507 matches
-
leagă explicit de efortul războiului și invocă în mod direct o agendă politică progresistă.” Stilul simplificat promovat de Copland în cea de-a treia perioadă de creație a determinat ca în perioada războiului compozițiile sale să fie catalogate drept o „idealizare a sentimentului popular” . În acest sens putem aminti lucrarea "Fanfare for the Common Man," care a fost folosită în reclamele comerciale ale "United States Navy" pentru a acompania imagini cu vapoare masive, în scopul stimulării patriotismului. Limbaj Simfonia a treia
Simfonia a treia (Aaron Copland) () [Corola-website/Science/335520_a_336849]
-
peisajele: capodoperă lui Hobbema (Îl Viale a Middelharnis) și operele lui Ruysdael, ale lui Koninck și a ale lui Dubbels au găsit inspirație în ambientul natural olandez bogat în ape și caracterizat de un cer schimbător, pictat fără veleități de idealizare. Rembrandt reușește să se împoseseze de tot acest patrimoniu cultural, dându-i o nouă viață prin forță culorii și luminii sale. Cu excepția lui Holbein, care a trăit și a murit la Londra, directorii Galeriei Naționale n-au arată niciodată interes
National Gallery, Londra () [Corola-website/Science/307374_a_308703]
-
scurtă plimbare pe plajă. Familia — Relațiile familiale se dezvoltă de-a lungul serialului. În primul sezon este evidențiată mai ales relația dintre Sydney și tatăl ei, cu ecouri în relația dintre Arvin și Emily, ca părinții surogați pentru Sydney și idealizarea mamei ei, presupusă moartă. În al doilea sezon Sydney află că, de fapt, mama ei, Irina, și-a înscenat moartea și că trăiește -relația dintre Sydney și mama ei este presărată cu câteva neînțelegeri, dar, către finalul sezonului, Irina își
Alias () [Corola-website/Science/297654_a_298983]
-
important centru cultural care atrăgea tinerii studioși cu predilecție din sudul Rusiei. În această efervenscență a ideilor, clasicismul cu vechile lui tipare este influențat de mișcarea idelogică a lui Johann Gottfried von Herder, clasicismul reorientându-se către valorificarea creației populare și idealizarea trecutului. Cea mai parte a lucrărilor lui Alexandru Hâjdeu sunt tributare acestei mișcări. Din anul 1829, Alexandru urmează cursurile facultății din Harkov unde studiază științele naturale, istoria, dreptul, filozofia, etnografia și limbile clasice. Există un raport dat de către guvernatorul Basarabiei
Alexandru Hâjdeu () [Corola-website/Science/303463_a_304792]
-
a manifestat în forme diferite în diferitele [[artă|arte]] și a marcat în special literatura și muzica (deși romantismul s-a manifestat în aceste arte mai târziu decât în altele). Când curentul a ajuns în școli, au apărut critici împotriva idealizării de către acesta a realității. Datorită acestor critici a apărut mișcarea care va da naștere [[realism]]ului. [[Fișier:Eugène Delacroix - La liberté guidant le peuple.jpg|left|thumb|270px||"Libertatea conducând poporul", Eugène Delacroix]] Conform lui [[Giulio Carlo Argan]] în opera
Romantism () [Corola-website/Science/297855_a_299184]
-
sa "Artă modernă", romantismul și [[neoclasicism]]ul sunt pur și simplu două fețe ale aceleași monede. Pe când neoclasicimul caută idealul sublim, sub o formă obiectivă, romantismul face același lucru, prin subiectivizarea lumii exterioare. Cele două mișcări sunt legate, deci, prin idealizarea realității. Primele manifestări romantice în [[pictură]] vor apărea când [[Francisco Goya]] începe să picteze la pierderea auzului. O pictură cu tematică neoclasică precum "Saturn devorându-și fiii", de exemplu, prezintă o serie de emoții pentru spectatorul pe care îl face
Romantism () [Corola-website/Science/297855_a_299184]
-
Gazul perfect este un model teoretic de gaz, format din „molecule” de dimensiune neglijabilă și fără forțe intermoleculare. Conceptul de gaz perfect este folosit în cadrul fizicii atomice și moleculare ca o idealizare a stării gazoase a substanțelor, și se pretează la analiza cu mijloacele mecanicii statistice. Gazul perfect nu are viscozitate, proprietățile sale nu depind de presiune sau temperatură și nu se lichefiază. Literatura de specialitate deosebește, în principiu, trei tipuri ale
Gaz perfect () [Corola-website/Science/309598_a_310927]
-
1385), un lung poem în 8.000 de versuri, adaptat după Boccaccio, în care se relatează povestea de dragoste a prințului troian Troilus pentru tânăra și frumoasa văduvă Cresida, fiica profetului Calchas. Respingând negarea ascetic-călugărească a dragostei, dar totodată depășind idealizarea ei cavalerească, Chaucer ajunge la o concepție umanistă asupra iubirei, pe care o consideră o însușire naturală a firei omenești. În același ton este scrisă și "Legenda unor bune femei" (""The Legend of Good Women"", 1380-1386), femei care au suferit
Geoffrey Chaucer () [Corola-website/Science/298321_a_299650]
-
da filmului multă autenticitate, „scoțîndu-l din sfera convențiilor obișnuite ale filmului istoric, plasîndu-l pe linia unui realism apropiat naturii umane și vieții sociale”. El își exprima intenția de a se abate de la tradiția filmelor istorice care recurgeau la poetizarea trecutului, idealizarea personajelor și schematizarea caracterelor. Personajele din film urmau a fi prezentate în legătură cu „interesele lor de clasă și sociale”, iar faptele lor erau astfel doar consecința acestor interese. Regizorul afirma că nu va accentua elementele anacronice în îmbrăcăminte și machiaj, iar
Neamul Șoimăreștilor (roman) () [Corola-website/Science/328742_a_330071]
-
opera sa, "Arta modernă", romantismul și neoclasicismul sunt, pur și simplu, două fețe ale aceleiași monede. Pe când neoclasicismul caută idealul sublim, sub o formă obiectivă, romantismul face același lucru, prin subiectivizarea lumii exterioare. Cele două mișcări sunt legate, deci, prin idealizarea realității. Primele manifestări romantice în pictură vor apărea când Francisco de Goya începe să picteze la pierderea auzului. O pictură cu tematică neoclasică, precum "Saturn devorându-și fiii," de exemplu, prezintă o serie de emoții pentru spectator, pe care îl
Istoria artei () [Corola-website/Science/297389_a_298718]
-
poate spune că opțiunile sale au rezultat din originea sa evreiască, care l-a determinat să devină un adversar declarat al nazismului, fără a adera deschis la comunism, deși se pare că în Anglia ar fi spionat pentru Uniunea Sovietică. Idealizarea Rusiei de către Wittgenstein se referea mai mult la "sfânta Rusie" ortodoxă, decât la cea comunistă, mai mult la intențiile spirituale ale lui Dostoievski, decât la considerații de ordin politico-social. Wittgenstein ar fi spus chiar că "revoluția este un proces treptat
Ludwig Wittgenstein () [Corola-website/Science/297773_a_299102]
-
cunoscută și ca "eșantionare trece-bandă", "eșantionare armonică","eșantionare FI" (frecvență intermediară) și "conversie directă FI-numeric". Supraeșantionarea este folosită în majoritatea convertoarelor analogic-numerice moderne pentru a reduce distorsiunea introdusă de către convertoarele numeric-analogice practice, cum ar fi reținerea de ordin zero în loc de idealizări precum formula de interpolare Whittaker-Shannon. "Eșantionarea complexă" se referă la eșantionarea simultană a două forme de undă diferite, dar înrudite, rezultând în perechi de eșantioane care sunt ulterior tratate ca numere complexe. De obicei o formă de undă, formula 1, este
Eșantionare (procesare de semnal) () [Corola-website/Science/321689_a_323018]
-
subliniază islamologul contemporan Anne-Marie Delcambre, nu putea fi decât una singură : abandonarea ideii de a răsturna acest amplu eșafodaj ridicat de tradiția islamică și preluată necritic de specialiștii musulmani; această idee de a respinge în bloc întreaga constructie din cauza abundentelor idealizări, își are originea atât în munca teologilor creștini, cât și a adversarilor lor iluministi, în secolul al XVII-lea, al XVIII -lea și al XIX-lea. Punctul acestora de vedere este fundamentat, e adevarat: istoria oficială a fost scrisă la
Mahomed () [Corola-website/Science/307840_a_309169]
-
apud Brown, 246) susțin că Delacroix ar fi avut-o drept model pe Mărie Deschamps, o tânără muncitoare, eroina a Revoluției din iulie. Acest lucru ar fi contrazis, într-adevăr, specificul reprezentărilor alegorice ale epocii, care se regăsea tocmai în idealizarea reprezentării alegorice feminine, în ștergerea trăsăturilor identificabile. Inovația lui Delacroix a constat însă tocmai în tensiunea dintre universalul semnificației și realismul reprezentării. (Murray, 49) Acest realism al reprezentării, în care figură feminină centrală nu este una complet idealizata, este prezent
Gen, tradiție și realism socialist - studiu de caz, Ana Ipătescu (1) () [Corola-website/Science/296104_a_297433]
-
dincolo de pretexte și subtexte”, dînd glas totodată unei terifiante îndoieli: „Este o coborîre în abis... Rămîne de știut dacă acolo, în abisul meu, se află ceva, și dacă după coborîre se mai poate urca”. Așadar ne aflăm la antipodul oricărei idealizări. „Abisul” în care a descins bardul nu e unul cu destinație exclusiv personală, ci suficient de încăpător pentru a intra într-însul o colectivitate, cea a concetățenilor supuși unei terori epocale: „asediată cetatea și pălmile crăpate bătucesc / victoria, a cîta
„Intoarcerea” unui poet by Gheorghe Grigurcu () [Corola-journal/Journalistic/5971_a_7296]
-
<COPERTA I>PRIVATE T A I K O roman EIJI YOSHIKAWA Autorul romanului „Musashi” <COPERTA A IVA> Presa despre Musashi, bestseller-ul cu samurai „Shogun trebuie să-și păzească laurii (...Ă. Această strălucitoare idealizare narativă a codului samurailor s-a vândut în peste 120 de milioane de exemplare în Japonia, și se observă ușor de ce. Ar trebui să se vândă bine și la noi.” — Publishers Weekly „Musashi, deși se bazează pe personaje reale, este
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
în cea mai mare parte fără greutate în dictatura proletară a lui Mao. Totuși, în alte privințe, Mao a căutat să elibereze țara de moștenirea sa imperială și confucianistă. Un ținut în care dominante erau ideile confucianiste respectul pentru superiori, idealizarea familiei, statutul aproape divin al profesorilor și învățătorilor nu era un teren chiar fertil pentru ideile sale centrale de revoluție permanentă și de luptă de clasă necontenită. De asemenea, guanxi era destinat să ducă la favoritisme în sfera angajărilor și
Corupţia politică : înăuntrul şi în afara statului-naţiune by Robert Harris [Corola-publishinghouse/Administrative/932_a_2440]
-
extraliterare, de coechipierii ideologici ai autorului - și contestată exagerat, în replică, de adversarii lor -, suita de romane a lui A. nu e lipsită de calități literare, de o sobrietate a expresiei în acord cu sensibilitatea cititorului modern. Scriitorul a preferat idealizării neplauzibile recursul la o anumită „răceală” epică (o impasibilitate „flaubertiană”, cum a observat un critic), știind să exploateze cu pricepere tehnicile și procedeele unui realism evoluat. Observând că „între dramatismul temei istorice și modalitatea «rece» a tratării se păstrează o
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285367_a_286696]
-
beneficiari ai civitatis donatio), pot să devină cetățeni. După cum remarcă Schnapper, „romanii ș...ț au dat naștere ideii că, În principiu, cetățenia este deschisă și are vocație universală” (Schnapper, 2000a, p. 15). Dar, din nou, să ne ferim și de idealizarea cetățeniei romane. Desigur, aceasta dădea dreptul de a asista la adunări și de a nu fi condamnat În mod arbitrar, dar participarea politică era limitată de numeroase proceduri, ceea ce Îi permitea elitei să păstreze controlul puterii (vezi Gaille, 1998, pp.
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
varii identități concurente (religie, etnie, cultură, limbă, teritoriu, corporație), care i-au contestat mereu locul de valoare supremă postulat de teoriile clasice ale democrației” (ibidem, p. 31). Critica principală pe care o putem aduce viziunii lui Marshall se referă la idealizarea apartenenței cetățenești. Viața concretă ne arată că există și alți poli de identificare pentru indivizi: „Între public și privat, civil și civic, universal și particular, imaginea unui continuum este mai potrivită pentru a reprezenta cetățenia trăită decât cea a frontierei
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
partizanii creolității este și aceea legată de utilizarea pe care o dau noțiunii de autenticitate, noțiune frecvent recurentă În manifestul lor. Această utilizare comportă fără Îndoială un risc, acela de interpretare maximalistă a ideii de identitate, ceea ce ar conduce la idealizarea unui trecut, a unei limbi și a unei culturi ce ar avea drept substanță invarianții care le leagă Între ele. Or, tocmai, identitatea nu se poate concepe ca un invariant, ci ca o dinamică. Dacă o vom concepe ca atare
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
aptitudini, capacități sau trăsături originale. Norma de originalitate adoptată de către minorități accentuează această stare, care evocă cramponarea individului de recunoașterea de către ceilalți a ceea ce are el mai intim. O astfel de stare implică o tensiune mentală puternică, precum și o intensă idealizare de sine și a propriei capacități de creație. Acest tip de experiență există pentru că minoritățile respective caută două lucruri În același timp: să fie admirate și să influențeze publicul. Primul scop desemnează o strategie comercială, o tactică persuasivă și o
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
suspinul creaturii tulburate” decât o „fericire iluzorie” și „o adunătură de superstiții” care disimulează sau ascund raporturile de dominație. Opunându-se interpretărilor tradiționale În termeni de animism sau naturism, analizele lui Durkheim cu privire la totemism pun În evidență un proces de idealizare și de transfigurare: „O societate”, citim În Formele elementare ale vieții religioase, „are tot ce-i trebuie pentru a trezi În suflete, prin Însăși existența sa, senzația divinului, căci ea este pentru membrii săi ceea ce un zeu este pentru credincioși
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
de semnificații mai adânci, purtând nostalgia unei purități inaccesibile și aproape inumane: frumosul absolut („Pe când deasupra aplecată, / În semn de veșnică iertare, / Va coborî înseninată / Privirea albelor fecioare”). Domină, fascinant, albul lilial (și fantomatic), gestul hieratizat al rugii, într-o idealizare ce nu e străină de influențe prerafaelite și de surse mistice. Refrenele ritmează plângerea țintei aflate prea sus, prea departe și omeneasca zbatere între neprihană și păcat: „Ah! floarea dorului ce moare”; „Vai, blândul, tristul prinț vestit/ Ce triști sunt
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288770_a_290099]
-
de congeneri și a făcut destul de mulți răniți. S-a constatat că autorul este un om cu mințile rătăcite (?!), exclus din "personalitatea modernă". Firește, conceptul de personalitate modernă nu este infirmat de un singur caz, dar nici nu rămâne imbatabil. Idealizările exprimate de această noțiune trebuie corelate cu fiecare nouă situație creată, chiar și cu caracter involutiv, prin acțiuni antiumane, iar uneori și cu planurile diabolice difuzate astăzi prin noile mijloace de comunicare. Războiul Rece a fost un război ideologic, îndeosebi
by TĂNASE SÂRBU [Corola-publishinghouse/Science/1010_a_2518]