101 matches
-
poeți ai zilelor noastre declanșați de o digestie lacrimală întinsă repede până în spatele genunchilor unde îți ascunzi transpirația dimineața când zgomotele capătă consistență & la început erau numai sunete tăria lor lumina/ ce-au ținut minte cu orice atingere sunt corpurile șuieratul fin care îți încordează fiecare mușchi când nu mai ești doar tu & Câinii sentimentele cui sunt flacăra de la aragaz fiecare nasture dezvăluie o atingere a ta & faptul că nu știi ce să faci cu mâinile Presate de sunetul pe care
corpuri românești by Răzvan Țupa () [Corola-journal/Imaginative/11402_a_12727]
-
în șir pe doamnii îmbrăcați, vara, în costume de culoare deschisă și purtând elegante pălării de Panama. În rest, parcă acea întreagă lume a fost înghițită, cu limba ei cu tot, de un căpcăun, lăsându-ne, în schimb, un idiom șuierat, primitiv, agresiv, vehicol al vulgarității și urii. Curtenitori, zâmbind afabil, plini de bunătate, sprijiniți în neuitatele lor bastoane cu măciulii de argint, bucureștenii anilor '60-'70 îmi par niște năluci luminoase, plăsmuite de-o minte înspăimântată de ceea ce vede, simte
Vorbiți cu accent ? by Mircea Mihăieș () [Corola-journal/Journalistic/7009_a_8334]
-
recoltei - un grăunte de porumb intră-n mușuroi plimbare nocturnă - cam toate frunzele mici felinare focul de vreascuri - în fereastră bunica ascultă toamna ziua recoltei - într-o coșarcă goală un prunc adormit cocori în zare - cu toate gândurile așa departe.. șuierat de tren - ultimul cocor se pierde în albastru parc aglomerat - frunzele se-așează printre cuvinte suflând în mâini - din fiecare casă se-nalță fumul tăceri de mormânt - din când în când mai cade câte o frunză dieta toamnei - umbrele castanilor
Viorile toamnei by Cristina Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83681_a_85006]
-
asculte. Într-o dimineață de mai, coana Maria a fost găsită de o vecină, căzută în fața ușii unde locuia. Ținea strâns între degetele încremenite preșul uzat, pe care și-a cuibărit gândurile multe nopți, într-un singur vis... Bun Aud șuieratul năpraznic al vântului, care în furia lui oarbă țipă printre frunzele zdrențuite, ce par desprinse dintr-o legendă veche de când lumea și mă trezesc. Cu toată vremea rea n-am de ales și aruncând la nimereală un trenci pe umeri
Proz? by Elena Marin Alexe () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83384_a_84709]
-
de arme jalnice, ai face mai bine să îi chemi pe colegii dumitale la o licitație. La cea mai mare licitație de pe Vechea Terra. ― Bine, dar măcar un procent, ca organizator... Kasser sări în picioare și spuse pe un glas șuierat: ― Uite ce e! Din motive pe care nu le cunoști, suntem cu toții în pericol, iar lăcomia ta e de-a dreptul supărătoare. Nu mă sili să mă dispensez de serviciile tale! Dregîndu-și glasul, Mas vorbi din nou, cu un ton
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
întoarse abia pe înserat. Înaintea lui, legat de șaua unui cal, se bălăngănea Aloim a cărui față arăta că încercase să se opună quintului. O șuviță de sânge închegat i se prelingea din tâmpla stângă, iar respirația îi era grea, șuierată, semn că avea cel puțin o coastă ruptă. Cei doi ajunseră în fața pavilionului și quintul îl ridică aparent fără efort pe Aloim și-l purtă în brațe până în cabinetul Abatelui. Privind scena de la balcon, Radoslav se întrebă dacă nu cumva
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
Totul ținu ceva mai mult de trei secunde, după care, ca la un semn, zeții își reluară înfățișarea aceea dezordonată și mișcările greoaie. După câteva momente de tăcere mulțimea izbucni în urale, dar zgomotul ei fu repede acoperit de sunetele șuierate ale laserelor. Un grup de trăgători deschisese focul asupra zeților. Dezorientați pentru câteva clipe, extratereștrii luară repede o poziție defensivă, protejîndu-se unul pe altul. Pulsurile laser păruseră să nu îi afecteze. Atunci, unul dintre oameni aruncă o încărcătură incendiară și
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
avem timp. Dacă tot trebuie să luăm și pocitania cu noi, măcar s-o facem repede, bombăni quintul, răspunzând voalat tânguielilor extraterestrului. Transportorul demară lăsând în urmă un nor de praf. * * * - Se împlinește voia Dumnezeului nostru, rosti în limba lui șuierată Stăpânul Suprem. Semnele nu ne-au mințit. Cercul pe care l-am visat există. - Omul nu e sincer. - Nimeni nu e sincer niciodată. Trebuie să fim doar cu băgare de seamă și să pășim cu încredere pe calea trasată de
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
îmbete cu minciuni și să-ți ofere o scuză ca să ucizi, îl contră Maria cu o voce rea și fără să se miște din cadrul deschizăturii strâmte din piatră. - Șaptesprezece ani am îndurat... - Asta ziceam și eu, își reluă femeia vorbirea șuierată. Și n-ai avut curaj să faci nimic. Culmea e că te-ai hotărât abia acum, când ai face cea mai marc prostie din viața ta ucigîn-du-ne. De ce să ne mirăm însă? E tipic pentru un quint să nu priceapă
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
câteva minute, până i se ștergea de pe față expresia aceea de vinovăție inexplicabilă, care urca probabil din viscere. La o adică, foamea poate explica și justifica multe. Uite-o înfulecând posedată de precipitare, mestecând dumicați mari dimpreună cu vorbe gâfâite, șuierate, înghițite și împroșcate concomitent. Povestește de bărbatu-său, milițianul, ce mai pedeapsă pe capul omului, Rafaele, femeia asta, și peste asta alta, auzi, cum îl mai freacă șefii de la secție de-i ies ochii, băgându-l în ture duble de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
oprește, epuizat. La mai puțin de doi metri distanță, pașii repezi ai soldaților se aud pe omătul întărit. Tăcerea înfruntării făcuse ca nimeni să nu bage de seamă ce se întâmplă. Icnind, Marius se ridică în picioare. Respiră în continuare șuierat, inima îi bate nebunește, plămânii parcă sunt tăiați cu un brici de gheață din cauza aerului rece. Inspiră adânc, cu palmele puse protector la gură. Picioarele îi tremură, nesigure. La fel și trupul, mâinile. Își impune să nu cedeze. Nu-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
și voinic, promitea să devină un gâscan de prestigiu printre neamurile sale. Mult în spatele lui, se auzeau glasurile suratelor, mamei, fraților și mătușilor lui, care se așezaseră cam la o sută de metri în stânga moșului, probabil, locul lor preferat. Bobocul, șuierat încetișor de moș Bâcu, veni în grabă la el, acesta îl luă în brațe și scoase din buzunarul hainei ceva, îi dădu să mănânce, pasărea înhăpă repede, apoi, lăsată jos, veni repejor la mine. - Dați-i de mâncare orice, dar
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
litere subțiri CRISAN SHAMPOON. Barba era gata. Mai rămânea mustața, o chestiune mai complicată, pentru că firele ei erau lungi, de vreo doi centimetri, și destul de dese. Purtase mustață nenorocitul, se gândi cu ciudă, și îi trase un "aia mă-sii" șuierat. Asta îi lipsea! Apăsă din nou pe capul sprayului, umplîndu-și degetele mâinii stângi cu spuma groasă și parfumată, și își năclăi bine buza superioară cu ea. Simțea cum firele se moaie ca picioarele păianjenilor căzuți în apă. Nu era, de
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
rachetele de semnalizare. Zece minute mai târziu, cerul de deasupra celui mai dezolat loc de pe glob se lumină ca și cum în acel îndepărtat colț din deșert ar fi avut loc o veselă serbare câmpenească. Rachetele roșii se înălțau scoțând un ușor șuierat, pentru ca apoi să facă explozie și să cadă foarte încet, risipind întunericul și conferind peisajului, care era, în sine, fantasmagoric, o înfățișare și mai tenebroasă, dacă se poate imagina așa ceva. Noaptea se făcu zi. Și tăcerea se umplu de larmă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
rost are să te temi de cutare sau de cutare? o întrebă cu asprime, înălțând ochii către ea. Continuă posomorât: Nu sunt decât niște oameni neînarmați, simpli particulari care trăiesc alături de noi, chiar în inima statului... Își îndreaptă spatele. Vocea devine șuierată: — ...pe care EU îl conduc... Rotește mâna în cerc. — ... înconjurați de bariera soldaților noștri... Se abține să-i spună că imperiul este pregătit să fie dirijat de o dinastie, mai degrabă decât să se confrunte cu pericolul unui nou conflict
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
rigide, îl duce cu gândul la întruchiparea unei zeități samavolnice, întotdeauna gata să se pună de-a curmezișul dorințelor sale. Închide ochii cu un suspin. Măcar să nu-l mai vadă! Îi deschide însă din nou după câteva clipe și rostește șuierat: — Funcționarii care primesc salariu sunt foarte puțini. Ianuarius îl contrazice: — Toți reprezentanții statului, cu excepția magistraților, primesc salarii. Principele strâmbă disprețuitor din buze. — Și ce-i cu asta? O mână de oameni acolo, guvernatori se na toriali, legați sau procuratori ecveștri
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
pe acasă? Sau nu cunoașteți această patimă rușinoasă? întreabă bat jocoritor. Îl simte venind amenințător spre el. Îl împunge-n piept cu un pumn de oțel. Luat prin surprindere, uriașul se bălăbăne o clipă, dar își redobândește instinctiv echilibrul. Rostește șuierat, reușind cu greu să se stăpânească: — Jocuri avem și noi, da’ mai de soi. — Serios? se minunează de formă instructorul. Ce jocuri? Inflexiunile dureroase din vocea tânărului îl lovesc drept în inimă. — Luptătorii se despoaie de veșminte și sar printre
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
față: — Nu cred că mai e în viață... Romanul îl apucă iute de braț: — Fii bărbat, ce naiba! Nu i s-a întâmplat nimic. Repetă, încercând să sune convingător: — Nu avea ce să i se întâmple... Doar dacă... — Gladiator, zici? reia șuierat. Păi o fi fost rănit ieri în tim pul luptelor, la amfiteatru... Deși gladiatorii au fost retrași imediat din arenă. — Nu e la ludus, șoptește pierit Iulius Herodes. M-am in teresat. Vede un grup de trei sclavi care-i
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
mai funcționeze. În cazul lui Rhyme, prima concluzie a medicilor a fost că plămânii nu îi funcționează la capacitate optimă, așa că funcția lor a fost luată de un tub implantat în piept. Rhyme ura din toată inima acea mașinărie, din cauza șuieratului mecanic pe care îl genera și, mai ales, din cauză că îl făcea să nu mai simtă nevoia de a respira, deși, rațional, știa că nu este așa. Asta ca să nu mai pomenim de faptul că dispozitivul mai avea și prostul obicei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
seară oboseala începe să doară în trupuri. Cântecele slăbesc, toartele târnelor tremură între degete. Uneori se năpustesc graurii, vin tăcuți și coboară ca săgețile. Un șuierat puternic și ascuțit curmă tăcerea. Un stol uriaș se ridică brusc învăluind cerul. Alt șuierat îi răspunde primului. Se ridică iarăși un stol. Alte și alte șuierături, alte și alte stoluri. Graurii s-au ridicat în curbă spre cer ca niște jerbe negre. Fâlfâit puternic de aripi, croncănituri nemulțumite. La masa de seară, acolo la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
manifesta... Ovidiu mormăia din când în când câte o vorbă în completare, era mulțumit ca un motan la gura sobei, torcea. Personajul principal era Fana, gesticula cu spatele drept, cu sprâncenele ridicate pe fruntea îngustă, instaurase magia vorbelor sale cântate, șuierate, meșteșugit alese. Ea care era stăpână pe fiecare clipă a zilei și căuta semne favorabile în toate nimicurile vieții, și nu știa ce înseamnă condică de prezență sau raporturi de serviciu, o mulțime de reguli ce trebuiau respectate, o altă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
o aglomerare de obiecte vechi, studiate în amănunt, văzute prin ochiul unui personaj filmat numai din spate, care deschidea cameră după cameră și cerceta împrejurul, la început lent, cu răbdare apoi din ce în ce mai repezit, mai disperat, i se auzea respirația, sacadată, șuierată, tot mai zgomotoasă, mai chinuită, aveai impresia că va exploda ca un cazan de abur, căruia nu-i mai rezistă pereții. Tema aceasta, a căutării, revenea obsedant de-a lungul întregului film, era foarte bine realizată, te tulbura. În sală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
regulile care funcționează în Serviciu și totuși ți-ai permis o încălcare evidentă a lor. De ce?" În timp ce vorbea Mihail, Bîlbîie a observat că șeful se străduiește să nu deschidă prea tare gura și din această cauză cuvintele păreau cumva amenințătoare, șuierate. Își dădu seama repede că nu era chiar așa, Mihail se chinuia să ascundă pierderea unui dinte de jos, nu era mare lucru, destul de des se întîmplă, mai ales din pricina nervilor, după cum îi spusese un doctor știrb de-a binelea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
preot în sat, a pățit ceva... au intrat în ograda lui unguri călări, au pus mâna pe el, au tras butucul de tăiat lemne în mijlocul bătăturii, l-au pus cu gâtul pe el și (și aici Codrin scoase un scurt șuierat) i-au tăiat gâtul cu securea. Tata era de față. Codrin tăcu, dar nu văzui nici o tresărire pe chipul sau alb. - Și din pricina asta ați fugit? am zis eu. - Nu! - Atunci de ce? - După război tata era sanitar în mai multe
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
el în același ritm. Din ce în ce mai înspăimântată și roșind violent pentru comportarea atât de nediplomatică, ba de-a dreptul agresivă a patrupedului ei favorit, Bichon, doamna Ledoulx încercă să readucă neascultătorul Maltez înapoi în poala ei, cu un glas șoptit, apoi șuierat și, în cele din urmă, țipat. Dar era deja depășită de situație. În disperare, se ridică și încercă să-l prindă. Bichon, însă, fugi din calea ei, se strecură printre caftanele lungi și imineii vizitatorilor, continuând să latre cu cea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]