9,038 matches
-
auzi joagărul, o mogâldeață pe care puteai să o strivești cu o paletă de muște sau să o folosești ca balast pentru o parașută din batistă. Prima care a ieșit pe fereastră a fost pistruiata de Tomaida, cu ochii lucind straniu, nespus de frumoasă în lumina aceea, mergând în transă pe marginea unui canion lunar, în adâncul căruia, încet și greu, curgea vâscoasă noaptea. Am urmat-o prelingându-ne pe pervaz, urmați de gașca repetenților din Brăila. Și ca și cum aceasta și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
încă lumina în putere. Dar, pe de altă parte, acum nu îți mai puteai da seama de ce moment al zilei era. Dimineața, în afara primelor minute, semăna leit cu mijlocul zilei și cu apusul. Am încercat ușa. Era închisă. Atât de straniu... Atât de bizar... Nu m-am uitat înapoi. Ieșind din cabinet, am auzit niște voci ce veneau din stânga, de la scările profesorilor. M-am dus spre ele și l-am întâlnit pe Velail la colț. Mă căuta împreună cu alți câțiva colegi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
împreună cu Inspectorul și directorul, s-au retras de pe scenă în mare grabă, ieșind pe unde au intrat. Au fost urmați de o mare parte din grupul șefilor de clasă, cei care au fost luați și târâți de omul cu privirea stranie și de cei câțiva Gardieni care au primit ordine specifice din partea sa. Au încuiat ușile masive din lemn cu mijloc de plumb și au rămas în securitatea temporară dată de interiorul liceului. Câțiva șefi de clasă au reușit să scape
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
simțit fiecare dintre noi. Până și eu simțeam că nu mai am stare și trebuia să fac ceva, dar nimic nu părea a fi atât de important de făcut încât să mă apuc de el. Era un sentiment atât de straniu... După jumătate de oră, spiritele s-au mai calmat și elevii s-au retras de pe scenă, văzând că nu pot trece de ușile masive care îi protejau pe profesori, pe Inspectori și pe acei câțiva Gardieni. Dovedind un bun spirit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
oameni care cred cu tot dinadinsul că Împăratul va reveni. Și de ce nu sunt pârâți de către ceilalți? Adică... Cei care păstrează lumina nu-i trădează pe ceilalți, iar ce-i care nu știu de aceasta, nu întreabă despre acest obicei straniu. E simplu. Nici aceia care au fost prinși? Nici ei. Preferă să moară decât să trădeze. Am ajuns la Soliteraj și i-am zis să lucreze mai încet. Se putea auzi zgomotul până jos și am fi fost descoperiți. Nici o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
știam dacă erau instalații electrice și jos și nu m-am gândit să-i întreb pe cei care au săpat. Am început să cobor și pe măsură ce pașii mei mă duceau cu câte o treaptă din ce în ce mai jos, spre necunoscut, un sentiment straniu de déjà-vu începu să mă cuprindă. Parcă am mai fost pe aici cândva. CÂND? Unde scările se terminau începea un coridor ai cărui pereți erau negri. Începea să-mi fie un pic frică. Oare mai era ceva aici, jos? În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
mâncați bomboanele noastre, sunt cele mai dulci!, țineți rețeta aceasta de slăbit și veți fi ca niște silfide, purtați „inelul secolului”, ca mine, și veți avea o viață plină de realizări și de noroc, așa ca mine!!!...), daaa!, afirmă tainic, straniu de îngrijorător, cu vocea care-i venea din sex... Că spectacolul nu e actualizat. Și o ține tot așa. Trece și la personaje și la actori. De Maestru zice de bine, cred și eu. Stați să vedeți. Ce rămâne din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
parcă știu. O pasăre din cerul înroșit sfâșie aerul cald, se rotește deasupra, apoi vine săgeată spre casă, țintește geamul de la ușa de la intrare - sticla sclipea în soare -, cade ca-ntr-un picaj reușit de avion și pescărușul se lovește straniu de termopan, zgomotul e greu ca o durere, te înfioară. Tara își ascute urechile, e gata să sară spre curtea cealaltă, culcat!, strigă iarăși stăpâna, încercând s-o liniștească. A murit o veste!, geme grădinăreasa neliniștită, ea crede în semne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
deși Maestrul mi-a spus atunci că un tablou nu se povestește, eu am să-ți povestesc tabloul ăla. Sunt amândoi goi, bineînțeles, sub pomul cunoașterii, o lumină difuză cade pe ei, de parcă merele roșii din coroana rotundă ar lumina straniu, Adam are o față de tâmpit frumos, subțire, înalt, cu părul ondulat, se scarpină cu mâna stângă în cap, nu știu, nu înțeleg, parcă ar zice bărbatul, cu mâna dreaptă ia de la Eva un măr roșu. Ea - frumoasă, capul expresiv are
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
nu era. Numai cât vă spun despre ea, că o să ziceți că sunt nebună, turbez. Cu ochii ei albaștri, cu pletele până la brâu, cu vocea ei, cu mirosul ăla de mă-nnebunea, un parfum de parcă ar fi căzut din cer, straniu, nu-l recunoșteam, i l-o fi luat Maestrul... ? — Cui trimiteai mesajul? — Nu-i treaba ta. — Și cu cine erai aici? Ești nebună, cu cine să fiu?, aș fi vrut eu să fiu cu cineva. Ia vezi, o să te las
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
o secundă, tâmpită mai e!, făcută să piardă!, parcă nu știe că e frig, că trage de jos, ce-o mai fi pe-aicea, că nu știu. Dar am nevoie de ea și n-o las eu să plece... Ce straniu miroase în casa asta, a singurătate nesfârșită!!!, dacă singurătatea poate mirosi... În baie, tânăra femeie subțire și înaltă își prinde părul cu o cască, să nu se ude, trage perdeaua din plastic, se închide acolo, între ape, apoi intră în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
misterioasă o mână înainte, să iasă afară din grădina buimacă, încărcată de vorbe, grădina în care ea nu mai avea parcă loc. Degeaba mărul care își răsucea rădăcinile în același pământ, degeaba fructele coapte demult, în toamnă, atârnând ca niște stranii globule roșii înflorite pe copaci, luminând roșu cerul, degeaba Neli obosită acum, dar frumoasă ca totdeauna, degeaba lucerna, trifoiul, căpița de fân uscat, clădită artistic de oamenii care veneau la treabă, pădurea de liliac și de caprifoi din spatele casei, departe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
sub cerul liber, În strânsă comuniune cu natura. Din lichidul galben, fierbinte, ies aburi subțiri, străvezii. Lui Antoniu i s-a Înfipt În creier această aderare la Uniunea Europeană, Îl frământă, nu-i dă pace, Îi dă un soi de mândrie stranie, Îl face pentru prima oară după atâția ani, să simtă o certă de emoție. Cinci ,, Mă numesc A. A. și m-am născut acum 54 de ani În orașul cel mai frumos de pe acest pământ: Grota cu Trandafiri, situat la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
Încet În creier și În trup. Dimineața, când mă trezeam, Îi auzeam prin preajmă pe bunici, ca pe niște păsări cântătoare ce fâlfâie tot timpul din aripi. Acest fâlfâit se repeta ritmic și-mi dădea Întâi o senzație de bucurie stranie. Primul lucru pe care-l făceam când mă trezeam, era să-mi răcoresc gura spălându-mă pe dinți cu pastă verzuie, mentolată. Periuța Împrăștia pasta uniform și, Înadins Întârziam să-mi clătesc gura cu apă, pentru a ține cât mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
la gura metroului, pe o arșiță cumplită, În iulie, când pământul fierbea și orașul părea o suspendat În aerul Înăbușitor. Chipul ei inocent și luminos i s-a părut neverosimil În colcăiala umană, fierbinte. I s-a părut de asemenea straniu că cerșea. Stătea lipită de vitrina librăriei și cerșea. El nu se mai uita la oameni de foarte mult timp. Foarte rar vedea altceva decât mâna care-i arunca banul sau cea care-i dădea câte ceva de mâncare. Fata, ținea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
această boală, indiferent de sex, educație, condiții materiale, era prelucrat și transformat de creier Într-o stare de bine, seninătate, lumină și o Încredere totală În cei cu care intra În contact. Antoniu era convins că Plăcințica suferea de această stranie boală, fără leac și fără dimensiunea realului. A venit În chip firesc, ca locuitoare a ghetoului, convinsă că nu i se poate Întâmpla nimic rău. Antoniu suferea foarte mult că nu-l mai are lângă el pe Kawabata și toată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
lua și au renunțat. Antoniu are câteva clipe senzația că luna plină a intrat În Încăpere și i s-a așezat fetei pe creștet. Îl dor ochii de la lumina orbitoare și Îl sperie gândul că ar putea fi real acest straniu popas al astrului. Își revine imediat și-i Întinde o jumătate de măr din care Plăcințica mușcă cu lăcomie. Aerul cald al verii a uscat ,,rufele,, pe care Plăcințica le strânge și le așează netezindu-le cu migală pe priciul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
sta mult timp pe capul ei. În momentul descinderii noastre se ocupa cu ,,plimbarea ,, cuvântului ,,ardoare,, dintr-o limbă Într-alta, ca să-i descopere, spunea ea cu un aer doct, rădăcina asiatică. În fine, În zece ani ajunsese la câteva stranii concluzii În privința rădăcinilor unor cuvinte, și n-o contrazicea nimeni, pentru că se ,,juca,, În felul ăsta numai pentru cercul de prieteni În care ținea morțiș clipă de clipă să-și arate superiritatea intelectuală și Întinsele ei cunoștințe. De la o academie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
plece. Pe cer, nori dolofani se descompun și se recompun cu repeziciune ca Într-un joc al imaginației. Soarele Îi Încălzește plăcut trupul, Îi dă senzația unei băi calde. Ajunge În dreptul unei săli de expoziție. Privește prin vitrină Înăuntru: Îngeri stranii de gips, colorați, În atitudini umane, sunt expuși laolaltă, cu o colonie de păsări din ghips. O intensă desfășurare de forme, părând desprinse dintr-un cretacic fabulos. Pe vitrină În stânga sus, este lipit un afiș modest, ce poartă un nume
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
un adevărat târg de vechituri amestecate cu obiecte de artă, un bărbat Între două vârste, cu barbă lungă de sihastru, Îmbrăcat Într-un sacou negru, ponosit, vinde o pictură În culori fauve-iste, ce Înfățișează un chip de femeie de o stranie luminozitate. O lucrare splendidă, datată 1923, semnată indescifrabil și Încadrată de o ramă art-deco. Ca s-o vândă, a făcut un drum chinuitor, a schimbat trei trenuri și a petrecut o noapte Într-o sală de așteptare sordidă, pândit de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
un cloșard, care trage semnale de alarmă, mute și nu mai am ce spune. Îi Întoarce spatele Plăcințicăi, Îndepărtându-se, În timp ce fata Încearcă, să-i mai pună o ultimă Întrebare, tocmai când el Începe să traverseze bulevardul. Aude ca un straniu ecou strigătul fetei: ,, Sunt eeeu Plăcințicaaaa, te-am recunoscuuut Antoniuuuu, dar să știiii, că Uniunea Europeană nu ne vreaaaa ră-uuuul,,. Claxonul puternic, strident al unei autobuz, acoperă ultimele cuvinte ale fetei. Antoniu nu le mai aude. Douăzeci și șapte Cerul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
și se urcă În dubă. Mașina se pune În mișcare, cu un scrâșnet lugubru, de motor.. Cei trei mascați rămân să cotrobăie În continuare prin măruntaiele orașului, În căutarea evadatului periculos. Norii au descoperit pe cer, o stea Împietrită și stranie, ca ochiul unui ciclop. -Sfârșit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
petrecut abia ieri,atât de vie și de proaspăta amintirea”(Jos Vandeloo). Raphael! -Ramona! Se îmbrațisară teatral... Raphael era însă numele soțului ei. -Acest vin este un elixir al tinereții. Mă simt minunat.Tu? -Mi-e teamă Raphael.Locul acesta e straniu. Mai bine să plecăm de aici. Presimt tristețe.Momentele de bucurie trăite de noi în acest loc sunt concentrate într-o mână straină.Mâna destinului! Porniră spre ieșire. Pe frontispiciul ușii era încrustat: „Cei care mă vizitează îmi fac cinste
BANCHETUL CUGETĂRILOR by Eugen - Nicuşor Marcu [Corola-publishinghouse/Imaginative/1594_a_2966]
-
c-o știi.Alma Hosu.S-a măritat cu procurorul.Evenimentul m-a marcat.Beau... -Acum e rândul meu să mă confesez.Mi-am dorit un copil.Să-l cresc departe de părinții mei. Poate par romantică.Poate că acționez straniu. O mașină îi orbi cu farurile,apoi se pierdu în noapte.Strada le aparținea. -Când l-am cunoscut pe Jan,eram în ultimul an la chimie pură.El era în ultimul an de politehnică,la secția mecanică.Ne-am întâlnit
BANCHETUL CUGETĂRILOR by Eugen - Nicuşor Marcu [Corola-publishinghouse/Imaginative/1594_a_2966]
-
nicidecum c-o zevzeacă! Morala: Pretinși artiști de esență cam moale, Sponsorizări prefer-a cerși Pentr-o ,,creație"... de două parale, Decât a munci!! FABULA PROSTULUI Demult, într-o pădure domnească, S-a întâmplat să trăiască Un animal, o făptură Stranie și tare....ciudată: O greșeală a Mamei Natură? O ncrucișare...necontrolată? O zeitate pocită la gură? Al geneticii joc păgubos? Animalul era urât, prost și scorțos! Semăna cu multe animale; Nu-i putea sta nimeni în cale, Nu-l voiau
Calul cu potcoave roz Epigrame-Fabule-Panseuri by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/468_a_877]