75,903 matches
-
întuneric, care e o peșteră de umbre sub lumea "stafiilor de lumină" (p. 100) unde trăiește el, Platon încearcă să facă lumina să perceapă întunericul, dar nici asta nu poate. Sugestia romanului este că suntem mărginiți de simțuri și ne lipsește înțelegerea pentru dincolo, oricare ar fi el. În cazul nostru, "dincolo" e lumina. Ceea ce noi credem că e lumină poate fi infinit mai mult. Semenii lui Platon văd "îngeri" și chiar le găsesc penele. Două realități coexistă "simultan". Poate chiar
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
de foame amatorului de narațiune; faptul că lui Tony îi e rușine să poarte ochelari sau să-i spună lui Christine ce simte pentru ea ne lasă inerți. Ceea ce ne revoltă însă subteran e insinuarea constantă că demonstrația comunistă e "lipsită de violență", că cei care distribuie ziare și manifeste de stânga au dreptate. Cauza comunismului într-o societate ca cea engleză, insula de protestatari care nu știu de fapt la ce râvnesc ne înfioară. Viața e, la vârsta celor doi
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
un șuvoi subteran, pe care Christine, la cei șaisprezece ani ai ei, îl resimte ca pe o "tristețe și o neliniște pe care nu le putea explica" și care îi modelează viața după un tipar neînțeles. Analizele psihologice sunt statice. Lipsește propsețimea reacțiilor, în mare parte fiindcă romancierul evită înduioșările. Propoziții de genul, "Tony simți noutatea, uluitoarea surpriză a chipului ei (aceeași de câte ori se întâlneau)", sau de genul "resimți durerea aproape fizică a iubirii", curg fără conotații speciale, pe când altele capătă
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
să gândească este scăpărător. Ironia lui Huxley este un mod de gândire, dar și manieră literară și ipostază a sensibilității. Ținta ironiei lui Huxley este în principal intriga amoroasă, de care Virginia Woolf era atât de sigură că se poate lipsi. El ironizează iubirea (v. Lenina, v. sloganul "Toți aparținem tuturor celorlalți". Comparația batjocoritoare cu Miranda lui Shakespeare, printre altele, îl împinge pe Sălbaticul John la sinucidere. Mama lui John, Linda, este o "hârcă" batjocorită de sălbaticii din rezervație, pe care
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
spațiu în Brave New World. Umorul și îndrăzneala lui intelectuală imaginează un viitor surprinzător pentru omenire. Umorul îl ferește de melodramă. În loc să-și impresioneze lectorul cu sentimente sumbre (v. Orwell), Huxley inspectează psihologia unei lumi de roboți, o viitoare existență lipsită de gândire. El ne învață să evadăm din tragedie în comedie. Râdem, ne desolidarizăm de coșmar și lăsăm în urmă o cale spre dezastru. Cu Orwell suferim, cu Huxley zâmbim și ne retragem. Destinul strivește personajele lui Orwell. Eroii lui
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
coșmarului SF, iar autorul este omniscient. Povestirea e un semnal de alarmă pentru lector că își va pierde tot ce are omenesc în el. Starea de spirit e deznădejdea. Povestirea însăși este fără speranță și prin urmare dezarmant de directă, lipsită de inventivitate verbală, ceea ce e extrem de relaxant în Brave New World, după un roman ca Ulysses. Ape and Essence se complică, dar complicațiile Desperado abia încep. Tărâmul pustiu care se profilează în viitor (amenințarea bombei atomice) apare la mulți alți
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
aveți idee ce cumplită era, îmi ieșeam din minți, n-aveam ce căuta în ea, pur și simplu simțeam că trebuie să plec. Ce mă miră azi este că am avut tăria s-o fac eram atât de tânără și lipsită de orice sprijin, dar trebuia s-o fac. Nu copiii mi-i părăseam ci acea... nu, nu poate nimeni să înțeleagă ce mutilantă e o colonie de acest gen, dacă n-a trăit în ea... Un alt interviu continuă ideea
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
Gershwin"), dar neobținând dreptul de a-l folosi, Lodge găsește un titlu care, de fapt, i se potrivește mai bine. Parodic dar nu numai, romanul e o îmbinare de influențe. Se petrece pe parcursul unei singure zile, se încheie cu monologul lipsit de punctuație al femeii (Joyce), ne duce în labirintul lui Kafka pentru câteva minute, când eroul își pierde cunoștința, și, în principal, emulează descrierea lumii universitare făcută de Bradbury în Eating People Is Wrong (Nu se face să mănânci oameni
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
destul de greu. Prins în joc, lectorul urmează pilda cărții, desființând-o, ucenic conștiincios al unui autor nechibzuit, care nu s-a gândit la vreme la consecințe. * * * Nice Work (1989) e un cu totul alt fel de roman. Meditativ, profund, psihologic, lipsit de cheful de râs de până acum, fără a pierde însă foarte necesarul simț al umorului. Locul acțiunii este aceeași catedră de engleză din Rummidge: ... Rummidge e un oraș închipuit, cu universități și fabrici închipuite, locuit de oameni închipuiți, care
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
de oameni închipuiți, care se află, ca să facem totul verosimil, pe locul unde e Birmingham pe harta așa-zisei lumi reale. Povestea începe la 13 ianuarie 1986. Vic (Victor Wilcox) se trezește în casa lui luxoasă și simte că îi lipsește ceva, deși nu-și dă seama ce anume. La drept vorbind, în finalul romanului înțelege că s-a înșelat, dar asta nu are cum să știe de la bun început. Vic e însurat cu Marjorie și are trei copii. S-a
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
ei și e convins că o iubește. Reacția ei în ce privește noaptea din Frankfurt este: Mai taci cu noaptea aia, zise. N-a fost decât sex și nimic mai mult... Semestrul de iarnă se încheie, Robyn se întoarce la viața ei lipsită de iubire, de prezența lui Charles, de un post sigur, când, brusc, evenimentele se precipită. Morris Zapp vine la Rummidge și îi oferă lui Robyn publicarea la Euphoric Press și o posibilă slujbă la universitatea lui. Cu sentimentul că nu
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
viață), iar în final moștenește 100.000$. Jumătatea lui de normă la facultatea din Rummidge devine normă întreagă, iar Yolande se pregătește să-l viziteze de Crăciun. Ursula moare de cancer, celelalte vieți merg pe făgașul lor. Hawaii e total lipsit de farmec. Puzderie de personaje minore sunt zeflemisite până la saturație. Micile lor istorii nu contează. Importantă e viața interioară a lui Bernard, la care (surpriză) avem acces, deși nu total, și nădejdea lui că se va însura cu Yolande într-
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
Tema irlandeză a catolicismului și vocației pentru biserică reapare. Preotul (Bernard) cere să redevină laic și pare inapt pentru viața sexuală până ce Yolande îl readuce la viață printr-un fel de terapie. Ea e cea de la care acest fost preot, lipsit până acum de o viață a lui, primește în finalul romanului ceea ce el numește vești "foarte bune" din Paradis. Iubirea intră în ecuație, cu maximă discreție. Lodge nu e un scriitor romantic. Îl amuză să despice firul în patru și
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
decât să afle că Martin are felurite aventuri, iar una dintre ele este chiar o studentă de la cursul ei. Studenta îi aduce la corectat un capitol de roman, iar Helen îl identifică pe Martin în paginile ei. Lodge e destul de lipsit de entuziasm pentru viața universitară. În unele pasaje romancierul acuză jargonul universitarilor. Se apropie astfel de Malcolm Bradbury și A.S. Byatt. Nu e deloc ceea ce numește Helen în jurnalul ei un "universitar prăfuit". (p. 24) Ca întotdeauna, Lodge mizează și
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
În unele pasaje romancierul acuză jargonul universitarilor. Se apropie astfel de Malcolm Bradbury și A.S. Byatt. Nu e deloc ceea ce numește Helen în jurnalul ei un "universitar prăfuit". (p. 24) Ca întotdeauna, Lodge mizează și aici pe dialog. Dialogul nu lipsește nici din narațiunea la persoana întâia, nici din cea la persoana a treia. El aduce un plus de obiectivitate monologului interior și de subiectivitate în interiorul narațiunii obiective. Dialogul dă sentimentul de viu acestor povești banale, acestui du-te vino de
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
în urmă ca popularitate. Narațiunea de care vorbeam este de fapt aventura unui suflet, sufletul poetului, care rar vorbește la persoana întâia. Recurgând la tehnica punctului de vedere, la monologul dramatic și la monologul interior, Eliot descrie o lume stearpă, lipsită de viața, de apa emoției adevărate, și încercarea de a evada din ea. Încercarea e sortită eșecului. Poemul se eliberează nu prin fugă, ci prin creație. Eliot e mulțumit că a pus în imagini ce îl apăsa. Aceste imagini sunt
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
cu șoriceii. Toate aceste versuri flecare se încheie cu rime ireproșabile, și niciun cuvânt nu pare folosit doar de dragul muzicalității. Există o logică perfectă în spatele fiecărei vorbe. Eliot merge până-ntr-acolo că rima, deși extrem de importantă în aceste poeme lipsite de zel inovator, pare întâmplătoare. Ceea ce nu înseamnă că nu ne uimește în permanență inventivitatea lui Eliot de a născoci rime. Aflăm deci că Eliot știa multe despre muzica poeziei. Cu toate acestea, în poemele majore, el a refuzat aceste
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
perfect și un refren care nu rimează deloc: Sunt aceeași, dar n-aș vrea să vorbesc de iubire". Pe lângă această demonstrație că muzica versului e fără rost (înțelesul nu are nevoie de rime perfecte; e mai mult sens acolo unde lipsește armonia verbală), Brownjohn recurge și la gramatică în dorința lui de a ocoli: limpezimea lui pune mereu ceva la cale. El se folosește de verbe englezești ale modalității (lucru ce amintește de poemul Byzantium, de W.B. Yeats) precum și de
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
gerunziul cu timpul prezent. Prima parte descrie un tablou static, care e de fapt un tablou într-un tablou dintr-un alt tablou... un șir de imagini. Nimic nu se clintește până ce nu ajungem la capătul șirului. Frazele sunt eliptice, lipsește acțiunea, lipsește predicatul: În odaie, În mâna ei tocmai când dă să plece, Pachetul cu sare. Pe pachet, silueta unei Femei ce dă să plece, Cu pachetul în mână. Când femeia din odaie e cu fața la u- Șă, lasă Pachetul din
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
timpul prezent. Prima parte descrie un tablou static, care e de fapt un tablou într-un tablou dintr-un alt tablou... un șir de imagini. Nimic nu se clintește până ce nu ajungem la capătul șirului. Frazele sunt eliptice, lipsește acțiunea, lipsește predicatul: În odaie, În mâna ei tocmai când dă să plece, Pachetul cu sare. Pe pachet, silueta unei Femei ce dă să plece, Cu pachetul în mână. Când femeia din odaie e cu fața la u- Șă, lasă Pachetul din mână și
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
crezi tu. El ne dă o versiune ternă a poveștii și ne încurajează să ne construim una proprie, cu mister și tot ce ne-ar mai putea atrage. Brownjohn scrie la fel cum vorbește. Pentru poeții Desperado, firescul nu poate lipsi. Pentru ei rima e o monotonie care ucide interesul lecturii. Brownjohn scrie deci cât mai accidentat cu putință: Acum douăzeci de ani eram indivizi egocentrici Într-un timp compromis. Ne revoltam, erau Vremuri cumplite, dar în fond ne plăcea, Sentimentul
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
de noapte, uitând în urmă "mâhnirea promptă a însingurării...". Larkin găsește o aliterație extrem de potrivită pentru această mâhnire derutată: o numește "plantă prolifică". Blake, Byron, Tennyson, Eliot se contopesc. Plouă pe o stradă unde se lasă seara, peste "stânci" Eliotiene (lipsite de conotațiile din original), fete cu chipuri tulburate fug ca rănite de ceva, mâna care scrie simte cum inima "îngenunchează" în propria "nesfârșită tăcere". Există totuși o plăcere a dezvelirii emoției care face tăcerea promițătoare. Treptat, vorbele își asumă o
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
gândurilor individului), ospiciul ca unic refugiu pentru disidenți. "Ospiciul" e singurul adăpost pentru cei ce vor să fie liberi, să gândească independent. Țările comuniste erau cândva uriașe ospicii, iar George Szirtes le descrie ca pe un loc unde puțin a lipsit să nu se găsească el însuși prizonier. Are o imensă simpatie pentru cei prinși în capcana lor, ba am putea chiar spune că nu-i vine greu să se simtă acasă între ei: Ospiciul nu are de-a face cu
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
mai devreme că pentru a scrie în limba veacului al XVIII-lea v-au trebuit câteva luni de pregătire. Care credeți că e perioada de pregătire pentru o carte bine scrisă? Trebuie să fie lungă, ori poate ea chiar să lipsească? PA: Da, bună întrebare. Depinde de carte. Unele cărți cer multă muncă. Așa ca de pildă biografia lui Shakespeare, despre care v-am vorbit. Sau viața lui Dickens. Și pentru romane e nevoie de pregătire. Pentru Hawksmoor am avut mult
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
apară la anul. LV. Ce părere aveți despre filmul făcut după Iubita locotenentului francez, despre modul cum filmul schimbă perspectiva textului? JF. În tinerețe am studiat serios filmul, m-am gândit mult la el. Nu-l găsesc deloc facil și lipsit de efort, nu în variantele lui franțuzești și italienești. LV. Ce preferați, cartea sau filmul? JF. Am mari îndoieli în ce privește Hollywood-ul și cred că cele mai bune filme europene vin din Franța, Germania și Italia. LV. Ce întrebare v-ați
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]