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
din nordul Dunării (Dacia), iar slavii asimilează pe romanicii din sud, Moesia, Dardania, Dacia aureliană. În același timp, se produce o concentrare a fiecărui popor din cele două pe un anumit teritoriu. Nu este vorba aici de o mare mutare (migrație) de populație, ci de o asimilare reciprocă, pe parcursul unui proces ce se întinde de-a lungul mai multor secole și terminat abia în secolul al VIII-lea (Panaitescu). Doar în acest fel, prin teoria pânzelor de populație, care treptat se
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
factori: 1. substratul comun etnic (getic-moesic), întins pe ambele maluri ale Dunării 2. stratul roman (latin), același de amândouă părțile fluviului 3. adstratul slav, comun văii Dunării. A existat o unitate teritorială și una etnică, întreținută prin legături continui și migrații reciproce (de o parte și de alta a Dunării). Acest contact permanent a menținut caracterul unitar etnic și lingvistic, îndeosebi în prima etapă a etnogenezei. Așezarea slavilor și bulgarilor la sud de Dunăre (secolul VII) a dislocat această unitate și
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
etnic la Dunărea de Jos l-a reprezentat anul 602, revolta armatei romane de pe limesul danubian, când o mare parte a slavilor din Dacia au trecut fluviul și s-au revărsat în sudul Dunării până la hotarele Greciei. Urmările acestei mari migrații slave au fost de mare însemnătate pentru romanitatea carpato-balcanică: ramura sud-dunăreană a romanității a fost copleșită de numărul (masa) slavilor, iar populația autohtonă sedentară a fost slavizată, doar păstorii refugiați în munți au supraviețuit (etnic) sub numele de aromâni, macedoromâni
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
devenit mai numeroși, mai ales după 602, când o bună parte a slavilor au trecut Dunărea și s-au instalat în sud. Pe de altă parte, numărul daco-romanilor a crescut prin prizonierii (robii) aduși de slavi din sud și prin migrația spre nord a unei părți a populației romanice, care se refugia din regiunile balcanice ocupate de slavi spre nordul Dunării (vezi Viața Sf. Dimitrie de Tesalonic). În timp, s-a adăugat și sporul natural al populației autohtone, încât daco-romanii au
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
sunt împrumuturi ale românei din albaneză, ci provin din substratul comun (traco-ilir). Gh. Brătianu se întreabă: care este acest "substrat comun"? Trac sau altul? Singura concluzie care se poate trage din textele istorice (puține) este că a existat o deplasare (migrație) continuă, de pe un mal pe celălalt al Dunării, a unor convoaie de prizonieri sau de emigranți, de la sfârșitul secolului al III-lea până la începutul secolului al IX-lea, schimbări frecvente, poate fără serioase consecințe politice, dar a căror influență în
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
concordanțe megleno-istro-daco-române, și în special istro-daco-române, care nu sunt cunoscute de către aromâni. Amprenta veche slavă este și ea mai puțin pronunțată în limba lor, decât în celelalte dialecte", susține Pușcariu.49 Brătianu remarcă faptul că dacă am reduce totul la migrații păstorești și la efecte ale transhumanței, n-ar exista nici un motiv ca românii emigrați în nordul Dunării să nu fi dispărut, la fel ca păstorii din Istria, Galiția sau Moravia, care s-au topit până la urmă în masa populațiilor slave
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
oameni liberi, beneficiind de privilegii și așezat sub protecția unei curți, cu preocupări economico-comerciale. În legătură cu geneza orașului medieval, în spațiul românesc, trebuie să precizăm că a existat o continuitate de viață urbană, de la orașele romane antice la cele medievale. În urma migrațiilor, orașele Daciei romane au fost distruse sau abandonate, practic, ele s-au ruralizat dar și ruinat. Însă cele de pe linia Dunării, din Banat, Oltenia și Dobrogea, precum Dierna, Tibiscum, Sucidava, Aegyssus, Noviodunum, Arrubium, Carsium, Capidava, Dinogetia, Axiopolis, ca și cele
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
să lupte alături de români în apărarea hotarelor proprii (vezi cap. următor). Pecenegii Populațiile de origine turcică, care de la mijlocul mileniului I dominau stepele Europei răsăritene, au continuat timp de câteva secole să se reverse spre apus în valuri succesive. În migrația lor, acești nomazi au pătruns și în regiunile dunărene, mai ales în ținuturile extra-carpatice. Pecenegii făceau parte din ramura apuseană a neamurilor de limbă turcică, fiind înrudiți cu vechii bulgari. Cronicarul bizantin Kedrenos îi descrie ca pe un neam "mare
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
luptele cu pecenegii lui Tyrach, rămași în nord, și au năvălit în stânga Dunării. În acest moment, mijlocul secolului al XI-lea, pecenegii au migrat dincolo de Dunăre, în sud, și s-au instalat în provinciile nordice ale Imperiului. Motivul real al migrației lor a fost șocul provocat de atacurile uzilor, care primejduiau sălașele lor. Pentru o populație nomadă de stepă, amenințarea cea mai puternică nu venea din partea comunităților sedentare pașnice, ci de la alte populații nomade, cu același mod de viață, care le
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
sudul Transilvaniei. Între râurile din țara pecenegilor, conorm izvoarelor, erau Brutus (Prut) și Seretus (Siret), deducem de-aici că ei erau prezenți la est și sud de Carpați, unde au persistat neîntrerupt până la 1091.6 Uzii După pecenegi, a urmat migrația uzilor, cu care erau înrudiți îndeaproape. Uzii sunt denumiți ghuzz, oghuz, de arabi, ouzoi de bizantini și morki de ruși. Ca și celelalte neamuri nomade turce, și uzii erau originari din Asia Centrală. Pe la sfârșitul secolului al IX-lea, ei sunt
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
ramura apuseană a uzilor luase în posesie teritoriile pecenege din stânga Niprului, iar după stabilirea acestora în sudul Dunării, în aceeași perioadă, uzii nu mai aveau de întâmpinat nici o piedică în stepele dintre Nipru și Dunăre. Trebuie precizat că și înaintea migrației pecenegilor, au avut loc incursiuni ale uzilor până în zona lacurilor dunărene. Însă, deși pecenegii evacuaseră aceste teritorii, iar uzii controlau stepa nord-pontică, având de înfruntat atacurile cumanilor, ei nu au reușit să-și consolideze stăpânirea în această regiune. Astfel, în
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
de războinici, în frunte cu căpetenia lor Kuthen, a obținut permisiunea regelui Bela IV al Ungariei de a se așeza în țara sa, în 1239. În același timp, alte cete de cumani au trecut Dunărea în ținuturile balcanice (bulgare). În legătură cu migrația cumanilor, cronicarul oriental Ibn Tagribirdi menționează că nomazii au intrat în legătură cu suveranul "vlahilor", Unus-han, care a acceptat stabilirea lor într-o regiune stăpânită de el. Dar, ulterior, acesta și-a schimbat atitudinea binevoitoare față de cumani și i-a atacat. Se
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
dominația neamurilor turanice de nomazi asiatici, ei plăteau dijmele cerute de stăpânitorii pământurilor (ținuturilor) lor, fără a mai fi supărați de cineva și, uneori, la cererea acestora, îi însoțeau în expedițiile organizate de migratori.25 Năvălirea tătarilor și românii Ultima migrație a neamurilor stepei în Europa răsăriteană și în ținuturile românești a fost năvălirea mongolo-tătară din 1241. Ne vom referi aici doar la acțiunile corpurilor armate mongole pătrunse pe teritoriile locuite de români, deoarece năvălirea și dominația lor au avut consecințe
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
teritoriile nord-dunărene extra-carpatice, ele au stabilit legături cu populația autohtonă, românească. Pe de altă parte, pătrunderea călăreților nomazi turanici în regiunile de la nordul Dunării de Jos a provocat mari perturbații în evoluția normală a societății locale (românești). Caracterul prădalnic al migrației (năvălirii) turanicilor este reliefat de cronicile contemporane-atitudinea pecenegilor și cumanilor față de români a fost aceeași cu cea față de locuitorii Rusiei și Bizanțului. Neînțelegerile triburilor nomade turanice cu autohtonii se datorau economiei specifice practicate de migratori. Principala lor ocupație-păstoritul nomad de
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
vechi turce: beci, dușman, olat, toi, gorgan, odaie ș.a. Există o serie de dificultăți de diferențiere ale lexicului pecenego-cuman de acela al mongolilor turcizați și al turcilor osmanlâi. Aceste dificultăți se datorează și lipsei unor texte vechi românești din perioada migrației turanicilor nomazi.29 NOTE 1. Istoria Românilor (tratat), vol. III, București, Editura Enciclopedică, 2001, p. 256-257; V. Spinei, Moldova în secolele XI-XIV, București, Editura științifică și enciclopedică, 1982, p. 122. 2. V. Spinei, op. cit., p. 122-123; Istoria Românilor (tratat), vol
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
în Scythia Minor în sec. IV-VI, în B.O.R., 1978, nr. 7-8, p. 784-796. Idem, Scriitori bisericești din epoca străromână, București, 1979, p. 93-174. Comșa M., Cu privire la caracterul organizării social-economice și politice de pe teritoriul țării noastre în epoca migrațiilor, în SCIV 18, 1967, 3, p. 431-442. Conea I., O problemă veche încă nerezolvată: originea numelui Muntenia, în Probleme de geografie, VII, 1960, p. 27-51. Idem, Basarabii de Argeș. Despre originea lor teritorială și etnică, București, 1935. Constantinescu E.-M
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
de Carpați în secolele XI-XIV, în AIIA 14, 1977, p. 1-21. Idem, Monede bizantine în spațiul est-carpatic, în SCN 8, 1984, p. 77-83. Idem, Realități etnice și politice în Moldova Meridională în saecolele X-XIII. Români și turanici, Iași, 1985. Idem, Migrația ungurilor în spațiul carpato-dunărean și contactele lor cu românii în secolele IX-X, în AM 13, 1990, p. 103-148. Idem, Ultimele valuri migratoare de la nordul Mării Negre și al Dunării de Jos, Iași, 1996. Idem, Marile migrații din estul și sud-estul Europei
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
și turanici, Iași, 1985. Idem, Migrația ungurilor în spațiul carpato-dunărean și contactele lor cu românii în secolele IX-X, în AM 13, 1990, p. 103-148. Idem, Ultimele valuri migratoare de la nordul Mării Negre și al Dunării de Jos, Iași, 1996. Idem, Marile migrații din estul și sud-estul Europei în secolele IX-XIII, Iași, 1999. Idem, Cronicari italieni despre repercusiunile marii invazii mongole din 1241-1242 asupra românilor, în SMIM 19, 2001, p. 196-206. Spinei V. și Coraliuc G., Date noi cu privire la circulația unor obiecte de
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
monedelor 139 Structurile sociale. Obștea sătească teritorială 140 Obștea țărănească 142 Structuri politice-uniuni de obști, "romanii populare" 148 Habitatul 150 Manifestări spirituale-mentalități, sensibilități, atitudini, credințe 152 Organizarea bisericească pe teritoriul românesc 154 CAPITOLUL V INSTALAREA SLAVILOR ÎN NORDUL DUNĂRII 158 Migrația slavilor 158 Așezarea slavilor și coabitarea cu autohtonii 168 CAPITOLUL VI BULGARII ȘI UNGURII ÎN SPAȚIUL CARPATO-DUNĂREAN 176 Bulgarii 176 Dominația bulgară în nordul Dunării 180 Creștinarea bulgarilor 182 Primul țarat bulgar (679-971) 183 Ungurii 185 Creștinarea ungurilor 190 PARTEA
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
aproape un sfert din cele 8 milioane de cetățeni greci locuiau în capitală. Prin 1961 s-a realizat un echilibru între populația urbană și cea rurală. Ne putem foarte bine imagina efectul acestei mișcări asupra mediului sătesc. Drept rezultat al migrației interne și externe, în multe sate au rămas doar cei foarte bătrîni și cei foarte tineri, ceea ce a dus la o penurie a forței de muncă din agricultură.5 Noile populații ale orașelor întîmpinau mari dificultăți în adaptarea la viața
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
Atenei în Pontul Euxin până la campaniile Ecaterinei a II-a și la războaiele orientale din secolul al XIX-lea. O altă opinie, cu o răspândire destul de restrânsă, este cea a lui Emile Bourgeois, care plasează începuturile chestiunii orientale în perioada migrațiilor populațiilor zise barbare. În Europa - scrie el - există o chestiune orientală din timpul în care popoarele barbare venite din Asia au fost respinse ori s-au întors spre est pentru a duce acolo civilizația romană și creștină; pentru Imperiul lui
SCRIERI ISTORICE ALESE by Leonid BOICU () [Corola-publishinghouse/Science/100962_a_102254]
-
este următoarea: dacă se admite un transfer masiv de populație din Dacia în sudul Dunării, cum se face că aceasta n-a lăsat mai multe urme? Cercetarea lui Brătianu aduce o reflecție nuanțată: autorul pune în lumină o circulație și migrații de lungă durată între regiunile situate la sud și la nord de Dunăre. Relațiile transdanubiene au continuat în secolele IV-V, penetrația creștinismului la nord de Dunăre fiind o mărturie în acest sens. Brătianu respinge ideea unei rupturi dramatice între
by CATHERINE DURANDIN [Corola-publishinghouse/Science/1105_a_2613]
-
1938 și reeditată la București în 1975, și studiile lui Rosetti se eșalonează din anii '30 pînă la sfîrșitul anilor '60. Problemele esențiale trimit la latina originilor, latina vulgară sau latina populară, la evoluția sa în cursul contactelor impuse de migrațiile popoarelor, la marca substratului asupra acestei limbi latine din perioada cuceririi și colonizării. Tendința contemporană este de a se renunța la căutarea etimologică a originilor latine, supraevaluate de către Școala Ardeleană și de tendințele latinismului epocii romantice, în favoarea interesului pentru structurile
by CATHERINE DURANDIN [Corola-publishinghouse/Science/1105_a_2613]
-
al XVIII-lea, apoi în anii Regulamentului Organic, pînă în 1878. Prinții Moldovei i-au chemat pe evrei pentru popularea provinciei, îndemnîndu-i pe noii veniți să creeze tîrguri sau să repopuleze unele sate. Dezvoltarea comerțului în anii 1820-1830 provoacă o migrație a populațiilor străine către Principate. Acest aflux va fi denunțat de publiciștii aflați în serviciul cauzei antisemite. Într-un text semnat de Verax, în 1903, se poate citi: Totul făcea să se prevadă că românilor li se deschidea un magnific
by CATHERINE DURANDIN [Corola-publishinghouse/Science/1105_a_2613]