75,903 matches
-
au primit aprobarea și încurajările episcopilor) ale unor preoți și după un model importat din Occident. Însă spre deosebire de țările catolice de aici unde în procesul de dezvoltare a presei religioase (care a avut și o consistentă componentă politică ce a lipsit în România) au fost implicați și intelectuali laici care au susținut politica Bisericii în spațiul românesc, demersul de presă a aparținut aproape în totalitate clerului (nu a existat o inițiativă laică). Existența celor două rituri și a mai multor etnii
Catolicii în spaţiul public. Presa catolică din România în prima jumătate a secolului al XX-lea by Iulian Ghercă [Corola-publishinghouse/Science/908_a_2416]
-
au susținut politica Bisericii în spațiul românesc, demersul de presă a aparținut aproape în totalitate clerului (nu a existat o inițiativă laică). Existența celor două rituri și a mai multor etnii catolice a făcut ca manifestarea în presă să fie lipsită de unitate. Uniții și latinii au avut concepții diferite privitoare la rolul presei catolice și chiar la modul de implicare a catolicilor în viața publică și politică. Greco-catolicii au militat constant și au pus accentul pe latura națională, pe apărarea
Catolicii în spaţiul public. Presa catolică din România în prima jumătate a secolului al XX-lea by Iulian Ghercă [Corola-publishinghouse/Science/908_a_2416]
-
să aflați deja gata istoricul recerut. Ar fi bine ca să luați contact și cu P. Canonic Georgescu, ca să fie un fel de unitate de acțiune. Scriind Monseniorului Monti amintiți-i că din partea Uniților fu numit P. Tăutu. Căutați să nu lipsiți prea mult în timpul școalei de la Iași. Deci cu Dumnezeu înainte și bun succes! Salutem et Benedictionem in Domino!" (Ibidem). 862 Decesul monseniorululi Gabor a complicat situația pregatirilor expoziției: "În urma morții regretatului Monsenior Dr. Anton Gabor, care fusese însărcinat cu adunarea
Catolicii în spaţiul public. Presa catolică din România în prima jumătate a secolului al XX-lea by Iulian Ghercă [Corola-publishinghouse/Science/908_a_2416]
-
asupra Direcțiunei sale, am intervenit la Secreteria de Stat, unde mi s-a răspuns că Vaticanul nu are nici un drept de amestec în redacțiunea și administrațiunea acestui ziar, dar întrucât printre proprietarii săi se găsesc și anumite personalități catolice va lipsi a interveni, încercând a modifica atitudinea acestui ziar față de România" (Ibidem, volumul 19 bis (1920-1931), dosar, f. 454). 954 Iată măsurile propuse de N.P. Comnen într-o adresă trimisă Ministrului Afacerilor Externe, Grigore Gafencu: "1. Toate telegramele de presă Rador
Catolicii în spaţiul public. Presa catolică din România în prima jumătate a secolului al XX-lea by Iulian Ghercă [Corola-publishinghouse/Science/908_a_2416]
-
violent antiburgheză), notații aparținând registrului vânjos, utilizat intens, sfârșesc în manierism și imoderație. Pe răzvrătitul Horia (văzut ca personaj congener), poetul îl invocase de câteva ori, înainte de placheta cu acest titlu (1935), operă de rezistență, grație căreia C. nu poate lipsi din antologii. Profilat în dimensiuni mitice, Horia (ca precedent, cel eminescian: „Horia pe-un munte stă călare...”) a intrat în fondul activ al poeziei noastre, unii citând primele versuri ca și cum s-ar vorbi de Luceafărul: „de jos / te-ai ridicat
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286453_a_287782]
-
programatic, prin repetiții verbale, în special substantivale ori adjectivale, mai totdeauna în serii triale, scenariile bazându-se pe suprapuneri de tonuri înalte, din același registru semantic. Titanismul, tendința inepuizabil augmentativă, fervoarea structurală (aceasta e „neastâmpăr iscoditor”) relevă un voluntarism perpetuu, lipsit de orice trufie, vizând cauze ale nației. Polivalent și contradictoriu, nici o formulă totalizantă nu-l cuprinde. Cu mai mult patos social-istoric decât Coșbuc și Goga, de un energetism whitmanian foarte prizat în epocă, rapsod și novator al sintaxei poetice - ceva
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286453_a_287782]
-
titular editează începând din 1919 suplimentul „Universul literar”, paginile dedicate actualității culturale și literare vor fi păstrate și în U. Nivelul lor va fi adaptat specificului unui cotidian care se adresează unui public cu o componență variată, inegală. Nu vor lipsi însă nume însemnate ale vieții literare. Comentariile privind evenimentele culturale îi vor avea ca autori pe Romulus Seișanu, Dan Bălteanu, Leontin Iliescu, N. Batzaria ș.a. Din 1925 Șt. Brăiloiu îngrijește o „Pagină culturală” la care scriu Camil Petrescu, Liviu Rebreanu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290367_a_291696]
-
de către Rusia, acolo a rămas o parte din copii, printre care și Gheorghe Stere, ceilalți preluând moștenirea din dreapta Prutului. Circumstanțe diverse au făcut ca Pulcheria Stere, și ea fiică de moșier scăpătat, mult mai tânără decât soțul ei, să îl lipsească pe cel de-al treilea vlăstar de dragostea maternă și să îl lase cu totul în grija servitorilor, ceea ce îl traumatizează profund pe copil, care va avea o sensibilitate excesivă, dar, în același timp, îl face să se atașeze de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289921_a_291250]
-
România să își promoveze convingerile politice și culturale generate de experiențe din Rusia. Primele articole, din „Evenimentul”, avansează deja ideea atitudinii greșite a socialiștilor față de mișcările naționale, precum și pe aceea a inaplicabilității marxismului în țările agrare, în care proletariatul propriu-zis lipsește. În astfel de țări, implicit în România, soluția optimă ar fi fost desăvârșirea revoluției burgheze, prin introducerea, pe cale parlamentară, a reformelor democratice, în special a votului universal, prin împroprietărirea țăranilor, concomitent cu ridicarea nivelului lor cultural, categoria socială fiind desemnată
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289921_a_291250]
-
foarte viu și cu atât mai captivant cu cât rămâne mai enigmatic. Autorul Desperado respinge analiza psihologică explicită, poate pentru că ea a fost marea descoperire a lui Henry James și apoi a Fluxului conștiinței. Mai mult decât gândurile, care nu lipsesc deloc, faptele vorbesc. Avem de-a face cu un erou drogat cu narațiune. Monologul lui interior e foarte bogat, dar el se desfășoară din incident în incident mai mult decât din idee în idee. Prins în păienjenișul acțiunii, acest personaj
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
a schimbat într-atât încât îl citim pe Dickens și nu vedem atât viața din cărțile lui cât convenția demodată de care se folosea. De aici și unicul răspuns viabil: în literatură adevărul e de fapt o convenție. Cum puteau lipsi din acest tablou autorii Desperado, pe care îi încântă să demonteze și să redescopere tot felul de convenții? Imaginația Desperado se adaptează unei noi idei despre realitate. Ea e întotdeauna însoțită de uimire. Cititorul se trezește gândind: E aceasta o
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
un interviu pe care i l-am luat), lectorul se detașează. El era implicat în operele timpului amestecat (Joyce, Woolf, Conrad), unde reușea să pună ordine în cele din urmă. În romanul Desperado timpul e nu numai încâlcit ci și lipsit de logică; evadarea din logica cronologică, din gândirea eroului și intrigii pe baza unui trecut-prezent-viitor, aduce după sine și post-timpul lecturii. Cititorul percepe textul ca atemporal, universal valabil. Opera Desperado are o logică a ironiei și afectivității care subminează nevoia
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
Ei se nasc în convenția revoltei împotriva tradiției. Ziua, ca unitate narativă, se eliberează de vechea coerență cronologică. Fie că e vorba de Kazuo Ishiguro ori de Graham Swift, eroul Desperado trăiește suspendat într-un "azi" atemporal. E atât de lipsită de timp existența lui, încât până și viitorul nu mai e o așteptare, ci o amintire. Dispariția cronologiei duce inevitabil la schimbarea așteptărilor, pentru cititor. Până la moderniști, textul avea o încheiere, dincolo de care lectorul nu mai putea fabula. Eroul avea
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
este suflet, câștigă: înțelegerea e simultană cu sentimentul. Eliot afirma că poezia poate comunica înainte de a fi înțeleasă. Ackroyd (ca și ceilalți autori Desperado) se despart de Eliot, convinși fiind că, fără înțelegere, sentimentul e irosit. Confortul lectorului nu poate lipsi; în absența lui, opera moare. Mecanismele eroului Desperado Personajul Desperado atârnă de fiecare cuvânt al naratorului, mai ales de cuvintele aparent fără nicio însemnătate. Fluxul conștiinței se sprijinea pe cuvântul recurent, pe cuvântul-monadă, cuvânt ce se încărca de profunzime psihologică
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
întâmpla fiindcă s-a întâmplat deja. Anna Wulf e bântuită de iubiri pierdute, credința pierdută în comunism, copilăria pierdută a fiicei care o părăsește preferându-i viața la internat. Robyn Penrose (eroina lui David Lodge), pe de altă parte, e lipsită de povara trecutului, și faptul că nu are ca resort o pierdere trecută pare la ea un handicap: nu poate construi un prezent findcă nu are o durere trecută. În prezentul ei lipsit de zvâcniri dureroase domnește ironia: nimeni nu
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
David Lodge), pe de altă parte, e lipsită de povara trecutului, și faptul că nu are ca resort o pierdere trecută pare la ea un handicap: nu poate construi un prezent findcă nu are o durere trecută. În prezentul ei lipsit de zvâcniri dureroase domnește ironia: nimeni nu așteaptă nimic de la altcineva. Eroii lui Amis, Barnes, Bradbury, Ishiguro, Gray, Swift trăiesc un prezent sărac. Ei sunt animați de o mânie care e, de fapt, o față a memoriei. Și ceea ce nu
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
Fier ascund groaza în spatele ironiei. Cel mai adesea suntem puși în fața unei folosiri hilare a limbii engleze. Bradbury îi bate de departe pe autorii genului. Vorbitorii de engleză în interiorul regimului comunist sunt fie răsfățații autorităților, fie revoltații. Ambele categorii sunt lipsite de practica vorbirii directe, întrucât e larg descurajat (cel mai adesea interzis) contactul cu străinii, comunicarea cu vorbitorii de engleză. Lumea comunistă era închisă și înăbușitoare. Greșelile ironizate de Bradbury cu amuzament (dar nu numai) se referă implicit la ororile
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
interiorul comunismului îl fac pe lectorul vestic să exclame: Trăiască capitalismul, ce dreptate am avut! 1984 de Orwell e o dovadă grăitoare cât de cumplit poate fi comunismul: fără haine, hrană, iubire, intimitate, omenie. Teoria e fundamental greșită. Confortul material lipsește, e drept, dar omenia există, chiar dacă scriitorii din vest n-o pot bănui (nici măcar Doris Lessing, în autobiografia ei). Eroii estici, încifrați, rigizi, aparent "pe linie" dar disidenți în adâncul lor literar, sunt cel puțin la fel de umani ca și eroii
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
este momentul, cu Joyce, Woolf și Eliot, când ideea de cuplu, de familie, de final, cu (sau fără) iubire împlinită, începe să piară. Trebuie să se schimbe orizontul de așteptare, care învață acum să includă aceste romane noi, sfidătoare, aparent lipsite de ceea ce două mii de ani a fost hrana literaturii. Ne împrieteneam cu eroul pe când îi citeam istoria și așteptam suspansul și rezolvarea într-un final absolut. Acum nu mai e cazul să așteptăm. Ne împrietenim cu autorul, care ne derutează
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
în buzunar, cu plăcerea jocului. Ironia creează textul ca joc. În interviuri, autorii Desperado au un lucru în comun: ei neagă de la bun început întrebarea. Orice Desperado refuză afirmațiile clare, primele impresii, își construiește suspansul (de care nu se poate lipsi) pe refuzul orizontului de așteptare al cititorului. Neagă și negația (v. Ishiguro, contrazicând contrazicerea iubirii în The Remains of the Day). Orice Desperado afirmă negând: modul lui de comunicare se sprijină pe eroul deconcertant. În clipa de vârf, intriga e
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
limbajul după bunul tău plac, adu pe pagină cuvinte care n-au mai văzut lumina tiparului, folosește-le cu nonșalanță, nu pentru a șoca, ci pentru a da un aer de conversație banală capcanelor lingvistice, de care nu te poți lipsi. Inovează structura textului, nu respinge intriga, cronologia și personajele, dar folosește-le în așa fel încât să uluiești pe oricine le recunoaște. * Servește-te după pofta inimii cu hălci de trecut, fiindcă intertextualitatea e un bun câștigat și nu ești
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
respiră paralelisme. Până și numele sunt (în parte) identice. Întreg textul se învăluie în ireal, o pânză de mister și adevăruri interzise. Dacă nu ne supunem atmosferei vrăjite și nu trăim ce trăiesc și personajele, finalul nu poate fi decât lipsit de sens. Peter Ackroyd își împletește stilul narativ cu ocultarea clarității, infiltrând cu subtilitate poezie în incidente magice, injectând lirism în narațiune. Deși presărată cu momente de suspans și incidente palpitante, crime chiar, cartea e predominant o experiență lirică și
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
carte oarecum deprimantă, despre tot soiul de morți: de la sinuciderea involuntară a lui Chatterton (un tratament menit inițial să-l vindece de o boală rușinoasă), la moartea lui Charles Wychwood în urma unui atac cerebral. E un roman morbid și deznădăjduit, lipsit de orice fel de bucurie. Hawksmoor era înțesat cu morți, dar textul era așa de viguros încât lectorul se simțea puternic, plin de speranță și curiozitate. Chatterton e un mănunchi de spectre cu mici rezerve de viață. E un text
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
de spectre cu mici rezerve de viață. E un text interesant, mai mult o demonstrație tehnică decât una de entuziasm, care nu ne bântuie și e destul de previzibil. Ackroyd dă aici dovadă de oboseală și slăbiciune. Spiridușul spaimei din creație lipsește. Romanul nu are forță. Prima pagină e un articol de dicționar literar. Spune tot (și de fapt nimic) despre Thomas Chatterton (1752-1770), băiat născut la Bristol, care a învățat foarte de timpuriu cum să falsifice texte vechi, metodă prin care
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
studiu despre imagini ale morții în pictura engleză", intitulat provizoriu Arta de a muri. Întrucât abia dacă aflăm câteva lucruri despre ea, personajul e doar un paralelism potențial, fără valoare literară. Harriet face o afirmație interesantă: ... realitatea e născocirea celor lipsiți de imaginație. Romanul avansează ipoteza că Chatterton nu a murit, după care o spulberă. Falsul e o lege a vieții, dar e inevitabil descoperit și târât afară din ascunzătoare. Ar fi interesant dacă lumea "ar fi o imensă bibliotecă publică
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]